Seff McGibbens.
Ik liep daar heel zelfverzekerd naar binnen. Ik had een smoking aan, met een prachtige strik om mijn nek. Het was niet mijn uiterlijk waarom ik me zo goed voelde. Het was het feit dat ik Charlie had verteld wat ik was en dat ik wist dat ik haar kon vertrouwen. Ook was ikj blij dat ik haar vanavond zou zien. Een paar meisjes bekeken me, al deed het me niets. Het enige wie ik zocht, was Charlie. Een tijdje wachtte ik, totdat een meisje binnenkwam, in een prachtige galajurk. Het toonde haar benen nog, wat ik echt super mooi vond. Ik glimlachte zelfs een beetje, wat ik nooit deed omdat ik verlegen werd als ik een meisje zo mooi vond. Voorzichtig stapte ik op haar af. 'Charlie. Je ziet er echt....h-héél mooi uit. Ook je haar, echt... Alles is..perfect.' Ze keek me kwaad aan. "Rot toch op." Ze wilde langs me lopen, maar dat liet ik niet gebeuren. 'Wat is er? Heb ik iets verkeerds gezegd?' vroeg ik meteen onzeker. "Stop gewoon met me te stalken!" siste ze. 'Ik snap het niet. Ik dacht dat alles goed was na gisteren... Na het gesprek...' Het was zo'n goed gesprek. Ze was zelfs van plan hem te helpen om Violet te doden en vervolgens vernietigen, zoals Violet dat ook altijd deed met doden waar ze last van had. Violet was een gevaar voor ieder levend wezen, ze móést hier weg. En Charlie was het daar gisteren nog mee eens, hoe kon ze nu ineens zo boos op me worden? "Gesprek? Waar heb je het over, Seff? Blijf gewoon uit mijn buurt, ik praat met wie ik wil. En áls Violet niet te vertrouwen is, dan merk ik dat vanzelf wel." Ik fronste. 'Charlie, doe nou niet zo raar... Ik heb het je gisteren uitgelegd, waarom ze zo doet. Ben je het soms vergeten of zo?' Al is dat lastig voor te stellen. Hoe kan je nou een gesprek vergeten waarin gezegd is dat ik dood ben en zij een moordenaar is? "Vergeten? Wat vergeten? Wat heb je gisteren uitgelegd?" Ik fronste zo diep, dat het haast niet dieper kon. 'Violet is een moordenaar. Dáárom kan je haar niet vertrouwen. Dát gesprek misschien?' Charlie keek me schaapachtig aan. "Waar heb je het in vredesnaam over." 'Dat ik dood ben? Gedood door Violet? Dat ik haar daarom zo verafschuw? Omdat ze jou en de rest hetzelfde lot geeft?' Ze leek helemaal gek te worden. "Blijf uit mijn buurt!" Ze duwde me bij haar vandaan en greep haar hoofd ineens beet. "Dat is nooit gebeurd... Dat gesprek tussen ons... Ik weet er niets van... Ik heb echt geen idee waar je het over hebt..." Ik werd er eerlijk gezegd bang van dat ze zo deed. Ik sloeg mijn armen om haar heen. 'Hé, het i-...' Opnieuw duwde ze me weg. "GA WEG!" Nu waren er nog meer mensen die haar vreemd aankeken. Ze greep haar haren beet, het leek wel alsof ze ze er ieder moment uit kon trekken. "Wat gebeurt er met me?" riep ze. Ik keek haar bang aan. 'Charlie?' Ze begon te schreeuwen. "Laat het stoppen! M'n hoofd! M'n hoofd doet zo'n pijn!" Ze raakte helemaal in paniek. "Ik kan me niets meer herinner-..." Haar ogen draaiden weg en toen sloot ze ze. Ze viel neer op de grond, maar ik wist haar nog net op tijd op te vangen, zodat ze niet hard viel. Ik zat daar op mijn knieën, met haar in mijn armen. Ze leek zo levenloos. 'HELP! BEL 112!' riep ik. Dat hoefde ik geen tweede keer te roepen, want er waren zo'n drie leerlingen die al een telefoon tevoorschijn haalden. Ik had geen idee wat er aan de hand was. Ik voelde haar pols, ik voelde gelukkig wel een hartslag. 'Blijf hier...' fluisterde hij zachtjes. Meisjes die erbij stonden begonnen te huilen, omdat iedereen dacht dat ze doodging. De directeur van de school kwam en even later kwamen ook de ambulancebroeders. "Het komt goed met haar," zei er één. "Ze moet wel snel naar het ziekenhuis. Is er iemand die met haar meegaat?" Ik deed snel een stap naar voren. 'Ja, ik.' Maar toen ik mee wou lopen, bedacht ik me ineens dat dat niet mogelijk was. Verdomme. Ik kon dit gebouw niet verlaten. Hoe red ik me hier nog uit? De directeur greep gelukkig in en zei: "Ik denk dat dat geen goed idee is, jongen. We zullen haar later wel opzoeken. Je moet nu even tot rust komen, je bent flink geschrokken." Ik knikte maar. Ik keek hoe Charlie op een brancard weg werd gebracht. Als ze dood zou gaan, zou ik het mezelf nooit vergeven. Toen pas schoot het me te binnen. Haar geheugen leek wel gewist. Alsof ze is gehersenspoeld of zo. Dit moest Violet geweest zijn. Het kon niet anders.
(dit stuk van Violet speelt zich af nog allemaal voordat dat met Charlie gebeurde. Je zult zien wanneer de tijden weer met elkaar lopen.)
Violet Everal.
Schoolfeest. God, wat had ik daar een pesthekel aan. Als ik daar verscheen in de kleren waarmee ik me op mijn gemak voelde - wat óf danskleren, óf gewoon casual kleren waren - werd ik raar aangekeken. Niet dat ik aandacht niet gewend was. Vaak eiste ik juist aandacht van anderen op. Maar dit was anders. Dit had met uiterlijk te maken. Dat was mijn zwakke plek. Dit was de enige menselijkheid die ik nog enigszins in mij had. Voor de rest zat mijn hart in de schaduw. Mijn hart was koud. Een hart van een moordenaar. Ik liep aardig ongemakkelijk de zaal in waar het schoolfeest werd gehouden, een aparte zaal waar allerlei feesten werden gehouden. Al had ik niet zo'n opvallend
jurkje aan, toch keek ie-de-reen me aan toen ik daar aankwam. Ze waren me niet gewend in een jurk te zien. Sterker nog, ik droeg ze nooit. Gelegenheden waar ik ze aan moest trekken vermeed ik altijd. Maar ik wist dat ik hierheen moest komen. Nog nooit was iets bij mij zó van belang geweest. Ik móést weten wat die jongen was. Alle leerlingen waren flink aan het dansen in het midden van de zaal. Ik hield me gedeisd door me bij de ingetogen mensen te voegen, die bij de hapjes- en drankjestafels stonden. Ik roerde met de doorzichtige lepel door de vreemde punch. Hoe konden mensen dit lekker vinden? Verderop zag ik Daniël staan. Hij keek me betekenisvol aan. Was er soms iets aan de hand? Ik wilde naar hem toe gaan, maar iets belangrijkers liep voor mijn neus rond. De jongen liep daar, met zijn handen in elkaar gevouwen achter zijn rug, naar de dansende menigte te kijken. Wat was zijn doel hiervan? Ik wou naar hem toe gaan, maar plots baande hij zich een weg tussen de dansende tieners en was ik hem uit het oog verloren. Waar was hij heengegaan? Ik duwde iedereen die in mijn weg stond aan de kant en naderde het geroep en gejuich van allemaal jongens. Toen ik doorliep zag ik pas wat er aan de hand was. Twee jongens wilden ruzie maken, maar net toen de eerste klap bijna werd uitgedeeld, wist de jongen ze tegen te houden. Door hen beiden indringend aan te kijken wist Finn de ruziemakende jongens kalm te krijgen. De twee jongens schudden elkaar de hand en gingen haast vrolijk met elkaar weer verder feesten. Had ik dit zojuist goed gezien? Had het met Finn te maken dat die twee jongens tot rust kwamen en vrede sloten? Opnieuw wilde ik naar hem toe gaan, maar ook nu weer liep hij bij me vandaan. Ditmaal liep hij de zaal uit. Ik volgde hem geruisloos, hij had naar mijn idee geen flauw benul dat er een moordenaar achter hem aan liep. Hij ging de hoek om, ik ook. Hij liep de trap op, ik ook. Hij ging een lokaal in. Toen ik het lokaal in kwam, leek het leeg. Was hij zojuist verdwenen? Toen ik me omdraaide, sloeg mijn hart over. Daar stond hij. Op zijn gemakje leunde hij met zijn schouder tegen de deuropening. "Je ziet er prachtig uit, Violet," zei hij charmant. Maar het deed me niets. Dacht ik. Hij stond weer rechtop en kwam naar me toegelopen. Alleen al het feit dat hij dat deed, maakte me angstig. Of zenuwachtig. Of angstig én zenuwachtig. "Waarom vermoord je mensen, Violet?" Ik schudde mijn hoofd, ik zou me niet gek laten maken. 'Zolang jij geen antwoord op mijn vraag geeft, geef ik geen antwoord op de jouwe.' Hij lachte geamuseerd. "Oh, is dat zo?" Hij ging weer dicht tegenover me staan, bekeek mijn haren, mijn gezicht, mijn lichaam. Hij maakte me zó verschrikkelijk zenuwachtig. "Ik zie het zweet al haast langs je gezicht lopen. Vind je me echt zo eng?" Ik ging snel met mijn handen langs mijn gezicht, hij begon te lachen. Toen pas merkte ik dat hij een grapje maakte over dat ik zweette. "Je zult dit vast ook zelf al bedacht hebben, maar je ziet er niet uit als een moordenaar." Ik knikte. 'Schijn bedriegt. Dat is wat ik altijd zeg.' Ik vernauwde mijn ogen tot spleetjes, dat gold ook voor hem. 'Dus stop met je "aantrekkelijke" gedrag, en laat me gewoon zien wie je echt bent. Wat deed je net? Bij die jongens? Hoe bracht je ze tot rust?' Hij opende zijn mond, maar iets leek hem van zijn woorden af te leiden. Zijn ogen week hij van me af. "Wacht." Ik fronste. 'Wat is er?' Hij antwoordde niet. Een tijd stond hij stil en toen siste hij: "Pas op!" Hij duwde me naar achteren. Net op dat moment ging de deur open en Seff stormde naar binnen. "NU GA JE ERAAN!" Seff wou me bij de keel grijpen, maar Finn kwam beschermend voor me staan. Hij hield Seff tegen. Ik wist dat Seff de laatste tijd van de bedreigingen was, maar zo erg had ik het nog niet meegemaakt. Hij was woedend. "Seff, rustig! Wat is er?" Toen Seff geen oogcontact met Finn wilde maken, pakte Finn stevig Seff's hoofd vast en keek hem diep in de ogen aan. Zodra dat gebeurd was, werd Seff alweer wat rustiger. Finn drukte Seff met zijn schouders op een stoel. Omdat Finn het niet helemaal vertrouwde, hield hij zijn hand nog op één van Seff's schouders. Seff keek voor zich uit naar het niets. Ik bleef op mijn hoede door op een afstand te blijven. "Zij heeft het gedaan. Zij heeft Charlie gehersenspoeld." Finn keek van mij terug naar Seff. "Wat bedoel je, Seff?" "Ik was net bij Charlie... Ze kon zich niks meer herinneren van...bepaalde dingen. Hoe meer ik haar duidelijk probeerde te maken, hoe meer ze juist alles leek te vergeten. En voor ik het wist....t-toen..." Seff kreeg tranen in zijn ogen. Hij keek me weer kwaad aan, half huilend. "Het is jouw schuld! Door jou is ze alles kwijt. Door jou ligt ze nu in het ziekenhuis!" Opnieuw maakte Finn oogcontact. "Ziekenhuis?" Seff knikte en staarde naar de grond. Zijn tranen druppelden op de grond. "J-ja... Voor ik het wist zakte ze in elkaar... E-en nu..." Hij kon niet meer uit zijn woorden komen. Finn zuchtte diep. "Het spijt me..." zei hij zachtjes tegen Seff. 'Ik heb het niet gedaan.' Ik liep naar de jongens toe, het kon me niet schelen als ik aangevallen zou worden. Beiden keken ze op. 'Ik heb jarenlang verstand van moorden plegen en mensen pijn doen, ik weet het. En ik ben ook niet te vertrouwen, maar... Geloof me, als ik één of ander trucje wist waarbij ik iemands geheugen kon wissen... Dan had ik dat niet bij haar uitgeprobeerd.' Ik richtte mijn blik op Seff. 'Dan had ik het namelijk op jou uitgeprobeerd.' Al klonk het sarcastisch, het was wel zo. Aan Finn te zien geloofde hij me. Maar Seff vertikte het. "Wie had het dan moeten zijn?" 'Weet ik niet, maar Seff... Al zegt het je misschien niet veel: ik zweer het op mijn leven dat ik het niet geweest ben.' Ik mocht Charlie wel. Ze mocht van mij nog wel blijven, tenzij ze vervelend was. En tot nu toe was ze dat niet. "Het doet er nu niet toe wie het gedaan heeft," mompelde Finn. "Wat er nu toe doet, is dat Charlie iemand nodig heeft. Is er iemand met haar meegegaan naar het ziekenhuis?" Seff schudde zijn hoofd en begon opnieuw te snikken. "Ik kon verdomme niet mee, want ik kan dit verdomde gebouw niet uit nu ik dood ben! Ook al dankzij haar!" Opnieuw wees hij naar mij. Al was dat inderdaad mijn schuld. Het was een tijdje stil. 'Ik kan naar haar toe gaan,' zei ik toen. Seff fronste. "Nee. Ik vertrouw je voor geen cent, je blijft verdomme waar je bent en zet geen stap in de kamer waar Charlie nu zit!" Seff wou opstaan, maar Finn drukte hem weer op de stoel. "Rustig aan. Seff, zou je het wel goed vinden als ik met Violet mee zou gaan? Mij kun je wel vertrouwen. En ik beloof je dat ik Charlie veilig houd." Even twijfelde Seff, maar toen knikte hij maar. 'Goed. Dan gaan we.'
laat ze maar gewoon sowieso met z'n tweeën naar het ziekenhuis gaan.
ik wou eerst nog een stukje doen waar ze in het ziekenhuis aan het wachten waren en waar finn uitlegt wat hij is & wat hij doet.
maar dat is te lang & ik wil ook nu gaan slapen....
dus bedenk jij maar wat leuks! ;d
en we kijken nog wel wie die "hersenspoeler" is geweest hahaha.
