• Mijn moeder, mijn allergrootste fan, levenloos gevonden in míjn bos.. Na anderhalf jaar kwamen deze woorden elke keer omhoog als ik probeerde mijn laatste verhaal weer op te pakken. Mijn bos.. het plekje waar ik altijd naartoe ging als ik mijn gedachten op papier wilde zetten. Hier kwam ik tot mezelf. Hier danste mijn pen over de regels.
    Maar nu, was er niets meer over van mijn plekje. Hoe kon ik hier aan mijn toekomst werken terwijl de toekomst van mijn moeder hier voorgoed ophield? Hoe kon ik schrijven terwijl mijn allergrootste fan het nooit meer zou kunnen lezen?








    Esmee is een klein, blond meisje van twintig jaar, die al bezig is met verhalen zolang ze zich het kan herinneren. Ze vertelde als peuter verhalen aan al haar knuffels en poppen.. maar vanaf het moment dat ze kon schrijven, waren de schriften niet meer aan te slepen. De ene na de andere schreef ze vol. Haar moeder, steunde haar in alles wat ze deed en stimuleerde haar als het even niet meezat. De glimlach op het gezicht van haar moeder, als ze de laatste regels van het zoveelste verhaal had gelezen, was onbetaalbaar.
    Toen dit plotseling wegviel, zag Esmee geen reden om hier nog mee verder te gaan en zei ze haar pen en papier voorgoed gedag, net als haar moeder. Als zij het niet meer kon lezen, was er geen enkele reden om hier nog mee door te gaan.
    Als Esmee het allemaal niet meer ziet zitten, leert ze Julian kennen. Een lieve, zorgzame jongen, die haar laat inzien dat het leven zinvol is en je eruit moet halen wat erin zit. Dat je de dingen moet doen die je leuk vindt, ook als het niet altijd even makkelijk is. Esmee gaat zich langzaam beter voelen, klimt uit het dal waar ze inzit en pakt het schrijven weer op, met haar grootste fan altijd in haar achterhoofd.
    Maar hoe reageert ze als ze erachter komt dat Julian meer weet over de dood van haar moeder en hij helemaal niet zo lief en zorgzaam blijkt te zijn als hij zich voordoet?


    ~Kudo?
    ~Abo?
    ~Reacties? (:


    My last story