Finn Harries.
"Liefste, mooiste C-...Charlie. Charr..lie. Charlie. Ik weet dat je mij.. gewoon ziet als een vriend. Als je drinkmaatje. Je beste vriend. De jongen waarbij je alles... alles... kwijt... Oh ik ben zo'n stakker." Ik keek naar het witte gekreukelde blaadje waar mijn tekst op stond. Ik zuchtte diep en liep heen en weer. "Alles bij kwijt kunt.. En ik..." Ik gooide het blaadje neer. Vervolgens pakte ik hem weer op. Ik hoorde de muziek harder gaan en harder. "Ik wil dat je weet... dat ik je.. nooit heb gezien als..." Ik greep naar mijn haar en zuchtte diep. "Mislukking." Mompelde ik tegen mezelf. "Zit je nou tegen je zelf te praten?" Hoorde ik ineens een meisjes stem. Ik draaide me in een ruk om en keek naar een meisje met lang blond golvend haar. "Eh, nee." Zei ik direct. Het meisje liep met een vreemd loopje langzaam op mij af. "Ik zie niemand om je heen. Dus wel." Ik keek even om me heen en gooide me handen in de lucht. "Ja, oké. Ik was aan het praten tegen mezelf. Nou en?" Het meisje grinnikte kort en rolde afkeurend met haar ogen. "Wat staat er op dat blaadje?" Ik keek even naar de drankfles die ze in haar hand had en een slok van nam. 43. "Oh, gewoon. Iets voor een meisje." Ze knikte en kwam dichterbij. "Hoe heet ze?" Vroeg het meisje. Ze nam opnieuw een slok. "Charlie Tewan." De wenkbrauwen van het meisjes gingen omhoog. "Oh die ken ik. Wie kent die niet? Ze is nu al de hele avond met die Jace Grewfield," Ik slikte en knikte. Ja. Dat wist ik heus wel. "Ja, logisch. Zij is knap. Hij ziet er goed uit. Einde verhaal." Zei ik kort af. Het meisje keek mij vragend aan. "Wat staat er op dat briefje?" Ik keek twijfelend naar het meisje. Naar de drankfles die voor drie kwart was leeg gezopen. "Dat heb ik al gezegd, maar goed. Ik lees het wel voor. Maar je mag me niet uitlachen," Waarschuwde ik haar. Het meisje grinnikte weer en ging tegen de muur aan zitten. "Liefste Charlie, we kennen elkaar nu al voor vier jaar. Je ziet en kent mij als.. een vriend. En ik weet dat je me ook nooit meer zal zien als dat. Maar ik wil dat je weet dat ik je vanaf moment een heb gezien als meer dan een vriendin. Wanneer ik het druk in me hoofd heb, en alles gaat verkeerd en niet zoals het hoort, wanneer ik zoveel geluid hoor en denk gek te worden, ben jij daar om me te kalmeren. Je hoeft alleen naar me te glimlachen en alle drukte in mijn hoofd verdwijnt..-" Het meisje begon te lachen. Ik fronste verward en vouwde het briefje op. "Ik weet wel waarom ze jou niet wilt, waarom niemand jou wilt," Mijn wenkbrauwen trokken zich verbaasd op. Ik liep naar haar toe en ging naast haar zitten. "Het boeit haar niet. Geloof me, wat je allemaal zegt zal haar gaan irriteren. Niemand geeft om jou bullshit. Ze heeft geen zin om dat gezwijmel te horen van hoe mooi je haar vindt. Weetje waarom ze met die Jace is? Omdat hij een smakelijk gezicht heeft en hoogstwaarschijnlijk een grote lul," Ik keek het meisje weer aan die nog een slok nam. "Oh..." Kwam er alleen uit mijn mond. "Zie je, je bent zwak. Meisjes vallen op zelfverzekerde egoïsten. Jongens die vol van zich zelf zijn. Niet op... zwakkelingen zoals jij. Sorry maar kijk nou naar jezelf. Je ziet er uit alsof je elk moment door je mama gaat worden opgehaald..." Ze was tenminste eerlijk. "Het feit, dat je jezelf niet eens verdedigd, zegt al genoeg." Ik keek weer voor me uit. "Dus... wat moet ik doen?" Vroeg ik langzaam. Ze knikte ineens achter mij. Ik keek achter me om en zag Charlie hand in hand met Jace lopen. Ze glimlachte even naar mij en zwaaide. "Niets." Zei ze. Ze stond op en viel bijna weer om. "Misschien mij naar huis brengen?" Ik schraapte mijn keel en knikte maar. "Oh mijn god. Ik heb je zojuist de grond in geboord, en vervolgens ga je akkoord als ik vraag of je me naar huis wilt brengen," Ik kon het ook niet bepaald goed doen. Ik zei er maar niets op en trok haar voorzichtig mee.
Charlie Tewan.
"Slaap lekker, baby." Jace gaf mij een kus. Ik rook de geur van alcohol en wiet door elkaar. Ik wachtte tot hij weg reed en plofte direct neer op de stoep. Toen de auto was weg gereden zag ik tegen over mij een jongen zitten. Hij zat alleen en net zo zielig er bij als ik. Hij had bruin haar en nogal simpele kleding aan. Ik kon zijn gezicht niet goed zien. Ik keek naar mijn horloge. Ik had nog alle tijd om een gesprek te voeren. Ten slotte was deze jongen mijn tegenover buurjongen die een halfjaar geleden hier naar toe was verhuisd. Zo ver ik wist, werd hij elke ochtend opgehaald door een speciaal busje. Volgens me vader was dat een busje voor slecht lerende of gewoon mongolen leerlingen. Ik liep naar de overkant. Hij had niet door dat ik naar hem toe liep. Ik plofte naast hem neer. "Hé," Begon ik. Hij keek op. Hij keek naar mijn lippen. "Sorry wat zei je?" Hij had een hele vreemde stem. Ik fronste licht. "Ik zei hé," Zijn ogen keken naar mijn lippen. "Oh, oké. Hé, jij bent toch mijn tegenover buurmeisje?" Ik knikte langzaam. Zijn stem deed me denken aan Passenger, maar dan even iets... anders. Ik wist niet of ik het mooi vond ja of nee. "Ja, ik ben Charlie. Aangenaam." Ik stak mijn hand uit. Hij pakte hem vast. "Ik ben Seff. Was het een leuke jongen?" Vroeg hij. Ik keek even naar mijn huis. Ik knikte. "Ja, hij is wel aardig. Eigenlijk totaal mijn type niet. Hij is nogal..." Seff keek mij een tijdje vragend aan. "Standaard? Saai? Er komt niet veel uit? Dom? Weinig kennis?" Mijn ogen werden licht verbaasd. Ik knikte. "Ja, zo iets ja." Ik glimlachte speels naar hem. "Dus wat doe jij zo laat op de stoep?" Seff sloeg kort zijn ogen neer. "Mijn vader heeft mijn boxen kapot geslagen..." Ik fronste een tijdje. "W..waarom doet hij dat?" Seff haalde zijn schouders op. "Zo is hij eenmaal. Een doorgeslagen alcoholist." Ik kreeg een rilling over mijn huid heen. "Ik... dacht... Laat ik weg gaan lopen.. Maar.. ik weet niet waarheen. Er is niet echt een andere plaats waar ik heen kan gaan. Daarbij, ik mag niet ver." Ik kreeg best medelijden met deze jongen. Ik keek hem aan. Hij keek mij op dat moment ook aan. Hij had echt de meest mooie ogen die ik ooit had gezien bij een jongen. "Je mag wel even wat drinken bij mij? Voor afleiding?" Hij keek denkend voor zich en zei zacht: "Dat zou wel fijn zijn." Ik glimlachte en stond op. Ik stak mijn hand uit en trok hem overeind.
Hij nam plaats aan de tafel. "Waarom mag je eigenlijk niet ver van huis?" Vroeg ik terwijl ik in de koelkast keek naar chocomelk, hij wilde dat. Hij zei niets. Had ik iets verkeerds gezegd? Ik draaide me om en keek hem aan. "Oh, sorry, zei je wat?" Ik knikte. "Waarom mag je niet zo ver van huis?" Hij staarde weer naar mijn lippen. Het was heus niet ongemakkelijk, ik begreep alleen niet waarom. "Omdat ik doof ben, ze zijn bang dat ik verongeluk door... iets." Ik had met net omgedraaid maar direct keek ik hem weer aan. Hij moest dus... liplezen. Vandaar zijn vreemde stem. "Ben je sinds je geboorte doof?" Vroeg ik nieuwsgierig. "Ja," Ik pakte snel de chocomelk en schonk het in. Ik zette het bij hem neer en ging naast hem zitten. "Heb je ooit zo'n apparaat opgehad waardoor je wat kan horen?" Hij schudde zijn hoofd. "Nee." Ik keek even voor me uit. "Maar... zo duur is dat toch niet meer tegenwoordig?" Hij knikte. "Maar zoals ik zei, me vader is een doorgeslagen alcoholist. Hij geeft niet echt om het.. feit dat ik niet kan horen.. Het enige wat ik deed was geluid voelen. Met me hand op de box, en dan zo hard mogelijk en dan de beat voelen." Opnieuw ging er een rilling over mijn arm heen. Het enige wat hij had, had zijn vader kapot gemaakt. Vandaar dat hij dus ook met zo'n busje ging. "Ga je naar een dovenschool?" Hij knikte, "Soort van, slecht horende. Ook voor mensen die wel kunnen horen, maar gewoon slecht." Hij keek naar buiten en kwam iets overeind. "Me zus is thuis... Ik denk dat ik moet gaan," Ik keek ook naar buiten en fronste. "Je zus is met Finn... Dat is een vriend van mij. Ik ga wel met je mee,"
Finn Harries.
"Ben je nog maagd?" Ik keek haar meteen vreemd aan. Waarom zou ze dat willen weten? "...Ja?" Ze grinnikte kort. "Oké, daar lijk je wel op," Ik fronste en stopte. "Je kraakt me al de hele weg af, kan je ook gewoon normaal tegen me doen? Is dat te veel gevraagd? Sorry dat ik zo ben maar ik ga me niet veranderen, voor Charlie niet, voor jou niet, voor niemand niet!" Ik barstte zomaar uit. Violet keek mij verbaasd aan en grinnikte toen. "Zelfs als je boo-" "Waar is je huis? Ik ben nu klaar met je." Violet knikte naar opzij. We waren al bij haar huis? "Nou, meneer ik ben er klaar mee. Doeg." Ik zei niets en draaide me om. Ik liep weg en keek nog even achterom. "Finn!" Ik zag ineens Charlie staan met een jongen. Ik fronste en liep direct terug. Ze sloeg haar armen om me heen en grijnsde breed. "Wat doe jij hier?!" Ik keek even naar Violet die stond te grijnzen. "Dat bezopen kind terug brengen. Ze is echt kut tegen me dus ik ga weg." Charlie keek Violet vreemd aan. "Hoezo zou je kut tegen Finn zijn?" Vroeg Charlie lichtelijk arrogant aan Violet. Violet keek mij aan. "Nah, nee. Het was een grapje. Ze is wel oké." Zei ik ineens. Charlie fronste verward.
“Voel je het?”
