Ik ben opgegroeid in een geweldig gezin. Ik heb lieve ouders die er echt altijd voor me zijn en ik hou echt heel veel van ze, ik kan altijd bij ze terecht en heb echt een supergoede band met ze. Nu is het zo dat ik weer bijna naar school moet, na twee weken vakantie. Ondertussen zit ik in 4vwo, doe N&G/N&T (biologie, scheikunde, wiskunde b, natuurkunde, Frans, Cambridge English, economie) Ik heb een van de moeilijkere paketten en heb vooral met natuurkunde moeite. Ik sta op dit moment een 6,7 c-norm maar kan voor 4 vakken nog omhoog gaan voor gemiddeldes en maar voor 2 omlaag. Nu is het zo dat mijn ouders heel veel waarde hechten aan school, wat ik goed begrijp. Maar iedere keer als ik bijvoorbeeld een onvoldoende haal is er een preek, een gesprek en gedoe waarom het komt (en meestal geven ze de reden aan werk, vrienden of uitgaan, terwijl ik niet uitga. Alleen af en toe een feestje bij vrienden of gewoon bij hen thuis rondhangen. Ik ben geen moeilijke puber, denk ik. Ik drink niet, doe geen rare dingen, niets) Ze praten soms zelfs over zitten blijven. Het is zo frustrerend! Ze zijn altijd zo lief en begripvol maar soms leggen ze de lat voor mij te hoog. Ik ben een strebertje, perfectionist, en het is zó lastig om overal aan te voldoen. Ze vragen het regelmatig, of ze niet te streng zijn, dat ik het altijd mag zeggen, maar ik kan dat niet. Omdat ik wéét dat er weer ellelange gesprekken gaan volgen. Volgend jaar komt 5vwo eraan, het moeilijkste jaar volgens velen, en ik ben zó bang dat het gewoon niet gaat lukken of wat dan ook, terwijl ik het gewoon kan. Ik weet soms echt niet meer wat ik moet doen en hoe ik ergens op moet reageren.
[ bericht aangepast op 12 mei 2013 - 13:42 ]
Miep
