• ||Rollentopic||
    ||Praattopic||

    Zes tieners komen in een internaat terecht omdat ze “onhandelbaar” zijn. Eigenlijk zijn deze tieners helemaal niet zo onhandelbaar. Het word ze ingeprent en altijd maar gezegd. Ja, misschien drinken ze af en toe wat, of hebben ze een rookverslaving. Zijn ze daardoor meteen onhandelbaar? Ze worden zo gemaakt door hun ouders.
    Deze tieners zitten in het internaat om ze manieren bij te leren, maar eigenlijk word alles tien keer zo hard opgehaald; ”Je bent een nietsnut!”, “Ik snap wel waarom je ouders je hierheen gestuurd hebben.”, “Denk je echt dat je wat gaat bereiken met je leven?”, “Misschien moet je eens na gaan denken wat je wel kan.” Gewoonweg harteloos, schofterig en onmenselijk.
    Als de tieners iets niet doen wat de begeleiders vragen te doen, of een grote mond hebben krijgen ze meteen slaag of worden opgesloten in hun kamer voor een aantal uur. Een keer zonder eten naar bed word ook niet over geslagen. Naar buiten kunnen de tieners ook niet. Alle deuren zitten op slot. En als ze naar buiten willen kunnen ze alleen maar in de, met prikkeldraad en hekken, afgezette tuin. Die is ook niet groter dan een paar vierkante meter.
    De regels zijn streng. Om tien uur ’s avonds, hoe oud je ook mag zijn, gaan de lichten uit, de kamers gaan op slot en de camera’s die op de gang hangen gaan aan.
    Als ze niet op tijd zijn voor het ontbijt, de lunch, of voor het avondeten heb ze pech gehad, dan eet je maar niet.

    De tieners hebben er genoeg van, ze willen af van dit leven, het leven in het internaat waar je niets mag en altijd maar braafjes moet blijven zitten. Waar je word uitgescholden voor alles en nog wat.
    Wanneer het maar kan, en er geen van de begeleiders bij is[wat maar zelden gebeurt], maken ze plannen. Deze plannen zijn om te ontsnappen, hoe ze de sleutels te pakken kunnen krijgen, wanneer de wissel is van de begeleiders en wanneer de camera’s uit zijn.
    Zal het de tieners lukken? Of zullen ze tot ze volwassen zijn vast blijven zitten in dit vreselijke internaat…


    Rollen
    Begeleiders: [max 4]
    - Gereserveerd door Deceiver
    -
    - Max Maze Titan||28|| Ninuturu
    - Daniel Green||35 || Sofinite

    Tieners :
    Jongens: -vol-
    - Elias Bradley Wilkerson ||16 1/2|| Merthur
    - Thomas Puck Knight ||18||DreamerN
    - Harry Noah Lucas Green ||17|| XILoveHarryX

    Meiden -vol-
    - Amélia Talbot ||17|| Cas
    - Alicia Rose Eastwood ||17|| Winterwolves
    - Arely Moya Ginessa ||18|| Eavan
    Internaat;



    Hoe de tuin is afgezet;


    Het is onmogelijk om over de hekken heen te klimmen, aangezien ze met stroom voorzien zijn. Ook zit er prikkeldraad omheen waar je zeer gemakkelijk je handen aan open haalt.

    De slaapkamers;




    Regels :
    -Maximaal 1 persoon per Q’er. Als er niet genoeg mensen meedoen kan ik deze regel nog aanpassen.
    -Ik wil graag een beetje schommeling tussen de leeftijden en de innerlijken van de personages!
    -Het minimum aantal regels per post is 8. Hou je alsjeblieft aan deze regel.
    -Reserveringen blijven 24 uur staan, daarna komt de plek vrij voor een ander.
    -Weet zeker dat je mee wilt doen, ik wil geen mensen die na een dag al stoppen.
    -Bestuur alleen je eigen personage.
    -Geen perfecte personages, iedereen heeft wel zijn mankementen.
    -Wacht minimaal 2 á 3 posts voor jij weer reageert, ik wil geen sneltrein.
    -Alleen Albion opent een nieuw speeltopic/praattopic tenzij anders vermeld.
    -Graag wat ervaren RPG’ers.
    -OOC tussen haakjes graag, om verwarring te voorkomen.
    -16+ is toegestaan


    We beginnen met de aankomst bij het huis, het is ronde de middag, de begeleiders zijn binnen in en de tieners moeten nog aankomen of zijn net aangekomen. Ze moeten zich melden bij een van de begeleiders en krijgen dan hun kamer toegewezen. Dit gaat op willekeurige volgorde.

    Reageer gelieve niet zo snel achter elkaar, geef andere ook wat ruimte en tijd om te reageren. Het liefst nu nog even te wachten tot er vier posts na de jouwe zijn.

    [ bericht aangepast op 8 mei 2013 - 22:05 ]


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

    Alicia Rose Eastwood

    "Ja, ik. Maar er word niet open gedaan," Zegt een jongen, en pakt de deurklopper weer vast. Hij klopt weer een keer met het ijzeren ding tegen de deur aan.
    Ik zucht geïrriteerd, waarom kunnen ze die verdomde deur niet snel open doen? Ik ben hier niet voor mijn lol, hoor!
    "Het lijkt erop dat er niemand is," Zegt hij en kijkt naar de anderen. Hij haalt zijn hand door zijn haren en zucht een keer.
    Ik haal een wenkbrauw omhoog en kijk geïrriteerd naar de deur.
    "Het goede adres zou het wel moeten zijn, aangezien we hier allemaal staan." Zegt hij en kijkt weer naar de deur. Ik doe hetzelfde en tik geïrriteerd met mijn voet op de grond.
    Dan word de deur opgedaan, er staat een mannelijk figuur in de deuropening.
    "Kom maar binnen, Kom maar binnen en neem de eerste deur rechts." zegt hij. Ik zucht geïrriteerd, ik had eigenlijk gehoopt dat dit een grote grap was.
    "Kon je de deur niet wat sneller open doen?!" Mompel ik voordat ik naar binnen loop en de jongen met de blauwe haren achtervolg.
    Uiteindelijk kom ik aan in een zaal met een aantal stoelen. Ik laat me neervallen op de stoel naast de jongen met de blauwe haren en kijk verveeld om me heen.


    It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

    [Is er geen volgorde meer?]


    Your make-up is terrible

    [Opzich niet echt meer, nu moeten mensen wachten tot er drie posts na die van hen is. ]


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

    Amélia Talbot

    Er komen meer mensen aan, degene met het blauwe haar voor me zucht eens en kijkt naar boven. "Heeft iemand al aangeklopt?" vraagt een meisje ietwat ongeduldig. Ik kijk even naar haar, blij dat zij het vraagt en ik het niet hoef te doen. De blik van de blauwharige jongeman gaat gelijk naar haar toe als hij antwoord. "Ja, ik. Maar er word niet open gedaan," zegt hij, om vervolgens nog eens aan te kloppen. "Het lijkt erop dat er niemand is. Het goede adres zou het wel moeten zijn, aangezien we hier allemaal staan." Ineens gaat de deur open, er verschijnt een redelijk jonge man in de deuropening. "Kom maar binnen, Kom maar binnen en neem de eerste deur rechts." is het enige wat hij zegt.
    De jongen met het blauwe haar gaat als eerst naar binnen en ik wil volgen, maar het ongeduldige meisje is me voor en loopt me haast van mijn sokken af in haar ongeduldigheid. "Kon je de deur niet wat sneller open doen?!" mompelt ze ondertussen geïrriteerd. Ik zucht kort en begin haar dan te volgen, mijn twee tassen iets moeizaam over mijn schouder heisend. Er komt nog iemand achter ons aan gelopen, die net aan is komen rijden. Ik kon de auto wel horen, maar merkte het niet zozeer op. Als ik binnen ben gekomen volg ik de rest maar naar de deur aan de rechterkant, die al open staat.
    Zelf ga ik op een stoel aan de zijkant zitten, nog naast niemand. Misschien veranderd dat zo wel, maar ik ben veel te zelfbewust op het moment om naast iemand te gaan zitten en misschien wel het idee op te roepen dat ik wil praten. Zodra ik de tassen half onder mijn stoel geschoven heb, steek ik mijn ringvinger in mijn mond zodat ik op mijn nagel kan kauwen terwijl mijn ogen door de ruimte heen en weer schieten en alles zo onopvallend mogelijk in me op te nemen. Ik staar het liefst niet te lang naar dingen, wie weet wat er dan gebeurt.


    Your make-up is terrible

    Daniel Green
    Ik heb de mensen die naar binnen zijn gelopen geteld, maar nog niet iedereen was binnen. Ik keek op mijn horloge, en zag dat we al te laat waren. Ik gooide de deur met een smak dicht en mompelde: 'De rest zal snel merken wat regels zijn.' Ik liep de rest achterna en toen iedereen zat, deed ik de deur dicht. Het werd meteen stil in de kamer. Ik ging naast Max staan, die op een kleine verhoging stond. 'Welkom, welkom,' zei ik. 'Ik ben Daniel Green, maar het is verplicht om mij meneer of meneer Green te noemen. Hetzelfde geld voor mijn collega, Max Maze Titan.' Ik keek de tieners één voor één aan, voordat ik verder ging met mijn verhaal. 'De regels zijn simpel, maar als je ze overtreed, dan heeft dat zware gevolgen. De regels zijn als volgt: Om tien uur 's avonds gaan de lichten uit en de kamerdeuren op slot. Als je te laat bent voor het eten, krijg je geen eten. Wij zullen geen medelijden hebben. Doe alles wat wij zeggen. Probeer maar niet te ontsnappen, het lukt je toch niet. Lukt je het wel, dan vinden wij je daarna wel terug. Simpel, toch?' Het was doodstil in de kamer. Een paar keken er geïnteresseerd terwijl de rest keek alsof ze er toch niet naar zouden luisteren. 'Maar goed. Meneer Titan zal jullie laten zien waar jullie kamers zijn.'

    [ bericht aangepast op 13 mei 2013 - 20:10 ]

    II Arely Moya Ginessa II

    Zodra de jongen, met blauwe haren, naar binnen was gelopen werd hij al snel gevolgd door twee meisjes. Na enige aarzelende minuten besloot ook ik maar naar binnen te gaan. Net te laat gok ik, want de deur werd vlak voor mijn neus dichtgegooid. ´En bedankt,´ beet ik degene toe en duwde vervolgens alsnog zelf de deur open om naar binnen te gaan.
    Hoewel een aantal woorden een sarcastische zin in mijn hoofd had gevormd, sprak ik hem niet uit. Stilletjes liet ik me op een vrije stoel zakken, en mijn tassen met twee zachte ploffen op de grond komen. Een van de begeleiders was aan het woord, en hoewel ik zijn woorden hoorde gleden ze in het begin half langs me heen. Gevuld met lichte nieuwsgierigheid liet ik mijn blik rond gaan en over de mensen om me heen glijden. Een voor een nam ik ze kort op, waarna ik mijn blik richtte op de begeleiders.
    Daniel, was degene die sprak en de jongen langs hem werd Max genoemd. Goed om te weten, maar van plan een van hun aan te spreken was ik alles behalve. 'De regels zijn simpel, maar als je ze overtreed, dan heeft dat zware gevolgen. De regels zijn als volgt: Om tien uur 's avonds gaan de lichten uit en de kamerdeuren op slot. Als je te laat bent voor het eten, krijg je geen eten. Wij zullen geen medelijden hebben. Doe alles wat wij zeggen. Probeer maar niet te ontsnappen, het lukt je toch niet. Lukt je het wel, dan vinden wij je daarna wel terug. Simpel, toch?´
    Met een licht opgetrokken blik keek ik naar Daniel terwijl hij verder sprak. Ik wist niet goed wat mijn eerste indruk van deze hele internaat moest zijn, laat staan van de begeleiders, maar ik kon het ongemakkelijke gevoel niet uit mijn lijf krijgen. 'Maar goed. Meneer Titan zal jullie laten zien waar jullie kamers zijn,´ ging Daniel vervolgens verder, nadat hij een blik had rond geworpen. Een zwakke zucht verliet mijn lippen terwijl ik me iets onderuit liet zakken, de beurse plek op mijn rug daarbij negerend, en met een van de handvaten van mijn tas begon te spelen.

    [ bericht aangepast op 13 mei 2013 - 20:39 ]


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    [Jennifer, ma boy heeft blauwe haartjes ^^]


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

    [Foutje, heb ´t aangepast. Beetje de weg kwijt vandaag :') ]


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    Max Maze Titan
    "Kon je de deur niet wat sneller open doen?!" Mompelt een van de meisjes voor ze langs me naar binnen wandelt, ik gromde wat binnensmonds en besloot het te negeren als ze door zou gaan kon ik haar altijd later straffen. Ik loop achter de kinderen aan de zaal in en ga op de verhoging staan, toen Daniel de deur dicht deed werd het gelijk stil in de kamer en daarna ging hij naast mij staan. 'Welkom, welkom,' zei hij. 'Ik ben Daniel Green, maar het is verplicht om mij meneer of meneer Green te noemen. Hetzelfde geld voor mijn collega, Max Maze Titan.' oja, de beginnings preek, zoals elk jaar. Deze heb je ook bij militaire training, ik weet nog precies hoe ik zat en dat ik luid gaapte en gelijk mijn eerste straf kreeg. 'De regels zijn simpel, maar als je ze overtreed, dan heeft dat zware gevolgen. De regels zijn als volgt: Om tien uur 's avonds gaan de lichten uit en de kamerdeuren op slot. Als je te laat bent voor het eten, krijg je geen eten. Wij zullen geen medelijden hebben. Doe alles wat wij zeggen. Probeer maar niet te ontsnappen, het lukt je toch niet. Lukt je het wel, dan vinden wij je daarna wel terug. Simpel, toch?' Gelukkig hoefde ik dit verhaal niet te vertellen, want ik onthoud die tekst toch niet. 'Maar goed. Meneer Titan zal jullie laten zien waar jullie kamers zijn.'
    Goed dat ik niks hoefde toe te voegen aan zijn preek, want ik zou niet weten wat. "Volg mij!" riep ik voor ik me omdraaide en de kamer uit liep om naar een andere vleugel te lopen, ik pakte naam stikkers uit mijn zak en liep naar de eerste kamer deur, er staan grote nummers op de deuren en daaronder zou ik hun namen plakken. Ik begon bij deur 1 waar ik Arely Moya Ginessa onder plakte, dit zouden ze makkelijk moeten onthouden, even getal is jongens en oneven is meiden. Onder nummer 2 plakte ik Elias Bradley Wilkerson, onder 3 Alicia Rose Eastwood, onder 4 Thomas Puck Knight, onder 5 Amélia Talbot en onder nummer 6 Harry Noah Lucas Green. Als er mensen nog niet waren hoefde ik ze later niet naar hun kamer te leiden want hun naam stond er toch onder. "Het is simpel genoeg om zelfs door jullie hersentjes gesnapt te worden, oneven getallen zijn meiden en even getallen zijn jongens, dus links zitten de meiden en rechts de jongens. En als jullie het dan nog niet snappen, je naam zal op je deur staan onder je nummer." Zo nu zouden ze het wel snappen toch? "Nog vragen?" zei ik er maar achter.


    "Find peace in who and what you are." — Saphira

    ||Elias Bradley Wilkerson||

    Achter mij volgden de rest ook al snel, naast mij was iemand neer komen zitten. Veel zei ik nu niet, want ik schrok toen er een deur hard dicht werd gegooid. Dit deed mijn vader ook altijd als hij weer eens boos was, nou, eerder woedend. Er lopen even kort rillingen over mijn rug, meteen voel ik alle moed die ik daarstraks had weer in mijn schoenen zakken. Ik haal even trillerig adem en kijk naar de man, een andere als die de deur open deed, en bijt kort op mijn lip.
    "Welkom, welkom. Ik ben Daniel Green, maar het is verplicht om mij meneer of meneer Green te noemen. Hetzelfde geld voor mijn collega, Max Maze Titan." zegt de man, Mr. Green dus. "De regels zijn simpel, maar als je ze overtreed, dan heeft dat zware gevolgen. De regels zijn als volgt: Om tien uur 's avonds gaan de lichten uit en de kamerdeuren op slot. Als je te laat bent voor het eten, krijg je geen eten. Wij zullen geen medelijden hebben. Doe alles wat wij zeggen. Probeer maar niet te ontsnappen, het lukt je toch niet. Lukt je het wel, dan vinden wij je daarna wel terug. Simpel, toch?" zegt Mr. Green. Ik knik lichtjes. Te laat, geen eten; tien uur licht uit; doen wat ze zeggen. Ik begrijp het.
    "Maar goed. Meneer Titan zal jullie laten zien waar jullie kamers zijn." Sluit Mr. Green zijn preek af. Ik schraap even zachtjes mijn keel en kijk naar Mr. Titan. Wat een toepasselijke naam zeg. "Volg mij!" roept Mr. Titan en ik kijk naar hem, ik vind hem maar een creep. Die ander nog niet zo zeer. Hij heeft gewoon iets, iets in zijn uiterlijk of zo, wat me bang maakt. Ik sta op en volg rustig de man. Ik volg alles wat hij doen; Hoe hij de naambordjes op de kamerdeuren plakt en hoe hij doorloopt. "Het is simpel genoeg om zelfs door jullie hersentjes gesnapt te worden, oneven getallen zijn meiden en even getallen zijn jongens, dus links zitten de meiden en rechts de jongens. En als jullie het dan nog niet snappen, je naam zal op je deur staan onder je nummer." zegt Mr. Titan en ik kijk even naar de andere. Het is mij wel duidelijk. Ik moet in ieder geval rechts de gang door om mijn kamer te vinden. Volgens mij had ik hem zelfs al gezien; kamer 2. "Nog vragen?" Ik kijk naar de man en schud mijn hoofd een beetje. Ik had mijn koffer met me mee genomen.
    "Ik denk dat ik maar even mijn kamer ga onderzoeken en mijn koffer leeg ga halen," zeg ik en ik pak mijn koffer, die ik voor mijn voeten had neergezet, op. Vervolgens kijk ik even naar de anderen en laat mezelf dan tussen hen door verdwijnen naar de kamer die mij was toegedeeld. Wanneer ik daar aankom zie ik meteen al dat het klein is. "Fijn... De rest van mijn leven hier doorbrengen. Welkom Elias, welkom in een leven op een klein kamertje in een strafkamp," zeg ik zacht en ik begin mijn koffer leeg te halen.


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

    Alicia Rose Eastwood

    De deur slaat hard dicht, maar ik besteed er geen aandacht aan. Verveeld kijk ik voor me uit.
    "Welkom, welkom. Ik ben Daniel Green, maar het is verplicht om mij meneer of meneer Green te noemen. Hetzelfde geld voor mijn collega, Max Maze Titan." zegt de man, Mr. Green dus. Ik heb de neiging om met mijn ogen te rollen, maar ik doet het maar niet.
    "De regels zijn simpel, maar als je ze overtreed, dan heeft dat zware gevolgen. De regels zijn als volgt: Om tien uur 's avonds gaan de lichten uit en de kamerdeuren op slot. Als je te laat bent voor het eten, krijg je geen eten. Wij zullen geen medelijden hebben. Doe alles wat wij zeggen. Probeer maar niet te ontsnappen, het lukt je toch niet. Lukt je het wel, dan vinden wij je daarna wel terug. Simpel, toch?" zegt Mr. Green.
    Ugh, great. Op de tijd die we moeten slapen is echt verschrikkelijk.
    "Maar goed. Meneer Titan zal jullie laten zien waar jullie kamers zijn." Sluit Mr. Green zijn preek af.
    "Volg mij!" roept Mr. Titan. Ik bestudeer hem even, en vind hem binnen een paar seconden al een creep. Die ander iets minder, maar toch blijven ze creeps.
    Titan plakt naambordjes op de deuren en legt alles uit.
    "Het is simpel genoeg om zelfs door jullie hersentjes gesnapt te worden, oneven getallen zijn meiden en even getallen zijn jongens, dus links zitten de meiden en rechts de jongens. En als jullie het dan nog niet snappen, je naam zal op je deur staan onder je nummer." zegt Mr. Titan.
    "Nog vragen?" Ik reageer niet en loop naar mijn kamer toe die naast die zo'n beetje naast de kamer van de jongen met blauwe haren is. Ik sleep mijn tassen mee naar binnen en zie gelijk al dat mijn kamer klein is. Geweldig?!
    Ik begin met een zucht mijn tassen uit te pakken. Als ik klaar ben kijk ik verveeld om me heen, niet wetend what to do.

    [Who wants to meet Alicia?]


    It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

    [Is er nog iemand levend? Want het zou echt jammer zijn als deze RPG doodgaat.:(]


    It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    {Ik ben ook nog in leven XD al houd mijn personage zich behoorlijk op de achtergrond voor nu, maar zo is hij nou eenmaal (; }


    Credendo Vides

    Max Maze Titan
    Een van de jongens die met het blauwe haar kijkt me aan en schud van nee voor hij naar zijn kamer toe gaat, een van de meisjes reageert helemaal niet en loopt gelijk naar haar kamer, "Nou vooruit! Sta daar niet zo!" roep ik voor ik twee andere de gang in duw, het maakt me niet uit of ze op de grond terecht komen of whatever, ik hou gewoon niet van dat slome gedoe.
    Daarna draai ik me om en loop de vleugel uit, het word maar eens tijd dat ik de hekken weer ga checken. Killer en Danger zouden er ook wel weer eens uit willen die zitten de hele dag in dat kleine hok. Voor ik het weet loop ik al weer buiten en snij ik de hoek af naar achteren, "Killer! Danger!" roep ik naar de blaffende honden die tegen het hek aan lopen te springen, ja ze konden er best lief uit zien, maar Killer is een Killer en Danger is een goede zoeker. Ik pak de lijnen van de haakjes en ga het tussen hok in, "Zit" zeg ik voor ik het hok in ga en ik ga er pas in als ze zitten, ik lijn ze aan en laat ze eerst het hok uit, ja ze waren prima afgericht, maar meestal alleen tegen volwassenen, de gene met de lijn is de baas en anders niet. En dat gekke beest kon Duits, maar ze was dan ook een Duitse hond.


    "Find peace in who and what you are." — Saphira