Logan Hudson
'Natuurlijk, maar het gaat wel.' glimlachte ik gemeend, waarna ik weer overeind ging zitten. Ik had nog wel pijn, maar van nature was ik echt een bikkel en kon ik best veel hebben. En ik vond het juist fijn om even afleiding te hebben van alles. 'Wil je erover praten?' vroeg ik bezorgd aan haar, aangezien ze net een behoorlijke ruzie had met Kurt. Ik begreep zijn frustratie wel, maar natuurlijk begreep ik het ook van Rachel. Maar ik koos natuurlijk geen partij en bleef hier gewoon neutraal in.
Kurt Hummel
Ik veegde mijn tranen weer weg toen ik hoorde dat er iemand op de deur klopte. 'Momentje,' zei ik, waarna ik me besloot om mezelf aan te kleden. Gelukkig had ik mijn outfit gisteravond al uitgezocht en klaargelegd, anders was ik nog wel even bezig. Ik dacht even aan wat Rachel allemaal zei en het liet me niet in de koude kleren zitten. Wat ze zei, kwetste me echt wel. Zoals dat ze over Steven begon en wat ze over Blaine zei en dat ze me homo noemde. Dat laatste kon ik wel hebben, ik was het wel gewend, maar waarom zei iedereen toch dat Blaine uit medelijden een relatie zou hebben met mij? Wat een onzin, ik was heus geen zielig asiel kittentje die voor alles beschermd hoefde te worden. Mensen hoefden al helemaal geen medelijden met mij te hebben. Maar toch deed het me iets, vooral omdat het toch mijn onzekerheid was. Natuurlijk vertrouwde ik Blaine telkens meer en ging het op sommige momenten moeizaam, maar toch bleef het een zwakke plek. Ik zuchtte en opende de deur en zag Lizz staan, verrast keek ik op. 'Lizz!' zei ik, waarna ik mijn armen om haar heen sloeg en haar stevig knuffelde. Ik had haar ook al een tijdje niet meer gesproken. Ik was nog steeds prikkelbaar, maar ik reageerde het niet op iemand anders af dan voor wie het bedoeld was. En Lizz was totaal het tegenovergestelde van Rachel, dat scheelde ook een hoop.
Finn Hudson
Nog steeds was ik verbaasd over de ruzie, de hele tijd luisterde ik gespannen totdat het toch uit de hand dreigde te lopen. Ik vond het ook wel lief van Kurt, dat hij het ook voor mij opnam. Maar dat hoefde echt niet, Rachel en ik hadden het uitgepraat en ook al accepteerde ik sommige dingen ook niet, liet ik het maar zo. Ik hoopte maar dat ze sfeer iets beter zou worden, aangezien het nog steeds wel een beetje gespannen was. Bella was na een tijdje klaar met alles, en zette het papje en alles voor Emily. Ik keek geruststellend naar Emily en streelde even haar wangetje. Ineens kwam Damon binnen die me meteen begroette. 'Hee Damian.' begroette ik hem terug. Ik dacht even terug aan voetbal, ik vond het leuk om te doen, maar de laatste tijd had ik er helemaal geen tijd meer voor en stond mijn hoofd er niet na. Helemaal niet nu Bella telkens buikpijn had. Ik stond op en omhelsde hem even, waarna ik naar de tosti-ijzer liep om de Panini's eruit te halen en ze op een bord te leggen. 'Ik geloof dat ze klaar zijn.' zei ik droogjes, aangezien ik nooit vaak kookte. Bella moest me nog steeds een paar gerechten leren. Maar ik wist nu al dat ik nooit een keukenprins zou worden. Ik nam weer plaats en ving nu Blaine 's blik op en seinde hij dat Bella pijn had. Ik keek Bella nu bezorgd en onderzoekend aan en zag het nu inderdaad in haar ogen, dat ze pijn had. 'Bella,' zei ik bezorgd, waarna ik haar aankeek. 'We kunnen beter vandaag nog een afspraak maken, je hebt pijn.' zei ik bezorgd. Het maakte niets uit dat Damon het hoorde, aangezien hij van wat ik zei, toch niet kon opmaken dat Bella zwanger was. Ik maakte me echt heel veel zorgen om haar, waarom zei ze niet gewoon eerlijk dat ze pijn had? Dan kon ik haar helpen. Het was beter om een paar keer voor niets naar de huisarts te gaan, dan één keer te laat. Ik keek even naar Blaine om te kijken wat hij er van vond, maar volgens mij was het helemaal geen slecht idee om alles even te laten controleren voor de zekerheid. Het kon in ieder geval geen kwaad.
Don't be pushed by your problems; be led by your dreams.
