Natuurlijk, er zijn exen die je bedreigen of stalken nadat je het uitmaakt, maar voor mij is dit al erg genoeg.
Een maand geleden maakte hij het uit, toch aardig uit het niets. Het weekend ervoor was ik nog met hem en z'n ouders een weekendje weg geweest, was hij hartstikke lief. De dag voor hij het uitmaakte vroeg hij nog doodleuk "hou je nog van me?".
Zijn argumenten waren 'ik voel het niet meer' 'we botsen te veel' en 'ik heb er geen tijd meer voor'. Over WhatsApp. Terwijl hij met vrienden in de kroeg zat, en nog aangeschoten/dronken was ook. Even later had ik hem aan de telefoon, hoorde gewoon aan zijn stem en manier van praten dat hij gedronken had.
Ja, we hadden veel ruzie ja. Maar heb dan verdomme de ballen om in m'n gezicht te zeggen dat het niet werkt. Toen ik de dag erna zei dat ik er met hem normaal over wilde praten, zei hij 'laat me even', en blokkeerde me op App en telefonisch.
De dag dáárna had ik hem op de huistelefoon gebeld, en vond meneer het goed om te praten. Dezelfde redenen, vaag of geen antwoord op mijn vragen, en na tien minuten werd hij gered door een vriend van hem.
Kerstavond was ik uitgegaan, in de kroeg waar ik altijd uit ga en ook werk. Hij negeerde me, deed alsof hij me niet kende, zoals hij sinds het weekend dat hij het had uitgemaakt deed. Toch zag ik hem af en toe mijn kant opkijken, en eenmaal thuis was ik zo stom om hem iets op Facebook te sturen. Halfdronken 'mis je mij nou helemaal niet?', en ik had er meteen spijt van.
De volgende dag had ik zowaar antwoord. Dat hij die nacht naar me stond te kijken en me mist. Ik dacht dat het een leuke grap van een vriend was, waarop ik kreeg "Ik vraag me vaak genoeg af waarom het uit is en ik zou het graag willen proberen maar ik weet gewoon dat het niet werkt. En ja, er zijn zeker momenten dat ik je mis".
Ik in de war, gigantisch. Dus ik zei dat hij het maar beter niet had kunnen zeggen als hij er toch niks mee wilde doen.
Tweede kerstdag kwam hij voor het eerst z'n jas weer ophangen toen ik bij de garderobe in die kroeg aan het werk was. Toen hij weg ging sloeg hij een arm om me heen, gaf me een kus op mijn wang en zei 'sorry'. Te geschrokken dat hij iets tegen me zei vroeg ik niet waarom, en liet hem gaan.
Ik had hem later gestuurd dat ik meer dingen in m'n hoofd had waarvoor hij sorry kon zeggen en wilde weten wat het was, na een uur voelde ik me dom en zei 'laat maar, ik hoef het niet te weten'.
Vanmiddag zat ik er opeens weer heel erg mee, en besefte dat ik eigenlijk nooit boos op hem was geworden. Terwijl hij van mij best mag weten dat ik wel degelijk boos bén door de manier waarop het is gegaan en hoe hij daarna deed.
"Oke doe maar zo. Als jij je als zo'n klootzak wilt gedragen moet je dat lekker doen, maar je moet weten dat het me vies van je tegenvalt. Je had al helemaal niet tegen me moeten zeggen dat je me mist als het niet zo is. Succes ermee"
Daar kreeg ik een redelijk lang antwoord op, samengevat dat hij zich wel degelijk als een klootzak kan gedragen, verder aan het gaan is met zijn leven, op het moment alleen maar aan zichzelf denkt, het hem niet kan schelen wat andere zeggen en dat ik niet teveel achterom moet kijken omdat het leven dat niet waard is.
Ik had me voorgenomen niet meer te antwoorden op wat dan ook, maar zijn "ga door met je leven" maakte me alleen maar pissiger. Ik zei dat het blijkbaar voor mij moeilijker is dan voor hem om het te vergeten, en dat hij nooit wat met me had moeten beginnen als hij alleen maar aan zichzelf dacht.
Hij: "Ja op dit moment ik zeg niet dat ik dat deed toen ik wat met je had"
Jezus criminelen, ik word zo gek van hem. Ook van mezelf, daar niet van. Dat ik zo boos op iemand kan zijn en hem nog steeds kan missen. Soms vraag ik me af of hij zichzelf wel snapt, want zoals hij nu doet, als een egoïstische lul, ken ik hem niet.
Ik geef het gewoon op, hij zoekt het maar uit. Als hij niet normaal met me wilt praten is het duidelijk wat ik voor hem betekende.
Ik moest even m'n ei kwijt, pff.
"Do you believe monsters are born or made?"
