[RPG] The mad King • 1 - Speeltopics

Regels:
• Er is een minimum van 300 woorden, ik controleer. Meer mag altijd.
• OOC is altijd tussen haakjes, of gebruik het praattopic.
• Schelden en 18+ is toegestaan.
• Bespeel alleen je eigen personage en heb respect voor anderen.
• Personages mogen vermoord worden mits toestemming van de anderen.
• Naamsveranderingen en afwezigheden altijd doorgeven.
• Let op spelling en interpunctie.
• Denk er aan, niemand is perfect.
• Reserveringen blijven 24 uur staan.
• Denk goed na voor je meedoet, geen ééndagsvliegen.
• Max. 3 Personages per persoon.
• AlleenGipsy maakt de topics aan.

Rollen

Koning: Argus Erasmus Lancaster - Father - 13,1
Koningin: Annabeth Sophia Collins - Naerys 1,1

Mensen in het kasteel:
Vrouwen: (Max. 4)
- Samira Elisabethe Blade - Achternicht van de koning - Gwenx1D 8,1
- Lorianna Ainsley Crescent - Dienstmeid van Synon Candira 11,1
- Arissa Ehlana Dae- Dienstmeisje Sickle 15,1
-



Mannen: (Max 4.)
- Alaric Fabian Lugosi - Rechterhand van de koning - Hatsumomo 1,1
- Cenred Michael Blade - Ridder/ Acherneef van de koning - Sickle 2,1
- Synon Lancaster - Broer van de koning samlaslas 5,1
-


Dorpelingen:
Vrouwen: (Max. 4)
- Daenerys Éowyn Frey - Illegale praktijken - Ubiquitous 1,1
-Reservatie voor VladiFerr
-
-

Mannen: (Max 3.)
- Evian Lizord Fands - Bakker Gwenx1D 6,1
-
-


Vluchtelingen:
Vrouwen: (Max. 5)(VOL)
- Eleonore Lyra Eddington - zusje van Lord Eddington, een goede vriend van Arthur - Sydrian 1,1
- Amèlie Nina Billington - Maïtresse van de koning - Beaton 1,1
- Amaranthe Sarah Dubois - Hertogin - Bequeath 1,1
- June Faith - Kind - VladiFerr 3,1
- Elle Mary Greenfield - Meid - Leam 4,1

Mannen: (Max 6.)
- Caleb Brandon Collins - Ridder - Naerys 1,1
- Blythe Yates - Jager - Hatsumomo 1,1
- Francois de la Croix - Circus artiest - Bequeath 1,1
- Ciad Morningstar - Zoon van de houthakker - LyraPhoenix 8,1
-
-


Meedoen kan altijd; Rollentopic
Praattopic

[ bericht aangepast op 1 sep 2013 - 20:40 ]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Alaric Fabian Lugosi

"U mag mij hebben, zolang U hem maar met rust laat. Alstublieft, ik beloof u dat u met me mag doen wat u wilt, als u hem laat gaan," smeekt ze me, met iets teveel passie voor hem. Ik grom dat ik andere plannen heb omdat ik me dondersgoed besef wie ik nu in hangen heb en neem haar mee. Als ik wegrijd kan ik achter me de stem van de jongeman nog horen, hoe hij me uitscheld. Ik heb enkel een tevreden grijnsje op mijn lippen staan. Toch ben ik niet zo tevreden als ik er op het moment uitzie. Ik ben kwaad op Eleonore, vanwege wat ze gedaan heeft en omdat ze het opnam voor die zwerver. Ze zou beter moeten weten en zich gelijk in mijn armen hadden moeten werpen, dankbaar voor haar redding.
Ellie maakt zich kleiner tussen mijn armen in, maar zodra ik haar naam noem voel ik hoe ze verstijft voor me. Mijn buik drukt tegen haar rug aan, waardoor ik het kan voelen. Ik vraag haar wat ze deed bij de vluchtelingen. "I-ik was bang," stamelt ze. "I-ik was bang v-voor het huwelijk. Ik was b-bang dat ik u misschien z-zou teleurstellen, d-dat ik niet aan u eisen zou k-kunnen voldoen. Doet u a-alstublieft de man v-van zonet niks aan. Zonder hem had i-ik het nooit overleefd in het bos. H-hij heeft voor me g-gezorgd." Mijn lippen verstrakken opnieuw. "Je hoefde niet bang te zijn. Zodra we getrouwd zijn krijg je alle rijkdom die je je maar kan bedenken. Alles wat je hartje begeerd. Je zou een vrouw van hoge status worden en nooit hoeven te werken of een poot uit hoeven te steken," maak ik haar duidelijk, meer zeg ik nog niet. Toch ben ik behoorlijk kwaad om die jongeman.
Al snel wijk ik van het pad af die we bereiden, al voordat we het bos uit zijn. Het hoofdpad laten we achter ons als ik mijn eigen weg volg, een weg die ongeveer een half uurtje duurt in dit tempo. Aan het einde staat een houten hut, een hut die ik meerdere malen bezocht heb voor bepaalde doeleinden. Ik stap van het paard af en til Ellie ook mee, waarna ik mijn hand om haar pols gevouwen houd en haar meetrek de donkere hut in. De deur sluit ik achter ons en ik doe hem op slot, de sleutel steek ik in mijn zak. Er komt licht door de vuile raampjes heen en ik steek nog een extra kaars aan. In de hut ruikt het muf en naar lichaamsvochten. Ik bied haar niet eens aan om te gaan zitten en laat haar staan waar ze staat. Er is dan ook amper meubilair in de kamer, enkel iets op de grond wat door moet gaan voor een geïmproviseerd bed.
"Je bent erg gepassioneerd over deze mysterieuze zwerver," stel ik vast als ik mijn armen over elkaar sla. "Dat is geen goed ding. Als hij je bevlekt heeft, kan je dat met je leven bekopen! Je bent verdomme mijn bruid, niet de zijne! Vertel op, wie is hij en waarom praat je zo over hem?" Mijn stem klinkt ruw en dwingend, net zoals de blik is die in mijn ogen staat. Ik zet een stap naar voren zodat ik dichtbij haar sta en ik haar vrouwelijke geur kan ruiken. En angst, dat zeker. Ze is echt bang voor me.
"Weet je wat, ik vind het wel voor mezelf uit," grom ik, omdat ik toch niet meer op haar kan vertrouwen. Tegelijk met die woorden duw ik haar op het bed, tussen de vieze lakens in. Met het verrassingselement dat ik zo heb ga ik op mijn knieën tussen haar benen zitten zodat ze deze niet dicht kan knijpen en schuif ik haar jurk omhoog totdat haar ondergoed zichtbaar is. Mijn hand glijd al die richting op. Haar ondergoed schuif ik aan de kant en niet bepaald zachtaardig steek ik twee vingers bij haar naar binnen. Ellie negerend begin ik daarmee haar binnenste te inspecteren, wat mij natuurlijk niet ongeroerd laat. Toch kijk ik er verder niet naar, dat bewaar ik nog wel. Ik trek mijn vingers uiteindelijk weer uit haar, misschien ben ik wel iets langer binnen geweest dan nodig was. Aan mijn vingers zit een beetje van het kleverige spul met een typische geur. "Maagdelijke Eleonore," grijns ik tevreden, waarna ik opkrabbel en de vingers in mijn mond steek. Het is onmogelijk uit te leggen hoeveel ik van die smaak kan genieten.

[ bericht aangepast op 24 aug 2013 - 17:26 ]

---

Your make-up is terrible

Cenred Michael Blade
Er viel een stilte tussen ons in. Onze stilte zei meer als al onze woorden bij elkaar. De onderwerpen die ons daadwerkelijk bezighielden waren te gevaarlijk om over te praten, zeker hier in het midden van het paleis van de koning. 'Cenred,' doorbrak Annabeth. 'Heb jij bij toeval nog iets opgevangen over de vluchtelingen in het bos?'
Mijn ogen scande snel de bibliotheek om er zeker van de zijn dat niemand dit hoorde want dit was een van de onderwerpen waar je beter niet over kon beginnen als de mensen iets opvingen. Het viel me op dat we op een paar geleerden aan de andere kant van de bibliotheek helemaal alleen waren. "Dingen zoals wie er allemaal zou zitten en wat hun plannen zouden kunnen zijn?"
Ik had geen flauw idee meer hoe vaak ik tijdens dit gesprek aan Caleb had gedacht. Annabeth mocht dan wel trouw zijn aan haar echtgenoot, het was de laatste tijd moeilijk om oprecht van mijn oom te houden terwijl ik er persoonlijk van overtuigt was dat ze tot bijna alles bereid was om haar broer te beschermen. Bijna onopmerkelijk veranderde haar houding maar het gaf haar meteen iets meer koninklijk, waardiger. 'Niets anders dan vermoedens en gissingen majesteit,' zei ik. 'Ze kennen het bos overduidelijk beter dan wij en zijn daardoor bijna onvindbaar.'
Hoewel dit inderdaad het enige was dat ik hoorde was ik er bijna zeker van dat er mensen waren die een stuk meer wisten. Mijn oom en zijn naaste vertrouwelingen waren slim en het was niet onwaarschijnlijk dat ze een spion het bos in hadden gestuurd om de locatie, de gewoonten en de plannen van de vluchtelingen te achterhalen. Ik kon mezelf er nog net van weerhouden om te zuchten. Het zou zoveel makkelijker geweest zijn als ik een simpele kleermaker of bakker was geweest die samen met zijn familie had kunnen vluchten voor de waanzin van de koning. In plaats daarvan was de koning mijn oom en zouden er zonder enige twijfel gevolgen voor mijn zus en broer zijn als ik er vandoor ging.

---

You can’t hammer tin into iron, no matter how hard you beat it, but that doesn’t mean tin is useless. -Jon Snow

Synon Lancaster – Broer van de koning

Hij voelde het koude staal tegen zijn keel. Wat bezielde Amanda? Waar haalde ze opeens een mes vandaan, en waarom deed ze zo…agressief? Het was toch een vrouw? Ze was toch een zachtaardig persoon? Langzaam bracht hij zijn resterende hand naar het mes, terwijl hij haar in haar intimiderende ogen bleef kijken. Misschien kon hij Lorianna roepen om hem te helpen? Of een van zijn wachters?
Nee, grote kans dat ze hem niet zouden horen en dan zou Amanda hem misschien de keel doorsnijden. Hij probeerde het mes weg te duwen, maar met zijn zwakke lichaam kreeg hij het geen millimeter verschoven en sneed hij enkel in zijn hand, waardoor er enkele rode druppels op zijn kleren vielen en vlekken achterlieten. Zonde, ze waren net schoon. Hij liet zijn hand weer zakken en twijfelde. Misschien kon hij deze vrouw wel verleiden en zou ze helemaal vergeten om hem te vermoorden of geld af te troggelen. Daarbij was het nooit verkeerd om met een vrouw in bed te kruipen en al zeker niet als ze zo mooi was als dit exemplaar.
Maar hij moest ook nog zorgen dat ze hem gratis alle informatie zou geven die ze had.
“Nou,” zei ze bits. “Ben je er al over uit wat je gaat doen?” Het had een honende ondertoon. “Anders ga ik. Dan laat ik je bloederige restanten hier achter en geef ik mijn informatie wel aan je broer. Klinkt dat beter?”
Synons ogen werden groot. Als ze zijn broer zou vertellen over de vluchtelingen zou die hen zeker vermoorden en dan was zijn leger weg. Daar kwam ook nog eens bij dat hij op dat moment in vijf stukken gesneden zou zijn en op zijn kamer weg zou liggen te rotten.
“Goed,” zei hij. “Hoeveel wil je?” Het maakte niet uit als hij haar nu geld zou geven. Later zou hij haar nog wel vermoorden en zijn geld terug nemen. Daarbij was dit de sleutel tot het koningschap, en als koning zou hij meer dan genoeg geld hebben.
“10 zilveren munten.”
Synon schoot bijna in de lach. Dat was veel te veel. Niet dat hij niet zoveel geld had, maar het bleef een belachelijk bedrag. Die Amanda was hebzuchtiger dan hij had verwacht. “Ik geef je de helft,” zei hij met beknepen stem.
Ze schudde haar hoofd en zette iets meer kracht, waardoor het mes zachtjes in het vel van zijn hals sneed. Ze bracht haar gezicht wat dichter bij de zijne – waarschijnlijk voor de intimidatie – bedacht toen hoe dichtbij ze was en trok haar hoofd weer terug. “het is vijf zilveren munten per keer dat ik informatie geef. Vijf voor de vorige keer en vijf voor nu.”
Synon dacht na. Hij kon haar beter voor deze keer tevreden stellen, volgende keer zou hij haar opwachten met een leger aan soldaten om de informatie uit haar te slaan.
“Goed dan,” zei Synon, enigszins chagrijnig. “Hier heb je je geld.”

---

I thought protection was a matter of strength. Now I know, protection can only be given through mercy.

Een snelle (:

Daenerys Éowyn Frey.
Hij leek verrast door mijn actie en dat gaf me een goed gevoel, ik had graag de touwtjes in handen en het had me niet lekker gezeten dat híj, van alle mensen, die in handen had gehad. Ik was immers op zijn terrein, gelukkig leek het nog niet volledig tot hem doorgedrongen te zijn dat hij daarmee flink in het voordeel was. Mijn minachting voor deze man werd nog groter toen hij het zelfs voor elkaar kreeg zichzelf te snijden aan míjn mes. Geweldig, nu kon ik dat ook nog schoon gaan maken. "Nou, ben je er al over uit wat je gaat doen?” Mijn geduld raakte echt op met deze man en ik kon me niet herinneren wanneer ik me voor het laatst zó had geïrriteerd aan iemand. Ik voegde er nog een dreigement aan toe dat ik anders wel naar zijn broer zou gaan, maar daar zou het ook altijd bij blijven. De koning was immers veel moeilijker te bereiken en daarbij helaas ook slimmer, wat er ergens ook wel weer voor zorgde dat ik het zag als een extra grote uitdaging die ik best wilde aangaan, maar nu nog niet. Pas als de tijd er rijp voor was, eerst moest ik meer vertrouwen winnen.
"Goed, hoeveel wil je?" gaf Synon eindelijk toe en ik kreeg een sadistische glimlach op mijn gezicht. Hij was makkelijker om te praten dan ik verwacht had, maar ik bleef op mijn hoede, ik zou hem niet weer onderschatten. Plots zei hij dat hij me de helft zou geven en al gauw stond ik weer voor zijn neus met mijn mes opnieuw op zijn keel. "Het is vijf zilveren munten per keer dat ik informatie geef. Vijf voor de vorige keer en vijf voor nu," zei ik vastberaden, ondanks dat ik het net pas had bedacht. Ik had geen enkele informatie die ik hem nog kon geven, maar Synon gaf toe en ik kreeg het geld. Goed, nu moest ik enkel nog wat informatie verzinnen en.. Ik keek de kamer rond en toen naar Synon, me er ineens van bewust dat hij ook wel een spel kon spelen. Wie wist wat hij in zijn zakken had of ergens in de kamer, misschien ook wel een mes. Ik verborg mijn mes weer in mijn mouw en keek Synon aan. "We gaan de gang op." Toen hij hier niet direct mee leek in te stemmen slaakte ik een zucht. "Ik vertrouw jou niet en dat is geloof ik geheel wederzijds, dus we gaan de gangen op. Als je je informatie nog wilt, zul je mee moeten gaan," vertelde ik hem en verliet de kamer. Een wachter keek op en ik schonk hem een onschuldige glimlach, die me beter afging toen ik hoorde dat Synon ook kwam. In de tussentijd hadden mijn hersenen op volle toeren gewerkt en er was een plan uitgekomen. Zin in problemen had ik niet, dus moest ik zoveel mogelijk vertellen aan hem, waardoor het zou lijken alsof ik hem erg waardevolle informatie gaf en dan kon ik mooi mijn geld houden en zonder enig probleem weer vertrekken. Misschien, met een beetje mazzel, kwamen we onderweg nog iemand tegen.
"Luister," begon ik, toen ik er zeker van was dat we alleen waren, "ik heb een vermoeden waar de vluchtelingen zitten, maar het is niet zeker dat ze op één plek zullen blijven. Aan hun locatie heb ik momenteel dus niks, maar ik zal er gauw genoeg achter komen." Terwijl ik sprak hield ik de omgeving in de gaten, niet puur om er voor te zorgen dat niemand ons verhaal opving, ook om het kasteel van binnen te leren kennen. In mijn hoofd vormde zich al een vage plattegrond waar nog een hoop op miste, maar hier zou binnenkort hopelijk verandering in komen. "Ik zou de vluchtelingen kunnen bespioneren en infiltreren, om ze er vervolgens van te overtuigen dat jij koning moet zijn in plaats van je broer. Het is een mooie aanhang en de vluchtelingen zijn momenteel wanhopig en zoeken een goede leider. Waarschijnlijk happen ze zo toe." In gedachten gaf ik mijzelf, tevreden over mijn verhaal, een schouderklopje. Al eerder had ik gemerkt dat Synon een zwak had voor wat geslijm en complimenten, dus hopelijk zou hij dit verhaal makkelijk accepteren.

[ bericht aangepast op 25 aug 2013 - 20:27 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Eleonore Lyra Eddington
Ik ben bang voor Alaric's antwoord, bang dat hij me niet zal geloven, ook al zat er wel een kern van waarheid in. 'Je hoefde niet bang te zijn. Zodra we getrouwd zijn krijg je alle rijkdom die je je maar kan bedenken. Alles wat je hartje begeerd.' Ik zal nooit alles hebben wat mijn hartje begeert, aangezien ik wil dat Caleb veilig is, maar ik vrees dat Alaric hem niet met rust zal laten. 'Je zou een vrouw van hoge status worden en nooit hoeven te werken of een poot uit hoeven te steken.' En ik zou met hem moeten trouwen, een idee dat me ontzettend tegen staat. Ik zal met hem de liefde moeten bedrijven, al zal er zeker niet veel liefde aan te pas komen. Ik ben bang dat ik hem geen zoon kan schenken en mij hetzelfde te wachten staat als zijn vorige vrouw. De geruchten zijn nooit bevestigd, maar nu ik heb gezien dat hij zonder aarzelen een dolk tegen mijn keel hield, weet ik zeker dat hij iets te maken heeft met haar dood.
De rest van de rit zijn we allebei stil en het zou me niks verbazen als hij mijn hart zou horen bonken, zo erg gaat hij te keer. Een frons verschijnt op mijn gezicht wanneer we stoppen bij een klein, houten hutje. Een angstig gevoel bekruip me. Waarom heeft hij een hutje in het bos? Waarom brengt hij me niet naar het kasteel?
Hij tilt mij van het paard af en houdt mijn pols stevig vast, terwijl hij mij meetrek het hutje in. Het is erg donker in het hutje en het ruikt er muf. Mijn blik valt op een soort matras op de grond. Ongemakkelijk beweeg ik heen en weer. Is hij van plan om nu al...?
'Je bent erg gepassioneerd over deze mysterieuze zwerver,' concludeert Alaric, met over elkaar geslagen armen. 'Dat is omdat hij voor me heeft gezorgd,' antwoord ik op een zachte, bange toon. Zo zacht dat ik betwijfel of hij het wel gehoord heeft.
'Dat is geen goed ding. Als hij je bevlekt heeft, kan je dat met je leven bekopen! Je bent verdomme mijn bruid, niet de zijne! Vertel op, wie is hij en waarom praat je zo over hem?' Zijn stem klinkt dwingend en ruw en mijn gezicht verliest wat kleur. Eerlijk? Ik heb er over nagedacht hoe het zou zijn, of er iets tussen Caleb en mij gebeurd zou zijn als we allebei nog lang in het kamp zouden blijven. En of we in contact zouden blijven eenmaal de koning van de troon gestoten zou zijn. Oud worden met Caleb klinkt niet slecht. Het zou warm en veilig zijn.
'Weet je wat, ik vind het wel voor mezelf uit,' zegt Alaric plots en voordat ik nog de kans krijg om te reageren duwt hij me op het matras. Op zijn knieën gaat hij tussen mijn benen inzitten. 'Er is niks tussen hem en mij!' probeer ik nog, mijn stem angstig. Maar Alaric heeft mijn jurk al om hoog geschoven. Ik voel zijn hand richting mijn ondergoed schuiven en ik begin te bewegen, proberen om weg te komen. Ik voel een pijnsteek als hij ineens zijn vingers in me steekt en er springen tranen in mijn ogen. Mijn vingers grijpen de lakens stevig vast als hij blijft voelen en zijn vingers iets beweegt. Een traan loopt over mijn wang.'
Als hij zijn vingers eindelijk weghaalt, schuif ik gelijk mijn ondergoed goed en schuif ik mijn jurk naar beneden. 'Maagdelijke Eleonore,' grijnst hij. Hij krabbelt overeind. Mijn ogen worden groot als hij zijn vingers in zijn mond steekt en er ontzettend van lijkt te genieten. Zowaar het mogelijk is word ik nog banger voor hem. Mijn knieën trek ik op, om mijn armen er om heen te slaan en met mijn blauwe ogen houd ik hem goed in de gaten. Ik moet al mijn moet verzamelen om het volgende te zeggen. 'Laat je hem nu met rust? Alsjeblieft, voor mij?'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

-mijn topics-

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Alaric Fabian Lugosi

Ze zegt dat hij voor haar gezorgd heeft en dat zint me helemaal niet. Mijn woede borrelt snel op en bereikt een hoogtepunt als ik haar het bed opduw en tussen haar knieën duik. "Er is niks tussen hem en mij!" probeert ze nog angstig, maar ik negeer het. Hoe kan ik haar nou gewoon vertrouwen? Gelukkig zakt die woede zodra ik mijn vingers bij haar naar binnendruk en omdat bij haar de tranen in haar ogen springen en ze de vuile lakens vastgrijpt. Zodra ik klaar ben trekt ze haar kleding weer goed en ik grijns, blij dat ze nog maagd is. Het is een stap in de goede richting, vooral voor haarzelf. Het zal haar enkel ten goede komen.
Het arme kind is wel enorm bang voor me. Haar ogen zijn groot van angst en ze trekt haar knieën op, waar ze haar armen overheen slaat en me in de gaten blijft houden. "Laat je hem nu met rust? Alsjeblieft, voor mij?" vraagt ze aan mij. Ik zucht even geïrriteerd. "Kom, kom Eleonore. Het is tijd om volwassen te worden en van dat kinderlijke gedrag af te komen. Daarmee leer je ook om enkel om jezelf, mij en je koning te geven," vertel ik haar, in andere woorden, het moet haar niet kunnen schelen wat er met die boer gebeurd. "Maar er is vast wel iets wat je kan doen om er zeker van te zijn dat ik hem niet op ga zoeken en hij in leven blijft." grijns ik dan geheimzinnig.
"Maar niet nu. Nu gaan we terug naar het kasteel." vervolg ik mezelf op een commanderende toon. "Kom, opstaan." Ik grijp haar bij haar bovenarm vast en trek haar overeind. Mijn greep laat ik iets losser als ik haar mee begin te trekken naar buiten, maar ik vertrouw haar nog niet genoeg om haar los te laten. Met gemak til ik haar terug op het paard en kom ik er weer achter zitten. Ik zucht even zacht. "Ik ben blij dat ik je gevonden heb, Eleonore," zeg ik zacht in haar oor vanachter. "Ik had niet met iemand anders willen trouwen." Snel spoor ik het paard aan en laat ik het vertrekken.

---

Your make-up is terrible

Eleonore Lyra Eddington
Alaric zucht geïrriteerd wanneer ik gevraagd heb of hij Caleb nu met rust laat. Verkeerde vraag... 'Kom, kom Eleonore. Het is tijd om volwassen te worden en van dat kinderlijke gedrag af te komen. Daarmee leer je ook om enkel om jezelf, mij en je koning te geven.' Nooit. Nooit, maar dan ook écht nooit zal dat gebeuren. Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt dat ik om hem zal gaan geven. Als ik dat zou doen, dan zou ik niet alleen mezelf verraden, maar in een zekere zin ook Caleb. Ik kan niet zomaar om iemand gaan geven die dichtbij de koning staat en waarschijnlijk zelfs meehelpt in zijn plannetjes, als degene die de afgelopen maanden voor me gezorgd heeft fel tegen de koning en de plannen was.
'Maar er is vast wel iets wat je kan doen om er zeker van te zijn dat ik hem niet op ga zoeken en hij in leven blijft,' grijnst Alaric geheimzinnig. Voor de zoveelste keer deze dag bekruipt een naar gevoel me. Gezien wat hij net deed en wat hij eerder tegen de boom aandeed, kan ik me maar al te goed voorstellen wat hij in gedachten heeft om me te laten doen om te zorgen dat Caleb veilig blijft en dat is absoluut niet iets waar ik naar uit kijk. Er is echter geen enkele manier om er aan te komen. Eenmaal we getrouwd zijn kan hij met me doen wat hij wilt. De enige reden waarom het niet zou gebeuren, is als ik weer weg zou kunnen lopen.
'Maar niet nu. Nu gaan we terug naar het kasteel. Kom, opstaan.' Zijn toon is nogal bevelend en voordat ik zelf op kan staan, grijpt hij mijn arm vast en trekt hij me overeind. De greep op mijn arm laat hij gelukkig wel iets losser als hij me meetrekt naar buiten, maar niet los genoeg dat ik weg kan rennen. Niet dat dat zin heeft: hij zou me toch zo ingehaald hebben. Bij het paard aangekomen tilt hij me er met gemak op, waarna hij achter me kruipt en ik hem zacht hoor zuchten. 'Ik ben blij dat ik je gevonden heb, Eleonore. Ik had niet met iemand anders willen trouwen' fluistert hij in mijn oor. Ik krijg er kippenvel van, maar niet de goede soort kippenvel. Het is niet bepaald een geruststellende gedachte dat hij perse mij wilt. 'Waarom?' vraag ik op een zachte toon. 'U kan trouwen met elk meisje dat u maar wilt, waarom zou u dan voor mij kiezen?' Misschien verandert hij zijn gedachten nog en wilt hij met iemand anders trouwen, maar ik betwijfel ik. 'Er zijn toch zeker wel vrouwen die over veel meer kwaliteiten beschikken dan ik en die u veel meer tevreden zouden kunnen stellen dan ik dat zou kunnen, sir. Ik zou niet willen dat u ongelukkig raakt doordat ik u teleurstel.'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Maberu went Leam.]

---

Reality's overrated.

Argus Erasmus Lancaster

Langzaam en met zware stappen liep mijn paard over het zandpad. De steentjes die tussen het zand zaten kraakten zachtjes bij elke stap de paarden maakten. Het was een vreselijk lange reis geweest en ik was er ook echt niet blij over. "Waarom moest die kerel ook zo nodig mij spreken en niet een van mijn slaven?" dacht ik bij mezelf. Dat had mij moeite en tijd gespaard. Ik bedoel, wat maakt het mij nou uit dat je oogst mislukt is? Het enige dat me geinteresseerd had was de hoeveelheid goud die hij me zou betalen voor een gedeelte van mijn oogst. Deze hoeveelheid opbrengen was niet moeilijk. Ik eiste het gewoon en dan zou het aan me gegeven worden. Zo niet, dan zorgde ik daar wel voor.
Een zucht ontsnapte aan mijn lippen. Ik had nu iets leukers en beters kunnen doen. Ik grinnikte eventjes bij de gedachte aan de laatste "priveles" die ik gaf. Ze was zo heerlijk jong geweest en de seks, zo'n strakke vagina had ik nog nooit gehad. Ze had geschreeuwd, gehuild en de deken was rood gekleurd door haar. Haar nagels kon ik nog steeds op mijn rug voelen. Misschien moest ik haar vanavond maar bij me laten brengen voor een nieuwe les. Ik grinnikte even.
Mijn uitrusting glom in het licht van de middag zon en de kroon op mijn hoofd weerkaatste het licht op zijn vele juwelen. Om me heen reden meerdere nobele en hopelijk vertrouwenswaardige ridders. Ik had ze zelf uitgekozen om de kans op een eventuele verassingsaanval te minimaliseren en hopelijk ook te elimineren. Ik was dan wel een goede zwaardvechter, maar een ongeluk zit in een klein hoekje. Verder zou het niet de eerste keer zijn dat ik aangevallen zou worden. Ik hield niet eens meer bij hoe vaak het nu gebeurd was. Ik had gewoon enorm veel geluk dat ik het er telkens levend vanaf bracht. Ik bekeek de ridders even. Ik mocht ze dan wel zelf hebben uitgekozen, maar zou er ook maar eentje iets verkeerd doen zou ik er niet aan twijfelen om zijn hoofd eraf te hakken.
Gelukkig gebeurde er niks en kwamen we zonder al te veel problemen aan bij het kasteel. Natuurlijk werd mijn weg verhinderd vlak voordat ik er was, maar dat was snel geregeld door een van mensen uit de menigte een zwaard door zijn buik te duwen. Hij was op de grond gevallen en had de stenen rood gekleurd.
Eenmaal in het kasteel zette ik mijn paard in de stal, vertelde tegen een dienstmeisje dat ze me bier moest bezorgen en begaf me toen naar mijn troon.

[ bericht aangepast op 29 aug 2013 - 16:52 ]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Macabre > Beaton

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Alaric Fabian Lugosi

"Waarom?" vraagt Ellie op een zachte toon als ik het paard aanspoor om weg te rijden. We beginnen in een lichte draf, maar gaan al snel over op een snelle galop. "U kan trouwen met elk meisje dat u maar wilt, waarom zou u dan voor mij kiezen? Er zijn toch zeker wel vrouwen die over veel meer kwaliteiten beschikken dan ik en die u veel meer tevreden zouden kunnen stellen dan ik dat zou kunnen, sir. Ik zou niet willen dat u ongelukkig raakt doordat ik u teleurstel." zegt ze en ik vraag me af hoeveel er nou werkelijk van waar is. Ze laat me ernstig twijfelen, ze is nog maagd en kon heel makkelijk met iemand anders gaan omdat ze niet met mij wilde trouwen, maar dat ze nog maagd is bewijst voor mij wel een beetje dat ze op mij zat te wachten en gewoon bang was om het verkeerd te doen.
"Omdat ik mijn oog op jou heb laten vallen. Ik zie de kwaliteiten die ik zoek waarschijnlijk een stuk anders dan jij het zal zien, meisje. Ik wil een jonge vrouw, die me een zoon kan schenken, mooi kan zitten zijn en een beetje pittig is," som ik kort op, met een neutrale stem. "Je bent mijn... trofee, om het zo maar even te zeggen. Ik kan met je pronken en jij moet mij geven wat ik wil, wat het ook is." De landschappen flitsen redelijk snel aan ons voorbij en het haar van Ellie wappert af en toe in mijn gezicht, terwijl mijn iets langere haar ook mee wappert naar achteren. Ik hou niet echt van paardrijden, ik vind het voor boeren en niet voor heren. Ik zit liever in een koets en word begeleid door anderen. Paarden stinken.
We komen dichter en dichter bij het kasteel, wat te merken is aan de omgeving. We zijn kleine nederzettingen, op een andere dag zou ik er nog naar binnen zijn gegaan voor mijn eigen lol. Misschien een herberg waar ik iets zou drinken, de herbergier wat geld afhandig zou maken voor 'belasting' en dan zijn mooie dochter mee naar één van de kamers nemen. Nu is het echter een hele andere dag. Het grote dorp van het kasteel komt dichterbij, we racen er doorheen zonder te stoppen en gaan uiteindelijk door de kasteelpoorten rijden. We stoppen bij de stallen, waar ik afstap en Ellie van het paard af help. Het paard geef ik over aan een stalknecht en ik trek Ellie mee naar binnen.
Daar aangekomen zoek ik gelijk rond naar een dienstmeid. Als ik haar heb gevonden, duw ik Ellie haar richting op. "Zorg ervoor dat ze er niet meer uitziet als een boerentrien. Was haar, doe haar haren en poets haar een beetje op. Oh, en zorg voor een nieuwe jurk alsjeblieft. Breng haar naar mijn kamer als ze klaar is, ik kom er zo aan," commandeer ik. "Let goed op haar en zorg dat ze niet weg komt." Hierna draai ik mezelf om en loop ik het kasteel verder in. Ik haast mezelf naar de troonzaal, waar de koning op de troon zit met bier. Ik maak een buiging voor hem voordat ik verder loop. "Uwe hoogheid," spreek ik beleefd, één van de enige personen tegen wie ik überhaupt beleefd zal doen. "U zal het nooit geloven, maar ik heb Eleonore gevonden, mijn verloofde. Ze was in handen van een vieze jongen. Heb ik uw toestemming om de bruiloft zo snel mogelijk te laten regelen?" vraag ik met gebogen hoofd.

---

Your make-up is terrible

Annabeth Sophia Collins - Koningin

"Niets anders dan vermoedens en gissingen majesteit," Daar ging mijn hoop. De geruchten die de ronde deden in het kasteel waren meestal verzonnen of zo verdraaid van iets dat ooit de waarheid geweest moest zijn. "Ze kennen het bos overduidelijk beter dan wij en zijn daardoor bijna onvindbaar." Het was een feit dat er tot nu toe niemand was die hen had kunnen vinden, iets waar ik best blij om was. Die arme mensen mochten ook wel een beetje rust krijgen na alle ellende die ze hadden doorstaan.
Op de binnenplaats was het getrappel van paardenhoeven te horen, het leidde me even af van mijn zorgen maar helaas niet lang genoeg. Het was vast iemand die op audiëntie kwam bij de koning over één of andere belangrijke zaak. Ik kon me niet inbeelden wie er anders te paard door de kasteelpoorten kwam, de beveiliging was enorm verstrengd en dat begreep ik eigenlijk wel. Doordat het hele rijk in rep en roer stond, was het voor ons niet zo veilig meer als vroeger. Hoe kon het ook? De bevolking was kwaad door het onrecht dat hen werd aangedaan.
"Bedankt Cenred," Zei ik uiteindelijk met mijn ogen op de geleerden gericht. Wanneer ik weer naar hem keek, verscheen er een kleine glimlach op mijn lippen. "Je bent een goed persoon, het verbaasd me dat je de ware nog niet hebt gevonden."
Het was best vrijpostig om zo iets te zeggen, maar ik meende wel wat ik zei. Hij had de geschikte leeftijd om te huwen, al was de tijd niet echt gunstig. Ik vroeg me af wie er eigenlijk op toezag met wie hij zou trouwen. Misschien was dat wel de koning, hoewel hij momenteel wel andere dingen aan het hoofd had dan het uithuwen van zijn neef.
"Is er niemand in uw leven die u de moeite lijkt?" Vroeg ik en keek hem onderzoekend aan zonder dat de glimlach verdween. "U zou een goede partij zijn voor sommige dames." Het was een luchtiger onderwerp dan eerst, maar deze keer was ik er echt nieuwsgierig naar en moest ik niet zo veel moeite doen om niet aan de slechte toestand van het koninkrijk te denken.
Hier aan het hof waren genoeg dames van goede komaf, al was ik er niet zo zeker van of ze wel bij Cenred zouden passen. Ondanks hij maar vier jaar jonger was als mij, was hij best serieus voor zijn leeftijd, iets wat niet altijd gezegd kon worden van de dames aan het hof. Naar mijn mening waren sommige jongere dames net iets te losbandig voor Cenred. Al kon ik het natuurlijk ook mis hebben.
Hij zou een goede echtgenoot zijn, daar was ik heilig van overtuigd. Ik hoopte dat hij op een dag de juiste persoon tegenkwam, een zedige vrouw die hem lief zou hebben en vruchtbaar was zodat ze hem gezonde kinderen zou kunnen schenken die later net zo goed van hart zouden zijn als hun vader.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Cenred Michael Blade
'Bedankt Cenred,' zei ze na een tijdje. 'Je bent een goed persoon, het verbaasd me dat je de ware nog niet hebt gevonden.'
Ik schrok van haar woorden, niet alleen was dit bijzonder vrijpostig om te zeggen, zelfs al was ze mijn aangetrouwde tante en de belangrijkste vrouw in het land, ik hield me niet erg bezig met een huwelijk. Natuurlijk had ik me wel eens afgevraagd met wie ik zou trouwen, als de koning een edele familie op bezoek had vroeg ik me weleens af of een van die meisjes mijn toekomstige vrouw was. Ik had nooit verwacht veel te zeggen te hebben over mijn huwelijk. Omdat ik geen vader meer heb zal mijn broer of de koning waarschijnlijk besluiten met wie ik zal trouwen. Ze zullen me waarschijnlijk aan me vragen of ik het er mee eens ben maar mijn mening zal niet echt iets belangrijks voor hen zijn. 'Is er dan niemand in uw leven die u de moeite lijk?' vroeg ze oprecht geïnteresseerd. 'U zou een goede partij zijn voor sommige dames.'
Ik glimlachte kort, dat was zonder enige twijfel de waarheid. Na Argus en Synon hadden mijn broer en ik het meeste recht op de troon dus als die twee jong sterven zonder erfgenaam wordt ik of koning of hertog. Zelfs als dit niet zou gebeuren was ik zeker geen slechte partij, neef van de koning en ridder aan het hof gaven me aardig was status. De meeste meisjes aan het hof trokken echter niet veel aandacht, ze waren allemaal hetzelfde. Lief, knap, beleefd en beheerst. Er was er niet eentje die er qua uiterlijk of qua innerlijk uitsprong, hoe werd ik in hemelsnaam geacht om op een van hen verliefd te worden? 'Helaas niet Annabeth,' zei ik nadat ik had besloten dat als zij mijn voornaam mocht gebruiken ik de hare ook mocht gebruiken - we waren ten slotte familie. 'Ik denk ook niet dat mijn huwelijk op dit moment het hoogst op het lijstje van mijn familie staat.'

---

You can’t hammer tin into iron, no matter how hard you beat it, but that doesn’t mean tin is useless. -Jon Snow

Argus Erasmus Lancaster

      Het duurde niet lang totdat men mij mijn bier kwamen brengen, maar goed ook, als het nog veel langer had geduurd had ik haar laten opsluiten in de kerker. Hoewel, een "privé les" zou ook niet slecht zijn geweest. Ik zuchtte even waarna ik aan mijn beker nipte. Het was een zware dag geweest en de dingen die hier waren gebeurd was ik een beetje mis gelopen. Ik zou straks wel navragen wat ik gemist had. Waarschijnlijk aan Alaric, hij was de enige die ik hier echt kon vertrouwen. Waarschijnlijk omdat hij zoveel op mij leek en van macht kon genieten.
      Terwijl ik dit dacht kwam kwam hij binnen gelopen. Het was alsof hij kon merken wanneer ik hem nodig had. Ik grijnsde kort en keek hem toen aan. Hij maakte een buiging naar me terwijl hij met stevige stappen verder liep.
      "Uwe hoogheid," sprak hij beleefd, "U zal het nooit geloven, maar ik heb Eleonore gevonden, mijn verloofde. Ze was in handen van een vieze jongen." Ik trok kort mijn wenkbrauw omhoog. Ik wist ervan af dat ze niet meer bij Alaric was, maar ik had niet verwacht dat ze bij een "vieze" jongen zou zijn. Ik hoopte voor haar dat het geen boer of vluchteling was en als het wel zo was zou hij daarvoor moeten boeten. "Heb ik uw toestemming om de bruiloft zo snel mogelijk te laten regelen?" vroeg hij met een gebogen hoofd. Ik werd uit mijn gedachten gang gehaald en keek hem even starend aan.
      "U hebt mijn toestemming." zei ik toen met een stem die een koning waardig was. Hij trilde even door de ruimte, waarna de stilte weer langzaam terugkeerde.
      "Heft uw hoofd" beviel ik Alaric dwingend terwijl ik mijn hoofd op de bovenkant van mijn hand liet rusten. "Wat bedoelde je met een vieze jongen?" vroeg ik hem dwingend, "Als je een boer of vluchteling bedoeld, eis ik van je dat je meteen toepasselijke maatregelen neemt tegen deze persoon. Dat weet je."

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.