[RPG] Twincamp! -01- - Speeltopics

Praattopic

Twincamp

Sinds dag en dauw staat Twin Camp erom bekend om tweelingen, die problemen ondervinden zich in de maatschappij te integreren, te helpen zich van elkaar los te maken en hun eigen weg te gaan. Hiervoor stellen ze kampleiders ter beschikking die een diploma in de psychologie hebben, en voldoende ervaring bezitten om met deze jongeren om te kunnen gaan. Maar dat is niet het enige waarvan de tieners twee maanden mogen genieten. Ze worden voorzien van een ruime hut, elke dag een warme maaltijd –ter plekke bereid- en zullen aan meer activiteiten kunnen meedelen dan ze zich kunnen voorstellen.

Zo luidt de brochure van Twin Camp.

Maar strookt de realiteit met het paradijselijke beeld dat men probeert te scheppen? Er gaan geruchten dat de begeleiding niet alleen met gesprekken probeert te bereiken waar ze naar streeft. Meermaals zijn jongeren naar buiten gekomen met verhalen die spreken over minder ethische technieken. Is de band die de jongeren met hun wederhelft, al van voor de geboorte, delen in gevaar?
Vier tweelingen zullen het deze zomer aan den levende lijve ondervinden. Zij moeten op kamp. .

RPG Regels;;
- Graag zeker zijn over het aanmaken van je personage en niet na een dag al stoppen.
- Minimaal 8 regels tekst.
- OOC met haakjes [] () - - | |
- We sluiten hier niemand buiten.
- Wacht minimaal 2 á 3 posts tot jij weer reageert.
- 16+ Is toegestaan, het hoeft niet als je het niet wilt.
- Het liefst wat meer ervaren RPG’ers

[ bericht aangepast op 13 mei 2013 - 21:49 ]

Ich liebe dich 27.12.23

GleeManiac schreef:
(kan je echt niet eentje doen? :333)

Do it scared, but do it anyway.

(Okii Eeen je hoeft een boek niet te lezen om er een verslag van te maken he. Ghehe. )

Ich liebe dich 27.12.23

[Dat weet ik, dat doe ik ook niet. Maar de verslagen moeten wel af.]

Do it scared, but do it anyway.

(Ja oke dat is wel waar hahah)

Ich liebe dich 27.12.23

[Heb jij even geluk dat ik nu pauze heb ]
Ethan Nightingale
De kleurtjes vlogen weer over het papier van zijn schetsboek, af en toe maakte hij een paar veranderingen met potlood, maar meestal waren het kleurtjes. Het was zijn visie over hoe het kamp eruit zag, het leek best goed, op de kleuren na. Toch was het precies wat Ethan zag, hij vond het sprekend lijken en was er blij mee. Zelf had hij er geen problemen meer mee dat hij anders was, toch had hij het niet verteld, andere zouden het waarschijnlijk raar vinden en dat was nergens voor nodig, hij was zo normaal als ieder ander. Zo speculeerde Ethan wel vaker als hij aan het tekenen was, hij dacht graag na en was liever in zijn eigen wereld. Hij hoorde hoe er iemand binnenkwam, het was een jongen met een koffer. Ethan bedacht dat dat zijn huisgenoot zou zijn. Hij keek niet op van zijn schetsboek, zelfs niet toen de jongen erg dichtbij was. Zijn aandacht was bij zijn tekening en daar zou hij ook blijven. De jongen sprak toch tegen Ethan, hij bood hem een stukje chocolade aan, maar Ethan had geen trek. De chocoladereep die in zijn blikveld verscheen wimpelde hij af en schudde nee als antwoord op de vraag. Pas toen zijn schetsboek uit zijn handen werd getrokken, keek Ethan op. Niemand zou ooit aan zijn schetsboek komen! Hij reageerde niet op de vragen die de jongen stelde en wachtte ongeduldig tot hij zijn tekenblok terug had. Het maakte Ethan geen ene moer uit wat andere van zijn werk vonden. Eindelijk, de jongen was klaar met kijken en Ethan kreeg zijn spullen terug. Met een boze blik keek hij naar de jongen en hij gaf hem met zijn boek een tik tegen zijn hoofd. Hij moest nog veel leren over Ethan, dat was zeker, en de belangrijkste les was dat hij van Ethans spullen af moest blijven en Ethan met rust moest laten. Ethan was geen mensen-mens dat was zeker, dus mensen moesten hem dan ook zijn eigen gang laten gaan. Zeker als het vreemde waren, hij moest er niks van hebben, van vreemde. Ze brachten alleen maar vervelende dingen. Ethan verwijten het zijn vader nog steeds dat hij was her trouwt. Die vrouw heeft alles verpest en Ethan is alleen nog maar meer naar zijn broer getrokken, daarvoor was er niks aan de hand. Hij hing voorover op het bed en hees zijn sporttas naar boven om vervolgens zijn spullen weer op te ruimen, zo nu kon die jongen ook niks meer van hem pakken.

Do it scared, but do it anyway.

(pauze?)

Ich liebe dich 27.12.23

[Met een boze blik keek hij naar de jongen en hij gaf hem met zijn boek een tik tegen zijn hoofd. Ik moest luidop lachen, ik zie het gewoon voor me :')]

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

[Ja pauze in het maken van verslagen, en Roane ik moest dat er gewoon in zetten, echt iets voor Ethan om te doen, zelf vond ik het ook erg komisch]

Do it scared, but do it anyway.

{Ik post snel weer, maar mijn inspiratie is net weggevlogen }

Tijd voor koffie.

[@Jolene; geeft niet. Kan gebeuren.(:]

Mayalana Ally Dalmer

'Ik weet het eerlijk gezegt ook niet zo goed.' Mompelt hij en hij kijkt om zich heen. Ik bijt op mijn lip en denk diep na.
'Beloof je me dat we niet uit elkaar groeien zoals zij dat willen?' Vraagt hij en hij knijpt zachtjes in mijn hand. Zachtjes knijp ik terug.
'Dat beloof ik. Niemand - en al helemaal niet zo'n stom kamp - kan ons uit elkaar halen.' We komen aan op een open plek waar nog andere tweelingen zijn.
Oliver kijkt naar elke tweeling en fronst. Ik doe hetzelfde. Sommige lijken erg op elkaar, maar andere ook weer niet.
Oliver wiebelt nerveus heen en weer en kijkt me aan. Meteen weet ik waar hij aan denkt. Als hij weer een "aanval" krijgt moet ik wel bij hem zijn.
Waarschijnlijk slapen we bij elkaar, dus als hij 's nachts zo'n aanval krijgt, ben ik er.
Ik zucht diep en vraag aan niemand in het algemeen:
'En wat nu?'

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Raven Ariana McCalley

Even liet Beau zijn blik twijfelend naar de hut waar Flynn zou verblijven glijden. Geduldig wachtte ik zijn reactie af, ik had alle tijd en ik wilde de jongen geen opgejaagd gevoel geven. Als hij zijn blik weer terug op mijn richt schud hij hevig met zijn hoofd van niet, waarna hij voorzichtig met zijn hoofd in de richting van zijn hut knikt. ´Oke, dan gaan we gewoon meteen naar jou hut toe,´ glimlach ik en loop vervolgens samen met hem richting zijn verblijf.
Tijdens het lopen blijft Beau iets voor me uit, niet te ver maar ook niet te dichtbij. Een kleine glimlach speelt op mijn lippen. Het deed me even denken aan mijn kleine broertje, de jongste van ons 5. Hij was 6 jaar jonger dan ik en met zijn 18 jaar nog echt het kind van het gezin. Hoewel Beau veel geslotener was, en mijn broertje nogal geneigd was de oren van je hoofd af te lullen, hadden ze allebei een soort zelfde kinderlijke uitstraling. Het had wel iets.
´Beau,´ breng ik uit, als we bij hut drie aangekomen zijn en het dus niet de juiste is. Op datzelfde moment krijgt hij zelf ook door dat we niet goed zitten en loopt naar de goede hut, die er naast ligt.
Terwijl hij naar de voordeur loopt werpt hij nog even een blik achterom en uit automatisme doe ik hetzelfde. Tot een luide knal me snel doet terugdraaien en ik ietwat geschrokken terug omdraai. ´Auw,´ jammert Beau, wrijft over zijn neus heen en werpt me een geschrokken blik toe. Blijkbaar was hij met zijn gezicht tegen de deur aangeknalt en had zich zo te zien goed bezeerd. Als de tranen in zijn ogen springen loop ik snel naar hem toe en til met een voorzichtige aanraking zijn kin iets op om te kijken hoe erg het is. Daarbij zorg ik ervoor dat hij alle ruimte heeft om zich eventueel los te maken, mocht hij zich ongemakkelijk voelen door mijn aanraking.
´Gaat het een beetje?´ vraag ik hem licht bezorgd, laat vervolgens zijn kin los en duw de deur van zijn hut open. Met mijn ene hand grijp ik zijn koffer vast en met mijn andere hand begeleid ik hem zachtjes naar binnen. Ik wist niet of er andere in de buurt waren, maar ik wilde hem niet te kijk zetten door hem buiten te laten staan. ´Ik zal een handdoek nat maken, die kun je dan als je wilt even tegen je neus aanhouden,´ zeg ik hem dan en werp hem nog even een onderzoekende blik.
Net bij het zien van zijn blik en de tranen in zijn ogen werd het even moeilijk hem niet in mijn armen te nemen om hem te troosten, maar het was geen klein kind en zo wilde niemand behandelt worden. Ook al was het goed bedoelt.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Sionnach Regan

Ik maak er geen punt van als Flynn mijn arm van zijn schouder afduwt, omdat het zo anders is dan de manier waarmee hij me duwde eerder. Daarbij was het bedoeld als teken dat ik het heus niet slecht meen, maar ik kan goed begrijpen als hij het niet aangenaam vindt. En dat is ook zijn volste recht.
"Ja, maar. Beau doet dat zelf, hij is gewoon zo stil. Dat is zijn karakter, dat komt heus niet omdat hij bij mij in de buurt is..."
Ik schud zachtjes mijn hoofd als hij een korte blik in mijn richting waagt. Daar ben ik het namelijk absoluut niet mee eens. Je merkt gewoon dat Beau zich achter Flynn verschuilt, omdat het kan. Hij leert niet voor zichzelf opkomen als Flynn het steeds voor hem blijft opnemen en hem zo beschermt.
Begrijp me niet verkeerd, ik vind het goed dat je voor je familie heel wat over hebt, maar er zijn grenzen. En die zijn bij deze twee jongens heel vaag geworden.
"Ik ga naar mijn hut toe," deelt Flynn dan mee. Ik knik met een kleine glimlach.
"Je mag altijd naar me toekomen, Flynn, gelijk waarvoor," zeg ik, luid genoeg opdat hij het zou horen, maar zacht genoeg zodat het vriendelijk overkomt.
Vervolgens richt ik me weer op Isabelle. Ik zucht even en stroop mijn mouwen nog een keer.
"Sorry daarvoor," zeg ik zachtjes. "Trek alsjeblieft geen verkeerde conclusies. Ik schep er geen plezier in streng te zijn."
Bij mijn eigen dochter heb ik soms de grootste moeite van de wereld om streng te zijn, maar het is wel nodig. Want die kleine zou je zo om haar vingertje winden dat je haar niks meer durft weigeren, en ik zou mezelf gaan haten mocht mijn Oona tot een verwend west opgroeien. Kinderen, en tieners, hebben nu eenmaal nood aan een vaste hand.
"Zal ik je een rondleiding geven?" stel ik dan voor. Ik sla een snelle blik op mijn horloge. "Ik heb nog wel even tijd. En dan kunnen we samen Moire uit het meer halen voor het samenkomen bij het Amfi."
Met een zachte glimlach kijk ik Isabelle aan. Ik hoop maar dat ze me niet gaat wantrouwen door mijn optreden tegenover Flynn van net. Dat zou mijn zaak absoluut niet helpen.

Beau Baylon

Wanneer Raven mijn kin optilt, doe ik geen enkele poging haar tegen te houden. Om eerlijk te zijn, ben ik best wel opgelucht dat ze zich om me bekommert. Ik moet zeggen, van de geruchten die ik over dit kamp gehoord heb, lijkt tot nu toe nog niks waar te zijn. Ik vind Raven net hartstikke vriendelijk.
"Gaat het een beetje?"
Met waterige ogen kijk ik haar aan. Ik haal diep adem, maar het gaat een beetje schokkerig. Ik kijk haar na terwijl ze de deur opent en geef verbaasd mijn koffer af als ze er naar grijpt. Ik schrik even als ze mij dan ook aanraakt, maar stribbel net als eerder niet tegen.
"Ik zal een handdoek nat maken, die kun je dan als je wilt even tegen je neus aanhouden," zegt Raven als we binnen zijn. Ik knik zachtjes.
"Dank je," breng k met een klein stemmetje uit.
Ik ga op het bed zitten dat er nog niet bezet uit ziet, en zodra Raven de badkamer in is, kan ik een snik niet onderdrukken. Ik vind nu al geen ene moer aan dit kamp, zelfs de deuren hebben het op me gemunt. Kleine snikjes vloeien nu vlotjes uit mijn mond, maar ik weiger het echt op een huilen te zetten. Niet omdat ik me dan gekrenkt zou voelen in mijn mannelijkheid -wat niet het geval is, maar omdat ik niet wil dat de begeleiders me als een zwakke schakel gaan zien. Dat ben ik niet. Ik kan wel wat verdragen, maar dat zie je gewoon niet aan mijn gedrag. Ik ben niet zoals Flynn, ik heb niet de behoefte me te laten gelden. Zolang ik niet in levensgevaar ben, zal ik niemand zo bruut aanspreken als mijn broer soms durft. En ik weet dat hij het goed bedoelt, maar vaak komt het zo verkeerd over bij mensen. Je moet hem gewoon leren kennen.
Door de tranen in mijn ogen, is mijn zicht wazig maar toch probeer ik de deur van de badkamer in de gaten te houden. Eerlijk gezegd weet ik niet goed hoe die handdoek zal helpen, maar ik wil het wel proberen.
Oh, Flynn gaat me hier zo hard mee uitlachen.

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Raven Ariana McCalley

´Dank je,´ reageerde Beau met een klein stemmetje waarop ik hem een bemoedigende glimlach toe werp. ´Ik ben zo terug.´ Na deze woorden draai ik me om, om naar de badkamer te lopen. Onderweg liet ik mijn blik even rond gaan door de hut. Het zag er alles behalve slecht uit. Hopelijk hielp het de jongeren ook hun verblijven een tikkeltje te vergemakkelijken.
In de badkamer aangekomen pakte ik een handdoek uit de kast en maakt deze een klein beetje nat. Zijn neus had niet gebloed toen hij tegen de deur aangeknald was, maar misschien was een koude doek wel even prettig om er tegen aan te houden en het zou een eventuele zwelling mindere. Zodra de handdoek vochtig was liep ik weer terug naar Beau toe, die zichzelf op het bed neer had gezet en met betraande ogen mijn kant in keek. Of in ieder geval naar de badkamer.
Een opkomende gevoel vol bezorging kreeg ik niet onderdrukt toen ik hem zo zag zitten. Deze jongen had me nu al, en dat kwam niet alleen door zijn tranen, weten te raken en een beschermend gevoel wat daarbij mee steeg viel niet te ontkennen. En ergens was ik blij dat ik de Baylon broertjes toegewezen had gekregen. Ookal was de een op dit moment even een dwarsligger.
´Voor mocht je neus wat dik worden,´ glimlachte ik kleintjes en hield de handdoek iets op. Het was aan hem of hij toestond dat ik hem hielp, anders kon hij de doek van me aannemen en hem er even zelf tegenaan houden.
´Gaat het een beetje?´ vroeg ik hem zacht terwijl ik hem een tikkeltje onderzoekend aankeek. Van plan om hem direct te vragen waarom hij zo goed als aan het huilen was deed ik niet. Behalve dat ik het onbeschoft vond was hij het ook niet verplicht tegen me te zeggen. Ik hoopte alleen maar dat hij op deze manier een beetje in kon zien dat ik de slechtste nog niet was en hem wilde helpen.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

(Home now. Ikcga een reactir maken )

Ich liebe dich 27.12.23

[jeej!]

Do it scared, but do it anyway.