Ik heb al best een hele tijd gevoelens voor een vriend van mij (dat weet hij zelf niet). Pas geleden, was ik met een vriendin tijdens kunst aan het praten over mijn verhaal dat ook hier op Q. staat en hij zit ook altijd aan dezelfde tafel als mijn vriendin en ik. Maar goed, we waren dus over mijn verhaal aan het praten (mijn vriendin schrijft zelf af en toe ook), maar het gesprek was een beetje krom, omdat ze niet echt wist waar mijn verhaal precies over ging. Dus ik stelde voor: 'Zal ik uitleggen waar het over gaat?' Ik verwachtte natuurlijk iets van 'ja, is goed' of 'nee, laat maar' van mijn vriendin, geeft hij ineens antwoord. Hij zei dus dat hij echt niet hoefde te weten waar het over ging, terwijl hij niet eens in het gesprek was betrokken.
En serieus, die opmerking deed best een beetje pijn. Omdat mijn verhaal zo'n beetje mijn levensverhaal is, doordat ik al mijn emoties erin verwerk en er ook al meer dan twee jaar aan schrijf, voelde dat echt als desinteresse van hem naar mij toe en hij zei het ook best wel bot. En toen, bam! Over, mijn gevoelens voor hem. ;p. Nou, oké, het was niet echt pats! boem! weg, gevoelens, want dat kan niet, maar ik merk wel echt dat ik steeds minder voor hem voel en hem die opmerking nog steeds kwalijk neem. Volgens mij heeft hij echt geen idee dat wat hij zei best wel hard bij mij aankwam. Het kan ook goed zijn dat hij het helemaal niet zo meende, maar toch. It did hurt quite a bit.
En nu vraag ik me eigenlijk af, betekent wat je schrijft, voor jullie ook zo veel?
"No one is born in this world to be alone."~ (Saul, One Piece.)
Phlegethon
