344- We're gonna make you pop-u-lar - Off-Topic

BOEM

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Koppijn
En dat terwijl ik nog een paar woordjes moet leren voor morgen.

•*• Lululu •*•

Graymark schreef:

I don't know why, but I like this gif.

help

I like it too...

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Evan Peters really inspires me.

NOW I MUST STUDY.

help

Ik begin er echt gewend aan te raken dat deze topics niet zo snel meer gaan

"Some people care too much, I think it's called love" - A.A. Milne

Graymark schreef:

I don't know why, but I like this gif.

"Some people care too much, I think it's called love" - A.A. Milne

TessaRose schreef:
(...)
And fall into my arms instead. I don't, I don't, don't know what it is...

help

Graymark schreef:
(...)

Don't. You. Even. Dare.

"Some people care too much, I think it's called love" - A.A. Milne

Ik ben chubby bunny spelen met m'n zusje

"Some people care too much, I think it's called love" - A.A. Milne

TessaRose schreef:
(...)
Sorry, het herinnerde mij er gwn aan

help

Hai.

"If you're gonna say that you've always been secretly gay for me, everyone always just kind of assumed it."

Beelden van terreur en angst schoten aan zijn netvlies voorbij, als een hogesnelheidstrein die het station gemist leek te hebben. Zoveel herinneringen. Zoveel schuldgevoel. Het was verschrikkelijk.
"Waarom dan?" Haar stem klonk hol, haast angstig, iets wat waarschijnlijk te verwachten was na zijn uitbarsting van daarnet. Tegelijkertijd klonk zo ook koppig. Het was... Complex. Net zoals hij zich voelde tegenover haar. Zijn blik stond in een bedenkelijke frons gekruld, alsof hij nadacht. Dit was enkel en alleen om zijn wanhopige uitdrukking te verbergen.
"Waarom doe je... Zo tegen me? Ik heb je nooit iets aangedaan. Ik begrijp je niet." Haar stem klonk vol afkeer, maar zijn gedachten waren er niet meer bij. Uitdrukkingsloos staarde hij haar aan.

Laat me niet los. Zeg me niet weg te gaan. Zoveel foute woorden, maar ik kan niet zonder je. Laat me niet alleen.
Nooit.
Het voelde alsof alles opnieuw gebeurde. Zijn gedachten waren één grote warboel. Overhoop gehaald door een onzichtbare hand. Waarom konden die gedachten niet gewoon weggaan?
Herinneringen waar hij langer dan honderden jaren niet meer aan had gedacht, leken nu allemaal in één klap weer terug te komen. Het was een hel.
Nooit zal ik je zeggen weg te gaan, lief. Nooit zullen fouten zo erg kunnen zijn als hetgeen ik gedaan heb. Hetgeen ik nog steeds doe. Hoogstwaarschijnlijk zal blijven doen.

Het beeld van haar gezicht voor het zijne leek weer tot hem door te dringen, maar het duurde lang eer hij een antwoord had.
"Je... Je lijkt zoveel op haar," prevelde hij. Het klonk zachter dan de fluistering van de wind. Een uitspraak die tegen niemand gezegd werd. "Je lijkt zoveel op haar dat... Dat ik bijna vergeet dat ze dood is." Zijn stem klonk nu luider, en bezat zoveel pijn dat het meisje haast medelijden kreeg, een gedachte die van korte duur was. Niet na wat hij tegen haar had gezegd. Niets zou haar gedachten over hem kunnen veranderen, wat voor een idioot hij altijd al was geweest. Ze wist niet wat hij had gedaan, maar ze wist dat hij gevaarlijk was. Bedreigend en doodeng op sommige momenten.


Toughts on this?

help

Graymark schreef:
Beelden van terreur en angst schoten aan zijn netvlies voorbij, als een hogesnelheidstrein die het station gemist leek te hebben. Zoveel herinneringen. Zoveel schuldgevoel. Het was verschrikkelijk.
"Waarom dan?" Haar stem klonk hol, haast angstig, iets wat waarschijnlijk te verwachten was na zijn uitbarsting van daarnet. Tegelijkertijd klonk zo ook koppig. Het was... Complex. Net zoals hij zich voelde tegenover haar. Zijn blik stond in een bedenkelijke frons gekruld, alsof hij nadacht. Dit was enkel en alleen om zijn wanhopige uitdrukking te verbergen.
"Waarom doe je... Zo tegen me? Ik heb je nooit iets aangedaan. Ik begrijp je niet." Haar stem klonk vol afkeer, maar zijn gedachten waren er niet meer bij. Uitdrukkingsloos staarde hij haar aan.

Laat me niet los. Zeg me niet weg te gaan. Zoveel foute woorden, maar ik kan niet zonder je. Laat me niet alleen.
Nooit.
Het voelde alsof alles opnieuw gebeurde. Zijn gedachten waren één grote warboel. Overhoop gehaald door een onzichtbare hand. Waarom konden die gedachten niet gewoon weggaan?
Herinneringen waar hij langer dan honderden jaren niet meer aan had gedacht, leken nu allemaal in één klap weer terug te komen. Het was een hel.
Nooit zal ik je zeggen weg te gaan, lief. Nooit zullen fouten zo erg kunnen zijn als hetgeen ik gedaan heb. Hetgeen ik nog steeds doe. Hoogstwaarschijnlijk zal blijven doen.

Het beeld van haar gezicht voor het zijne leek weer tot hem door te dringen, maar het duurde lang eer hij een antwoord had.
"Je... Je lijkt zoveel op haar," prevelde hij. Het klonk zachter dan de fluistering van de wind. Een uitspraak die tegen niemand gezegd werd. "Je lijkt zoveel op haar dat... Dat ik bijna vergeet dat ze dood is." Zijn stem klonk nu luider, en bezat zoveel pijn dat het meisje haast medelijden kreeg, een gedachte die van korte duur was. Niet na wat hij tegen haar had gezegd. Niets zou haar gedachten over hem kunnen veranderen, wat voor een idioot hij altijd al was geweest. Ze wist niet wat hij had gedaan, maar ze wist dat hij gevaarlijk was. Bedreigend en doodeng op sommige momenten.


Toughts on this?

Un rêve peut mourir mais on n'enterre jamais l'avenir.

YO LISANNE.

It's not finished yet, by the way.

MAAR IK MOET WEER GAAN. BYEEEE!

Keelpijn.

help

Good night everyone. <3

You always have a choice in life, it's sometimes just