{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 4 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Morrowind
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Morrowind
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 3 feb 2013 - 14:17 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Ze lacht me zacht uit, ik hoor het wel maar probeer het geluid buiten te sluiten. "Nee, ik hoef geen vieze pillen." verklaart ze. Ik zeg er maar niets op en laat mijn hoofd liggen, hopend dat de hoofdpijn nu weggaat. Gelukkig is het stil, waardoor het alleen nog maar beter gaat. "Ehm, hai." hoor ik Rebecca droog mompelen, waardoor ik mijn handen van mijn gezicht haal en overeind ga zitten, mijn ogen op de deur gericht. Mijn hoofd klopt nog altijd, maar minder als daarnet. Het voelt ook wat lichter aan. Fronsend probeer ik de man te aanschouwen, hij ziet er zo onbekend uit. Niet dat het raar is, de laatste tijd loopt iedereen maar in en uit hier. Eng vind ik het wel, om hier te zitten terwijl er een vreemde vent in de deuropening staat terwijl wij hier halfdood liggen te zijn. Zijn blik glijd door de ruimte heen en ik krab even aan mijn hoofd. "Heb je iets nodig, of zo?" vraag ik afstandelijk en op mijn oude, botte toon. Yes, volgens mij heb ik hem weer terug gevonden! Mijn blik gaat naar Rebecca en in plaats van bezorgd, grijns ik iets. Ik kan wel dansen nu, als ik geen koppijn had, dan. Ik waag het nog niet om overeind te komen en laat snel mijn hoofd kreunend op het kussen terug zakken.

---

Your make-up is terrible

Jessalyn Hope

De konijnen schieten erg op en ik ben blij dat ik me daarop kan concentreren. Ik merk amper hoe de tijd voorbij gaat en vind het dan ook even niet vreemd dat er nog niemand in de keuken geweest is, hoewel iedereen daar meestal zit of langskomt. Ik doe nu gewoon mijn best om mezelf niet te snijden en dit werk zo precies mogelijk te doen, om al het kostbare vlees te bewaren en alleen de nodige dingen eruit haal. De hele tafel zit ondertussen onder het bloed en ik gooi wat bloederige dingen in een bak die ik gepakt heb. Mijn mouwen zijn opgestroopt, maar aan mijn blouse kleeft nu ontzettend veel viezigheid. Als er iemand binnen komt merk ik het niet eens omdat ik zo druk bezig ben met het precieze werkje uitvoeren. Ik schrik dan ook op als ik Daryl zie lopen als ik klaar ben en mijn mes neerleg. "Holy fuck..." mompel ik in mezelf, waarna ik mijn hand op mijn borstkas neerleg tegen mijn wild kloppende hart. Even dacht ik dat het een Walker was die op de geur afgekomen was. Nu staat er een rode hand afdruk op mijn borst, maar ik merk het amper op. Ik sta gewoon op om naar de kraan te lopen en begin mijn handen met het vuilige water te wassen. Dit is zeker geen zuiver water, maar het bloed moet toch van mijn handen en onderarmen af. De rest komt later wel, het maakt me maar weinig uit hoe mijn kleding eruit ziet. Zolang ik het maar kan dragen en het niet te kapot is vind ik het best. Ik stink toch al, als ik me omkleed stink ik binnen de kortste keren weer en ben ik weer snel vuil, dus waarom zou ik dat doen? Ik heb er eigenlijk nooit veel om gegeven en het is alleen maar minder geworden.

---

Your make-up is terrible

[Sorry dat ik nu pas antwoord. Alleen ik voel me toch niet zo goed, so..
Jullie mogen wel weg of whatever, want ik zal nu veel later terug antwoorden ]

Flynn Donovan

Geen idee wat er hier gaande was, liet ik mijn blik even door de ruimte dwalen, alsof de twee jonge vrouwen er niet waren, maar uiteindelijk werd deze toch naar ze toe getrokken. Het lichtharige meisje had haar hoofd op een kussen laten zakken. Was ze moe of iets dergelijks? Was het iets anders? Hoe wist ik eigenlijk dat ze niet gebeten waren door een Walker?
Er waren redelijk veel vragen, maar dat kwam later wel. Mijn bezoek hadden ze blijkbaar opgemerkt nu. Ik vroeg me af hoe ze hier tegen vreemden waren? Ach, daar kwam ik toch zeker op één manier achter. “Ehm, hai,” mompelde het donkerharige meisje droogjes. Haar stem klonk zacht en hees. Antwoorden deed ik er echter niet direct op. Het andere meisje haalde haar handen van haar gezicht en ging overeind zitten. Ze krabt even aan haar hoofd, maar wanneer zij begint te praten, klinkt het heel wat afstandelijker.
“Heb je iets nodig, of zo?” Hier op haal ik enkel verveeld een wenkbrauw omhoog. “Ja, eigenlijk wel,” begon ik net zo verveeld en ietwat nonchalant, al speelde de angst in mijn lichaam. Dat probeerde ik niet te laten merken. “Overleving.” Vervolgens kwam ik nog iets de kamer in, terwijl ik mijn armen over elkaar deed. “Jullie zijn vast niet de enige hier in dit schip.” Merkte ik op, hoewel ik het helemaal niet zeker wist nu, omdat ik ronduit bang was hier te blijven als er geen kans was op overleving, niet als alleen deze twee meisjes er waren. Waar waren de mannen?

[ bericht aangepast op 7 feb 2013 - 21:29 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Rebecca Morgan
"Ja, eigenlijk wel," antwoordde de jongeman op Rowans vraag. "Overleving."
"Dat zoekt iedereen zowat," mompelde ik alsof het het simpelste in de wereld was. Rowan had heel anders geklonken, weer zo afstandelijk als vroeger, dus ik deed het zelfde. Ik werd weer mijn oude zelf.
“Jullie zijn vast niet de enige hier in dit schip," constateerde hij. Dat had hij slim gezien, ik denk niet dat twee meisjes zoals wij alleen op zo'n schip zouden zitten als dit.
"Zijn we niet goed genoeg?" vroeg ik. Ik wierp weer een korte blik op Rowan en stond toen recht. Mijn hoofd bonkte weer, maar ik verrekte geen spier in mijn gezicht. Ik drukte enkel mijn nagels in de palmen van mijn hand. "En nee, we zijn niet de enigen... De rest ligt nog... te slapen of zo."

[Maakt niet uit, beterschap!]

[ bericht aangepast op 7 feb 2013 - 21:34 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

"Ja, eigenlijk wel," antwoord hij. "Overleving." Ik kucht eventjes zacht door zijn antwoord. Nou, die is recht voor zijn raap. "Dat zoekt iedereen zowat." gaat Rebecca erop in. Ik leg mijn handen terug op mijn hoofd, waarom praten ze nou ineens zoveel? Ik was net zo dankbaar voor de vorige stilte. "Jullie zijn vast niet de enige hier in dit schip." zegt hij en voor ik erop kan reageren, doet Rebecca dat. "Zijn we niet goed genoeg?" vraagt ze. Zodra ze opstaat, kijk ik op en kom ik iets overeind, waardoor ik de jongeman wat beter kan zien. Hoe kan zij in godsnaam opstaan? Ze heeft geeneens paracetamol gehad! "En nee, we zijn niet de enigen... De rest ligt nog... te slapen of zo." Door haar woorden schiet ik in de lach, al is het eerder een zacht gegiechel. Ik kan er weinig aan doen. 'Natuurlijk zijn we niet de enigen. De rest zit vast in de keuken het gebruikelijke feestontbijt te maken." zeg ik sarcastisch, maar ik schiet al snel weer in de lach. Mijn hoofd doet er pijn van en ik draai mezelf half kreunend, half lachend om. Ooh, nooit meer, Rowan, nooit meer! Je bent echt je hersens verloren ergens, maar was dat gisteravond pas of bij Daryl in bed? Ik gok op dat laatste ergens. Misschien wel veel eerder. "De vloer is zo... hard, Rebecca." klaag ik met mijn gezicht in het kussen gedrukt. Ik verlang naar mijn bed, maar ik kan niet zo overeind komen zoals zij het doet.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Als ik de deur van de keuken openmaak, zie ik Jess' mooie silhouet met haar rug naar me toe staan. Op het aanrecht staan bakjes vol rode substanties, dus ik ga er vanuit dat ze iets vilt. Ik doe een paar stappen de keuken in als ze ineens opvliegt en haar hand op haar hart legt van schrik. "Holy fuck," mompelt ze. Ze loopt naar de kraan toe en begint haar handen te wassen. Dit geeft me de kans te kijken wat ze op het aanrecht aan het bereiden is. Ik doe een paar stappen naar voren en kijk op het blad. Een van de twee konijnen ligt nog intact op het tafeloppervlak, de ander is al in een ver stadium van ontleding. Ik geef het een bewonderend knikje. Dit doet ze goed. Sterker nog, ik had het waarschijnlijk niet veel beter gedaan. En dat zegt wat. "Ziet er goed uit," grom ik bij wijze van een zeldzaam compliment terwijl ik het intacte konijn bij zijn oren pak en omhoog trek. Het beest is door zijn kop geschoten. Op die manier blijft het vlees zoveel mogelijk gespaard. Ik kijk enigszins verbaasd naar Jess die bij de wasbak staat. "Huntingskills?" brom ik. Hoewel ik het van alle vrouwen op dit schip het het meest van haar zou verwachten, het blijft vreemd om erachter te komen dat een dame als zij een beest in koele bloede weet te doden om het daarna zo goed te villen. Zou ze van het platteland komen? Ik weet eigenlijk zo weinig van haar.

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

"Ziet er goed uit," hoor ik hem zeggen. Ik draai me om zie dat hij ernaar aan het kijken is en net het tweede konijn oppakt. Mijn natte handen veeg ik af aan mijn broek omdat hier toch geen handdoek te bekennen valt, niet dat ik die anders zou gebruiken. Zonde van schoon spul, dat kan je beter voor andere dingen gebruiken. "Huntingskills?" Ik knik kort op zijn woorden en veeg wat krullen aan de kant. "Ja, een hobby van mijn vader," antwoord ik. "Ik was er niet zo heel goed in, maar ik wist wel hoe het moest. Als je zolang buiten rondzwerft, perfectioneer je het langzaam wel." Nu weet ik in ieder geval wel zeker dat hij een goede jager kan herkennen aan de prooi, aangezien zijn blik op de kop is blijven hangen waar ik doorheen geschoten heb. Hij heeft in ieder geval oog voor detail als het hierom gaat. "Wil jij het hart en de lever hebben?" vraag ik, terwijl ik een bakje naar hem toeschuif. Mensen vinden het vaak een delicatesse, maar ik vind het smerig eerlijk gezegd en ik eet het gewoon niet, dat weiger ik. Rauw, gebakken, gekookt. Nee, gewoon niet. "Ik vreet dat niet." mompel ik erachter aan. Het lijkt me ook niet dat één van die meisjes dat eten, daar zijn ze veel te... tsja, meisjesachtig voor, gewoon. Misschien Rebecca nog wel, omdat ik me er sowieso al over verbaasde dat ze zo goed wist hoe ze het klaar moest maken. Nu maar hopen dat ze eens uit haar nest komt en me helpt, anders wordt het nog een ramp en ik wil het goede vlees niet verpesten. In de tijd dat ik ermee bezig geweest ben ik heb toch wel flinke honger gekregen.

---

Your make-up is terrible

(Naar wie moet ik Rebecca nu sturen? )

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Morrowind schreef:
(Naar wie moet ik Rebecca nu sturen? )

[Ik zal Flynn wel weg laten gaan. Mijn hoofd staat er nu echt niet naar, dan kan jij met Nikki verder RPG'en.]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Daryl Dixon
Ze knikt even als antwoord op mijn vraag en veegt de krullen uit haar gezicht. "Ja, een hobby van mijn vader," vertelt ze. "Ik was er niet zo heel goed in, maar ik wist wel hoe het moest. Als je zolang buiten rondzwerft, perfectioneer je het langzaam wel." Ik knik terwijl ik naar het konijn kijk. Mijn maag begint weer dat klagende geluid te maken. Ze schuift me een bakje toe. "Wil jij het hart en de lever hebben? Ik vreet dat niet," mompelt ze. Ik kijk haar even peilend aan maar pak het bakje toch op. Ik haal het bloederige hart van de bodem en ruik er even aan. Ik vertrouw helemaal niemand hier. Voor hetzelfde geld was hier iets mee aan de hand. Het ruikt niet anders dan normaal. Ik laat het even tussen mijn vingers door glijden waardoor mijn vingers direct besmeurd zijn met het dunne bloed. Niets mee aan de hand. Ik stop het hartje in mijn mond en slik het na een paar keer kauwen door. Daarna eet ik de lever er meteen achteraan waarna ik mijn vingers een voor een in mijn mond stop om het bloed eraf te likken. "Bedankt," brom ik.

---

ars moriendi

(Maakt mij nie uit hoor, ik ga zometeen toch slapen want ik ben doodop.)

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Hij lijkt wat voorzichtig te zijn door er eerst aan te ruiken voor hij het opeet, zijn vingers zitten nu ook onder het bloed. Nou nou, wat een vertrouwen. Hij heeft mij eerder ook eten gegeten, waarom zal ik nu dan moeilijk gaan doen om hem iets te gaan geven? Na het hart peuzelt hij het levertje ook op en likt hij zijn vingers af, waardoor ik eventjes toekijk voordat ik me op de vieze tafel richt. Dat kan ik niet zo achterlaten, dat weet ik. "Bedankt." zegt Daryl achter mij. Ik haal even kort mijn schouders op en open wat kastjes, op zoek naar een doek of zo. "Dat is toch wat we voor elkaar doen? Elkaar helpen?" Ik vis een doekje achter uit een kastje, hij is niet bepaald schoon maar beter dan niets. Met een klein glimlachje op mijn lippen draai ik me naar hem om en leg ik kort mijn hand op zijn schouder om vervolgens met het doekje over de tafel heen te gaan en het bloed eraf te vegen. De kleine stukjes organen en andere troep veeg ik in de andere bak met afval en het doekje werp ik erna in de gootsteen. Het zit volgens mij niet in mijn natuur om chagrijnig te zijn, over het algemeen ben ik wel aardig en reageer ik ook zo, ook al gedraagt Daryl zich af en toe als een ignorant ass. Vreemd genoeg vind ik het leuk in de groep en begin ik me thuis te voelen tussen de vreemde personen hier. Het doet me eigenlijk wel goed om wat menselijke drama mee te maken, vol gevoelens en andere dingen die erbij horen. Het zorgt ervoor dat ik me levend voel.

[Aawh, slaap lekker dan.]

---

Your make-up is terrible

Morrowind schreef:
(Maakt mij nie uit hoor, ik ga zometeen toch slapen want ik ben doodop.)

[Ik ben bijna klaar.]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Daryl Dixon
Ze haalt haar schouders op alsof het niets is en begint dan in wat kastjes te rommelen. "Dat is toch wat we voor elkaar doen? Elkaar helpen?" Ze draait zich met een vrolijke glimlach om en legt een hand op mijn schouder. Er gaat een schokje door me heen, maar ik probeer het niet te laten merken. Hoe verder ik mezelf weer begin op te sluiten in mijn schulp, hoe ongemakkelijker ik weer begin te reageren op aanrakingen. "Is dat zo?" vraag ik schamper op haar vorige opmerking. Ik vind het een groep van niks. Die twee jongetjes heb ik al in geen tijden meer gezien en die opgepompte officier heb ik ook al een paar dagen niet meer gezien. Iedereen doet maar wat en leeft langs elkaar heen. Er is geen orde, geen taakverdeling en het belangrijkste, geen eenheid. Ik kijk toe hoe Jess de ingewanden opruimt en het in de afvalbak gooit. Vervolgens gooit ze met een zwierig gebaar het doekje in de gootsteen. Hoe blijft zij toch steeds zo optimistisch? Ik leun tegen een stoel in de keuken aan en kijk door het raam naar buiten. Het is een mooie dag om te jagen en een mooie gelegenheid om een wandeling door het bos te maken. Even mijn hoofd leegmaken voor ik me weer over de kaarten van Georgia ga buigen. Ik kijk even naar Jess. Ik kan me niet voorstellen dat zij deze groep wel iets vind voorstellen. Ze lijkt me een vrouw die, als iets haar niet aanstaat, zal blijven vechten tot ze heeft hoe ze het hebben wilt. "Dus je blijft bij deze groep?" vraag ik bruusk.

---

ars moriendi

Flynn Donovan

“Dat zoekt iedereen zowat,” mompelde het ene meisje, waardoor ik mijn blik op haar richtte in plaats van het andere meisje. Even was ik ijselijk stil voordat ik mijn mond open deed om antwoord te geven. In eerste instantie had ik het willen negeren, maar de kloppende ader op mijn voorhoofd liet me er niet nog eens over na denken. “Dan moet ze het maar niet vragen.” Meld ik dodelijk kalm erop, waarbij ik mijn blik even naar het andere meisje liet dwalen.
“Zijn we niet goed genoeg?” vroeg de andere toen weer. Daar was het dan, was het zo gemakkelijk te zien? Ach, het zou eens moeten komen. Bij de vorige groep kwamen ze er te laat achter… Nu heb ik bloed op mijn handen, figuurlijk gesproken…
Jezus, ze praatte al zo veel in nog niet eens een minuut. Waar was de stilte gebleven toen ik pas net aan kwam? Ze ging recht staan en een kleine grijns kwam er op mijn gezicht, ze was klein. Of nou ja, dat waren zowat alle meiden wel, maar nu is het gewoon grappig. "En nee, we zijn niet de enigen... De rest ligt nog... te slapen of zo." Door deze woorden schiet het lichtharige meisje in de lach, al is het eerder een zacht gegiechel.
“Natuurlijk zijn we niet de enigen. De rest zit vast in de keuken het gebruikelijke feestontbijt te maken." Zegt ze met een sarcastische toon, al schiet ze snel weer in de lach. Dat negeer ik maar, ik weet niet of het zo goed zou zijn daar op te reageren met mijn botheid soms. “De vloer is zo… hard, Rebecca.” Klaagt het meisje tegen de ander. Ah, ze heet dus Rebecca. One to go.
“Ik ga maar eens. Ik blijf niet bij jullie… meiden hangen.” Meld ik emotieloos, waarbij ik me al omdraai en weg begin te lopen. Dat verklaart het nog maar eens, het antwoord op de vraag die Rebecca aan mij vroeg: ze waren niet goed genoeg voor overleving. Ten minste niet voor mij.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.