Micat schreef:
(...)Wil je ook aanduiden wat je verbeterd heb, dan leer ik eruit.
Natuurlijk:
Het was 18u10. Ik stond tussen een grote groep mensen te wachten op de Lexx lijn.
Drie minuten later raasde hij binnen, net zoals altijd. Iedereen stapte
één voor één in en ging zitten.
Ik nam plaats naast een vrouw die rond de veertig leek. Iedereen was druk in gesprek toen ik
, net zoals denkelijk alle andere passagiers, een geluid hoorde. Het geluid werd gevolgd door een schreeuw. Al snel hoorde ik meer mensen schreeuwen en zag hoe een paar puntige tanden de mensen doorboorde. Het was vreselijk om te zien hoe iedereen
één voor één stierf door iets onnatuurlijk. De vrouw naast mij was nu ook dood en er kwam bloed uit haar neus en mond. Ik zag de mensen die nog leefden huilen, bidden of gewoon wachten tot het voorbij was. Toen bijna iedereen dood was hoorde ik nog een geluid, een robotachtige stem.
Hij zei: ’He…’ Meer kon ik niet horen want ik voelde een immense pijn voor alles zwart werd.
Net als alle andere passagiers ligt mijn lichaam nu voor eeuwig te rotten in de Lexx lijn. Niemand zou ooit weten wat er gebeurd was. Maar de Lexx-metro keert terug als spooktrein en gaat naar dat ene perron om nieuwe slachtoffers op te pikken.
En nooit meer los te laten.
Ik heb ook wat zinnen verplaatst, maar dat kan je denk ik zelf wel zien (:
“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien