[RPG] Back in Dinzaria × Speeltopic 1 - Speeltopics

Daar stond ik dan. Ik was terug. Maar het was zo anders. Ik ook, ik was meeveranderd met Dinzaria. Hoe kon het ook anders. Maar waren deze ruïnes echt alles wat er van was overgebleven? Ik zag de draken over de afgebrokkelde brokken steen klimmen, vuurspuwend naar elkaar. Ik kneep mijn ogen dicht. Dit kon niet waar zijn. Een traan verliet mijn ooghoek, maar deze veegde ik ruw weg. Zo kon het niet eindigen. Ik moest ze vinden. En tot dan moest ik in leven blijven. Maar waar, in heel Dinzaria, kon ik de vier machten vinden? Alleen met hulp van de elementen kon ik dit herstellen. Maar in mijn eentje zou ik ze niet kunnen vinden. 'Hallo?' riep ik. Het bleef stil, en ik zette voorzichtige stappen. Ik wilde dit later onderzoeken, niet nu. Er thuis onderzoek naar doen. Dus ik drukte op de steen in de armband, en deze lichtte op. Maar dat was alles wat er gebeurde. Ik zat vast.

Het begin:
- De mensen uit de echte wereld komen er achter dat ze eindelijk weer naar Dinzaria kunnen.
- De Elfen uit Dinzaria mogen elkaar zoeken en/of mensen tegenkomen die terug in Dinzaria zijn.

[ bericht aangepast op 23 feb 2013 - 16:57 ]

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Melian Hagar ~ Shadow Creep || Elf uit de echte wereld

Ik keek naar de elf met de boog. Ik kon alleen maar grijnzen. De whiskey had, helaas, niet genoeg zijn best gedaan om me dronken te maken. Ik was nog vrij nuchter. Ik nam de elf goed in me op, aangezien ik niet honderd procent nuchter was, en mijn ogen bleven rusten op de boog. Ik was niet bang voor zo'n boogje. Ik had wel vaker een pistool tegen mijn hoofd aan gehad en had iemand vermoord met mijn blote handen. Waarom zou ik dan bang moeten zijn voor zo'n miezerig boogje?
Er lag, twee stappen van me vandaan, een plas water. Ik besloot te kijken of ik er al niet te stoned uitzag. Ik liep er naartoe en keek er in. What the..? Fijn, heel fijn. Dat kon ik verwachten, maar ik was compleet vergeten dat we in elfjes veranderden zodra we hier aankwamen. Nou ja, ik was tenminste veranderd, zowel in mijn vleugels als mijn kleren. Maar ik had nog steeds de drugs, en dat was alles wat telde. Alhoewel... Ik miste wel de whiskey. Ah fock, waarom was ik die nou juist vergeten?!
Ik keek weer naar het elfje en ik keek haar uitdagend aan.
'Ik ben niet bang voor zo'n miezerig boogje' snoof ik.
'Maar ik ben Melian. Melian Hagar. Ik wil graag weten hoe ik thuiskom, en snel'

[ bericht aangepast op 20 feb 2013 - 16:19 ]

I will keep watch.

Amare Fay Hill ~ Teleporteren

Ik keek rond of ik nog iemand zag. Ik zag wel wat mensen maar ik wist nou niet of ik er op af moest gaan of niet. Mijn oog viel op een man, die sowieso een stuk ouder was dan ik.
Net toen ik op hem wilde afstappen hoorde ik achter mij een meiden stem. Mijn hoofd draaide naar het geluid toe. Bijna zat een stukje van mijn vleugels in mijn oor. Ja hoor, mijn lompheid blijft gewoon hetzelfde.
Vlug draaide ik mijn hoofd terug en draaide nu mijn hele lijf. Niet veel verderop stond ook al een man die tegen haar stond te praten.
''Hi!'' riep ik zonder na te denken. O wacht, ze had een boog in haar hand. ''Ik ben Amare Hill.'' Met de toppen van mijn vingers plukte ik aan de onderkant van mijn vlecht.

Do what people say you can't.

Sia Dawn Justice || 17 || Materie.
'Ik ben niet bang voor zo'n miezerig boogje. Maar ik ben Melian. Melian Hagar. Ik wil graag weten hoe ik thuiskom, en snel.' snoof hij. Ik snoof ook en stopte mijn boog terug in mijn pijlenkoker, en liep naar hem toe, voor het grootste gedeelte ondersteunend met mijn vleugels. 'Luister, Melian Hagar. Denk je nou echt dat ik alleen met zo'n boog op pad ga in deze tijd?' zeg ik met mijn gezicht dreigend dicht bij het zijne. Ik strek mijn vingers, mijn ogen worden weer geel en lichten zachtjes op. Ik doe een stap achteruit en til mijn armen op, om ze vervolgens weer neer te slaan. Een schokgolf van materie doemt achter me op, en beweegt vol op. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en sla de golf de grond weer in. Ik trek mijn wenkbrauw op. 'En ik ben hier nooit van mijn leven weggeweest, weet ik veel hoe je "thuis" komt.' Dat zoek je maar lekker zelf uit.' 'Hi! Ik ben Amare Hill.' ik draai me naar de eigenares van de stem. 'Sia.' zeg ik kort. Ergens kende ik die stemmen en die namen van, maar ik kon het niet thuisbrengen.

[ bericht aangepast op 20 feb 2013 - 16:59 ]

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Sam Michael Sparrow ~ 21 ~ Elf van Dinzaria ~ Leugens detecteren [ehm is dat niet wat zwak en fysiek ipv dat het handig is om te vechten ofzo? Zal ik het aanpassen?]
Ik keek een beetje verveeld toe hoe Sia de grond in beweging bracht en weer stillegde. Dit was iets wat ik vaak genoeg had gezien, het kon mij niet echt meer iets schelen. Melian zag er ouder uit als mij. Dat was redelijk nieuw voor mij, veel van mijn kennissen waren jonger of even oud. 'Rustig Sia,' mompelde ik. Niet dat ik dacht dat zij zoiets niet aankon, nee, ze was hartstikke krachtig met haar speciale kracht. Maar ruzie zoeken met iemand die je niet kent is nooit handig.
'Hi!' hoor ik opeens een meisje roepen. Ik draai me vliegensvlug om. 'Ik ben Amare Hill,' zegt ze terwijl ze wat aan haar vlecht frunnikte. Mijn lichaam ontspande zich weer, waarschijnlijk vormde ze geen bedreiging.
'Ik ben Sam Michael Sparrow. Zeg maar Sam of Mike.' Glimlachend kijk ik haar aan. Ze leek me aardig, dus deed ik dat ook. Die Melian, daar wist ik het nog niet zo zeker van.

:)

Cyan Draco Orylis
Sia stemde niet in met mijn voorstel en draaide zich om naar het groepje 'mensen' ik kende ze niet ,dus het moesten wel mensen zijn.
Daarna haalde ze haar boog uit en vroeg om hun namen. Ik zuchtte zacht ,dit kon nog lang duren.Ik besloot gedwoon om te zitten en toe te kijken.
Als een mannesstem antwoord op Sia's vraag kijk ik op naar de richting van de stem. Hij leek ouder te zijn dan mij en noemde dus blijkbaar ,Milian.
Hij wilde weten hoe hij terug naar de echte wereld kon,ik had ooit iemand gezien met een soort stenen armband ,ze vertelde dat als ze over de steen wreef en die oplichte ,dat ze dan naar huis kon ,maar ik weet niet als dat van hem ook zo is ,dus bleef ik maar zwijgen. Sia leek zijn toon niet echt leuk te vinden en zei wat tegen hem ,waarna ze haar kracht toonde ,ik was deze al gewoon ,maar hield me toch vast ,want ik wilde niet vallen.
Een meisje die dan wat verderop stond stelde zich voor als Amare. Hmm ,ergens komen die namen mij bekend voor ,maar dat zit ver ,dus zal ik er niet meteen opkomen. Sam stelde zich voor aan de mensen ,maar ik bleef liever muistil.
Ik wachtte eerst af tot de meesten zich hadden voorgesteld ,dan pas zou ik mijn naam zeggen ,zodat ik dat niet heel de tijd opnieuw hoef te doen.
éen voor éen kijk ik de mensen aan. Ja nu denk ik het wel te herkennen ,iedereen die in Dinzaria komt is hier als eens eerder gekomen ,maar die 5 jaar heeft heel veel herineringen van de mensen bij me afgenomen ,dus zal het lang duren voor ik weer iets ervan herinner.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Melian Hagar ~ Shadow Creep || Elf uit de echte wereld

Wow, die Sia had wel wat kracht in dat kleine lijfje. Niet dat het me wat uitmaakte ofzo. Ik inspecteerde de elfen. Ze kwamen me vaag bekend voor. Eirena had het wel geweten. Verdomme Melian, niet aan haar denken! Ik wilde het allerliefst wiet roken, maar dat zou mijn situatie hier niet verbeteren. Ik moest háár gewoon uit mijn hoofd zetten. Grommend loop ik een paar passen van Sia vandaan en zakte ik neer op de grond. Ik was zo moe. Zou er hier niet iets magisch zijn ofzo waardoor ik uiteen kon spatten en anderen vrolijk met hun onbezorgde leventje verder konden gaan? Want dat was ik: Een last. Ik deed niets, ik was gebroken en ik was niet aanspreekbaar. Dat was er van me geworden na de zelfmoord van Eirena. Ik slikte moeizaam. Ik mocht niet huilen, het mocht gewoon niet.
'Zeg... Kennen we elkaar niet allemaal? Ik... Ehm... ben hier een keer eerder geweest, dus ik gok dat of mensen hier weer zijn gekomen, of dat jullie ons hebben meegemaakt hier' zei ik uiteindelijk maar.
Waarom had ik nou die "ehm" er in gegooid?! Ik bedoel, het was waar, alleen hield ik zelf wat achter. Die Sia mocht me dus nu al echt niet. Sam had ik geen idee en de anderen ook niet. Maar ach, wat zou het. Ze zouden me toch niet kunnen helpen aan alcohol, laat staan tot me door kunnen dringen. Ze waren immers geen psychologen.

I will keep watch.

[@Libera, nee joh! Tis juist een leuke kracht ]
Sia Dawn Justice || 17 || Materie.
Nadat Melian ook had opgemerkt dat we elkaar ergens van kenden, begon het me te dagen. Ik kreeg een flashback, zoals ik die wel vaker had.
Lachend vlogen we door de lucht, sommigen op de rug van de draken, sommigen gewoon met hun vleugels. In de verte zagen we een hele groep draken, maar het deed ons niks. Die zagen we wel vaker. Maar uit het niets begonnen ze vuur naar ons te spuwen, en pijlen schoten langs ons heen. De anderen verdwenen, behalve Cyan, Sam, ik en nog een paar anderen. Sinds dien hadden we ze nooit meer terug gezien. Ik haalde me de gezichten voor de geest, en vergeleek ze met deze. Ze hadden heel wat overeenkomsten, maar leken gewoon veel volwassener. 'Ja. Je hebt gelijk.' Nu Melian had laten zien dat hij ook een beetje iemand was die alles in de gaten hield, kalmeerde ik wat. 'Geen spionnen van Parente, denk ik. Wat denk jij, Cyan?' Het was niet dat ik Sam niet mocht, maar Cyan was toch wel degene waar ik de dingen mee overlegde. Eigenlijk was dat ook vooral omdat we zij aan zij gevochten hadden.

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Cyan Draco Orylis| Dinzariaanse elf
'Zeg... Kennen we elkaar niet allemaal? Ik... Ehm... ben hier een keer eerder geweest, dus ik gok dat of mensen hier weer zijn gekomen, of dat jullie ons hebben meegemaakt hier' vraagd de jongeman Melian. Als hij ons ook vaag herkend ,dan kan dat toch geen toeval zijn.
Ik denk terug aan vroeger van toen ik een kind van 14 à 15 jaar.ze hebben kenmerken die ik begin te herkennen.
'Ja. Je hebt gelijk.' zei Sia en ik keek weer op ,dus als ze hen ook herkent ,dan moet het wel zo zijn.
Ik sta op en ga naast Sia en Sam staan.
'Geen spionnen van Parente, denk ik. Wat denk jij, Cyan?' vroeg Sia me dan. "Ik herken hun ook vaag van vroeger,de spionnen van parente zou ik niet herkennen ,maar hun voelen wel licht vertrouwelijk aan."zeg ik dan mijn mening en kijk de mensen weer aan. Ze zijn allemaal wel erg veranderd en ze lijken ook met minder dan ik me nog kan herineren. En ik ben trouwens de enige elf die van uiterlijk kon veranderen ,het zou vreemd zijn als Parente wist wie van de mensen hier meer dan 5 jaar geleden eens waren,dus dat was voor mij voledig uitgesloten.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Aurora Elizabeth Brights || Negentien || Elf uit de "echte" wereld || Hallucinaties
Ik zucht en kijk verveeld voor me uit terwijl mijn nagels ongeduldig op de bar tikken. Ik kijk nog eens op mijn horloge en zucht als ik zie dat ik nog een half uur moet, een lang half uur. Ik werkte in een klein cafeetje om wat bij te verdienen, maar er is nu al een lange tijd niks te doen dus ik begon me al aardig te vervelen en mijn baas wilde ons nooit eerder laten gaan, ook al was er niks te doen. Ik bijt even op mijn lip en ga weer recht staan en trek dan toch mijn schortje van mijn heup en leg die alvast weg. Ik kijk nog eens op mijn horloge, nog 25 minuten. Ik zucht even en kijk of mijn baas ergens te bekkenen is, nergens. Ik kijk even naar mijn collega en goede vriend Max die er al is en zo mijn shift zou overnemen en zucht even en zie hem dan even grinniken en zijn hoofd schudden. 'Ga maar Aurora, ik neem het wel al over.' ik grinnik even ik knik dan vrolijk en begin al naar de deur te lopen dat ik een boze stem achter me mijn naam hoor roepen, tuurlijk het kon niet anders, mijn baas, ook wel de dictator hier. Ik draai me geirriteerd om en loop weer naar de bar, naar Max en zie hem grijnzen. 'Waarom heb ik nog geen ontslag genomen.' mompel ik en zucht en ik hoor Max grinniken en kijk op en even verschijnt er toch een zwakke glimlach rond mijn lippen en schud mijn hoofd en neem weer plaats op mijn vaste plek en kijk weer verveeld voor me uit.
Ik loop eindelijk opgelucht weg uit die hel na een lange 25 minuten die wel een eeuwigheid leek te duren. Ik zit dan ook al snel in mijn auto en scheur weg.
Als ik dan eindelijk thuis ben laat ik me vermoeid op de bank vallen. Ik had een klein appartementje wat ik met moeite kon betalen met mijn hongersloontje. Ik moest echt eens op zoek naar een nieuwe baan. Ik sta uiteindelijk op en loop naar mijn slaapkamer en kijk even in de spiegel, ik zie er vermoeid uit. Ik schud even mijn hoofd en ga dan op mijn bed zitten en besluit zo even snel onder de douche te springen. Ik kijk dan even naar mijn nachtkastje en zie er de foto op staan van mij en mijn ouders en broer en even verschijnt er een glimlach rond mijn lippen. Ik mis ze. Ik sluit even mijn ogen en schud de gedachten van me af, geen zin om er nog aan te denken. Ik kijk dan naar de andere spullen die erop liggen, niet veel, een boek, wekker en een klein beeldje van een boedha. Maar dan valt mijn blik op het kleine steentje en ik slik even. Het is al weer zo lang geleden. Dinzaria.. Ik was het alweer bijna vergeten, maar nu staat alles weer helder in mijn gebeuren gegraveerd en ik sluit weer mijn ogen. Dinzaria was altijd een uitvlucht voor me, altijd een vrolijke plek waar ik niet hoefde te denken aan al mijn problemen, het was een goede tijd, nog iets wat ik mis en zo'n behoefte aan heb, vooral nu, even weg van dit alles, alle drama.
Ik bijt op mijn lip en pak dan voorzichtig het steentje vast en kijk erna. De opening was gesloten, ik kon er niet meer heen, nooit meer..
Net als ik op het punt sta om het miezerige steentje door de kamer te gooien licht het fel op en wordt alles even zwart voor mijn ogen en voor ik het weet sta ik op een andere plek, een donkere, verdrietige plek en ik kijk verward om me heen. Waar ben ik, wat is dit?! Dan dringt het me pas echt door. Dit kan toch niet.. Dit kan toch niet.. Dinzaria zijn.. ?! Ik kijk weer om me heen en er is geen spoor van niemand te bekenen, wat is er gebeurt? 'Hallo?!' roep ik dan, hopend op een antwoord, een teken van leven.

[Slechte post, maarja.. Maar iemand voor Aurora??]

[ bericht aangepast op 21 feb 2013 - 20:02 ]

"I don't pretend to be captain weird. I just do what I do." - Johnny Depp

Alicia Jade Mountains ||15 || Elf uit gewone wereld || Gedachten lezen
Verbaasd kijk ik om mij heen. Is dit Dinzaria? Om mij heen staan donkere ruïnes. Langzaam begin ik te lopen. Opeens zie ik een meisje staan. Snel loop ik nar haar toe. Wow, wacht ff. Denk ik bij mezelf. Heeft zij nou vleugels? Verbaasd voel ik op mijn eigen rug. Mijn handen bevestigen wat ik al dacht: vleugels. Even staar ik verbijsterd naar de grond. Maar al gauw zie ik de voordelen. Kan ik nu vliegen?
Ik wil het net gaan proberen, als ik de stem van het meisje hoor: Zij is hier dus ook ooit eens geweest, want anders kun je niet terugkomen. Ik denk even na, ze komt mij wel bekent voor, maar ik weet haar naam even niet meer, volgens mij begon het met een "A", maar in Dinzaria zijn er heel veel meisjesnamen die beginnen met een 'A" dus ik ben een uitzondering. "hoi, hoe heet jij?"
Verbaasd staar ik haar aan. Het lijkt wel alsof ze al haar gedachten gewoon uitspreekt. Ik besluit er geen aandacht aan te besteden en maar gewoon antwoord te geven op haar vraag. 'Mijn naam begint inderdaad met een A' antwoord ik. 'Ik heet Alicia Jade Mountains, maar noem me Jade. Alicia is een afschuwelijke naam.' Als ik eenmaal begin te praten, kan ik bijna niet stoppen. Dus klets ik maar weer verder en stel haar al mijn vragen: 'Is dit Dinzaria? En hoe heet jij?'

Aerials, in the sky. When you lose small mind you free your life .

Rosalie Zoey Diamond • 15 • elf uit de gewone wereld • tijd
nadat Alicia had gezegd dat ik haar beter jade kon noemen en dat haar naam inderdaad met een a begon. vroeg ik mij af hoe het kon dat zij wist dat ik dacht dat haar naam met een "a" begon, aangezien ik dat niet luidop had gezegd. "ik heet Rosalie, maar noem me maar Rosa, dat is veel korter" zei ik toen. terwijl ik naar haar keek zag ik dat ze vleugels had. ik voelde aan mijn rug, en daar zaten, zoals ik al gedacht had, ook vleugels. maar als zij gedachten kon lezen, wat volgens mij zo was, anders had ze niet kunnen weten dat ik dacht dat haar naam met een "a" begon, zou ik dan ook een soort van gave hebben?

I'm dying, praying, bleeding and screaming. Am I too lost to be saved? ~ Evanescence - tourniquet

Melian Hagar ~ Shadow Creep || Elf uit de "echte" wereld

Spionnen van Parente? Parente?! Of ik was hier al heel lang niet meer geweest - wat technisch gezien ook het geval was -, of ik was heel wat vergeten.
'Parente?' vroeg ik verbaasd.
Ik keek de elfen vragend aan. 'Eirena zou het geweten hebben' zei een stemmetje in mijn hoofd. Ik zuchtte pijnlijk en keek naar de grond. Mijn handen verkrampten door de woede die opborrelde. Waarom moest ik dat altijd denken? Was ik geen individu meer ofzo? Ik greep in mijn zakken, naar de zakjes met wiet. Net toen ik ze vasthad, bedacht ik me iets. Dat zou me niet helpen om hier weg te komen of te ontsnappen aan de situatie. Had Vince toch nog gelijk gehad. Dat was een vriend van me, maar hij was anders. Hij had geprobeerd om me eruit te praten, weg van mijn waanideeën, maar dat was hem niet gelukt. Helaas.

I will keep watch.

Alicia Jade Mountains || 15 || Elf uit gewone wereld || Gedachten lezen
Verbaasd kijk ik Rosalie aan. Wacht even, denk ik bij mezelf. Denkt ze nu dat ik gedachten kan lezen omdat ik vragen had beantwoord die ze helemaal niet had uitgesproken? Nu ik goed op haar let, merk ik dat ze haar mond inderdaad niet beweegt, maar dat ik haar gedachten wel kan horen. Nu pas merk ik wat dat betekent: niemand zal ooit meer geheimen voor me kunnen hebben. Ik zal hun gedachten toch altijd kunnen horen. Lachend kijk ik om mij heen. Ik begin het hier steeds leuker te vinden.
Ik weet dat het niet aardig is, maar toch luister ik naar Rosalie's gedachten. Nu ik eindelijk een gave heb, wil ik hem wel gebruiken. 'Je hebt vast wel een gave.' zeg ik geruststellend tegen haar. 'Je moet er alleen nog ff achter komen wat het is, ik wist tot 10 seconden geleden ook helemaal niet dat ik gedachten kon lezen.'
Lachend kijk ik naar Rosalie die er achter komt dat ze vleugels heeft. Ze heeft mooie witte engelenvleugels die eigenlijk veel mooier zijn dan mijn blauwe vleugels. Al passen mijn vleugels wel goed bij mijn haar. Ze hebben precies dezelfde blauwe kleur als de blauwe dip dye in mijn haar. Dan bedenk ik dat ik nog steeds benieuwd ben of we hiermee kunnen vliegen. 'Wat denk je?' vraag ik aan haar. 'Zouden we met onze vleugels kunnen vliegen?'

Aerials, in the sky. When you lose small mind you free your life .

Sam Michael Sparrow || 21 || Elf uit Dinzaria || Leugens detecteren
Verbaasd en zelfs een beetje gekwetst keek ik Sia aan. Sinds wanneer werd mij niet gevraagd of mensen liegen of niet?
'Ik herken hun ook vaag van vroeger, de spionnen van Parente zou ik niet herkennen, maar hun voelen wel licht vertrouwelijk aan,' zei Cyan. Mijn ogen werden van licht- naar donkerblauw en mijn vleugels kleurden ook wat minder doorzichtig, het ging iets meer naar blauw. Ik observeerde de geest van Melian maar vond geen leugens. Mijn ogen en vleugels kregen weer hun eigen vorm en ik keek vragend naar Sia of ze nog wilde weten of het spionnen waren of niet.
'Parente?' hoorde ik Melian vragen. Ik reageerde er niet op en bleef onbeweeglijk staan.

[sorry voor korte stukje.. niet echt veel inspiratie..]

:)

Rosalie Zoey Diamond • 15 • elf uit de gewone wereld • tijd besturen
"ik heb eigenlijk geen idee of we kunnen vliegen, maar ik denk het wel, we hebben toch niet voor niets vleugels lijkt mij." dit was vast het logischte antwoord dat je kunt bedenken. ik kijk even naar achteren. eigenlijk zijn mijn vleugels wel heel erg mooi, het lijkt net of zijn het engelen vleugels. "maar hoe zouden we moeten vliegen?" vraag ik dan aan haar. we staan nu gewoon op de grond, maar vliegen zou toch best makkelijk moeten zijn. "zullen we gewoon proberen om te vliegen. er is toch niemand die het ons kan verbieden." ik keek even om me heen, naast het verwoeste Dinzaria en Jade zag ik niets. er was dus niemand in de buurt.

[ bericht aangepast op 22 feb 2013 - 14:43 ]

I'm dying, praying, bleeding and screaming. Am I too lost to be saved? ~ Evanescence - tourniquet