Ik zoek nieuwe abo's, dus neem eens een kijkje op mijn nieuwe verhaal:
Never care for what they do
Never care for what they know
Never care fot what they say
'Cause I know
Never care for what they know
Never care fot what they say
'Cause I know
12+
Vanuit de schrijver's POV
Romantiek
In de verleden tijd geschreven
Onbekende personen
Neem een Abo, ik waarschuw niet
Ik ben niet perfect, dus ik maak ook fouten
Ik schrijf iedere dag, en anders om de dag
Reactie's en commentaar is altijd welkom
If you want to reed... Good luck, you shout need that
klik hier voor de urlxD
Hij heeft nu ongeveer acht hoofdstukken.
Een stukje uit het verhaal gegrepen:
Hay Lisa,
Ik heb ruzie met mijn ouders. Ja, alweer. En natuurlijk ook weer over het zelfde onderwerp: Ze willen dat ik praat. Nog steeds. Nu ik weer schrijf schieten alle vragen weer door mijn hoofd die ik gisteren ook op had geschreven, alleen zijn ze nu sterker, en willen ze nu écht antwoord. Net als ik. Want waarom willen ze zo graag dat ik naar een kostschool ga? Waarom is een normale school niet goed genoeg? Waarom?
Loulou beet op de achterkant van haar pen. Zou ze ooit antwoord krijgen op deze vragen? Of zouden ze voor altijd onbeantwoord blijven? Was er dan echt geen uitweg meer? Moest ze dan echt maar beginnen te praten? Nee, ze zou zich niet zomaar laten breken, daar was wel meer voor nodig. En een kostschool had ook zo z'n voordelen: Dan hoefde ze tenminste niet naar al die verschillende psychiaters... Maar aan de andere kant... Daar zouden vast ook welk mensen zijn die haar aan het praten zouden proberen te krijgen. En ze zou ook haar broertje moeten missen dan. Was dit het echt allemaal waard?
Terwijl al haar gevoelens door elkaar speelde, begon Loulou weer te schrijven:
Weet je wat ook zo raar is, lieve Lisa? Als ze echt van me hielden, waarom moet ik dan zo nodig praten? Er is toch niets mis met stil zijn? Of wel?
Op momenten als deze wou Loulou dat haar dagboek kon praten; dan zou die haar raad kunnen geven. Misschien bestond er wel een beschermengel? Nee, die gedachten moest ze maar uit haar hoofd zetten. Loulou lachte kort. Ze zag haar al staan tegenover zo'n persoon. Haar goede bui verdween echter toen ze haar moeder hoorde roepen:
`Loulou, we gaan kijken of we je in kunnen schrijven, kom je mee?´
Nee! Dacht Loulou, terwijl ze opstond. Maar als ze nu niet ging had ze een nog groter probleem. Met een diepe zucht deed Loulou haar schoenen en jas aan. Voor Mei was het toch aardig koud.
`Loulou, kom je nog?´
Ja ja... Dacht Loulou. Nog even overwoog ze om gewoon niet te komen, maar dat was toch niet zo heel handig waardoor ze uiteindelijk toch maar kwam.
`Hèhè. Nou, die auto in, we hebben een afspraak.´
Goh, waarom verbaast me dat niet?! Dacht Loulou sarcastisch terwijl ze ging zitten.
Ik ben niet gek, ik ben een vliegtuig. En als je me niet gelooft stap je maar uit.