Madhouse || One Direction || 01. - Speeltopics

Madhouse.
Op een dag werdt de Britse Boyband One Direction uitgenodigt bij 'Madhouse.' Het scheen dat daar de ergste gekken zaten. De een gestoorder dan de ander. De jongens van One Direction maakte er alleen maar grapjes over en spotte er de heletijd ermee.
Ze geloofde het niet zo. Waar je ze gelijk in kon geven. Het scheen dat je als je er eenmaal binnen bent het word zoals het is in horror films. Vooral daar spotten ze mee, wie gelooft er nou in dat het het zelfde als een horror film was? Niemand kon er antwoord op geven. De gene die eenmaal binnen waren, kwamen er niet meer uit. En zelfs hun werden gestoord, lang niet allemaal, de een pleegde zelfmoord en de ander werd vermoord. Natuurlijk, wie gelooft er daar nou in? De Britse boyband dacht dat het een of ander Horrorverhaal was en gingen dus met plezier naar het huis. Wat gebeurde er als ze in kamers werden ingedeelt bij èèn van de gekken. Wat gebeurde er als en gek ontsnapt? De meeste 'patiënten' waren moordende psychopaten, lang niet allemaal. Natuurlijk maakte de patiënten ook vrienden met elkaar of met de Britse Boyband. Wat gebeurt als er vriendschappen ontstaan tussen de boyband en hun kamergenoten? Wat gebeurt er als er relaties ontstaan, wat als het allemaal een 'game' was voor je kamergenoot. Of wat gebeurt er als een van de jongens bij een psychopaat word ingedeelt.

Boys;
-Niall Horan // Nessje
- Harry Styles // Amphitryon
- Louis Tomlinson // Loubearx
- Liam Payne //Pezz
- Zayn Malik // Sempra

Girls;
- Navaeh Riley Smith // Gereserveerd iPayphone
- Jevany Avril Claine// Curlies
- Ariana Angel Braun // DamnBieber
- Cresselia Lenka Ivanov //Hour
- Kate Darcelle Aeron //Rider

Eigenaar 'Madhouse':
- Cole Gethin Deville // Rider

Overige patiënten:
- Gabriel Simon Collins.// Fleeko
-  Avalon Ellie Reaser // Sempra
- Aidan Jonathan Mitchell// Llamarmy
- Anthony Daniel Puckerman // Cannibal
- Elleanna Patricia Latanez. // Essink


-

Kamerindeling:
Jevany Avril Claine - Liam James Payne.
Kate Darcelle Aeron - Zayn Javadd Malik.
Cresselia Lenka Ivanov - Niall James Horan.
Navaeh Riley Smith - Harry Edward Styles.
Ariana Angel Braun - Louis William Tomlinson.

Elleanna Patricia Latanez - Aiden Jonathan Mitchell.
Avalon Ellie Reaser - Anthony Daniel Puckerman - Gabriel Simon Collins.

Regels van het topic komen zo snel mogelijlk. Hou je please wel aan de algemene regels. En schrijf sowieso vier zinnen.

[ bericht aangepast op 16 juni 2013 - 19:46 ]

---

But perhaps the monsters needed to look out for each other every now and then.

Cannibal schreef:
[is het niet beter als de normale patiënten elkaar al niet gewoon kennen. en al even bij elkaar op de kamer zitten. want waarom zouden hun ook een nieuwe kamerindeling krijgen?]

[Lijkt me logisch. Alleen Mitchell heeft de zijne bijna vermoord en lang in isolatie gezeten, dus dan moet hij wel iemand nieuw hebben...]

[ bericht aangepast op 10 juni 2013 - 16:52 ]

---

Bowties were never Cooler

[@iPayphone, ik heb je een GB en een PB gestuurd, maar je hebt nog niet gereageerd. Zou je even willen kijken?]

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Llamarmy schreef:
(...)

[Lijkt me logisch. Alleen Mitchell heeft de zijne bijna vermoord en lang in isolatie gezeten, dus dan moet hij wel iemand nieuw hebben...]

ja, dat had ik opgemaakt hij je post. maar dacht het meer vanwege de post van Avalon.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Jevany Avril Claine

Ik neuriede rustig terwijl ik door de gangen heen liep en trok de deur van mijn kamer open. Vandaag zou ik een nieuwe kamergenoot zijn, het zal vast interessant worden. Mijn vorige kamergenoot werd gek van me, ik ging hem altijd uitlokken om zichzelf te vermoorden. Ja, ik was inderdaad gek. Waarom zat ik anders in een gekkenhuis? Ach ja, ik had ook geen familie meer, eigenlijk wel, maar ik mocht ze gewoonweg niet omdat ze naar Canada gingen. Ik zuchtte even en pakte mijn iPhone van mijn nachtkastje. Mijn laarzen met spikes deed ik niet uit, ik zou straks wel weer rondlopen in het gebouw. Het voelde voor mij hier net als een gevangenis, maar tegelijkertijd ook als een warme thuis. Ik zuchtte nogmaals en haalde een hand door mijn haren. Het was zo saai zonder kamergenoot, niemand om mee te chanteren. Ik had al best lang geen kamergenoot, omdat ze dat beter vonden voor me, maar het was zo echt saai en ik begon tegen de leiding te klagen.

---

I don't want you to die, I want you to suffer.

Anthony Daniel Puckerman
het vochtige washandje branden op mijn open huid en het opgedroogde bloed, trok in het stof. Ik beet hard op mijn lip, om de pijn tegen te gaan. 'Dit is de laatste keer Anthony.' Wild schudden ik mijn hoofd en trok ik mijn armen los, om mijn handen voor mijn oren te slaan. Ik wilde het niet horen. Maar mijn handen werden alweer weggetrokken. De wonden moesten verzorgd worden. 'Hoe kwam hij dan ook aan dat mes.' Het was mijn vertrouwenspersoon die kwaad met een van de begeleiders praten. Het was verboden om ook maar met iets scherps in aanraking te komen. Van die mooie, glinsterende, scherpen voorwerpen waar je zulke mooien dingen mee kon achterlaten op iemand zijn huid. Op je eigen huid. De reden dat ik verplicht was met plastic bestek te eten. Ik wist niet hoe ik aan het mes was gekomen. Ik had het gewoon opeens. Met grote ogen keek ik mijn de opengespleten huid, die bedekt werd onder het witten verband. Het zat te strak. 'Je kunt gaan. Maar denk eraan. Je staat onder extra toezicht. nog een keer en je weet de gevolgen.' Ik knikte langzaam. Ik kende de gevolgen. langzaam stond ik op en opende ik de deur van de kleine ziektepost. Het was mijn persoonlijke bewaking die al voor de deur op me stond te wachten. Tenminste, hij was degene die me altijd overal heen begeleiden als ik weer een inzinking had gehad. het zou een dag duren. Nog nooit had ik hem iets horen zeggen en dat was waarom ik geen probleem met hem had. Ik zei namelijk ook niet zoveel. Hij opende mijn kamerdeur, gaf me een zetje naar binnen en sloot de deur achter me dicht. en daar stond ik dan. totaal niet wetend wat ik er mee aan moest.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

(mijn topics)

---

Happy Birthday my Potter!

Cresselia Lenka Ivanov.
Mijn ogen flitsten van links naar rechts, elk detail in me opnemend. Het was niet zo dat ik deze plek niet al lang kende. Ik zat hier gewoon... Ja, ik wist niet hoe lang. Een hele tijd in elk geval. Ik beet op mijn lip en bewoog me door de schaduwen. Soepel, alsof het mijn natuurlijke manier van bewegen was, door het donker. Misschien was het dat ook wel. Ik wist het niet. Er was heel veel wat ik niet wist. Een angstig gevoel bekroop me toen ik er over nadacht. Nee, ik wilde geen terugval krijgen. Ik wilde niet weer mijn geheugen verliezen. Ik kneep mijn ogen stijf dicht, waarna ze weer opensprongen. Alsof er een veer tussengespannen was, die voorkwam dat mijn ogen te lang dicht waren. Daarom sliep ik ook alleen als ik echt niet meer verder kon. En dan sliep ik heel lang. Ik bewoog me naar de ingang van Madhouse, wachtend in de schaduwen tot de eerste zou arriveren. Er kwam nieuw bloed. Zo noemde ik het, tenminste. Hoe ik dit wist? Tsja, er is niet veel wat ik weet, maar alles wat er in Madhouse gebeurde, wist ik wel. De spieren rond mijn mond vertrokken zich tot een sluwe grijns. Dat was het enige wat ik er mee deed. Want glimlachen, dat was ik verleerd.

[ bericht aangepast op 10 juni 2013 - 17:29 ]

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Hour schreef:
[@iPayphone, ik heb je een GB en een PB gestuurd, maar je hebt nog niet gereageerd. Zou je even willen kijken?]

[Ik heb al gereageerd. Je hebt hem waarschijnlijk al gelezen aangezien je het berichtje hebt verwijderd.]

---

But perhaps the monsters needed to look out for each other every now and then.

iPayphone schreef:
(...)

[Ik heb al gereageerd. Je hebt hem waarschijnlijk al gelezen aangezien je het berichtje hebt verwijderd.]

grey]Hehe, klopt. En het geeft niet (:[/grey

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Harry Edward Styles
Langzaam dwaalde ik door de gangen opzoek naar de aangewezen kamer. Ik was weer zo eigenwijs om zelf op onderzoek uit te gaan, dus niet niet op 'begeleiding' te wachten. Heel stiekem vond ik het best wel eng hier, maar dat betekende niet dat ik er niet om kon lachen. Tot nu toe vond ik de verhalen nog steeds heel erg overdreven. One Direction zou wel laten zien dat je gewoon weer terugkeerde. Maar eerst kijken of het echt zo'n horrorfilm was. Oké, misschien leek het er nu wel al één klein beetje op. Ik liep nog iets verder door terwijl mijn koffer achter me aanhobbelde. Net op het moment dat ik dacht dat ik de juiste kamer had gevonden, hoorde ik één harde gil aan de andere kant. Een grote pas zette ik weer achteruit. 'Lou? Nialler?' Mijn blik ging naar de richting waar ik net nog vandaan kwam, want wilde een vertrouwd persoon nog in de buurt.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Cresselia Lenka Ivanov.
De grijns op mijn gezicht verbreed als ik een stem door het duister hoor galmen. "Lou? Nialler?" Even liet ik de geluiden nagalmen, waarna ik mijn eigen stem liet klinken. "Harry?" Het was geen nieuws meer dat One Direction zich in dit huis bevond. Daar waren we wel achter gekomen. Mijn vingernagels tikken als spinnenpootjes over de muur, en ik maak een beweging in zijn ooghoek. Ik had geluk dat het hier zo donker was, aangezien mijn huid niet al te donker was. In tegendeel zelfs. Ik was verschrikkelijk bleek. Maar ik zou deze krullenbol eens laten zien wat ik kon. Ik snelde moeiteloos om hem heen, en in een snelle beweging sta ik achter hem. Mijn vingers, ruw van de littekens, gleden zacht over de egale huid van zijn nek. Ik ademde zachtjes langs zijn oor, en wachtte op het moment van verstijving. Ik wachtte op of hij zich om zou draaien of niet.

[Ik zet het even onderstreept, zodat het opvalt ]

[ bericht aangepast op 10 juni 2013 - 18:13 ]

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Navaeh Riley Smith.
Ik hoorde voetstappen voor de deur en het geluid van wielentjes. "Lou? Nialler?" Hoorde ik een onbekende stem vragen. Gelijk uit een soort van bescherming verschuil ik me in het donkere stuk van miin kamer. De ene helft van mijn lichaam was nog zichtbaar en de andere helft zat verscholen in het duister. Een grijns verscheen rond mijn licht roze kleurige lippen. Dat werd nog eens leuk met diegene die zojuist om twee namen had geroepen. Ik nam aan dat -dat mijn kamergenoot ging worden. Met mijn ijsblauwe ogen keek ik naar de deur wachtend op nog een geluid. Stiekem hoopte ik dat mijn kamergenoot iets scherps bij zich had, een scheermeisje ofzo. Scherpe dingen waren hier ten strengste verboden. Als je eindelijk iets scherps te pakken had, moest je het erg goed verstoppen. Als ze er achter kwamen dat je iets scherps had, werd je gestraft. En dat was geen pretje.

[ bericht aangepast op 10 juni 2013 - 18:35 ]

---

But perhaps the monsters needed to look out for each other every now and then.

(mon topics)
Gabriel Simon Collins
Verveeld zit ik wat op mijn bed. Ik had gehoord dat we bekende bezoekers hadden. Bij het idee ,wat ik ze allemaal kon aandoen ,begon ik gemeen te grijnzen.
Mijn blik vestigde zich op het kleine vlammetje ,dat uit mijn aansteker kwam. Het zat vrolijk te dansen en wachtte af ,tot het iets kon verbranden .
Mijn armen stonden al vol brandwonden en daarnet had ik nog een brandmerkje gemaakt. Bijna iedere dag deed ik dit ,om me eraan te herinneren ,dat ik van de brandende pijn hou.
Ik haalde één van mijn vele pakjes Malboro uit mijn jaszak en haalde een sigaret uit ,die ik tussen mijn lippen zette en ,daarna met het vrolijke vlammetje aansteek. Daarna doe ik mijn aansteker uit en steek hem terug in mijn broekzak.
Ik nam een hijs en blies het weer uit. Ik denk dat onze 'gasten' dit tripje in madhouse niet gauw zullen vergeten als ze te weten komen ,dat niemand met ons mag spotten.

(Iemand voor Gabriel ? )

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Cole Gethin Deville

Terwijl ik achteruit gezakt op mijn bureaustoel zat, genoot ik van de camerabeelden, die op de schermen voor mij verschenen. Voor de grap had ik een boyband uitgenodigd een kijkje te nemen in mijn lieftallige psychiatrische inrichting. Natuurlijk gingen er vreselijke verhalen rond over "Madhouse", maar die werden vooral als fictie en grappig beschouwd. Alleen de mensen die hier werkelijk binnen waren geweest, wisten dat het meeste waarheid was. Die kwamen hier echter niet zomaar levend vandaan, tenzij ik er zeker van was dat dit veilig was. Ik was niet bepaald het persoon dat sporen achterliet of mij liet controleren door mensen die mij daarmee in de problemen konden krijgen.
Ondertussen hadden de jongens te horen gekregen welke kamers ze hadden en nieuwsgierig keek ik wie de eerste zou zijn die in aanraking zou komen met één van de bewoners. Je zou ze gestoord kunnen noemen, maar naar mijn mening waren ze gewoon anders, kunstenaars.

Kate Darcelle Aeron

Verveeld zat ik voor de vuile spiegel in mijn kamer een beetje zingen en spelen. Ik kreeg een kamergenoot en dus leek het mij geen goed idee om juist nu uit te breken. Ik had geen problemen met het openen van mijn deur, ook al was deze soms op slot. Volgens mij kon het onze geweldige eigenaar -not, hij is een creep- niet bepaald veel schelen. Ik verliet nooit het huis en deed alleen anderen wat aan, wanneer zij mij iets deden. Echt gek was ik dan ook niet, zoals de meesten hier. Ik was hier gewoon puur toevallig terecht gekomen en aangezien ik altijd een beetje mijn eigen stijl had gehad en nou niet bepaald een engeltje was, paste ik hier redelijk goed bij. En ergens was ik wel gestoord. Ik vond het immers niet erg om in dit horror huis te wonen. Iets wat niet veel mensen hadden.
Ergens was ik wel benieuwd naar mijn kamergenoot. Het zou een gast uit een boyband zijn, dat wist ik wel. One Direction wel te verstaan. Ze waren er volgens mij heilig van overtuigd dat alle geruchten die de over het huis verteld werden ook daadwerkelijk alleen geruchten waren. Ik kon het ze niet kwalijk nemen. Zelf geloofde ik het eerst ook niet. En Cole was wel zo ziek om ze dan het huis binnen te laten. Ergens was het ook wel grappig, alleen ik had medelijden met ze. De meesten die niet helemaal doorgedraaid waren, gingen hier ten onder. Wat je ook deed om ze te helpen.

(Iemand voor Cole of Kate?)

[ bericht aangepast op 10 juni 2013 - 19:10 ]

---

Happy Birthday my Potter!

Niall James Horan
Verveeld zat ik op mijn koffer, was ik maar met Harry meegegaan.. Ik zucht en sta op, alles is beter dan niks doen. Ik kijk om me heen en besluit al snel zelf op pad te gaan. Ik trek mijn koffer met me mee terwijl ik door de gang loop. Over het algemeen staat het Madhouse slecht, je gaat er in en je komt er niet meer uit. Niet dat ik het geloof, sowieso komen we hier wel uit. Anders kan het niet. Ik loop door en hoor al snel Harry mijn naam zeggen. Ik volg zijn stem en zie een gedaante. "Wat gebeurt hier?" Ik zet een kleine stap naar achter, maar verder durf ik niet. Volgens mij is het een meisje, maar in het donker kan ik het niet goed zien. "Harry?" Het komt schor uit mijn keel, waar ben ik eigenlijk zo bang voor?

---

'I've got the scars from tomorrow, and I wish you could see, you're the antidote to everything except for me.'