Caleb Morris - Slechterik - Dierlijk instinct
Blindelings had Caleb zijn weg weten te maken naar de bibliotheek, alsof hij de route al duizendmaal gelopen had. Dagenlang had hij de blauwdruk van het huis bestudeerd, elke kamer en iedere gang in zijn geheugen gegrift. Hij wilde niet voor een verassing komen te staan en kon zich simpelweg geen misstap permitteren.
Uiteraard was de bibliotheek immens groot en volgestopt met de meest uiteen lopende boeken. Langzaam liep Caleb langs de vele kasten en trok zo nu en dan een boek tussen de vele andere boeken vandaan om er een enkele blik op te werpen en het vervolgens weer terug op zijn plaats te zetten.
Zijn mondhoeken trokken echter nog grimmiger weg toen hij na enige tijd nog altijd niks opmerkelijks had gevonden
‘Shitzooi,’ mompelde hij, waarna hij nukkig een willekeurig boek van de plank plukte en zich aan een tafel zette. Zijn ogen hadden zich een tel opgelicht, vooraleer hij het boek opensloeg en deed alsof hij erin aan het lezen was. Ondanks dat de voetstappen namelijk onmetelijk ver weg waren geweest, had hij weldegelijk iemand aan horen komen. Al zijn zintuigen waren scherper, zo ook zijn gehoor. Eén van de vele voordelen die zijn mutatie met zich mee hadden gebracht.
De deur van de bibliotheek ging open en een meisje stapte de grote ruimte binnen. Caleb had niet op hoeven te kijken om te weten dat het Rachelle Lerman was. Haar geur had haar bij binnenkomst al verraden. Caleb hoorde hoe ze naar een kast liep en hij voelde algauw hoe ze hem vanuit haar ooghoeken gadesloeg. Zijn blik bleef echter op de letters gevestigd die het boek nodeloos opvulden. Hij hoefde haar niet te zien om te weten hoe ze eruit zag. Toch speelde er een omslachtige grijns rond zijn lippen die verried dat hij zeker wel doorhad dat hij onopvallend bekeken werd.
Caleb wist dat Rachelle niet bepaald gevaarlijk was voor hem, toch niet in vergelijking met enkele anderen in dit huis, al wilde hij ook zeker geen ruzie met haar. Ze was onmenselijk sterk, wat dus met andere woorden betekende dat je geen klap van haar wilde ontvangen.
Toen hij na nog geen vijf minuten al genoeg kreeg van het verschrikkelijke boek dat zoiets was als van ‘te zijn of niet te zijn’ met nog van die larie, wilde hij toegeven aan het eerder belachelijk idee om toch maar te gaan socializen. Toen hij echter alweer nieuwe voetstappen hoorde naderen, besloot hij te blijven zitten, met het verrekte boek nog altijd voor zijn neus opengeslagen en te doen alsof hij nog altijd aan het lezen was.
De deur ging opnieuw open en dit keer stapte er ook weer een jongedame de bibliotheek binnen.
Het verwonderde Caleb enigszins dat ze direct op hem kwam afgelopen, zich tegenover hem zette en zichzelf voorstelde, hetzij toch op haar hoede. In eerste instantie keek hij niet meteen naar haar op, in gedachten enkele seconden tellend, om daarna zijn blik naar haar op te slaan. Een simpele truc om iemands aandacht vast te houden door niet meteen te reageren.
‘Caleb,’ antwoordde hij terug om vervolgens zijn mondhoeken in een haast ongedwongen glimlach te plooien. Hoe het mogelijk was, wist hij niet, maar het had hem niet beter kunnen uitkomen aangezien deze dame op zijn to-do lijstje stond om vriendjes mee te worden.
Zijn blik gleed echter al langs haar heen, naar de jongen die hij als Matt herkende. Blijkbaar was hij Haily gevolgd en leek de knul ietwat verontwaardigd doordat ze bij hem was gaan zitten. Ergens vond Caleb het nog best vermakelijk, maar hij wist de grijns die wilde opkomen, te vervormen in een vriendelijke lach.
Hij keek Haily terug aan en zocht haar blik op om deze vast te houden.
‘Aangenaam,’ sprak hij vervolgens, haar volgende zet afwachtend. Feitelijk was hijzelf meer op zijn hoede aangezien hij wist tot wat ze in staat was en hij had nu niet bepaald zin in een gecreëerde illusie terecht te komen die ze bewust of onbewust zou oproepen. Hij mocht dan wel weten welke krachten iedereen had, hij had begod geen idee in hoeverre ze het onder controle hadden en hoe ze ermee omgingen. Iets wat hij hartgrondig haatte.
[Hopelijk is m'n post in orde zo. Mocht er nu iets fouts in staan, dan verander ik het 
]
“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”
