[Rpg,] The last Hunger Games ~1 - Speeltopics

1 eeuw geleden werd er een opstand tegen het Capitool gehouden in Panem.
13 Districten vochten om hun vrijheid,maar helaas.Ze verloren.
Het Capitool had district 13 totaal van de kaart geveegt en organiseerde de Honger Spelen.
Een spel waarvan uit elk district éen jongen en éen meisje tussen de 12 tot 18 jaar,moeten vechten om hun leven.
Het Capitool wil de districten daarmee laten zien dat zij de baas zijn.
Nu nog steeds honderd jaar later is daar niets van verandert.
De 100ste hongerspelen moest iets speciaals zijn dit jaar.

District 1 - luxeproducten voor het Capitool
Mentor: Jack Harris Varney [qTolkien][/q]
-Felice Lucy Beaton Druella
-Travis Jason Beaton Porcelainn

District 2 - Wapens en vredesbewakers
-Viviënne Xandra LazerxClove
- Oliver Alexander Rhine Ollivander

District 3 - Technologie
- Rae Jade Fox HurtedHeart
-

District 4 - Visserij
MentorAnnabelle Nevaeh Cresta; Ollivander
- Mary-Ella Ophelia OdairTolkien
-
District 5 - Medisch onderzoek:
- Lacey Flore JonesArriver
-

District 6 - DNA mutaties en manipulaties:
- Amélie 'Amy' Decroix Druella
-
District 7 - Hout:
- Perenelle Claudine Hoffman Porcelainn
- Alexander Elliot Jackobs Nyan

District 8 - Textiel:
-
-

District 9 - Graan:
- Annabella Clae Harisson Beckett
-

District 10 - Vee:
- Alison Carli Hale Appelboompje
-

District 11 - Landbouw:
- Avery Flora Mellisia Pine EvergreenKwijt
-

District 12 - Steenkool:
-
-

Best people of Panem.
I present to you the 100th annual Hunger Games.
This year will still remain a surprise, but to the tributes
one hint;
Be friends with your enemy
Lovely greetings your president.And may the odds be ever in your favor -President Snow

enemy= andere tributen




Regels
- Minimaal vijf regels.
-GEEN perfecte personages. Iedereen heeft wel een zwaktepunt, en niet iedereen is goed met wapens. Ook is niet iedereen 16 of ouder, ik zou graag ook wat jongere tributen willen.
-Reservaties blijven maar 2 dagen staan
-Gelieve mensen die wat ervaring hebben.
- Speel niet voor een ander.
- Wel realistisch en eerlijk spelen
-Je mag dingen afspreken met andere mensen ,maar doe dit gelieve in het (Praat topic)
- Net zoals in de Hunger Games ben je dood, blijf je dood. Je kan niet op de een of andere magische reden weer tot leven komen.
-Ik ben de enige die de Topics opent tenzij ik er iemand voor aanwijs
-...
Als er vragen zijn mogen die gesteld worden.
°Ik trek vanaf ze in de arena zijn iedere week 1 of mischien 2 lootjes.Ik stuur diegene die getrokken dan is een privé bericht en diegene moet zijn dood schrijven mijn personages zullen er ook in zitten en er word ook niemand voorgetrokken.
°We beginnen met het moment van de boete
°Ik zal later meerde uitleg geven over de arena.
°Als er een nieuw topic geopend word zal ik jullie allemaal Gb'en.
°Als je niet meer wil/kunt meedoen om een reden,mag je het aan me melden.
°...

[ bericht aangepast op 26 jan 2013 - 12:46 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Jack Harris Varney || Mentor 2
Het geluid van brekend glas weerklonk door Jacks huis in de Winnaarswijk. De derde whiskyfles was tegen de muur aan geknald, naast het kastje dat vol stond met foto's. Foto's van mensen die er niet meer waren.
Jack klemde verbitterd zijn kaken op elkaar. Dit gebeurde elk jaar opnieuw. De boete deed hem zeker niet goed. Een paar jaar na zijn Spelen, kwam hij thuis van de boete. Zijn verloofde, Bo, had dood op de grond gelegen. Haar keel was overgesneden. Het beeld stond nog steeds haarscherp in Jacks netvlies gekrast.
Hij liep naar het kastje en nam een foto van Bo vast. Hij klemde zijn vingers zo hard om het glas, dat het brak en in zijn vinger sneed. Hij moest zich heel erg inspannen om niet te huilen. Van alcohol werd hij altijd sentimenteel en momenteel had hij veel op, dus hij had het constante gevoel dat hij moest schreeuwen en huilen, dat hij dingen tegen de muur aan moest slaan, wat hij dan ook had gedaan.
Jack herinnerde zich vaag dat hij ergens heen moest en wankelde naar zijn badkamer. Hij botste tegen een paar kasten aan en er klonk weer geklingel van brekende voorwerpen.
Hij kreeg het net voor elkaar om water in zijn gezicht te smijten en keek als in een trance naar zijn spiegelbeeld. Zijn haar zat door de war en hij stond met stoppeltjes. Het water had hem een klein beetje ontnuchterd, net genoeg zodat het hem lukte een scheermes vast te nemen en scheerschuim op zijn gezicht te smeren.
Wanneer hij eindelijk klaar was met zichzelf op te frissen, trok hij zijn kleren aan. Zijn haar liet hij voor wat het was. Gekamd zag het er toch belachelijk uit.

---

help

Alexander Elliot Jackobs||District 7
De hele nacht had ik geen oog dicht gedaan.Het feit dat de boetes gingen komen,zorgen alleen maar voor de slechte herinneringen van een paar jaar geleden.
De ochtend verloopte erg stil,niemand zei een woord en wilde de stille rust niet verbreken.
Het werd anders erg veel gepraat aan tafel.
Na het ontbijt moet ik nog even werken voor de boete begint. Mijn vader,Gregory en ik vertrekken naar de werkplaats waar we 1 grote eik konnen omkrijgen,voor het weer tijd is om te gaan,maar we hebben tenminste nog iets verdiend.
Eenmaal thuis moet ik in de kuipp,me schoonmaken want het houtafval had me niet gespaard vandaag.Ik was mijn lichaam haar en poets dan nog het vuil vanonder mijn nagels,waarna ik mijn boete kleren aantrek.
Het hemt dat nog van mijn vader was geweest was veel te groot voor mij,maar andere kleren had niet.Ik propte het maar in mijn broek,zodat het minder opviel en vreemd genoeg hielp het wel.
Mijn moeder en Marie waren al omgekleed.Marie mijn oudere zus ,was te oud voor de boete,dus ze was veilig,maar wat kunnen we eigenlijk nog met 'veilig'bestempelen.
Het duurde ook niet lang tot mijn vader en Greg klaar zijn en daarna vertrekken we naar de plaats van de boete.
Eerst moesten we zoals iederjaar een bloedstempel drukken ,toen ik klaar was was het aan Greg die al een pijnelijk gezicht trok toen hij het apparatje zag."Veel geluk."zeg ik nog zacht met mijn schorre stem,omdat ik nog niets gezegd had vandaag,hij haf me een licht kniktje en liep dan naar de plek van vijftien jarigen.Ik stond ook op mijn plek,wachtend dat de capitoolpersoon kwam en de namen uit de kom trok.
3 jaar geleden ,de beelden flitsten voorbij ,hoe mijn broer toen getrokken werd ,dat hij weg was en we hem op het scherm zagen,hoe we zagen dat het leven uit zijn gewonde lijf gerukt werd.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Felice Lucy Beaton
Ik was net uit bad en had me al omgekleed. Mijn vader, niet dronken, dit keer, had me een beetje geholpen bij mijn korset. Elke keer als ik in zijn ogen keek, zijn ogen, die je makkelijk kon vergelijken met twee zwarte gaten die alle blijheid uit je weg zoog, overmande angst mijn lichaam. Ik wist gelukkig altijd mijn gezicht in de plooi te houden. Nee, ik zou mijn angst en verdriet niet tonen in het bijzijn van Travis. Dat mocht niet. Het kón niet. Ik moest hem beschermen.

Zwijgend stond ik in mijn kamer, voor de spiegel.
Travis was in zijn eigen kamer, bezig met zijn ding, wat het ook mocht zijn. Ik staarde enkel naar mijn spiegelbeeld, naar de ijzige, kille, blauwe ogen die me aankeken. Mijn mond was een dunne streep en de vrolijke glinstering in mijn ogen was sinds het verlies van mijn moeder al verdwenen.
Ik liet mijn handen even over de zachte stof van mijn jurkje glijden.
Het was een simpel ontwerp; de stof was zachtroze, wat goed paste bij mijn lichtbruine haren. De kleine korset was zo strak aangetrokken dat ik amper kon ademhalen. Een grote strik rustte op mijn onderrug, en kant sierde de onderkant van mijn jurkje. Hij reikte tot net iets boven mijn knieën.
Mijn blik dwaalde af naar mijn haren, die simpel in grote pijpenkrullen als een waterval over mijn rug vielen.
Ik haalde even diep adem en deed het kettinkje van mijn moeder om, die het totaalplaatje af maakte.
Een klein, emotieloos glimlachje sierde mijn lippen.
Ik liep mijn kamer uit en beende door naar die van Travis. Voor de dichtgeslagen deur bleef ik stil staan. ''Travis, we moeten gaan,'' zei ik zacht, er van uitgaand dat onze vader toch weer dronken op de bank lag en daar voorlopig wel even bleef.

[ bericht aangepast op 18 jan 2013 - 22:06 ]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Ik moet even melden dat Porcelainn er morgenavond pas kan zijn. (:

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Travis Jason Beaton - District 1.

Met moeite was ik die ochtend opgestaan. Ik was bang, bang voor wat er komen ging, bang voor alles. Felice had me letterlijk mijn bed uit moeten slepen, ik leek net een zombie. Na een paar happen van mijn ontbijt had ik me dan toch weten aan te kleden in de mooiste kleren die ik had, de boetekleren. Natuurlijk keek ik uit naar de boete; dit kon mijn kans zijn om eindelijk wat trots te verdienen, en dat door middel van het vermoorden van mensen. DIt zou perfect zijn. Maar ik was bang voor Felice, bang dat zij gekozen zou worden in plaats van mij.
Ik speelde een beetje met het plectrum om mijn nek en zucht terwijl ik in de spiegel staar. 'Nou, mam. Breng me wat geluk vandaag,' fluisterde ik zacht. Ik had Felice wel gehoord, hoor, ik wilde alleen nog niet van mijn kamer uitkomen. Ik had nog heel even een momentje voor mezelf nodig. Pa was er waarschijnlijk mentaal toch niet bij, en als hij er al was, hoefden we niet op hem te rekenen. Hij steunde ons nooit, bij niks, en dat verwachtten we dan ook niet meer.
Opnieuw verliet een diepe zucht mijn lippen en ik liep langzaam richting de deur, die ik net zo langzaam open maakte.
'Felice?' vroeg ik zachtjes. Ik wilde haar nog even spreken voor de moesten vertrekken en de jongens van de meiden gescheiden zouden worden.

[ bericht aangepast op 19 jan 2013 - 18:42 ]

---

You're just wasted and thinking about the past again, darling you'll be okay.

Lacey Flore Jones - District 5.
Ik open mijn ogen als ik iemand keihard mijn naam hoor roepen. 'Lacey, schiet is op, de boete is bijna' roept Shelley, mijn tweelingzusje, terwijl ik zuchtend mijn bed uitstap. 'Doe is rustig, we hebben nog tijd genoeg' zeg ik tegen haar. Ik kijk naar het jurkje dat op de stoel ligt.
Ik vraag of mijn zusje de kamer wil verlaten zodat ik me rustig kan omkleden. Als ik helemaal klaar ben met alles, loop ik naar beneden. Mijn broer, die nog niet zolang geleden negentien is geworden, zit al beneden. Ik zucht en kijk mijn broer aan, hij heeft geluk gehad.
Dan kijk ik naar mijn zus, als zij gekozen zou worden, dan zou ik in haar plaats gaan, niemand mag haar pijn doen. 'Misschien moeten we zo maar is gaan?' vraag ik dan maar.

---

That is a perfect copy of reality.

People, don't die, please. Kunnen we niet een stukje overslaan en naar de openingsceremonie gaan?

---

help

Annabelle "Annie" Nevaeh Cresta | Mentor District 4
Annie staarde roerloos voor hij uit in de grote, bruine armstoel. Hij ogen waren hol en haar lippen op elkaar geperst. Aan de nerveuze manier hoe zij haar vingers om de armen van de stoel geklauwd had, toonde dat zij dit helemaal niet wilde. Net nog, had iemand haar haar komen doen en haar helpen een mooie jurk aan te trekken, maar Annies gedachten waren te ver waardoor ze het gezicht van de persoon niet zag. Toen Annie haar ogen dichtdeed schoten allerlei beelden voor haar ogen. Finnick in zijn Spelen, zij in haar eigen Spelen, Egan, Finnick opnieuw, Delia en Ella. "Ella." Een traan ontsnapte Annies oog maar ze had geen idee waarom. Beide namen van haar kleindochters zouden in de kom terecht komen, maar die van Ella zo'n zeventig keer al. Annie wist dat de kans groot was dat haar kleindochter getrokken zou worden. Ze sloeg haar handen over haar oren en begon hard te schreeuwen. Heel erg hard te schreeuwen. Door het feit zij dat wel meer doet heeft District 4 beslist haar een einde van het centrum van District 4 een huis te geven. Ze waren bang voor geluidsoverlast, en terecht. Want Annie kon soms midden in de nacht de longen uit haar lijf schreeuwen.
Ze hoorde de deur niet dichtslaan en schrok zich een breuk toen Marello, de postjongen, voor haar neus stond. Hij keek een beetje bang en toen Annie gestopt was met schreeuwen en haar handen trillend op haar schoot gelegd had, zei hij,"Ik -uh- ik moest je komen halen van de burgemeester. De Boete begint zo, hij vroeg of hij iemand voor je moest sturen om te helpen?" Annie moest geknikt hebben want Marello maakte zich snel uit de voeten. Annie duwde zich overeind uit de stoel en nam haar stok. Met kleine passen startte ze de tocht naar het plein en halverwege schoot de vrouw van de burgemeester Annie te hulp. Zij was misschien de enige die naast Annies familie sympathie toonde, aangezien zij Annie zeer goed kon begrijpen.

---

kindness is never a burden.

(Zullen we een tijdsprong maken zodat het niet vast komt te zitten ,misschien zoals Tolkien zegt bij de openings ceremony,ik had mensen geGb't ,maar heb bijna geen antwoorden teruggekregen )

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Works for me, like I said before. (:

---

help

Tolkien schreef:
Works for me, like I said before. (:

---

kindness is never a burden.

Ollivander schreef:
(...)

Je bent loos, Lene.

---

help

Oh. I'm not. ):

---

kindness is never a burden.

(Sorry, tijd niet op Quizlet gezeten... Ik ga vanmiddag iets schrijven )

---

If you're feeling lonely, look at the sky and say: "Hello there. How're you doing?"

Nyan schreef:
(Zullen we een tijdsprong maken zodat het niet vast komt te zitten ,misschien zoals Tolkien zegt bij de openings ceremony,ik had mensen geGb't ,maar heb bijna geen antwoorden teruggekregen )

Ik heb niks gekregen.. :c Maar ja, lijkt me een goed idee!

---

You're just wasted and thinking about the past again, darling you'll be okay.