[RPG] Delusion || Topic 1. - Speeltopics

I had a weird dream. I was locked in a house. Almost everything was black or transparant. There were funny things floating in the air, but they were not possible. There were also scary creatures. I couldn't get away from them. They closed me in. That was when I woke up. I stood up, and walked slowly to the door of my bedroom. I had an odd feeling, but didn't know why. I tried to ban the fear. I had to ignore it, just ignore it. My hand opened the door, en without thinking, I walked out of the room. The door fel shut. My eyes widened. I was standing in the same room as in my dream. It was the first floor, of the fifty who were ahead. Fastly, I turned around. The door to my bedroom had vanished. I was locked in the same house as in my dream. Everything was the darkest black, exept the illusions. I had to come through it. In the deepest corner of my mind, I knew that the only way to get out was to reach the 50th floor. But I also knew it was possible I wouldn't make it.

Als het intro niet duidelijk is, gewoon er naar vragen.

Regels:
~ Minimaal 5 regels volschrijven. Ik controleer hier streng op.
~ Maximaal 2 personages.
~ Geen Mary-Sue's of Gary-Stu's.
~ Wees aardig voor elkaar. Dit hoeven de personages natuurlijk niet te doen.
~ Alles wat OOC is kan in het praattopic, zo blijft het speeltopic overzichtelijk.
~ Naamsveranderingen en lange tijd weg aangeven.
~ +16 mag.



Rollen:
- Avalon Ilsa Hamock || After (1,1)
- Moon Myra Kreata || Wolfheart (1,2)
- Vanessa Isabella Campbell || Celebration (1,3)
- Rachelle Kelly Lowland || Holes (1,1)
- Samantha Levels || BeMe (1,2)
- Hayden Lars Cohen || Unimaginable (1,2)
- Mike Tyler Lahey || Fleeko (1,1)
- William Jake Milburn || Dallam (1,2)
- Steve Johnson || BeMe (1,3)



Rollentopic.
Praattopic.

[ bericht aangepast op 9 juli 2013 - 10:44 ]

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

(Je mag steve wel gebruiken )

[ bericht aangepast op 1 juli 2013 - 8:02 ]

BeMe schreef:
Je mag steve wel gebruiken

[Okey nice(: ]

---

Aerials, in the sky. When you lose small mind you free your life .

Hayden Lars Cohen
Mijn muziek stond iets te hard en ik was veel te laat. Ik begon iets sneller te lopen, zodat ik nog net niet aan het rennen was. Ik kwam altijd te laat, maar dit keer was het wel heel erg. Een auto die er bekend uitzag reed de straat in en ik stopte met lopen. Mijn vader kwam me halen? Ik keek even verward om me heen, aangezien dit nog nooit gebeurt was. Ik bleef staan en volgde de auto met mijn ogen, terwijl ik mijn muziek afzette en mijn oortjes in mijn zak stopte. Ik luisterde naar zijn verhaal over hoe mijn moeder en hij weer bij elkaar kwamen, het waren de woorden die ik had willen horen. En dan bedoel ik ook precies de woorden die ik wilde horen, geen een woord week af van hoe ik het me had voorgesteld. Ik stak mijn hand uit naar de deur van de auto om hem te openen. Ik realiseerde me toen pas hoe vreemd dit was. Mijn hand leek door de deur van de auto te gaan, alsof de auto er niet was, maar wel een soort van vloeibaar iets dat de form van de auto had aangenomen. Mijn aders mond had niet bewogen wanneer hij mij vertelde dat hij en mijn moeder weer bij elkaar kwamen, maar het was mij eerst niet opgevallen, omdat ik er zo blij om was geweest. Ik probeerde mijn hand terug te trekken, maar elke beweging die ik maakte, maakte dingen alleen maar erger. Voor ik wist wat er gebeurde leek het alsof ik werd opgezogen. Alles werd zwart voor mijn ogen en ik voelde me duizelig. Het ene moment had ik nog buiten gestaan en het andere moment hoorde ik vage stemmen en zag ik silhouetten van mensen die ik niet herkende. Mijn hoofd voelde zwaar en alles leek te draaien voor een moment. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen en voelde met mijn handen om me heen. Ik voelde niks anders dan een harde vloer en nadat mijn zicht weer volledig terug was, zag ik ook niet veel meer dan zwart. Ik ademde langzaam in en uit en probeerde me te realiseren wat er aan de hand was, maar het was allemaal een beetje vaag. Ik liet mezelf weer op de grond zakken en haalde mijn handen door mijn haar. Waar was ik nu weer beland?


(Beetje laat, I know. Sorry.)

---

We've lived in the shadows for far too long.

Moon Myra Kreata

De eindeloze veld strekt zich voor me uit terwijl ik erover heen loop. Me niet boeiend waar ik naar toe loop, als ik maar weg ga, ver weg. De bomen werpen donkere schaduwen op het veld. Het maakt me niet uit, de schaduwen voelen vertrouwd aan. Als oude vrienden, familie, geliefden. Het geeft een betere spot op het veld. Het is niet rozenkleur en maneschijn, dat is wat het zo speciaal maakt. Zo anders, zo mij.
Een gestalte doemt op, bijna meteen stop ik met lopen en ik blijf naar de gestalte kijken die zich beweegt en steeds dichterbij komt. De pijn, opluchting, blijdschap, verdriet die ik voel als ik zie wie het is kan ik niet beschrijven. Het is alsof mijn hart eruit word gerukt, en er dan weer in word gedaan, steeds opnieuw, zonder rust.
Zijn arm strekt zich naar me uit terwijl hij glimlacht. Bevatten wat er gebeurt, kan ik niet. De glimlach, zijn gestalte lijken zo echt. Voor het eerst sinds tijden lopen de tranen weer over mijn wangen, de tranen die ik zo lang heb tegengehouden.
"Kom, zo ken ik je niet. Waar is je glimlach?" Vraagt hij met een lage stem. Ik lach, een lach die ik al een hele lange tijd niet heb gelachen, de lach voor de dood van mijn familie. En ik voel me weer even normaal.
Mijn broer opent zijn armen voor me, en zonder te aarzelen sla ik mijn armen om hem heen. Een gevoel van blijdschap spreid zich door me heen. Dan word ik opgezogen.
Ik gil niet, ik doe niets. Het gevoel dat ik herenigd word met mijn broer is te groot dat ik het toelaat.

Het is alsof ik word uitgespuugd in het niets, maar dan hoor ik vage stemmen en silhouetten van mensen die ik niet ken. Maar mijn broer is nergens, en het gevoel van afgelopen maanden komt terug. Het gevoel dat het leven niets meer waard is.
Ik ga tegen een muur aanzitten en doe niks. Ik blijf naar een punt staren en dwing mezelf ertoe om niet na te denken over de toekomst, het verleden, en het heden. Ik dwing mezelf om over niks na te denken.

[Iemand voor Moon?]

[ bericht aangepast op 1 juli 2013 - 17:27 ]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Steve Johnson
Ik kijk om me heen.
Zwart. Ik hoor iemand praten. Langzaam hoor ik steeds meer stemmen.
Ik gaap even. Ik heb de laatste tijd slecht geslapen.
Ik knipper met mijn ogen en knijp in mijn arm. Er gebeurt niks. Behalve dat het stukje wat ik geknepen heb een beetje zeer doet.
,,Verdomme. Is dit een flauwe grap ofzo?'' boos kijk ik om me heen. Niemand reageert.
Chagrijnig loop ik naar voren. Dit zal Max wel op zijn geweten hebben, mijn vriend die al 2 weken stomme pogingen doet om me op te vrolijken.
Maar erg vrolijk wordt ik niet van zijn pogingen. ,,Niet grappig. Niet grappig, Max!''
Ik wordt steeds bozer. Dan loop ik tegen iets op en val. Hetgeen waar ik tegen op ben gelopen valt ook.
Ik zucht. Ook dat nog. Maar als ik iemand omver loop zal het vast niet Max' werk zijn. Hij had het veel beter voor bereid waardoor dit niet gebeurt zou zijn.
Want ik denk niet dat het bij zijn 'grap' hoort. Ik luister nu echt naar de stemmen. Veel klinken angstig.
Dit is geen grap van Max. Een angstig gevoel bekruipt me.
Dan bedenk ik me weer dat ik op de grond lig, en iemand omver heb gelopen.
Vlug sta ik op en ik steek mijn hand uit naar de schim die op de grond zit.
,,Sorry. Dat was niet echt handig van me.'' zeg ik terwijl ik de persoon overeind trek. Aan de hand te voelen is het een meisje. Een jongens hand is veel ruwer.
En jongens zouden sneller zonder hulp opstaan.
,,Ik ben Steve.'' zeg ik dan.

Vanessa Isabella Campbell
Angstig kijk ik om mij heen. Wat gebeurd er allemaal? Wat is er aan de hand? Om mij heen hoor ik allemaal stemmen en er bekruipt me een angstig gevoel dat er misschien wel mensen vermoord worden of dat ik hier in elk geval niet gemakkelijk meer uit ga komen.
Plotseling knalt er iemand met volle vaart tegen me op en ik val op de koude grond. Ik kan het niet laten om te gillen en blijf als verstijfd op de grond liggen. De angst neemt mijn lichaam over en ik kan alleen maar kijken hoe een schim overeind komt.
'Sorry. Dat was niet echt handig van me.' zegt de schim, terwijl hij mij overeind trekt.
Mijn spieren werken weer mee en opgelucht adem ik in en uit.
'Ik ben Steve.' zegt de jongen. En ook al kan ik hem niet echt zien, ik ben echt blij dat ik niet de enige ben die hier ineens zit.
'Ik ben Vanessa.' zeg ik, terwijl mijn stem nog trilt door alles wat er net gebeurd is. 'Waar zijn we? Wat is er gebeurd?'

---

Aerials, in the sky. When you lose small mind you free your life .

[Ik heb trouwens Avalon wel voor Hayden. ]

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

(Wel, wil jij eerst iets posten of post ik eerst iets?)

---

We've lived in the shadows for far too long.

Unimaginable schreef:
(Wel, wil jij eerst iets posten of post ik eerst iets?)

[Jij? Ik weet vaak niet echt hoe ik het moet beginnen.

Voor iedereen: Kijk in de beginpost en zoek en vind het praattopic.]

[ bericht aangepast op 2 juli 2013 - 11:46 ]

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Hayden Lars Cohen
Mijn hoofd voelde nog steeds zwaar en mijn lichaam werkte niet heel erg mee wanneer ik een poging deed om op te staan. Ik voelde me een beetje verdoofd en ik herinnerde me ook niet meer precies wat er gebeurd was. Alsof het allemaal een droom was. Met dromen had ik er ook altijd last van dat ik het me wel herinnerde als ik net wakker was, maar zodra ik tien minuten wakker was, herinnerde ik me niets meer. Ik kreeg het voor elkaar om op mijn knieën te zitten en daarna kon ik langzaam rechtop gaan staan. Ik zette een paar stappen naar achter en probeerde te zien waar de muren waren, maar het lukte niet. Nog een beetje onstabiel liep ik naar de dichtsbijziende persoon. Het was een meisje met blond haar en blauwe ogen. Ik herkende het meisje ook niet, wat me alleen maar verwarde. Zit ik hier nou met alleen maar vreemde? Ik pakte mijn est van de grond, samen met mijn tas, die beide net nog over mijn schouder hingen. Er zat bijna niets in, alleen de spullen die ik nodig had gehad, wat betekende een hoop troep. "Ik ben Hayden. Zeg, herinner jij je misschien dat je je ergens voor ingeschreven heb? Want dat is één van de weinige logische verklaringen dat we hier zijn." Ik hield van logica en ik kon niet zonder. Alles moest logisch zijn. Je kon me het raarste verhaal ooit vertellen, maar als het logisch was had ik er geen problemen mee. "Of misschien een andere verklaring, reden, of wat dan ook," mompelde ik. Ik keek even naar de andere en niemand leek echt in paniek te zijn, maar misschien kwam dat nog wel. Ik wist het niet. Misschien zou dat komen zodra we wisten waar we waren, als we dat al te weten zouden komen. Ikzelf was niet zo'n paniekerig persoon, maar ik vond het nou ook niet fijn om in deze ruimte te zijn. Het was alsof er een nare sfeer in de kamer hing, wat mede kwam omdat deze geheel zwart was.

---

We've lived in the shadows for far too long.

William Jake Milburn

,, Raar. Ik viel, toen hielp een meisje me overeind, en toen vielen we aan de andere kant door en toen was ik hier. En die stomme trut is nergens te bekennen. Hoe bedoel je vreemde kleuren? En erin gezogen?'' Zegt het meisje. ''eeh ja, je moet mij niet vragen hoe dat kon gebeuren want ik weet het ook niet echt...'' is mijn antwoord en ik wrijf met mijn hand over mijn voorhoofd. Dit vreemde gedoe bezorgt mij hoofdpijn.
Voor zover ik het meisje kan zien bekijk ik haar. Waarschijnlijk ziet ze het niet eens. Dan bedenk ik me ineens iets. ''Hé, hoe heet jij eigenlijk?'' vraag ik lief aan haar en ik kijk haar vragend aan, ookal weet i kdat ze het niet kan zien.

---

imperfection is beauty

Ik zal helaas 1 week niet kunnen reageren.
(misschien korte reactie.)
Sorry hiervoor.
(thuis problemen.)

@ TeamFinnick & Celebration,
wat mij betreft mogen jullie mijn personage's vanaf nu negeren, of ze wel laten antwoorden (als het maar een beetje bij hun karakter blijft passen).

Geeft niet, en in dat geval zal ik er rekening mee houden.

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

BeMe schreef:
Ik zal helaas 1 week niet kunnen reageren.
(misschien korte reactie.)
Sorry hiervoor.
(thuis problemen.)

@ TeamFinnick & Celebration,
wat mij betreft mogen jullie mijn personage's vanaf nu negeren, of ze wel laten antwoorden (als het maar een beetje bij hun karakter blijft passen).

[Okey, al ga ik vrijdag op vakantie, dus dan zal ik ook niet reageren]

---

Aerials, in the sky. When you lose small mind you free your life .

Rachelle Kelly Lowland
'Euhm, Mike,' antwoordde de jongen. 'Dus hoe geraken we hier uit?' Ik haalde mijn schouders op in het donker.
'Ik weet het niet.. ik heb nog niet echt een deur gezien,' ik lach even, ook al weet ik niet wat daar zo grappig aan is. 'Ik ben trouwens ook nog geen muur tegengekomen..' Ik hoorde naast me het geluid van iemand die geslagen werd, en keek abrupt om. Er stond echter niemand, behalve Mike. Hij had zichzelf toch niet geslagen? Hij mompelde wat, maar ik verstond het niet. Ik keek weer om me heen, de kamer in en zag nu verscheidene mensen staan.
'Zullen we hen anders vragen of zij weten waar we zijn?' vroeg ik aan Mike terwijl ik naar de anderen knikten. Ik betwijfelde of zij het zouden weten, maar proberen kon geen kwaad.

---

:)