Isabella Marie Cullen
"Oh, ik raakte hier ook altijd verdwaald, haha." begin ik vriendelijk. Ik voel een koele hand op mijn schouder, die van Edward. Schuin kijk ik omhoog en glimlach, waarna ik mijn blik weer naar het meisje terug stuur en hem daar laat rusten. De irritatie was van het gezicht van meneer Cullen af te lezen. Ongeduldig mannetje was het, maar dat begreep ik wel. Hij wilde weer veder. Dat was helemaal niet gek maar we hadden de eeuwigheid. Hij slaakt een overdreven en bijna kinderachtige zucht en laat zijn kin om mijn schouders rusten. Wat deed hij ineens onbeleefd, zeg. Net een klein kind dat staat te wachten tot zijn moeder eindelijk klaar is met praten. De komst van het meisje had onze avond onderbroken. Dat vond ik ook - net zoals Edward - vervelend, maar ik wist het te verbergen. Bovendien zou Renesmee een vriendinnetje best wel weer leuk vinden, sinds Brynn was verdwenen. Misschien zou Carlisle haar willen adopteren? Het klonk misschien raar, maar mijn moedergevoelens speelden weer op. Je kon zo'n meisje toch niet door het bos laten ronddwalen? Ook al was ze half vampier, het was gevaarlijk. Bovendien was ze nog maar dertien. "Wonen er vampiers in zo'n klein dorpje? Wauw, dan moeten er wel heel veel op de wereld zijn." sprak het meisje, waarna ze zacht zuchtte. Het was zeker lang geleden sinds ze haar eigen soort gezien had. Ik glimlachte en knikte bevestigend. Mijn hand gleed naar die van Edward en pakte hem beet waarna ik er een waarschuwend kneepjes in gaf. Alhoewel ik ook graag weer verder ging, wilde ik nog liever weten wat dit meisje hier deed. Edward, ik beloof je dat we vanavond nog doorgaan. "Efthimia Nemesis," ze stak beleefd haar hand naar me uit. Ik schonk haar nog een grote glimlach en pakte haar warme hand even beet. "Wij wonen hier omdat we een aparte levensstijl onderhouden en niet graag te veel onder de aandacht komen, iemand die in onze deuropening hardop roept wie en wat we zijn kunnen we niet gebruiken," zegt Edward met een brommende, lage stem. Dezelfde stem die hij gebruikt als Renesmee vervelen doet. Hij drukt zijn lippen even tegen mijn nek en loopt weg. Ik slaak een geïrriteerde zucht. "Sorry hoor, ik ben zo terug." zeg ik beschaamd waarna ik haar even alleen laat. "Edward!" sis ik boos, maar op een gedempte toon als ik de tussendeur dicht gedaan heb. Het was ergens ook wel heel erg schattig dat hij zo jaloers was, hij wou mijn aandacht weer hebben. "We doen het echt nog vanavond, beloofd." zeg ik als ik wat dichter naar hem toe loop. "Alleen, het is gewoon dat - kijk, als Nessie bij Jake gaat wonen. En, Rose zou het zo leuk vinden! En Esmé.. Zo'n meisje hoort toch niet alleen rond te zwerven, Edward?" verdedig ik het meisje. Ik wilde echt graag dat ze hier kwam, het zou super zijn. Renesmee was te gauw opgegroeid, en ik zou nooit meer een kind kunnen krijgen.
Renesmee Carlie Cullen
"Je knoeit vast vast niet. Anders was ik het hoogstpersoonlijk uit." zegt Jake glimlachend als hij mijn twijfelende blik ziet. Er verschijnt een kleine grijns op mijn gezicht terwijl ik mijn bestek oppak. Om niet gek te worden van de zenuwen herhaal ik de noten van een random pianostuk in mijn gedachten. Het hield me rustig. Jacob had niet bepaald het makkelijkste eten voor een date gekozen, maar daar kon hij ook niet veel aan doen. Langzaam een voorzichtig breng ik een hap naar mijn mond. Opgelucht haal ik adem, niet geknoeid. Het eten verloopt vlekkeloos. [ vlekkeloos, hahahaha. ] Ik veeg mijn mond om de paar happen af met het servet, om gênante spaghettisaus vlekken rond mijn mond te voorkomen. Na een half uurtje had ik mijn bord bijna leeg, ik had gigantische honger. Ik moest me er van te weerhouden om niet alles naar binnen te schrokken. Dat mocht niet thuis, maar hier was het gewoon ongepast. "Het was echt heel erg lekker Jake. Je kan beter koken dan mijn moeder." ik glimlach bij de gedachte van mama die aan het koken was. Ze kon het best goed, maar deed het niet zo vaak. Oma Esmé was degene die kookte, omdat mijn moeder daar simpelweg geen zin in had. Haar spaghetti was lekker, maar kon niet tippen aan die van Jake. Glimlachend keek ik hem aan, niet helemaal wetend wat ik nu moest doen.
But calm, white calm, was born into a swan.
