{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 4 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Morrowind
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Morrowind
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 3 feb 2013 - 14:17 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Awh, wiskunde is ook kut. En het maakt niet uit, joh. Ik kan heus wel eventjes wachten.]

Rowan Ava Carter

Rebecca is het er sowieso niet mee eens dat het half drie is, wat ik wel kan begrijpen. Volgens mij loopt het zeker al tegen de avond aan, maar ik heb geen goed tijdsbesef, want ik heb ook geen idee hoelang we op de grond gelegen hebben terwijl we lachten. "Slaap dan." kreunt ze zacht, waarschijnlijk praat ik teveel. Ze draait zich naar mij toe met haar gezicht mijn richting op, slaat een arm om me heen en haar hoofd legt ze op mijn schouder neer. Ik mompel wat, waar niet echt woorden uit te halen zijn. "Ik probeer het, maar jouw gegiechel houd me wakker hoor, Rebecca." mompel ik klagend, als ik uiteindelijk een normale zin gevormd krijg. Hoewel ik doodmoe ben, lukt het me niet eens om in slaap te vallen. Hierdoor nestel ik me dichter tegen Rebecca aan en overvalt een behaaglijk gevoel me. Ze ruikt lekker, zo vrouwelijk en naar de zee, het strand en de zon. Mijn ogen zakken dicht en volgens mij ga ik nog echt eindelijk eens in slaap vallen ook. Ik ben niet eens bang meer, niet voor Walkers of enige hersenspinsels. Het is alsof Diana me heeft laten weten dat alles goed is en ik niet zo gek moet doen, terwijl Rebecca hier nu is en als een soort beschermer voelt.

---

Your make-up is terrible

[Ehm, volgende dag of nog niet?]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
"Je wordt er ook niet echt vrolijker op," hoor ik haar mompelen. Ik sluit mijn ogen even en draai me dan om. "Niemand heeft je gevraagd om tijd met me door te brengen," grom ik terug. Ik loop verder de gang door en kijk door de volgende deur. De hele ruimte is zilvergrijs, wat in een groot contrast staat met de vorige kamer. In het midden is een luxe zithoek met knalrode stoelen, banken en een koffietafel. Er staan een stel torenhoge, zilvergrijze kasten tegen de wanden van de muur. Ze staan vol met boeken. Mijn lippen krullen zich omhoog. "Fuck yes," sis ik als ik de kamer nog eens afscan om te zien of er Walkers zijn. Het nadeel is dat er rijen en rijen boekenkasten staan en de Walkers zich daar als verstopte paaseieren kunnen stilhouden. Ik trek mijn kruisboog weer en kijk even achter me om te zien of Jess zich op gepaste afstand houdt. Dan duw ik de deur voorzichtig open en sluip ik naar binnen. Deze zaal is echt groot. Ver boven me in het plafond, zie ik een enorm, uitgebouwd raam die het zonlicht naar binnen laat schijnen. Dan hoor ik naast me ineens een geluid. Ik kijk en zie dat er twee Walkers, die naast de deur lagen, opstaan. Voor ze opgekrabbeld zijn, heb ik ze beide neergeschoten met mijn kruisboog. Terwijl ik de pijlen weer uit hun hoofden trek kijk ik schichtig om me heen. Beter heb ik dat kaartenboek snel gevonden en kan ik hier weg. Het moet hier vol zitten met Walkers, en het gevaar zit het 'em in het niet kunnen zien van de monsters. Het staat echt helemaal vol boekenkasten. Waar moet ik in godsnaam beginnen?

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

"Niemand heeft je gevraagd om tijd met me door te brengen." is zijn botte antwoord en ik trek mijn wenkbrauw op. Volgens mij heeft hij vanmorgen behoorlijk duidelijk gemaakt dat hij best wel 'tijd' met mij door wilt brengen, op een bepaalde manier. "Nou, dan niet hoor." mompel ik terwijl hij ergens naar binnen kijkt. Het heeft weinig zin om bij zo'n chagrijnig rond te blijven hangen, wat ik dan ook niet van plan ben. Ik negeer zijn 'Fuck yes' en als hij daar naar binnen gaat, werp ik een blik in de kamer als ik doorloop. Wat moet hij nou tussen al die boeken? Hij lijkt me nou niet bepaald het type om gezellig een dik boek bij de haard te gaan lezen, maar dat moet hij zelf maar weten. Ik hou hem in ieder geval niet tegen. Als ik ervoor bij ben, hoor ik het bekende geluid uit de kamer wat ik negeer en kijk ik nieuwsgierig naar de andere gelegenheden naar binnen. Allemaal aangelegd voor dure, sociale gelegenheden zo te zien. Een groot podium met een flinke geluidsinstallatie, met verschillende tafeltjes erbij. Als die het nog zou doen zou ik graag eens wat willen spelen, want zo te zien staan er ook verschillende muziekinstrumenten. Als ik naar binnen gluur, zie ik ook enkele Walkers. Ik weet nog zo net niet of instrumenten wel het leven waard zijn, op het moment. Ik besluit van niet en loop door, een beetje afwezig ondertussen.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Ik probeer het, maar jouw gegiechel houd me wakker hoor, Rebecca," giechelde Rowan. Lachend stak ik mijn tong naar haar uit. Moest zij veel zeggen, zij zat meer te giechelen dan ik.
Rowan nestelde zich nog meer tegen me aan, waardoor een flok van haar blonde haren in mijn gezicht schoof. Ik snoof zachtjes, om hem aan de kant te blazen, maar het leek niet te helpen.
Geïrriteerde schoof ik hem aan de hand, waardoor hij in een onnatuurlijke houding omhoog lag. Met een glimlachje op mijn gezicht maakte ik het me weer gemakkelijk en sloot ik mijn ogen. Rowan was niet bepaald zacht met haar knokige botten, maar ze was wel zachter dan de harde leuning van de zetel. Ik kon nog steeds alles om me heer horen en al snel was ik vertrokken naar dromenland.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Als ik weer omkijk, zie ik dat Jess weggelopen is. Ik ben er blij om dat ik weer alleen ben, maar als ik deze bieb zo voor me zie met Walkers die uit iedere hoek tevoorschijn kunnen komen, bedenk ik me dat een beetje backup misschien wel handig zou zijn geweest. Niks aan te doen. Mijn behoefte om op mezelf te zijn en trots wint het van mijn gevoel meer veiligheid te creëren. Ik sluip verder de bibliotheek in. Vanachter verschillende boekenkasten is al gegorgel te horen. Ik heb niet anders verwacht, maar toch zucht ik even. Voorzichtig druk ik me tegen de rand van de boekenkast en kijk ik om de rand heen. Aan het eind van de ruimte, tussen twee boekenkasten in, zitten drie Walkers zich tegoed te doen aan een bloederig hoopje op de grond. Ik trek mijn neus op en leg mijn kruisboog geruisloos weer op mijn rug. Dan pak ik mijn grote mes en sluip ik op de Walkers af, die met hun rug naar me toe zitten. De steek in de schedel van de eerste zakt makkelijk door het bot heen. Ik sleep hem gauw opzij om de andere twee neer te halen, maar wordt een moment lang afgeleid als ik een stel lange blonde haren zie liggen. Een tiende van een seconde scheurt mijn hart in tienduizend stukjes. Maar dan zie ik dat het haar van dit meisje een stuk korter is dan dat van Rowan en donkerblond. Haar buik ligt volledig open en de twee overgebleven Walkers werken gulzig haar ingewanden nar binnen. Ze draaien hun lelijke hoofden naar me toe met monden vol darm en lever. Nu ik weet dat het Rowan niet is, krijg ik mijn onverschilligheid tegenover deze horrorsituatie terug en trap ik een van de twee Walkers om. Dan draai ik me naar het andere lijk en duw ik deze het mes tussen zijn ogen. Ik hak nog een paar keer in zijn hoofd en duw hem dan weg. Ik wend me weer tot de Walker die ik op de grond heb geduwd en druk ook hem het mes in zijn hoofd.

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

Ik krijg de kriebels van al die Walkers hier, ik snap niet waarom je hier rond zou willen lopen. Hierdoor haast ik mezelf zowat naar de dichtstbijzijnde trap toe. Hoewel ik niet echt meer bang ben van die krengen, bezorgen ze me nog altijd de rillingen. Ze ruiken niet alleen naar verrotting, maar ook naar de dood, het zijn een stel Goddeloze zielen die rondzwerven en dat is wat me pas echt goed bang kan maken. Het feit dat ik niet weet wat er gebeurd nadat je in zo'n ding bent veranderd en dat hun levenloze ogen lijken te zeggen: 'De dood is nooit ver weg als wij hier zijn.' Misschien moet ik maar gewoon mijn bed in duiken en eens lang slapen. Lang geleden, hoewel ik hier ook al veel beter slaap. De seks heeft wat van mijn spanningen weggehaald, maar daarentegen heb ik vandaag veel gedaan, hoewel ik van plan was om niets te doen, en kan ik wel wat extra slaap gebruiken. Alles wat ik nu inhaal kan ik weer missen, dat is het belangrijkste. Ik daal de trap af terug naar beneden en blijf op mijn hoede. Als er zoveel daar boven zitten, er hoeft maar iets te zijn wat ze triggert en voor je het weet breken ze uit, zoals beneden. Ik hoop maar dat Daryl het niet doet, al zal ik vannacht sowieso wel met één oog open slapen, voor het geval dat. Ik ben blij als ik bij mijn kamer aankom en de deur daarvan open. Gewoon een Walkervrije ruimte, dat is het fijnste wat er bestaat, volgens mij. Met een iets gelukszalige glimlach trek ik mijn broek uit en laat ik me op het bed ploffen. Zo laat zal het niet zijn, maar dan ben ik tenminste weer vroeg op de been en klaar voor de volgende dag. Ik kruip onder de dekens die nu naar mij beginnen te ruiken, in plaats van de muffe geur die ze hadden en val in slaap.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ik trek het mes uit het hoofd van de Walker en blijf even zitten. Het gezicht van het meisje is nog vrij intact. Ze is erg jong, waarschijnlijk geen jaar ouder dan 18. Zou ze ook bij de groep hebben gehoord voordat ik hier was? Ik weet eigenlijk nog maar zo weinig over de mensen op deze boot.. Langzaam kom ik weer overeind. Ik draai me naar een van de boekenkasten. Encyclopedieën. Massas encyclopedieën. Ik laat mijn vinger langs de dikke boeken glijden en kijk tegelijkertijd omhoog. De kast reikt hoger dan ik groot ben. Dan pas zie ik dat er bovenin de kast in sierlijke letters "Wereld" geschreven staat. Mijn ogen glijden naar een paar andere kasten in de verte. "Romans", "Horror" en "Chicklits" zijn enkele andere titels. Chicklits? Wat the hell is dat dan? Ik trek een wenkbrauw op en draai me dan weer naar de encyclopedieën. Als ik naar topografische kaarten zoek, zouden die onder het kopje "Wereld" moeten staan. Ik draai me om naar de kast achter me. "Topografie". Even better. Mijn blik flitst over boeken over Europa, Azië, Australië.. Op dat moment voel ik hoe ik bij mijn schouder wordt gegrepen en draai ik me met een schok om. Het meisje dat net nog voor mijn ogen op de grond werd weggewerkt, staat met een uitgevreten romp voor me met happende kaken. Ik probeer naar mijn mes te grijpen, maar deze valt kletterend op de grond. Ik trap het dunne meisje naar achteren. Ze wankelt en zwaait met haar armen maar blijft wel staan. Er is geen tijd voor mijn kruisboog, en dus is het enige wat ik kan doen grijpen naar mijn pistool. Het meisje komt weer naar voren en ik schiet haar door haar voorhoofd. Het geluid is oorverdovend op de verder zo stille boot. Fuck. Haar hoofd knalt uit elkaar en haar bloed sproeit als een fontein over de vloer. Om me heen hoor ik meer en meer gekreun en naar adem snakkende geluiden. Ik heb hun aandacht getrokken door te schieten. Ik draai me razendsnel om en begin koortsachtig naar dat kloteboek te zoeken. Als ik nu niets vind, is dat schot en alles wat daarbij komt kijken voor niks geweest. Ik hoor dat de eerste Walkers het benauwde gangetje tussen de twee boekenkasten waarin ik me bevind opkomen. Mijn ogen flitsen sneller dan ik kan lezen, maar dan zie ik plots een boekenrug met de kleuren van Amerikaanse vlag. Ik grijp het boek van de plank. " Through the lands of thé United States of America". Dat moet goed genoeg zijn. Ik hou het boek onder mijn arm en draai me om. Er zijn al zeven Walkers nieuwsgierig naar me toe aan het wandelen. Ik moet hier weg. Deze gang tussen de twee kasten loopt dood. Mijn pistool ligt in mijn hand. Ik heb geen wapenkeus. Ik moet schieten. Razendsnel schiet ik langs de eerste paar Walkers heen. De twee die me daarna willen vasthouden krijgen beide een kogel door hun hoofd. Als ik naar de deur wil rennen zie ik tot mijn schrik dat mijn eerste schot de Walkers uit alle gangpaden en kastgangen heeft gejaagd. Er lopen er minstens vijftien rond. Schietend probeer ik de deur te bereiken. Ik open hem en gooi hem direct dicht. De smerige handen slaan direct op het glas. Op de gang heb ik ook wat teweeg gebracht. Achter alle glazen deuren staan nu Walkers te duwen, als hoeren achter de ramen van Amsterdam. Nouja, misschien zijn deze jongens iets fanatieker dan de dames daar. Ik ren door het verder nog lege gangpad en ren als een gek de trappen af. Sommige deuren kwamen bijna uit hun scharnieren, had ik gezien. Dit zag er niet best uit. Ik stop mijn geweer weg en pak mijn mes. Met het zware boek onder mijn arm, is de kruisboog nu geen optie.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Met mijn ogen wijd open schiet ik overeind, waarbij ik bijna van de bank af donder. Mijn hoofd stribbelt gelijk tegen en begint als een gek te bonken. Ik kreun zacht en leg mijn hoofd terug op de bank als ik even vluchtig om me heen gekeken heb en me herinner waar ik nu ben. Ik voel helemaal klam aan en weet niet waar ik nou eigenlijk zo van wakker schrok. Als ik opzij kijk, ligt Rebecca nog te slapen. Ik had amper gemerkt dat ik zelf in slaap viel, ook niet dat zij in slaap viel. Om ons heen is het donkder geworden, waardoor ik wel zeker weet dat het nu echt avond is, misschien wel ergens midden in de nacht. Als ik mijn ogen sluit weet ik het weer, het was een nachtmerrie. De eerste in weken, misschien wel maanden. Niet dat ik me nog kan herinneren waar hij over ging of waarom ik er wakker van schrok, maar hij was er wel. Vage flarden van een extreem angstig en verdrietig gevoel golven nog na in mijn hoofd. Ik ben blij dat Rebecca hier ligt en nestel me opnieuw tegen haar aan, zo voorzichtig mogelijk om haar niet wakker te maken. Maar als ik probeer te slapen, lukt het nog amper. Net alsof ik helemaal geen slaap meer nodig heb, hoewel ik me echt heel moe voel. Mijn hersens hebben er blijkbaar genoeg van en hebben alleen zin om pijn te doen en heel veel herrie te maken in mijn hoofd. Duidelijk een beginnende kater, ik heb wel eens erger meegemaakt. Nu weet ik alleen dat er geen pijnstillers op me wachten en lekker uitslapen, opstaan met een flinke bak koffie en een Diana die zeurt dat elk geluid teveel is. Zo'n kater mis ik gewoon bijna. Dit was maar een enkel glas met alcohol, misschien ben ik het niet meer gewend... Niet dat ik voorheen zoveel dronk, maar toch deden we wel regelmatig gekke dingen ermee. Dan hoor ik het geluid opeens weer, het lijkt door het schip te galmen. Het weerklonk ook in mijn droom en daarvan werd ik wakker. Schoten. Toch kan het me op het moment weinig schelen. Ik heb hoofdpijn en ik ga niet opstaan. We zitten hier toch wel goed, volgens mij.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ik draai me om en kijk het trapgat weer in. Ik heb nog geen deur horen breken, al kan dat vrij snel wel gaan gebeuren. Walkers kunnen trappen oplopen, dat hebben we wel gezien toen we het benedendek vrij maakten. Maar kunnen ze ook trap aflopen..? Ik klak bijna met mijn tong om die domme gedachte. Naar beneden komen kunnen ze altijd. Al zouden ze dat niet kunnen, dan nog zouden ze van de trap af kunnen donderen en vervolgens opkrabbelen om weer verder op zoek naar levend vlees te gaan. Het beste waarop ik nu kan hopen is dat de Walkers hun interesse verliezen voordat de glazen deuren breken. Ik moet me vannacht gewoon niet meer boven begeven. Die dingen geven vanzelf op als ze geen geluid meer horen. Ik klem mijn mes steviger in mijn hand vast en begin door de slaapgang te rennen. Verdomme, dat schot heeft door het halve schip geklonken. Ik zou niet opkijken als ook op deze verdieping een stel nieuwsgierige Walkers op het geluid af zouden komen. Voor nu is het hier nog clear. Ik sneak terug naar mijn kapiteinskamer en sluit de deur achter me dicht. Het is aardedonker. Omdat het licht het hier niet doet, grijp ik naar mijn binnenzak waar ik een kleine zaklamp heb zitten. Ongeduldig klik ik het ding aan. Ik moet gaan opletten. Het lichtje is duidelijk zwakker dan het ooit was, en batterijen zijn schaars. Gretig haal ik het dikke boek vanonder mijn arm vandaan waarna ik mezelf ermee op bed gooi. Als ik erin begin te bladeren, sluit ik mijn ogen van opluchting even. Georgia. Er staan kaarten in van Georgia. Ik probeer de adrenalinerush die in me opborrelt te negeren en schuif het boek onder mijn bed. Vervolgens ga ik met schoenen en al op het bed liggen en vouw ik mijn handen achter mijn hoofd. Dit zou wel eens mijn laatste nachtje in deze kamer kunnen zijn. Fuck die lakens.

[Volgende dag?]

[ bericht aangepast op 7 feb 2013 - 14:09 ]

---

ars moriendi

[Jaaaa.]

---

Your make-up is terrible

[Oke! Wat mij betreft mag je door, of wil je op Shana wachten? ]

---

ars moriendi

[Uuuuh... Met Rowan wacht ik even, maar ik ga wel vast verder met Jess.]

---

Your make-up is terrible

Jessalyn Hope

Als ik wakker word, blijf ik in eerste instantie nog even liggen en trek ik de dekens hoger op, tot aan mijn keel en trek ik mijn benen omhoog. God, wat ligt dit bed lekker, ik wil er eigenlijk nooit meer uitkomen. Toch weet ik dat ik er wel uitga, want ik kan niet te lang stil blijven liggen. Uiteindelijk strek ik mezelf dan ook uit en open ik slaperig mijn licht gekleurde ogen. Met een paar smakkende geluidjes blijf ik zo even liggen, tot ik de dekens van me afgooi en zowat uit het bed rol. Ik heb echt heerlijk geslapen afgelopen nacht, veel dieper dan ik eigenlijk gewild had. Ik was dan ook binnen vijf seconden in slaap gesukkeld, volgens mij. Ik rek me eens goed uit voordat ik traag mijn broek aan begin te trekken en nog eens gaap. Oh, ik voel me echt onproductief vandaag, zeg. Ik weet dat ik ook moet eten vandaag en dat ik een deal heb met Rebecca, dus echt onproductief zijn kan ik nog niet eens. Als ik uit het raam kijk, kan ik zien dat het nog redelijk vroeg in de ochtend is. Misschien maar vast gaan jagen, als ik terugkom zijn ze vast wel wakker en dan kunnen hun het klaarmaken. Als ik geluk heb kan ik wat extra's schieten, als een voorraadje voor ons. Hoeven we ook niet perse het schip meer af, scheelt ook weer. Al zal ik me dan vast en zeker gaan vervelen, tenzij ik iemand vind om me te vermaken. In Daryl zijn chagrijnigheid heb ik toch weinig zin, ik vraag me af waar de anderen zijn. Ryan en het broertje van Rebecca, Nathan geloof ik, heb ik ook niet meer gezien. Wat loom pak ik mijn spullen bij elkaar en hijs ik mijn rugzak mijn rug op, om vervolgens de gang in te stappen en te zien dat er een aantal Walkers rondlopen. Ik frons, normaal is het altijd zo leeg hier. Nou, het zijn er maar twee, die krijg ik makkelijk. Heb ik mijn ochtendgymnastiek ook weer gehad, hoor. Mijn mes trek ik uit zijn schede en voor ze me in de gaten hebben, sla ik de eerste al neer ermee. De volgende is een meter verderop, draait zich gelijk naar mij toe en komt op me af gestommeld. Die erachter lijkt wel wat sneller te zijn, waardoor ik de eerste ontwijk en die erachter pak. Als ik me om wil draaien heeft de derde mijn rugzak al te pakken gekregen, maar ik trap hem een stukje naar achteren om los te raken. Ik moet wel enkele keren raak trappen, hij heeft hem flink vast zo te voelen. Als ik hem dan los heb gekregen en draai ik me om. Het mes beland in zijn voorhoofd en ik trek hem weer terug om hem op te bergen. Even kijk ik naar de lijken. Veel zin om ze op te ruimen heb ik niet, toch begin ik er één mee te sleuren naar buiten zodat ik tenminste iets gedaan heb. Die kan mooi op de hoop bij de rest.

---

Your make-up is terrible

[Lol, over dag mogen jullie van mij altijd door, want ik heb normaal gezien altijd school van 9 uur tot 16 uur, dan moeten jullie niet op mijn gaan wachten hoor :'D]

Rebecca Morgan
Langzaam opende ik mijn ogen. De rode ochtendzon scheen in dunne lichtstraaltjes door het raam en wierp vreemde schaduwen naar binnen. Mijn ogen hingen nog half dicht en slaapdronken rechtte ik me een beetje. Heel voorzichtig en zachtjes, zodat Rowan niet wakker zou wouden. Het probleem was enkel dat we nogal dicht op elkaar gepropt lagen en ik dus bijna geen kant meer op kon. Ik voelde me nogal belabberd en eerlijk gezegd had ik nergens zin in, al zeker niet in de stemmen van al de anderen hier op de boot, die vandaag waarschijnlijk als een onweer zouden klinken. Waarom waren we ook zo stom geweest om niet eerst wat water te drinken voordat we gingen maffen.
De eerste steek trok al door mijn hoofd. Mijn gezicht verkrampte zachtjes, maar ik probeerde geen geluid te maken.
"Rowan." Ik streelde zachtjes met mijn vinger over haar oogleden, zodat ze ze wel zou moeten openen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov