Louise watson is een vrouw van 20 jaar oud. Ze heeft geen ouders meer, en ze heeft ook geen herinneringen meer aan hen.
Tot haar 16 levensjaar heeft ze een vrijwel normaal leven, tot ze Castiel ontmoet. Hij verteld haar de ware toedracht van de dood van haar ouders. Ze zijn vermoord door demonen. Louis geloofd hem niet, en hij neemt haar mee om te bewijzen dat demonen echt zijn, net zoals vele andere dingen. Louise is diep geschokt en bang. Castiel geeft haar een ring die Louise beschermt tegen alle kwade dingen en verlaat haar dan. Hij zegt dat ze elkaar ooit weer zullen weerzien, maar wanneer weet hij ook niet.
Tot haar 16 levensjaar heeft ze een vrijwel normaal leven, tot ze Castiel ontmoet. Hij verteld haar de ware toedracht van de dood van haar ouders. Ze zijn vermoord door demonen. Louis geloofd hem niet, en hij neemt haar mee om te bewijzen dat demonen echt zijn, net zoals vele andere dingen. Louise is diep geschokt en bang. Castiel geeft haar een ring die Louise beschermt tegen alle kwade dingen en verlaat haar dan. Hij zegt dat ze elkaar ooit weer zullen weerzien, maar wanneer weet hij ook niet.
Precious he kept them, this he could tell:
Both of them he loved, no matter how hard they fell.
His love grew even stronger and so did his pride,
As his loved one came closer, with every stride.
In the rain once left, he remembers himself on the street,
Wrapped up on the ground - waitin' - for his heart stop to beat.
As he lay there in agony, anticipated and afraid,
Even as a hand reached for his, the one who has him betrayed.
Even when the rain kissed his eyes to be shut
He could still see the soul, whom for in trouble he had got.
Once more he found himself lying, in agony and despair,
The last time he got caressed by the loving hand brushing his hair.
A very last apology crushing over his kind, bloody lips,
As the angel collapsed - leaving a kind liquid glimpse.
Both of them he loved, no matter how hard they fell.
His love grew even stronger and so did his pride,
As his loved one came closer, with every stride.
In the rain once left, he remembers himself on the street,
Wrapped up on the ground - waitin' - for his heart stop to beat.
As he lay there in agony, anticipated and afraid,
Even as a hand reached for his, the one who has him betrayed.
Even when the rain kissed his eyes to be shut
He could still see the soul, whom for in trouble he had got.
Once more he found himself lying, in agony and despair,
The last time he got caressed by the loving hand brushing his hair.
A very last apology crushing over his kind, bloody lips,
As the angel collapsed - leaving a kind liquid glimpse.
Bedankt <3
Klik!