{RPG} Nightmare of dance ~52~ - Speeltopics

Voel je de muziek door je aderen stromen? Voel je de beat, die je botten laat trillen? Zie je hoe bezwete en gebroken lichamen samenwerken om toch nog een prachtig geheel te leveren?
De groep DanceRule lijkt op het eerste zicht een gewone dansschow. Je kan er kijken naar ballet, modern, streetdance, hiphop en ballroom, allemaal uitgevoerd op topniveau, maar wat niemand weet...
De leden zijn een voor een van straat geplukt. Ze zijn wees, weggelopen of gewoon ontvoerd en zo in Zwitserland terecht gekomen. In het trainingskamp van DanceRule.
Deze RPG begint als er een nieuwe lading nieuwelingen aankomt. Ze weten niet wat ze daar doen, maar hebben 1 ding gemeen. Ze hebben wonderlijk veel danstalent.
In DanceRule kan je jezelf laten uitgroeien tot een betere danser, tot een ster! wordt aan buitenstaanders verteld, maar eigenlijk worden de dansers daar verplicht.
Ze hebben te veel en te lange lichamelijke trainingen en krijgen maar net genoeg slaap en eten. Al snel wordt hun leven een aaneenschakeling van dansen, eten en slapen, maar tussendoor krijgen ze af en toe de kans om met hun medeslachtoffers te spreken.
Zullen er relaties ontstaan? Weten ze te ontsnappen? Of blijven ze in deze hel? Waar het enige waar ze van hielden, plots veranderde in een kwelling?

Outfits!!
Jongens
Meisjes

Ballet:
-Amy Michels Coockies
-Grey Pritchett IMLOUIS

modern:
-Jamy Black IMLOUIS
-Joshua Gayle Naomia
-Jack Collins Huaso

Streetdance:
-Nala Garcia Huaso
-Naomi Micheal. Naomia
-Leslie Day Jaimes
-Ian Silvas Coockies

Hiphop:
-Sam Night Jaimes


Ballroom:
-Eleadora Alonso TheSeasons
-Mario Estevez Huaso
-Julio Martinéz Amor8




Ik heb deze RPG overgenomen van Klaine4Ever, zij kwam op het oorspronkelijke op het idee van een dansschool, maar ik heb veel veranderingen aangebracht nadat ze hem aan mij overgedragen had.

rollentopic

[ bericht aangepast op 20 jan 2013 - 17:57 ]

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Nala
Ik trok me na een tijd glimlachend terug. De rode wangen waren gelukkig verdwenen.
"Ok, dan ga ik nu Sam maar gaan zoeken." glimlachte ik. "Nog eens bedankt, echt waar."
Ik stond op en keek nog eens naar Casano. Hmm, ooit wou ik leren paardrijden ook, maar dat was iets voor later.
Ik streek mijn kleren eens glad. Een gewoonte die ik had, wanneer ik me klaarmaakte voor iets serieus.
"Hier gaan we dan, tot snel eens." zwaaide ik naar Marcell en liep de stal uit.
Ik besloot mijn zoektocht in de ziekenzaal te beginnen, aangezien hij daar al zo lang lag. Het leek me de logische plek om naar terug te komen. Met een serieus gezicht kwam ik de zaal binnen, maar dat werd al snel gechoqueerd. Ik keek met grote ogen naar de kots, de gebroken fles, leeggespoten spuitjes en slapende Sam.
"Oh my god! Sam!" riep ik in paniek uit.
Tranen kwamen in mijn ogen en even zag ik hem in een plas bloed op de oprit liggen. Ik schudde mijn hoofd. Nee, Sam bloedde niet. Hij sliep gewoon. Hij werd zo wel wakker. Hij sliep gewoon.
Ik liep op hem af en schudde wanhopig aan zijn schouder. "Sam! Wordt wakker! Sam!"

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Sam Jason Night
Ik schrik wakker als ik ineens iets aan mijn schouder voel en ik zit met een ruk overeind. Een onwijse koppijn bonst door mijn hoofd en even ben ik duizelig door het snelle overeind komen. Ik zie een licht gepanikeerd iemand staan en als mijn zicht scherp genoeg is zie ik dat die persoon Nala is. Great.
'Ga weg,' zeg ik dan tegen haar. De pijn en verdriet komen terug en dat is nou precies wat ik niet meer wilde voelen.
Ik draai me op mijn andere zij zodat ik nu met mijn rug naar haar toe lig. Het kan me helemaal niets schelen dat Nala nu alles ziet. De drank, de verdovingen, de kost. Helemaal niets. De rest boeit me ook geen flikker, dingen doen er gewoon niet meer toe als je zo'n beetje heel je leven kwijt bent.

---

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

Nala
"Ik laat je zo niet achter." zei ik koppig.
Ik stond op en begon alles op te ruimen. De gebruikte spuitjes en glasscherven gooide ik in de vuilbak. Vervolgens ging ik de verzorgingskamer binnen waar ik de foetus ook had achtergelaten. Die was er gelukkig niet meer. Ik nam een dweil en emmer water en ging de kots ook gaan opruimen. Ik had het vroeger zo vaak moeten doen voor mijn vader.
Toen ik het vuile water weg had gegoten en de emmer en dweil opnieuw had weggelegd, liep ik naar Sam.
Ik ging op het bed naast hem zitten, trok mijn benen op en sloeg mijn armen om mijn knieën, terwijl ik nadacht hoe ik moest beginnen.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Sam Jason Night
Ze zegt koppig dat ze mij niet zo achter laat en ik grom iets onverstaanbaars. Ze doet allemaal dingen achter mijn rug, maar het boeit me helemaal niets. Niets doet er nog toe, dat is altijd zo'n fijn moment, dat je gewoon kan doen wat je wilt. Want niets doet er meer toe.
Ineens voel ik dan weer het bed inzakken en ik word kwaad.
'Nala, gá wég,' zeg ik, met ingehouden woede. Ik draai me naar haar toe en kijk kwaad naar haar op. 'Het is duidelijk, je hebt naar Marcell gezocht en niet naar mij. Dus dan hoef je ook niet meer terug te komen.'
Ik spring op van het bed en ik sta best onstabiel waardoor ik even wankel. Ach, wat maakt het ook uit.
'Ik ben er duidelijk over geweest. Wees niet koppig en ga weg, anders ga ik dingen doen waar ik spijt van krijg.'
Ik adem diep in en uit om me in te houden. Als ik dronken ben kan ik agressief zijn.

---

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

Nala
"Ik ben niet naar Marcell op zoek gegaan. Ik ging naar buiten om te kalmeren en mijn gedachten op een rijtje te zetten. Ik herinnerde me de paarden en ben naar de stal gegaan. En toen ik een paard probeerde te aaien botste het tegen mijn hoofd op en viel ik omver. Toen was Marcell daar plots. Ik heb hem dus niet gezocht, hij vond mij. En ja, ik heb hem gevraagd om het me te leren." zei ik rustig en eerlijk.
"En de reden is, omdat ik het nodig heb. Ik heb het nodig om te kunnen leven. Om samen met jou te kunnen zijn. Ik kan me nooit volledig aan jou geven, voor ik dit heb afgesloten. Voor ik eindelijk sterk genoeg ben om mezelf te zijn. En ik wil het jou niet aan doen om maar de helft van mij te krijgen. Jij verdient iemand die volledig voor je kan gaan. En net daarom snap ik dat je nu zo kwaad bent. Want ik ga nu niet volledig voor je, maar alleen met de blik op de toekomst. Ik weet dat als ik dit eenmaal gedaan heb, dat ik gewoon mezelf kan zijn. Mezelf kan geven. Volledig. En aan jou... als je dat tenminste nog wilt."
Ik wende mijn blik af, weg van zijn woedende gezicht, dat zoveel pijn deed om te zien, maar ook zo terecht was.
"Ik ben misschien al veranderd, maar ik voel dat ik nog steeds niet volledig mezelf kan zijn. Nu, nu misschien wel, hier. Midden in de veiligheid van deze ziekenzaal. Waar geen andere mensen in de buurt zijn. Maar stuur me nu naar de slaapzaal en meteen zie je het verschil. Ik zal niet meer zo zeker zijn in een mensenmassa. Ik wil weer durven ademen. Durven leven.
Soms is het beter je hart te volgen. Mijn hart hunkert naar jou. En net daarom moet ik dit doen. Want ik kan nooit, nooit volledig van je houden, voor ik mezelf vertrouw. Ik kan me niet aan jou overgeven, als ik mezelf niet eens ken..."
Het was ook allemaal zo moeilijk uit te leggen.
"In ieder geval... Het spijt me. Het spijt me ontzettend."

---

“To live will be an awfully big adventure.”

}Zat maar half met mijn gedachten bij deze post (met de andere helft bij Marco)
dus sorry als het wat onduidelijk is of niet zo goed of zo...{

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Ik had 'm al gelezen alleen... ik weet niet hoe ik hem wil laten reageren :')

---

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

}tja, iets zegt me dat je het Nala niet zo gemakkelijk gaat maken.{

---

“To live will be an awfully big adventure.”

[Hahaha, nou, dat denk ik ook

En toen ik een paard probeerde te aaien botste het tegen mijn hoofd op en viel ik omver.
Klinkt erg leuk ]

---

Stop acting normal. It gets bored.

Huaso schreef:
Nala
"Ik ben niet naar Marcell op zoek gegaan. Ik ging naar buiten om te kalmeren en mijn gedachten op een rijtje te zetten. Ik herinnerde me de paarden en ben naar de stal gegaan. En toen ik een paard probeerde te aaien botste het tegen mijn hoofd op en viel ik omver. Toen was Marcell daar plots. Ik heb hem dus niet gezocht, hij vond mij. En ja, ik heb hem gevraagd om het me te leren." zei ik rustig en eerlijk.
"En de reden is, omdat ik het nodig heb. Ik heb het nodig om te kunnen leven. Om samen met jou te kunnen zijn. Ik kan me nooit volledig aan jou geven, voor ik dit heb afgesloten. Voor ik eindelijk sterk genoeg ben om mezelf te zijn. En ik wil het jou niet aan doen om maar de helft van mij te krijgen. Jij verdient iemand die volledig voor je kan gaan. En net daarom snap ik dat je nu zo kwaad bent. Want ik ga nu niet volledig voor je, maar alleen met de blik op de toekomst. Ik weet dat als ik dit eenmaal gedaan heb, dat ik gewoon mezelf kan zijn. Mezelf kan geven. Volledig. En aan jou... als je dat tenminste nog wilt."
Ik wende mijn blik af, weg van zijn woedende gezicht, dat zoveel pijn deed om te zien, maar ook zo terecht was.
"Ik ben misschien al veranderd, maar ik voel dat ik nog steeds niet volledig mezelf kan zijn. Nu, nu misschien wel, hier. Midden in de veiligheid van deze ziekenzaal. Waar geen andere mensen in de buurt zijn. Maar stuur me nu naar de slaapzaal en meteen zie je het verschil. Ik zal niet meer zo zeker zijn in een mensenmassa. Ik wil weer durven ademen. Durven leven.
Soms is het beter je hart te volgen. Mijn hart hunkert naar jou. En net daarom moet ik dit doen. Want ik kan nooit, nooit volledig van je houden, voor ik mezelf vertrouw. Ik kan me niet aan jou overgeven, als ik mezelf niet eens ken..."
Het was ook allemaal zo moeilijk uit te leggen.
"In ieder geval... Het spijt me. Het spijt me ontzettend."

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Sam Jason Night
Aha, right, ik weet niet of ik haar moet geloven dat Marcell haar gevonden heeft en zij niet Marcell. Ze is sowieso dom bezig door tegen me aan te blijven praten terwijl ik half dronken ben en lichtelijk agressief aan het worden ben. Haar woorden maken het er ook niet beter op en ik bal mijn vuist, die niet in het verband zit, om niet weer iets of iemand te slaan. Ik vraag me af of ze mijn blauwe oog ziet of dat dat al weggetrokken is.
'Nala. Het is voorbij, oké?' Zeg ik simpel tegen haar. 'Prima. Ga maar veranderen, ik vind het best, zelfs fijn als je dan volledig kunt leven. Maar ík verander niet. Ik kan niet veranderen, dit is al hoe ik mijn hele leven ben en er is niets dat daar nog iets aan kan doen. Zelfs jij niet. Ik dacht dat het de goede kant op ging, met ons, maar dit bewijst het verdomme maar weer dat er in mijn leven nooit iets goed kan gaan.' Er staan tranen in mijn ogen en ik heb de neiging om weer verdovingsmiddelen te gaan pakken. 'Het is beter voor jou en voor mij als dit voorbij is. Ik ben je niet waard en zal je uiteindelijk alleen maar pijn doen als ik iets niet kan verdragen.'
Ik draai me dan om en half lopend en half strompelend ga ik naar de deur van de ziekenzaal.

---

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

[Oke Jamie, toegegeven, je kan wel medelijden opwekken. Maar ik mag hem nog steeds absoluut niet]

Marcell
"Casano.." Mompel ik zachtjes. Dat is blijkbaar de naam van de hengst die Nala zo fascineerde. En ergens snap ik haar wel. Hij weet zo goed wat hij wil.. En dat is niet in deze box opgesloten zijn... Enige probleen is dat ik hem niet kan helpen. Buiten zou hij alles van zich af kunnen rennen, maar door het onweer in de lucht alleen maar drukker worden. Het zou een onwijs mooi gezicht zijn, maar dat doe ik hem niet aan. Als ik al genoeg paardenervaring zou hebben om een paard als dat naar buiten te kunnen brengen.
Ik draai me van hem weg om hem niet de indruk te geven dat ik nog steeds zo naar hem aan het kijken ben, daar zou ik me zelf ook ongemakkelijk bij voelen, en richt me op het paard die ik daarnet in de box heb gezet. Ik weet nog steeds niet hoe ze heet. Maar ze lijkt wel al gekalmeerd, zo in haar box, en dat was toch mijn doel. Ik loop voorzichtig dichterbij en leun tegen de deur aan. "Pfff.. Nou, naamloos paardje, ik hoop dat ik je geholpen heb. Ik ga weer naar de andere stal, k zie je vanzelf wel weer" Geen idee waarom ik tegen haar aanpraat, maargoed. Na mijn woorden zet ik koers naar de staldeur en zo naar de schuilstal.

---

Stop acting normal. It gets bored.

Mijn naam is Jaimy ><

---

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

}Ik ga haar niet slim laten zijn {
Nala
Ik haatte het de tranen in zijn ogen te zien, waardoor plots het blauwe oog ook op viel. Hmm, daar moest ik later maar eens naar vragen. Hij balde zijn vuist, en nu viel het verband om zijn andere hand me op. Ik kon hem zo niet zien vertrekken. Het voelde alsof mijn hart aan het scheuren was.
Snel sprong ik overeind en liep op hem af. Ik negeerde zijn dronken en verdoofde toestand en zette mijn handen vlak tegen zijn borstkas om hem tegen te houden.
"Ik kan niet verder gaan zonder jou. Als jij hier nu weggaat, dan heb ik geen reden om te leven. Laat staan om te beginnen met leven."
Ik haalde mijn handen van zijn borstkas af en stapte wat achteruit. Snel sloot ik de deur achter me en ging er tegenaan staan. Het was allemaal maar in een domme wanhoopsdaad. Hij mocht hier niet weggaan.
Ik wist dat ik eigenlijk niks voor hem zou moeten betekenen. Ik ben maar een hoopje gebroken scherven, die de laatste tijd bij elkaar zijn geraapt, maar nog lang niet gelijmd. Hij moest hier blijven. Zonder hem, was zelfs dat hoopje scherven niks waard...

---

“To live will be an awfully big adventure.”

[AAERGGHHH, VERDOEMD!
Ik doe ook een ander spel op een andere site en daar heet iemand dus Jamie.. Dus nu noem ik jou steeds zo -_-' IM SORRYYYY]

---

Stop acting normal. It gets bored.