[RPG] Twincamp! -01- - Speeltopics

Praattopic

Twincamp

Sinds dag en dauw staat Twin Camp erom bekend om tweelingen, die problemen ondervinden zich in de maatschappij te integreren, te helpen zich van elkaar los te maken en hun eigen weg te gaan. Hiervoor stellen ze kampleiders ter beschikking die een diploma in de psychologie hebben, en voldoende ervaring bezitten om met deze jongeren om te kunnen gaan. Maar dat is niet het enige waarvan de tieners twee maanden mogen genieten. Ze worden voorzien van een ruime hut, elke dag een warme maaltijd –ter plekke bereid- en zullen aan meer activiteiten kunnen meedelen dan ze zich kunnen voorstellen.

Zo luidt de brochure van Twin Camp.

Maar strookt de realiteit met het paradijselijke beeld dat men probeert te scheppen? Er gaan geruchten dat de begeleiding niet alleen met gesprekken probeert te bereiken waar ze naar streeft. Meermaals zijn jongeren naar buiten gekomen met verhalen die spreken over minder ethische technieken. Is de band die de jongeren met hun wederhelft, al van voor de geboorte, delen in gevaar?
Vier tweelingen zullen het deze zomer aan den levende lijve ondervinden. Zij moeten op kamp. .

RPG Regels;;
- Graag zeker zijn over het aanmaken van je personage en niet na een dag al stoppen.
- Minimaal 8 regels tekst.
- OOC met haakjes [] () - - | |
- We sluiten hier niemand buiten.
- Wacht minimaal 2 á 3 posts tot jij weer reageert.
- 16+ Is toegestaan, het hoeft niet als je het niet wilt.
- Het liefst wat meer ervaren RPG’ers

[ bericht aangepast op 13 mei 2013 - 21:49 ]

Ich liebe dich 27.12.23

-Houd rekening met andere, niet iedereen heeft altijd de tijd om te reageren. En ook nog niet iedereen heeft zijn of haar rol ingevult! -

[ bericht aangepast op 15 maart 2013 - 11:12 ]

Ich liebe dich 27.12.23

Mijn topics, zet je er ook even neer hoe we beginnen? Wel zo handig.

[ bericht aangepast op 15 maart 2013 - 11:13 ]

Do it scared, but do it anyway.

[Hoe we beginnen staat er nu bij, hihi. Was ermee bezig ^^]

Ich liebe dich 27.12.23

[Mijn topics. ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

[Waar slapen de begeleiders trouwens? Of kijk ik daar nu zo overheen :'D ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

(Daar lees je denk ik overheen hahah. De begeleiders slapen boven de eetzaal

Ich liebe dich 27.12.23

[ Ohja, haha, klein beetje maar overheen gelezen :') ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

[Mijn topics]

Sionnach Regal

Met keur ik mijn outfit, bestaande uit een sobere jeansbroek, met een effen blauw t-shirt en een zwarte blazer, nog een keer in de spiegel. Het is wel goed zo. Ja, ik ben tevreden. Kom dan maar op met die eerste kampdag.
Mompelend trap ik de deur van mijn kamer open. Toen ik deze job aanvaardde, hadden ze me er niet bij verteld dat ik met jonkies zou werken. Ze verwachten dat een hoopje twintigjarigen een groep tieners onder bedwang kan houden? Belachelijk. Toen ik zeventien was had ik voor geen geld ter wereld orders aanvaard van iemand die amper drie jaar ouder is. Maar goed. Er valt nu niet veel meer aan te veranderen. Ik zal het beste van de situatie moeten maken. Waarschijnlijk ben ik in de ogen van de meesten ook nog vrij jong om de leiding over een kamp te krijgen dat een psychologische aanpak vergt. Wie weet zijn ze gewoon volwassen voor hun leeftijd.
Op de deuren van de andere begeleiders plak ik nog een kattebelletje met het uur dat ze in het Amfi verwacht worden, welke tweeling zij voornamelijk voor hun rekening zullen nemen en welke hut hun verantwoordelijkheid is.
Ik controleer nog een keer of ik niks vergeten ben, en dan ga ik de trappen af, die me naar de eetzaal leiden. Mijn blik wordt getrokken door de zwart glanzende vleugelpiano in de hoek van de kamer. Ik vind het zo'n vreemd zicht en tegelijk past het wel. Gezien er geen extra recreatieruimte voorzien is, zullen we volgens mij het grootste deel van de binnenshuise activiteiten hier door laten gaan.
Voor ik naar buiten ga, zet ik mijn pilotenbril op. De zon zit vrij laag vandaag, en is eerder hinderlijk voor het zicht. Ik haal diep adem en geniet van de warmte die mijn gezicht streelt, zodra ik de eetzaal verlaten heb. Het is jammer, dat Oona niet van deze mooie natuur kan genieten. Maar dat is de grootste reden dat ik hier ben. Mijn kleine dreumes heeft het geluk dat ze met mijn ouders op reis mag. Papa daarentegen "heeft vast wel betere dingen te doen". Ik heb dan maar gesolliciteerd voor deze positie, ik ben er mee bezig, hoef niet teveel aan Oona te denken en verdien nog een mooie duit extra ook op die manier. Win-win-win, noemen ze dat.
Slenterend bereik ik het Amfi. Terwijl mijn kont op een van de bankjes plant, probeer ik me in te beelden hoe gezellig het hier moet zijn, met een kampvuur met 's mores en eventueel een drankje. Gelukkig zal ik daar snel genoeg achter komen.
Ik leg de plattegronden in een net stapeltje naast me neer en leg dan mijn klembord op mijn schoot om te zien of ik bij de indelingen van de hutten en begeleiders geen fouten gemaakt heb.
Ikzelf zal de begeleiding van de Wave-tweeling voor mijn rekening nemen en elke avond zorgen dat hut 3 goed afgesloten is. De Baylon broertjes zullen gesprekken krijgen met Raven, die ook hut 2 op orde zal moeten houden. Lilyan zal Mayalana en Oliver begeleiden, en krijgt hut 1 als taak toegewezen. Dus dan blijven de Nightingales en hut 4 nog over voor de laatste begeleider.
Tevreden knik ik. Op die manier krijgen we allen hopelijk een beetje contact met zoveel mogelijk kampeerders. Het is handig als je iedereen een beetje kent, zodat je weet hoe je best kunt ingrijpen wanneer nodig.
Na een blik op mijn horloge, leg ik mijn benen op het bankje en wacht rustig af tot de eerste kampeerders toekomen.

Beau Baylon

Ik kijk een beetje verbaasd naar de grote, ijzeren poort die het kamp afscheidt van de buitenwereld. Het doet me eerder aan een strafkamp denken, als ik het zo zie. Het enige dat nog ontbreekt is een groot bord boven de ingang met de woorden "Arbeit macht frei". Een sarcastisch geluidje rolt uit mijn keel.
Ik schiet snel een blik richting mijn broer en draai me dan terug om naar de auto om mijn valies uit de koffer te halen. Ik zwier maar meteen die van Flynnie er ook uit en sla de koffer met een klap dicht.
Zachtjes moet ik lachen, als mijn moeder een gilletje slaakt een eindje omhoog wipt van het schrikken. Ik ben dus blijkbaar niet de enige de nerveus is. Ik zet mijn reistas op de grond en ga naar mijn moeder toe om haar nog een stevige knuffel te geven en van een dikke smakkerd te voorzien. Ik probeer er niet op te letten dat ze aan het snikken gaat. Ik heb het zo al niet makkelijk met afscheid nemen. Mijn vader geeft me ook een knuffel en flinke schouderklop, waarop hij mijn haren dooreen haalt.
"En bedankt, ouwe," grinnik ik, terwijl ik ze weer een beetje in model probeer te krijgen. Ik loop er niet graag als een landloper bij.
Bij die gedachte glijden mijn ogen haast automatisch weer naar Flynn. Zijn kleren vloeken verschrikkelijk vandaag, maar ik hou wijselijk mijn mond. Het haalt toch niets uit, Flynnie draagt wat hij lekker vindt zitten en het resultaat kan hem doorgaans weinig schelen. Hoofdschuddend richt ik mijn blik weer op mijn moeder, die met de tranen in haar ogen staat.
"Heb- heb je je EpiPen bij, Beau? Geen pinda's eten hoor, maar voor het geval dat."
Ik lach zachtjes en knik geruststellend terwijl ik het ding uit mijn broekzak haal om het haar te tonen. Ik heb dat ding altijd bij me. En ik val nog liever dood dan dat ik pinda's eet, al zou dat waarschijnlijk toch wel gebeuren mocht ik het wel doen.
Een stille piep uit mijn moeders mond vat ik op als goedkeuring. Bijna onmiddellijk kijkt ze mijn broer aan.
"En Flynn, let goed op jezelf en je broertje, ja?"
Ik rol met mijn ogen bij die laatste zin en schenk mijn vader een boze blik als ik hem hoor grinniken. Met twee minuten verschil geboren, maar ik blijf eeuwig de Benjamin van de familie. Fijn is dat.
Ik til mijn koffer op en grijp Flynnie bij de arm om hem vervolgens door de poort mee te sleuren.
"Nooit gedacht dat ik als zeventienjarige nog op kamp zou moeten," mompel ik, zodat onze ouders het niet meer kunnen horen.

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Flynn Baylon

Net als Beau staar ik even naar het grote ijzeren hek. Daar moeten we ons dus gaan vestigen de komende maanden... Ugh, ik kijk er echt naar uit.
Ik kijk richting Beau die ook mij even aankeek, ik grinnik even als hij de koffers uit de auto haalt en mam een gilletje slaakt. Nadat Beau mam een knuffel had gegeven doe ik dat ook.
"Mam, het komt echt wel goed," zeg ik om haar een beetje gerust te stellen. Ze knikt een beetje en ik zie de tranen drukken in haar ogen. Ik ga overeind en loop om de wagen heen.
"En bedankt, ouwe," hoor ik Beau zeggen en ik zie hem zijn haar goed doen. Ik grinnik zacht en geef onze vader een knuffel. Ik ga bij Beau staan en kijk even om me heen. "Heb- heb je je EpiPen bij, Beau? Geen pinda's eten hoor, maar voor het geval dat," hoor ik mam tegen Beau zeggen en ik kijk zijn richting in. Hij haalt de EpiPen uit zijn zak en ik glimlach even. 'Zie, mam je maakt je druk om niets...' denk ik droogjes.
"En Flynn, let goed op jezelf en je broertje, ja?" Zegt, meer vraagt, mam en ze kijkt mij aan. Ik hoor pap grinniken en zie Beau hem een boze blik toewerpen.
"Natuurlijk let ik goed om mezelf en op mijn broeeeertje," grijns ik terwijl ik mijn arm even om Beau heen sla. Ik neem mijn arm snel weer terug als ik mee getrokken word door Beau. Met mijn vrije hand zwaai ik naar onze ouders met een glimlach. Al snel zijn we door de poort heen.
"Nooit gedacht dat ik als zeventienjarige nog op kamp zou moeten," mompelt Beau en ik lach.
Ik trek mijn arm terug en kijk hem aan.
"Tja... Laten we er het leukste van maken, broertje," zeg ik met een glimlachje en kijk hem even onschuldig aan. "Laten we maar eens verder lopen, de bordjes wijzen richting het amfi," zeg ik en ik pak mijn eigen koffer op. Langzaam begin ik richting het amfi te lopen.

Ich liebe dich 27.12.23

Ethan Nightingale
Kamp daar moesten de gebroeders Nightingale naar toe. Twee maanden zouden ze weg zijn van de bewoonde wereld. Ethan had de folder wel gelezen, het was een speciaal kamp voor tweelingen om ze "beter te laten intergreren in de samenleving" Ethan vond het gewoon kwats! Greg en hij konden prima overleven, dara hadden ze geen enkele hulp bij nodig en zeker niet van een speciaal kamp. Ethan zag er echt tegenop, hij wilde niet van zijn broer weg. Zijn broer was zijn alles, ze wisten alles van elkaar en waren precies goed op elkaar ingespeeld. De twee hadden allebei hun eigen problemen, maar ze snapte elkaar en hielpen waar nodig. Het kamp was dan ook niet hun idee, nee dat zou Ethan nooit doen. Het was van hun stiefmoeder, een verschrikkelijke vrouw, tenminste dat vond Ethan, Greg kon het goed met haar vinden. Van de vrouw, zoals Ethan haar vaak noemde, moesten ze er naar toe. Ze snapte niet dat ze zich goed konden redden met z'n twee. Ze kon de tweeling gewoon niet handelen, dat was de enige logische verklaring. Vandaag zouden ze afgezet worden, Ethan zag er heel erg tegenop, maar zijn broer had hem opgepept en dan zou het wel goed komen. Zolang ze met z'n twee waren, kwam altijd alles goed. Deze morgen had Ethan zich zo goed mogelijk aangekleed, waarschijnlijk zag het eruit alsof hij het eerste de beste uit zijn kast gepakt had, maar voor Ethan paste het goed bij elkaar. Ja dat was een probleem, kleren uitkiezen dat ging meestal mis. Niet dat het Ethan zoveel uit maakte als hij er niet uit zag, hem deed het weinig. Vroeger had zijn moeder hem aangekleed, maar helaas dat kon nu niet meer en die vrouw van zijn vader liet hij niet bij hem in de buurt komen. In zijn haar zat de gebruikelijke lik gel.

Ze werden afgezet bij een grote ijzeren poort, gelukkig stond de naam erboven, anders waren ze waarschijnlijk doorgerenen en hadden ze verder gezocht. Met een grote sport tas werd Ethan op de stoep neer gezet en Greg erachteraan. Zijn stiefmoeder glimlachte heel aardig, net iets té aardig naar Ethans zinnen. Zijn vader zei tenminste nog wat fatsoendelijks voordat ze weer wegreden. Ze hadden nu lekker twee maanden om te doen waar ze zin in hadden en daar zouden ze ook elke minuut van gebruiken. Ethan moest al bijna kokhalzen van het idee.
'Zo Greg, er klaar voor?' vroeg hij aan zijn broer. Samen liepen ze naar het hek toe, waar al een andere tweeling stond. De twee jongens waren duidelijk tweeling, dat was aan hun uiterlijk te zien. Bij Greg en Ethan was dat een stuk moeilijker, ze leken totaal niet op elkaar en toch waren ze tweeling.
'Hebben we alles?' vroeg hij. Volgens Ethan moesten ze door de poort, ze moesten zich melden bij het amfi. De twee jongens liepen al door de poort. Dit gingen nog twee lange maanden worden, ze werden gesplitst en wie ging Ethan dan helpen? Niemand wist dat hij kleurenblind was, zelfs de kampleiding niet. Dat zou wel duidelijk worden als het nodig was en nu was dat nog niet nodig. Thuis kon hij alles vinden, omdat hij gewend was welke kleuren dingen hadden. Daar kon hij overleven zonder de rode kleur, tenminste het was hem verteld dat hij geen rood zag, zelf zag hij dat natuurlijk niet. Hier zou hij eerst alles moeten uitvogelen. Het bos zag er een heel stuk groener uit dan dat het waarschijnlijk zou zijn, maar eigenlijk was het best mooi. Hij pakte zijn sporttas op en keek naar Greg.
'Zullen we?' vroeg hij

Do it scared, but do it anyway.

Raven Ariana McCalley

´Niet die.. Of die,´ mompelde ik zacht tegen mezelf, terwijl de kledingstukken een voor een op het bed vliegen. Mijn koffer, die gisteren nog strak en netjes was ingepakt, is inmiddels een rommelboel geworden. De nette stapeltjes kleren zijn overhoop gehaald en de shirtjes die ik niet wilde hebben zijn op het bed beland. ´Deze!´ Met het shirtje in mijn hand kijk ik even naar de kleine puinhoop die ik in nog geen 5 minuten had gemaakt, en begin vervolgens zachtjes te grinniken. Ten eerste omdat ik hardop aan het brabbelen ben, en ten tweede omdat ik een vreselijke rommelkont ben.
Snel schiet ik een simpel, strak wit hempje aan, gevolgd door een zacht roze schoudershirt en een licht blauwe skinny. Zo snel en netjes als het me lukt vouw ik de kleren op het bed op en leg ze in de kast. Bij aankomst had ik noch de tijd, noch de zin gehad om mijn koffer netjes uit te pakken en op te ruimen. Zodra de kleren opgeruimd zijn en mijn halfvolle koffer vluchtig onder het bed is geschoven loop ik naar de badkamer toe om daar mijn haren en make-up te fatsoeneren.
Ergens was ik zenuwachtig, dit was mijn eerste echte vaste baan nadat ik was afgestudeerd in de psychologie, en hoewel ik met nette cijfers geslaagd was, kon ik het niet onderdrukken ergens lichtelijk ongerust te zijn om nu ineens te falen. Een zachte zucht verliet mijn lippen terwijl ik mijn handen nog even lichtjes door mijn rode krullen liet gaan. Het zou wel goed komen, dit is wat ik zo graag wilde en waar ik hard voor had gewerkt om het te bereiken, inclusief de nodige tegenslagen.
Mijn gezicht betrok even, maar al snel trok ik hem weer in de plooi en wierp mezelf een bemoedigende glimlach toe waarna ik de badkamer verliet en mijn voeten in een paar platte schoenen planten. Vervolgens opende ik de slaapkamer deur en trok even een wenkbrauw op bij het horen van een belletje. ´Slim,´ mompelde ik terwijl ik het briefje eraf haalde wat samen met een kattenbelletje vast zat geplakt aan de deur. Daarop stond een tijd aangegeven, de namen van de tweelingen en hun hut nummer. De Baylon broertjes, ik was benieuwd naar het tweetal.
Met het briefje in mijn hand geklemd liep ik in een rustig tempo de trappen af naar beneden, en door naar buiten. Tussendoor liet ik mijn blik nog een keer nieuwsgierig rond gaan, want ik moest toegeven dat het er hier behoorlijk netjes uitzag. Vervolgens volgde ik het pad naar het Amfi, daar waar ik Sionnach al zag zitten wachten. ´Goeiemorgen..´ begroette ik hem met een kleine glimlach terwijl ik me op een van de bankjes liet zakken en mijn blik weer even liet rond glijden.

[ bericht aangepast op 15 maart 2013 - 14:42 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

(Volgens mij zijn er mensejes geschrokken van de hoeveelheid wij schrijven hahah)

Ich liebe dich 27.12.23

[Valt best mee toch? ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Moire Louise Wave

De zon scheen op mijn gezicht door het raam van de auto. Ze was zenuwachtig, dat wist ik. Ik was het zelf ook. Twee maanden lang zouden mensen proberen onze band te verbreken, natuurlijk waren we zenuwachtig. Als we maar samen in een hut mochten slapen! Wat als we samen niet in een hut mochten slapen? Paniek sloeg me om het hart en meteen voelde ik Bels hand op de mijne, maar het stelde me niet veel gerust. Voorin de auto zat Jonas, dat kleine kreng, druk te kwebbellen en te praten met onze moeder. Ik had mijn muziek op gezet om zijn iritanta hoge jongentjes stem niet te horen. Achterin in mijn koffer zaten mijn boog en ik had er zoveel voor over om nu even boog te kunnen schieten om mijzelf te kalmeren, maar dan zou ik waarschijnlijk eerst mijn moeder moeten neer schieten, want ze had me verboden om mijn boog mee te nemen. Gisteravond had ze mijn koffer gecontroleerd en mijn viool en boog er uit gehaald, maar ik had ze er vannochtend stiekem weer mee gesmokkeld. Ze was waarschijnlijk bang dat ik de kampleiders of de andere kampeerder neer zou schieten om te voorkomen dat ze mijn band met Bel zouden vernietigen. Nu ik er over nadenk is haar angst voolkomen terecht.

De auto stopt en Isabel trekt mijn oortjes uit mijn oren. Ik zucht en we kijken elkaar even ongelukkig aan. Ik zou het liefst haar hand pakken en heel hard weg rennen, maar ik denk niet dat we heel ver zullen komen. Misschien als ik mijn boog mee nam en idereen die me probeerde te stoppen... Ik schudde de gedachte van me af en stapte uit de auto. Mijn koffer en weekend tas waren zwaar, maar ik zeurde niet. Mijn moeder keek me verdenkend aan toen ik mijn koffer uit de kofferbak pakte.
'Je viool en je boog, Moire,' zei ze streng en ze stak haar hand uit.
'Die zitten niet in mijn koffer,' zei ik rustig.
'Haal ze dan maar uit je weekendtas,' zei ze.
'Wil je controleren?' vroeg ik met een onschuldig gezicht. Ze greep mijn weekendtas uit mijn handen en opende hem. Geen boog, geen pijlen, geen viool. 'Je zult ze ook niet vinden in mijn koffer.' Mijn moeder moest zo nodig mijn koffer ook nog controleren, maar natuurlijk vond ze ze niet. Isabel grijnsde naar me. Natuurlijk was ik niet zo gek om ze in mijn eigen koffer te doen.
'Zullen we gaan?' vroeg ze. Ik knikte hing mijn weekend tas over mijn schouder greep met mijn rechterhand mijn koffer beed en pakte met mijn linkerhand Bels hand. Samen liepen we het kamp in. Met idere stap werd de drang om weg te rennen groter. Ik draaide me nog een keer om. Niet omdat ik mijn moeder of broertje zo graag nog eens wilde zien, maar omdat ik nog een keer wilde zien hoe de vrijheid er uit zag. Ik moet zeggen het leek me een stuk aangenamer dan het grote ijzeren hek en kamp dat daar achter lag.

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.