[RPG] Greenfields Coven || 1 - Speeltopics

Greenfield California, 2012. Population: 16,330. In dit relatief kleine stadje gebeurd iets bijzonders, iets wat al jarenlang aan de gang is. Een coven gevuld met heksen, goedaardige heksen en een enkele kwaadaardige. Daarnaast heb je degene die op hun jagen, de hunters. Dit word al jaren overgedragen en zij geloven dat ze het goede doen, net zoals de heksen geloven dat zij het goede doen. Wie wint en blijft overeind staan en wie moet het opgeven?

[ bericht aangepast op 22 juni 2013 - 17:04 ]

Your make-up is terrible

Begin: Gisteren was een hectische dag, de hunters hadden het idee dat ze dichterbij de verzamelplek van heksen waren, maar wat ze niet wisten is dat het opzet was van de heksen. Gister hebben ze een inval gedaan waarbij ze erachter kwamen dat het een leegstaand huis was waar waarschijnlijk al heel lang niemand meer geweest was. Hiermee hebben de heksen wat extra tijd voor zichzelf gekregen, maar moeten snel weer aan de slag om zichzelf te kunnen blijven verdedigen en de hunters komen opnieuw bij elkaar om hun informatie helemaal opnieuw te ordenen, een drukke dag dus. Het begint 's morgens als de heksen en de hunters op ieder hun eigen plek bij elkaar komen. Zorg ervoor dat je eerst iedereen even een reactie laat plaatsen voordat je verder gaat.

Your make-up is terrible

Mijn Topic

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

[Mijn topics]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Is het goed dat ik morgen reageer? Heb nu te veel werk tegen morgen voor mijn mondelinge examen.]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Natuurlijk, het is niet verplicht om vandaag al te reageren hoor.

Your make-up is terrible

Abo (:

Caution first, always.

{mijn topics}

It just takes one negative comment to kill a dream

Wanneer beginne we écht met reageren en alles?

"A weed is simply a flower that somebody has decided is in the wrong place." Sister Monica Joan, Call the Midwife

Dat soort dingen kunnen we beter in het praattopic bespreken.

Your make-up is terrible

Angelica Wolfe

Opnieuw een vroege dag, met mijn strikte ochtendritueel. Opstaan, douchen, koffie, aankleden en weg. Voordat ik de deur uitga, fatsoeneer ik mijn haar snel en controleer ik mijn lippenstift. Hierna stap ik snel in het kleine autootje dat ik bezit. Mijn rijstijl is altijd een beetje nonchalant geweest, ik ben nou niet de beste bestuurder en ik heb vaak haast, waardoor ik regels al snel aan mijn laars lap. Nu is het alleen erger, ik voel me gefrustreerd en gestrest door wat er gisteren gebeurt is. Wat een domme fout, hoe hadden we dat nou niet aan kunnen zien komen? Ik trap het gaspedaal wat verder in waardoor de auto harder optrekt. In een paar minuten ben ik er en scheur ik de parkeerplaats op, die redelijk leeg is. Mijn auto parkeer ik dan ook iets scheef.
Wat gehaast loop ik het gebouw in, dat eveneens redelijk leeg is. Mijn hakken tikken luid door de gangen heen. Voordat ik me rechtstreeks naar de vergaderzaal loop, ga ik eerst langs het koffieautomaat om een flinke kop koffie te kunnen zetten. Ik heb de cafeïne vandaag echt nodig. Vannacht heb ik zo onrustig geslapen. Met de hete koffie in de mok loop ik iets rustiger door naar de vergaderzaal, waar ik als eerste plaats neem. Mijn handen sla ik om de mok heen terwijl ik een moment voor mezelf uit blijf staren. Mijn hoofd komt helaas niet tot rust zoals ik gehoopt had, al vind ik het nu minder stressvol omdat ik hier zit en weer iets kan gaan doen in plaats van nutteloos thuis zitten.
Ik blaas wat stoom van het kopje, neem voorzichtig een klein slokje en besluit dan dat het nog te heet is, waarna ik opsta en het grote scherm dat in de vergaderzaal hangt alvast aanzet. Op het beeld verschijnt een map, die we gisteren nog gebruikt hebben. Alle informatie was nep, niet te gebruiken. We zijn er geen steek mee opgeschoten, misschien zelfs wel achteruit mee gegaan. Volgens mij deden ze het expres, die verdomde heksen. Het is net onkruid, het valt niet uit te roeien gewoon. Met technologie ben ik niet zo goed, maar ik doe mijn best om een nieuw bestand te openen en deze ergens achter in een map te verstoppen.

Zane Blade Reynolds

Mijn humeur vandaag is wel redelijk te noemen denk ik. Hoewel ik het zwijgzame type ben dat niet snel zijn emoties toont, sta ik nu toch echt te neuriën onder de douche terwijl ik mezelf inzeep en weer afspoel. De zon schijnt buiten, maar dat is een bekend gegeven hier. Toch lijkt hij vandaag meer helder te schijnen dan normaal. Als ik klaar ben met douchen droog ik mezelf af en trek ik wat simpele kleding aan. Snel stap ik de deur uit en begin ik te lopen. Mijn humeur word altijd beter als ik weg ben uit dit huis. Mijn vorige vriendin heeft hem ingericht toen we samen gingen wonen en alles ziet er nog steeds precies hetzelfde uit als toen. Niet dat ze geen goede smaak had, alles behalve, maar alles doet me nog steeds denken aan haar.
Een auto heb ik wel, maar die gebruik ik niet zo vaak. Het huis van de Coven is dichtbij en ik haal onderweg meestal nog koffie en een klein ontbijt. Onderweg kom ik dan ook langs een plaatselijke koffiezaak waar ik dat haal. Onderweg drink ik het op en eet ik een ontbijt muffin. Als ik dat opheb en nog niet bij het huis ben, zet ik toch een iets snellere pas is omdat ik toch wat langzaam ga. Iets teveel genieten is nou ook weer niet de bedoeling, de dreiging hangt ons altijd boven het hoofd en dat moeten we niet vergeten. Gisteren was een succes, dat was wel duidelijk. Toch hebben we lang niet altijd succes en zijn we al een paar keer een paar van ons verloren in het verleden.
In de verte kan ik het huis al zien en glimlach ik iets in mezelf als ik verder er naar toe loop. Ik kom hier al een eeuwigheid, waardoor ik mezelf als een overlever beschouw. Ik weet de organisatie die ons probeert te doden al zolang te overleven en te ontwijken. Een paar keer ben ik wel bijna gepakt, op het nippertje, maar af en toe lijkt het net alsof ze niet eens weten waar ze mee bezig zijn. Ik besluit om op het trappetje van de veranda te gaan zitten. Het huis is geweldig, redelijk groot en vrijstaand. Er blijven vaak mensen overnachten als ze nergens anders heen kunnen. Vluchtelingen van andere covens en soms ook met andere problemen.

Your make-up is terrible

[Ik hoop dat het niet erg is dat ik dit monster heb geschreven, ik moest er even in komen ^^]


Manu Morris

Manu Morris negeerde het zich verspreidende gevoel van vermoeidheid in zijn benen en rende door. Zijn armen bewogen zich in ritmische bewegingen heen en weer langs zijn bovenlichaam en zijn adem kwam in regelmatige stoten naar buiten. Na één van zijn gebruikelijke rondes gejogd te hebben, kwam hij tot stilstand langs het water, waar hij een slok uit zijn waterfles nam en tevreden opmerkte dat hij zich nog aardig fit voelde. Niet slecht, oudje, dacht hij met een haast onzichtbare grijns.
Manu begon zijn dag meestal vroeg met een goed ontbijt, drie kwartier hardlopen en een douche om zijn ochtendritueel af te sluiten. Hij was ook niet meer één van de jongsten, een feit waar hij zelf vaak lacherig over deed, en hij merkte dat hij zijn vermoeiende carrière als Hunter beter uit kon houden als hij zichzelf goed in vorm hield. Daarbij genoot hij van het serene decor en de koele buitenlucht van Californië in de ochtend, een heel verschil met het strijdtoneel van zijn (meestal nachtelijke) missies.

Na de douche waar hij zeer naar uit had gekeken, trok hij een losse spijkerbroek, een grijs T-shirt en zijn sneakers aan. Zijn trademark-outfit, bestaand uit legerkisten, een grijze jas en broek, bewaarde hij meestal voor de missies. Op niet al te warme dagen droeg hij ook zijn grijze, Palestijnse sjaal. Op missie of niet, het was een ding waar hij tegen zijn zin in gehecht aan was geraakt.
Zijn ‘werkkleding’ herinnerde hem aan de missie van de dag ervoor en hij zuchtte. Hij was nijdig en teleurgesteld geweest toen de informatie nep bleek te zijn en hij kreeg nu nog een misselijkmakend gevoel van woede als hij er aan terug dacht.
Hij zwaaide zijn sporttas over zijn schouder, gevuld met kleding, een tweetal vuurwapens en zijn oude, maar in prima conditie verkerende, samoerai zwaard. Een gift van een oude vriend van zijn vader. En mensen noemen me sentimenteel... dacht hij vol sarcastische zelfspot.

Toen hij in de vergaderruimte aankwam, zag hij dat Angelica er al was. Hij knikte naar haar, haar aanwezigheid erkennend. Twee maanden behoorde hij nu al tot de groep Hunters en ook al hadden zijn collega’s hem nog geen reden gegeven om ze te wantrouwen, hij voelde zich nog steeds niet helemaal op zijn gemak. Dat lag niet zozeer aan hen, maar eerder aan zijn eigen neiging om anderen op een afstand te houden. Ook was hij nog steeds niet helemaal gewend aan het moderne meubilair en de technologie die er te vinden was. Zelf was hij gewend geweest aan eenvoudige hutten in het bos en onopvallende flatjes in de stad.

Hij hield zijn spullen altijd dicht bij hem. Dat was soms een irritante eigenschap in de ogen van anderen, maar hij was graag voorbereid, wetend wat er zou kunnen gebeuren als je eventjes niet oplet. Uiteindelijk accepteerden de meeste mensen zijn paranoïde trekjes wel.
Hij schoof zijn tas onder de tafel, ging op één van de stoelen zitten en wachtte.

Caution first, always.

Diana Noëlle Belacqua
Nog even, denk ik terwijl ik verder blijf rennen. Ondanks dat het nog niet erg laat is, zijn er al meerdere mensen in het park. Mensen die net als mij hardlopen, maar ook mensen die hun hond uitlaten. Ik snap niet wat mensen leuk vinden aan honden. Oké, toegegeven: als ze klein zijn, dan zijn ze ontzettend schattig en knuffelbaar, maar ze zijn veel minder leuk wanneer ze groter worden. Als honden altijd klein zouden blijven, dan zou ik er misschien wel eentje kopen.
      Ik zet nog een laatste eindsprint in, waarbij ik zo hard ren als ik kan en de longen uit mijn lijf ren. Op het eindpunt aangekomen blijf ik voor enkele seconden hijgend staan, waarna ik richting mijn huis begin te lopen. Tijd om me klaar te maken voor de vergadering.
      Wanneer ik bij mijn huis aankom, pak ik de sleutel uit zijn geheime opbergplek en maak ik de deur open. Gelijk gooi ik de deur achter me dicht en ga ik naar boven, naar de badkamer, waar ik onder de douche spring en de koude waterstralen over mij bezwete lichaam glijden.

Twintig minuten later ben ik alweer onder de douche vandaan en trek ik een zomers jurkje aan, met daar onder een zwart paar pumps. Voordat ik de deur uitga fatsoeneer ik mijn bruine lokken en doe ik wat make-up op. Voor de zekerheid stop ik ook nog een vestje in mijn tas, ondanks dat het buiten erg warm is. Je weet maar nooit of het weer plots omslaat, ook al is die kans hier klein. Ik controleer nog even of ik alles heb. Mobiel, check. Agenda, check. Sleutels, check. Flesje water, check. Portemonnee, check. Hierna loop ik mijn huis uit en zet ik een zonnebril op mijn neus. Ik besluit gewoon naar het huis van de Coven te lopen. Als ik op de terugweg geen zin heb om te lopen, dan bel ik wel een taxi, of iets dergelijks.

Niet veel later kom ik aan bij het huis, waar ik Zane op het trappetje van de veranda ga zitten. 'Good morning!' begroet ik heb opgewekt, om vervolgens naast hem te gaan zitten en de zonnebril in mijn tas te doen. 'Is de rest er al, of zijn wij de eersten?' Als wij de eersten zijn, dan zal het nog wel even duren voordat de rest er is, aangezien er altijd wel een paar te laat komen.

[Norah komt morgen]

[ bericht aangepast op 8 juni 2013 - 0:08 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

(Mijn topics).

{ Mijn topics, ik post de volledige post zo snel mogelijk!}

I will keep watch.

Hael Swyn

Een irritant gepiep drong zich mijn gehoorgangen binnen. Kreunend drukte ik op het snooze knopje van de wekker. Even gewoon niet. Ik draaide me nog even om. Het was pas zes uur 's ochtends en de coven kwam bijeen, maar ik was blij dat ik even wat ontspanning had. Het liefst wilde ik de hele tijd blijven liggen, maar dat ging niet. Na de dertiende keer dat mijn wekker afging stond ik op. De houten vloer voelde koud aan aan mijn voeten. De wekker stond nu uit. Na een tijdje wordt je dat piepen zo zat, vooral als het op de vijf minuten afging. Drie keer raden wat er bij mij gebeurde.
Zwaar geïrriteerd begon ik me na een bezoekje aan mijn badkamer aan te kleden. Ik koos voor mijn normale look: zwarte gympen, een donkerblauwe spijkerbroek, een wit t-shirt met niets erop gedrukt en een zwart nepleren jasje. En natuurlijk ondergoed. Mijn hoofd was vrij leeg. Misschien omdat het ochtend was of omdat ik eindelijk een beetje rust had gevonden. Mij kon je niet makkelijk gestresst krijgen, maar die hunters deden dat verdomd goed. Misschien is onwetendheid hierin nog wel het meest beangstigende. Je wist niet wat ze met je wilden doen. Dat gevoel dat je er haast geen controle in had, was gewoonweg zwaar irritant. Het enige wat wel positief was hieraan, dat je voldoening voelde als je de hunters op een verkeerd pad bracht. Door dit feit werd mijn humeur iets beter.
Ik pakte de sleutels van mijn huis van de houten tafel en nog wat geld en liep de deur uit. Ik deed de deur op slot en ging op mijn gemakje naar het huis toe waar de Coven bijeen kwam. Onderweg kocht ik een broodje met hummus en komkommer en ik at deze op terwijl ik liep. Ik was niet bepaald een persoon die ging zitten als het at. Daar had ik simpelweg het geduld niet voor.
Toen mijn broodje eenmaal op was, was ik vijf minuten lopen van het huis verwijderd, toen ik tegen iemand opbotste. Geen idee wie het was, maar diegene kwam me niet bekend voor. Niet van de Coven dus. Ik mompelde iets wat leek op "het spijt me" en liep weer verder. Eenmaal bij het huis aangekomen zag ik alleen maar Diana en Zane zitten. Ik had verwacht dat er al wel wat meer van de Coven zouden zijn, maar het kon me eigenlijk niet zo veel schelen. Als ze maar kwamen. Ik liep naar het tweetal toe.
'Hey' zei ik monotoon.
Ik ging tegen de leuning van de veranda aanleunen, die sterker was dan dat ik gedacht had.
'Waar is de rest?'

I will keep watch.