[RPG] Fallen Crowns • 1 - Speeltopics

Er was een tijd dat twee koninkrijken in vrede samenleefden.
Twee jonge koningen vochten zij aan zij in elke oorlog die ze vochten en deelden hun overwinningen met grote feesten aan de dorpelingen.
Ze waren als broers voor elkaar en er was niets dat hen kon deren.
Maar de twee koningen werden ouder en groeide na jaren van broederschap uit elkaar.
Huize Norhtwode wilde meer land te veroveren, om meer aan kracht te winnen, terwijl huize Baratheon opzoek was naar meer bondgenoten om wat veiligheid voor de dorpelingen te creëren.
Het koninkrijk van Baratheon groeide uit tot een fort dat bescherming gaf aan zij die het nodig hadden terwijl het koninkrijk van Northwode één van de meest gevreesde koninkrijken was geworden.
Na eeuwen van vrede, verklaarde huize Norhwode de oorlog aan huize Baratheon.
En dat was het begin van een tijdperk vol oorlog en politieke intriges.
Allemaal in het teken van macht en rijkdom.

Regels:

• OOC is altijd tussen haakjes.
• Schelden en 16+ is toegestaan maar probeer het wat netjes te houden.
• Bespeel alleen je eigen personage en heb respect voor anderen.
• Personages mogen vermoord worden, in overleg met de eigenaars.
• Naamsveranderingen en afwezigheden altijd doorgeven.
• Let op spelling en interpunctie, niets is zo erg als een post bomvol schrijffouten.
• Denk er aan, niemand is perfect.
• Er is een minimum van 10 regels, meer regels zijn uiteraard ook toegestaan.
• Reserveringen blijven 2 dagen staan en worden dan zonder waarschuwing verwijdert.
• Denk goed na voor je meedoet, ik wil geen mensen die na een dag al stoppen.
• Alleen Gipsy maakt de topics aan, tenzij ik anders vermeld.

Huize Baratheon

Vrouwen:

- Gipsy - Elizabeth Marique Baratheon - Prinses/Dochter van de koning.
- Pebble - Catherine Eleanor Baratheon - Prinses/Dochter van de koning.
- Guinevere - Algerain Catharina Baratheon - Bastaard dochter van de koning/Huurmoordenares.
- Semele - Carmentis Necia Galloway - Hofdame/Schilderes
- mismi - Elena Sophia Collins - Dienstmeid/spion
- Pebble - Gemma Antoinette Treebone - Dienstmeid/naaister
- Exasperated - Helena Florentia Muse - Muzikante
- DreamerN - Fauna Deidre Graham - Hofdame



Mannen:
- 5HELLEY - Raegan Bran Baratheon - Koning Baratheon
- 0o7 - Reagan Theadran Baratheon || - Prins/Zoon van de koning (Troonopvolger)
- mismi - Julius Edward of Monmouth - Ridder
- Squib - Daniëll Liam Graves - Ridder
- 5TYLE5 - Brom Rowan Falcon - Kruidenier/Dokte
- WillNotLearn - Bradley Damon MacGreggor - Burger/Bandiet
-
-




Huize Northwode:

Vrouwen:

- AgentP - Rosebell Scarlett Northwode - Prinses/Dochter van de koning
- Arachno - Aurora Dawn Violet Rose - Hofdame
- Neiva - Floria Ysmay Swift - Dienstmeid
- Vegangirl - Dawn Echo Lyna - Meid/Spion
- Squib - Arissa Illeana Sait - Naaister
- Annabeth - Alena "Lena" Katherina Lancaster - Bediende van de Tavern/ Bar 'Aphrodite'
- xhansjee - Ruth Rose Burckinson - Burger/Bandiet
- Sheerio - Victoria Annabella Mortmain - Danseres/gevangenen

Mannen:

- WillNotLearn - Ian Alexander Northwode - Prins/Zoon van de koning (troonopvolger)
- Annabeth - Léon Oliver Northwode - Prins/Zoon van de koning
- Gipsy - Jonathan Xander Kingsley - Ridder/zoon van de hertog
- Exasperated - Alain Ian Worthe - Kok
- 5HELLEY - Ilias Aeneas Logan - Schildknaap
- Arachno - Micah Nathaniel Lloyd - Eigenaar van de Tavern/ Bar 'Aphrodite'.
- 0o7 - Lior- Bandiet
-


Meedoen kan altijd, als je gewoon even hier klikt
Praat-Topic

[ bericht aangepast op 24 nov 2012 - 22:51 ]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[BELOW MY FEET IS ZO MOOOOOOOI!]

Léon Oliver Northwode
Léon werd zoals gewoonlijk weer veel te laat wakker. Het stralen licht die zich door de kiertjes van de luiken van zijn raam op zijn gezicht wierpen, zagen eruit als zonnestralen van de middag. Wel, goed dan. Dan hoefde hij niet te ontbijten met zijn vader en Ian. Er zou toch alleen maar een ongemakkelijke stilte geheerst hebben.
Léon komt met de nodige zwier zijn bed uit. Niet dat iemand hem kon zien die hij moest imponeren. Hij liep eerst naar zijn raam en deed de luiken open, knipperde even tegen het licht dat binnenviel en keek uit over het binnenplein van het kasteel. Er was zoals gewoonlijk weer veel bedrijvigheid.
Hij liep naar zijn tafeltje en verfriste zichzelf met het water uit de kom dat één of andere bediende vast voor hem klaargezet had. Geeuwend trok hij zijn witlinnen tuniek aan met daaronder een leren broek en rijlaarzen. Hij gespte zijn wapenriem vast en vertrok naar de stallen. Léon vertrok nooit ergens heen zonder dat hij op zijn minst een dolk mee had. Op zijn weg naar de stallen, begroette hij diverse knechten en mensen die hij kende en uiteindelijk kwam hij de stallen binnen, waar een paar staljongens bezig waren de paarden te voederen. Ze wilden beleefd voor hem buigen, maar Léon deed teken dat dat niet nodig was.
Léon was al bijna bij zijn paard, wanneer hij Floria opmerkte.
"Goedemo-middag, miss Swift. Ik hoop dat het u vandaag goed gaat," begroette hij haar.

[Argh. Kutpost, I know. -.- Sorry. xd]

---

help

Catherine Eleanor Baratheon.

Wanneer het wijsje dat ik zong afgelopen was, opende ik mijn ogen en zag hoe Helena in haar handen klapte. Er verscheen gelijk weer een glimlach op mijn gezicht. 'Het is lang niet slecht, maar U heeft hier en daar wat puntjes waar we aan gaan werken,' zei ze. Ik knikte en luisterde naar haar verdere uitleg. 'U moet uw adem verplaatsen van uw borst naar uw buik en ervoor zorgen dat uw borst niet op en neer beweegt.' Bedenkelijk keek ik haar aan. 'Hoe moet ik dat doen dan?' vroeg ik aan haar, terwijl ik even naar beneden keek en toen weer naar haar gezicht. Ik was blij dat Helena eerlijk tegen me was. Ik had er een hekel aan dat mensen me behandelden alsof ik perfect was en niets fout kon doen, dat ze me zo ophemelden. Af en toe was dat wel leuk, moest ik toegeven, maar meestal ergerde ik me eraan. Helena kuchte even, alsof ze verkouden werd. In automatisme hield ik even mijn adem in, alsof ik de ziektekiemen dan niet binnen zou krijgen. Ik wist dat dat niet kon, maar door mijn astma moest ik toch een beetje oppassen. Ik had laatst nog een aanval gehad, en die zijn echt vreselijk. Ik was er bang voor, misschien zou het ooit mijn dood worden. Maar zolang ik elke dag buiten kom, frisse lucht krijg en alles goed schoongemaakt werd, had ik er bijna geen last van. 'Zou u het misschien voor kunnen doen? Dan weet ik waar ik op moet letten,' vroeg ik Helena, waarna ik met mijn klamme handen even over mijn lichtblauwe jurk ging.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Floria Ysmay Swift
'Wat is jouw naam?' vraagt prins Ian, maar voordat ik de kans krijg om te antwoorden loopt hij de box van zijn paard al in en komt hij iets later de box weer uitgelopen terwijl hij het paard vast heeft bij zijn halstertouw. Als hij langs me loopt buig ik weer en als ik zeker weet dat hij weg is zucht ik zachtjes. Als hij een goede koning wil worden zal wel nog wat meer geduld moeten krijgen, maar goed. Op een antwoord van mij hoeft hij niet te wachten, ik ben toch maar een dienstmeid.
Ik wil net weglopen als ik de stem van prins Léon hoor. 'Goedemo-middag, miss Swift. Ik hoop dat het u vandaag goed gaat,' begroet hij me. Ik glimlach lichtjes omdat hij mijn naam weet, ook al is het alleen mijn achternaam, en maak een buiging voor hem. 'Goedemiddag, prins Léon,' begroet ik hem beleefd. 'Het gaat goed met me, dank u'. Dat is niet geheel de waarheid maar dat maakt niet uit. Ik kan hem niet lastig vallen met mijn gezeur en geklaag. 'Hoe maakt u het?' vraag ik dan waarna mijn blik even naar zijn paard glijdt. 'Zal ik vragen of ze uw paard klaar willen maken?' met ze doelend op de staljongens.

[Meh, flutpost sorry D :]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[http://sphotos-d.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash3/60771_372692876143062_1915352208_n.jpg

SPARROW. MY LAST NAME IS SPARROW. Awesum. En don't worry. xd]

Léon Oliver Northwode
Léon streek even over Arions hals en keek op naar Floria. Hij had haar al een paar keer gezien op het kasteel, en haar naam was een beetje blijven hangen. Léon herrinerde zich zowat iedereens naam, maar heel zeker was hij meestal niet.
"Goedemiddag, prins Léon," begroette ze hem beleefd. Ze glimlachte lichtjes en maakte een buiging. "Het gaat goed met me, dank u." Léon keek haar met zijn indringende groene ogen aan en kon zien dat er toch wat school, ook al was het dan misschien iets kleins. "Hoe maakt u het?"
"Het gaat goed. Geloof ik," zei de prins met een warme glimlach. "Nog een beetje moe, dank je."
"Zal ik vragen of ze uw paard klaar willen maken?" vroeg ze, doelend op de staljongens die bijna nooit wat te doen hadden op een dag als deze.
"Zeer vriendelijk van u, dame," zei Léon, terwijl hij uit Arions box kwam. "Maar dat doe ik liever zelf. Nu, hoe gaat het echt met u? Ik meende iets van zorgen in uw ogen te ontdekken en ik wilde alleen maar weten of die gedachten terecht waren of niet. Maar als u me het liever niet verteld, begrijp ik dat volkomen." Léon schonk haar een bemoedigende glimlach en ging zitten op een baal hooi die tegen de muur stond, waarna hij een uitnodigend gebaar naar Floria maakte om te gaan zitten. Het kwam deels commanderend over, maar dat lag aan Léons manier van bewegen en doen.

[Ook een beetje kort, maar ik hoop dat je er wat meer mee bent. xd]

---

help

[Pfft, finally. Hoop dat je het leuk vindt.]

Micah Nathaniel Lloyd.
‘Ik bedoel… Mijn vader is wel van Northwode, maar mijn moeder niet,’ fluisterde zij zachtjes, waarop ik haar daarna al aansprak over het feit dat ze het zo gemakkelijk haar mond uit kreeg. Sommige mensen hier gingen er nogal sluw mee om, wie weet wat er dan met je zou gebeuren. Het was maar goed voor haar dat ik niet zoals anderen hier was, dus daarmee had ze wel een gelukje, echter zal ze verder moeten opletten.
Toch vroeg ik me af waarom ze dan naar Baratheon ging, was het een reden geweest dat ze hier niet meer wilde wonen? Het kon ook gewoonweg zijn dat ze toen nog niet geboren was, wie weet. Alleen maar raadsels voor deze, jonge vrouwe. Zo meteen zou het tijd zijn om wat van haar achtergrond te weten te komen, want waarom zou ze überhaupt hier naar terug keren? De enige reden die ik kon bedenken was dat ze iemand zocht, of iets.
Wanneer we uiteindelijk bij de tavern waren gekomen, binnen waren gestapt, zaten nog enkele mensen precies op dezelfde plek als toen ik weg ging. Alena hield nog altijd de doek krampachtig tegen haar wonde aangedrukt. Lichte lijntjes van bloed tekende op de huid van haar hand wanneer er al wat bloed door de prop heen kwam. Voor een klein moment keek ik er naar, totdat de vrouwelijke stem weer klonk. ‘Deels,’ Een geamuseerde toon kon ik in haar stem horen. Hoewel ik ook iets anders erin dacht te horen, kon ik er maar niet opkomen, dus legde ik het naast me neer en luisterde naar wat ze nog meer had te zeggen. ‘Maar u deed ook nogal opgetogen wanneer ik u om uw kennis over eetgelegenheden vroeg. Ik ging er dus van uit dat u er zelf ook mee bedreven was.’
Ondertussen had ze de doek open geplooid en tot een nieuwe prop gevouwen, zodat het bloed door een droog stukje werd opgenomen. Door haar woorden keek ik haar even vermakelijk aan. Ze was slim, maar wanneer zou dat zich uitbreiden tot gewiekstheid? In tegen stelling tot er nu ook daadwerkelijk op in te gaan, gooide ik het over een andere boeg. Ze had voedsel nodig, drinken en geld, hierom was ze bij het juiste adres aangekomen. ‘Heeft u enige kennis over eetgelegenheden, jongedame?’ Vroeg ik haar, waarna ik kort mijn keel schraapte. ‘Enige ervaring ermee?’ Terwijl ik deze vraag stelde, kwam de oude vriend richting mij gelopen, een gehumeurd gezicht toen hij niet de spullen zag die hij eigenlijk wilde hebben – verwacht had.
‘Micah, je bent geen mede-eigenaar om maar niets te doen. Toen ik je weg stuurde, verwachtte ik ook daadwerkelijk dat je met de benodigdheden terug zou komen, you idiot.’ Gromde hij, waar ik droog op terug keek en toen naar de vrouwe naast mij gebaarde. We waren al heel lang vrienden en het was tussen ons vanzelfsprekend dat we elkaar zo soms aan spraken. Wanneer hij opmerkte dat Alena er ook stond, kwam er een verontschuldigende blik in zijn ogen en kuchte hij even, wat een vermakelijk lachje op mijn lippen toverde. ‘Dame, welkom in Tavern, eveneens bar, de Aphrodite. Waarmee kan ik u helpen?’ Nu afwachten wat zij erop zou antwoorden, dit was gewoonweg te vermakelijk om stop te zetten.

---

†

Carmentis Necia Galloway

'Ik zou het zeer op prijs stellen als je voor nog slechts een paar minuten stilzat, Anna,' zei ik gevolgd door een licht geïrriteerde zucht.
Anna, mijn jongere zuster, verzat nog één enkele keer en keek vervolgens weer als een marmeren standbeeld voor zich uit. Het goudgele zonlicht weerkaatste in haar golvende, blonde lokken wat voor een prachtige lichte glinstering zorgde. Ik had haar op de vloer aan de voet van een van de metershoge glazen ramen gezet, en gaf haar aan simpelweg door het raam te kijken en weg te dromen. De meeste kunstenaars schilderden uitbundige portreten waarop hoogwaardige vorsten en vorstinnen met een hooghartige glans in hun kille ogen en een porseleinen huid staan afgebeeld. Mijn preferentie was mijn hele leven al uitgegaan naar dagelijkse belevenissen in het leven, natuurlijke situaties en geen poses waardoor de kramp je in de ledematen springt.
Ik hoorde achter me de deur open en dichtgaan en nam aan dat George was teruggekeerd van de dagelijkse jachten die bij de ochtendglorie plaatsvonden. Weliswaar liet de stem blijken dat mijn vader in de kamer was gearriveerd.
'Anna, waarom zit je op de grond?' vroeg hij enigszins verbaasd.
'Ik moet poseren voor Carmen,' antwoordde Anna zonder haar ogen van de buitenwereld die door het raam te zien was af te scheuren.
Vader klakte afkeurend met zijn tong en ik luisterde naar zijn voetstappen tot die in het volgende vertrek verdwenen.
Toen ik mijn schilderij had gedefinieerd zei ik Anna dat ze haar vrije gang kon gaan en stond ik op. Mijn handen veegde ik vluchtig af aan een katoenen zakdoek die naast mij rustte.
'Ik ga een tocht maken, ik ben waarschijnlijk voor zonsondergang terug,' informeerde ik mijn oudste zus die aan tafel met enkele vriendinnen over de laatste roddels zat te praten.
Ze gaf een korte knik ter bevestiging dat ze me gehoord had en ik verliet de kamer zodat ik op de brede gangen van het kasteel terechtkwam.

(wil iemand Carmen ontmoeten?)

---

Fuck the government.

Alena Katherina Lancaster
Micah ging er niet verder op.
"Heeft u enige kennis over eetgelegenheden, jongedame?" vroeg Micah haar. Alena haalde haar schouders op. Ze had wel al een paar keer in een tavern of restaurant gewerkt, maar heel erg bedreven was ze er niet mee. Ze kon de beginsels van koken en had best wel al wat fooi gekregen als serveerster. Maar dat was dan meestal van dronken mannen met grijpgrage handjes. Ze zuchtte even aan de gedachte. "Enige ervaring ermee?" Terwijl hij de vraag stelde, kwam er een man op Alena en Micah afgelopen. Hij leek niet echt door te hebben dat Lena erbij stond. Net wanneer ze antwoord wilde geven, begon de man met een humeurig gezicht te praten.
"Micah, je bent geen mede-eigenaar om maar niets te doen. Toen ik je wegstuurde, verwachtte ik ook daadwerkelijk dat je met de benodigdheden terug zou komen, you idiot," gromde de man. Lena moest even opgetogen grinniken. Lena vond het van zelfsprekend dat ze waarschijnlijk al erg lang vrienden waren, ook op de manier waarop hij Micah begroette. Wanneer hij het meisje opmerkte, richtte ze zich op en wisselde van hand om de doek op zijn plaats te houden. Vanuit haar ooghoeken zag ze dat er een vermakelijk glimlachje op Micah's lippen verscheen. Oké, ze wist dus wel zeker dat ze geen hulp van hem hoefde te verwachten wanneer de andere man haar iets zou vragen. Eigenlijk wilde ze gewoon doodgraag naar bed. Ze zag er niet uit en wist dat dat geen manier was om onder de mensen te komen. Het was onbeleefd en ze schaamde zich er ook voor.
"Dame, welkom in Tavern, eveneens bar, de Aphrodite. Waarmee kan ik u helpen?" Lena voelde voor de zoveelste keer de verleiding om Micah een stomp tegen zijn schouder - of beter nog, een dreun in zijn gezicht - te geven, om die glimlach van zijn gezicht te vegen.
"Goedemiddag, heer. Micah vertelde me dat ik schone kleren en wat te eten zou kunnen krijgen," begon Lena. "En nog wat extraatjes, dat had hij me ook beloofd, al vind ik die persoonlijk helemaal niet nodig," ging ze nogal schalks verder. "Maar het enige wat ik daadwerkelijk echt nodig heb, is een baantje voor misschien om te beginnen een week. Ik vroeg me af of uw tavern vacatures open had staan?" Van zodra ze een beetje geld bij elkaar gescharreld zou hebben, zou ze zichzelf wel kunnen redden. Al zou het enkel een bed in een herberg zijn - iets waar ze uitermate naar snakte - met een beetje geld zou ze al een heel stuk opgeluchter zijn dan ze nu was, iets wat uit haar lichaamstaal sprak. Bijna al haar spieren stonden gespannen en ze hield haar mantel en de doek nogal krampachtig vast.

---

help

Floria Ysmay Swift.
'Het gaat goed. Geloof ik,' antwoordt prins Léon met een warme glimlach. 'Nog een beetje moe, dank je'.
'Zeer vriendelijk van u, dame,' antwoordt hij daarna op mijn andere vraag, terwijl hij de box van zijn paard uitloopt. 'Maar dat doe ik liever zelf. Nu, hoe gaat het echt met u? Ik meende iets van zorgen in uw ogen te ontdekken en ik wilde alleen maar weten of die gedachten terecht waren of niet. Maar als u me het liever niet verteld, begrijp ik dat volkomen'. Handig Floria. Je moet echt eens leren je emoties beter te verbergen. Prins Léon glimlacht bemoedigend en neemt plaats op een hooibaal die tegen de muur staat, vervolgens maakt hij een uitnodigend gebaar dat ik mag gaan zitten. Doordat het er wat commanderend uit ziet ga ik maar snel naast hem zitten. Kort bijt ik op mijn volle onderlip, twijfelend of ik het wel of niet moeten zeggen. Ik slik de brok in mijn keel weg en geef dan antwoord. 'Het is niks,' zeg ik, maar aan mijn trillende stem is te horen dat dat niet waar is. 'Ik mis mijn ouders en broer gewoon, dat is alles'. Ik glimlach zwakjes naar prins Léon en wend dan snel mijn blik af, omdat bij de gedachte bij mijn familie alleen al er troon in mijn ogen springen. Snel knipper ik ze weg waarna ik weer naar hem kijk. 'U hoeft zich geen zorgen te maken,' vertel ik hem dan, op een heel wat overtuigendere toon. Hopelijk geloof hij het.

[Bah, morgen worden mijn posts hopelijk wat beter]

[ bericht aangepast op 11 nov 2012 - 22:26 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Micah Nathaniel Lloyd.
Alena had niet eens een behoorlijk antwoord weten te geven, want Amalric verpestte dit door erdoor heen te tetteren. Het was wel een voordeel dat Lena even hierdoor moest grinniken, wel vroeg hij zich af wat ze hierbij dacht. Het zou namelijk niet de eerste keer zijn geweest dat iemand hierbij dacht dat hij op zijn kop kreeg door Amalric.
‘Goedemiddag, heer. Micah vertelde me dat ik schone kleren en wat te eten zou kunnen krijgen.’ Begon Lena, waarop hij haar even aankeek. Dat had hij inderdaad beloofd, maar dat betekende nog niet dat het door ging. Ten minste niet als Amalric dat verbood. Een diepe zucht kwam er bij Micah vandaan, terwijl hij nog altijd niets zei. Wel zag hij de blik van zijn oude vriend naar hem gaan, een wenkbrauw omhoog gestoken.
‘En nog wat extraatjes, dat had hij me ook beloofd, al vind ik die persoonlijk helemaal niet nodig,’ ging ze nogal schalks verder. Ah shit, daar gingen Micah’s extraatjes aan haar. Amalric zou dit namelijk nooit goed vinden. Als je het over de duvel had, daar ging zijn gezicht al, helemaal vertrokken, terwijl hij nog steeds naar Micah keek. ‘Ah ja, had hij u dat beloofd, dame? Nou, ik kan u beloven dat hij dat niet gaat doen. Die extraatjes van hem bedoeld hij namelijk in een geheel ander context,’ sprak zijn oude vriend, waardoor Micah diep zuchtte.
‘Kom op zeg, Amalric, ik zou haar heus niets aan doen.’ Mompelde hij onder zijn adem, terwijl hij even met zijn ogen rolde en een nonchalante houding aan nam. Zijn oude vriend wuifde het echter weg en keek terug naar Alena. ‘Maar het enige wat ik daadwerkelijk echt nodig heb, is een baantje voor misschien om te beginnen een week. Ik vroeg me af of uw tavern vacatures open had staan?’ Amalric knikte begrijpelijk. ‘Om eerlijk te zijn, jongedame,’ sprak hij weer met een nette toon. ‘Op dit moment zoeken we niemand, maar aangezien u…’ Hij blikte even op Micah en weer terug naar Alena. ‘Er nogal gehavend uit ziet, mag u in elk geval zich even opfrissen. Ten minste, als u dat nog steeds wilt? Daarna zullen we verder kijken.’ Micah slaakte een diepe zucht.

---

†

Léon Oliver Northwode
Floria ging snel naast Léon zitten en beet twijfelend op haar onderlip, alsof ze zich in gedachten afvroeg wat ze zou zeggen.
"Het is niks," zei ze, maar het was eraan te horen dat dat niet de waarheid was. "Ik mis mijn ouders en broer gewoon, dat is alles." Floria glimlachte zwakjes, niet echt overtuigend, naar de voormalige kroonprins en wendde haar blik af. De gedachte aan haar familie was blijkbaar niet echt plezierig, dacht Léon.
"U hoeft zich geen zorgen te maken," vertelde ze hem dan. Léon wist niet of hij dat moest geloven of niet, het was duidelijk dat ze het er zwaar mee had, maar om haar wat meer op haar gemak te doen voelen, begon hij over iets anders.
"Zegt u mij, juffrouw, heeft u enige ervaring wat betreft het vak paardrijden?" vroeg Léon, met een bemoedigende glimlach in een poging haar wat vrolijker te stemmen. Hij had zijn ochtend - vandaag middag- rit nog niet gedaan en hij voelde Arion haast afwachten. Het paard was niet echt goed met onregelmatigheden, iets waar Léon vol van zat, maar ze hadden na veertien jaar een goeie band opgebouwd. Léon kende het dier al vanaf het geboren was, hij was er zelfs bij geweest, maar hij wist ook dat Arion lang niet zo oud zou worden als Léon zelf, en dat vond hij erg spijtig. Ook al was het nu nog niet zo ver, hij kon zich moeilijk voorstellen hoe het zou zijn als Arion er niet meer was.

Alena Katherina Lancaster
Er was een diepe zucht te horen uit Micah's richting. Blijkbaar was de tweede man nog steeds de baas over hem. En aan de manier waarop Micah zich al de hele tijd had gedragen, moest Lena even bij zichzelf glimlachen.
Het gezicht van de tweede man - waar Lena nog steeds de naam niet van wist - vertrok toen ze over Micah's extraatjes begon. Ze wist een triomfantelijke glimlach en een blik op de jongeman nog net in te houden.
"Ah ja, had hij u dat beloofd, dame? Nou, ik kan u beloven dat hij dat niet gaat doen. Die extraatjes van hem bedoelt hij namelijk in een geheel ander context," zei de man. Lena snoof even, op hetzelfde moment dat Micah zuchtte, alsof haar eer gekrenkt was. Dacht hij dat ze dat niet door had of zo? Nee, Lena had genoeg ervaringen met dit soort mannen gehad om nog in zoiets te trappen.
"Om eerlijk te zijn, jongedame," sprak de tweede man verder op een nette toon. "Op dit moment zoeken we niemand, maar aangezien u..." Zijn blik viel even op Micah en daarna terug naar Alena, "er nogal gehavend uitziet, mag u zich in elk geval even opfrissen. Ten minste, als u dat nog steeds wilt? Daarna zullen we verder kijken." Micah slaakte voor de derde keer een diepe zucht.
"U bent te goed voor me, heer. Maar als u daadwerkelijk niemand meer zoekt, kan ik altijd nog ergens anders heen gaan. Volgens mij staan er genoeg tavernes waar ik werk zou kunnen vinden in een stad als deze," zei Lena beleefd. Ze zette haar gewicht op haar ander been, omdat het ene in slaap aan het vallen was.

---

help

Gipsy schreef:
Elizabeth Marique Baratheon

"Ik ben geen haatdragend persoon, ik ben gewoon kwaad." Zei ik alsof het de normaalste zaak van de wereld was en liet de teugels weer los om alleen weer verder te wandelen.
Lior deed nog een hele uitleg, maar door iets wat hij zei, werd ik alleen nog maar kwader.
"Luister, je had gelijk toen je zei dat je me niet kan vertrouwen, maar denk niet dat het mij niet pijn doet om zo te zijn. Want dit is niet wat ik wil, ik wil toch ook gewoon een goed leven?!" Hoorde ik hem zeggen en stopte abrupt met wandelen.
Met een ruk draaide ik me naar hem om en verloor even mijn geduld.
"Jij hebt tenminste nog een keuze," Zei ik en wandelde naar hem toe zodat ik naar hem op moest kijken. "Je hebt altijd een keuze, ik niet."
Dacht hij nu echt dat mijn leven zo perfect was, dat ik het niet anders zou willen?
"Je bent een vrij man, kan gaan en staan waar je wilt." Ik fronste even en schudde mijn hoofd. "Soms zou ik wel eens willen ruilen met het leven van een gewone burger, gewoon om even te kunnen ontsnappen aan al die idioten die denken dat ik nog steeds 5 jaar ben."
Ik was het kotsbeu dat iedereen me altijd zo moest bemoederen, ziek werd ik er van.
Hij had tenminste vrijheid, ik zat opgesloten tussen de kasteelmuren van Baratheon.
Langzaam voelde ik mijn woede weer wegebben en zuchtte even vermoeid.
Het was niet mijn bedoeling dat ik tegen hem zou staan roepen, straks wist heel het bos waar ik was.
"Luister, als je het thuis echt zo verdomd moeilijk hebt, ben ik bereid je te helpen." Ik slikte en keek even rond. "Als je me nu gewoon laat gaan, beloof ik dat ik elke dag wat goudstukken aan de bron van dit beekje leg. Maar alleen als je beloofd dat je je leven zal beteren."
Misschien zou het hem wel wat helpen om op het juiste pad te blijven en kon hij zijn vrije tijd gebruiken voor nuttige dingen.
Het was het proberen waard, als hij tenminste geen wraak wilde voor het feit dat ik hem had neergestoken.


[Ik zie niet in waarom niet? :') Maar denk er aan dat ze wel vermomd is als man en een hoedje op heeft.]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

WillNotLearn schreef:
Ian
Als het meisje niet andwoord loop ik de box van Hydro in, die ik al eerder op had gezadeld en neem hem aan zijn halstertouw mee naar buiten langs het meisje,
het was tenminste één geluk dat ik vandaag maar gewoon een simpel shirt en een broek had aangedaan en niet van die fluwelen kleren die in mijn kast lagen.
Buiten de stallen stapte ik op om vervolgens richting het bos te rijden, toen ik een eindje gereden had hoorde ik twee mensen bij het meer -het meer was een van de plaatsen waar ik wel eens kwam omdat er niet veel mensen waren en kwamen-
Vanaf een afstand leken het twee mannen, maar de stem van een van hun leek te vrouwlijk om een man te kunnen zijn,
ik stapte af achter een paar boven rond het meer om daar eerst mijn paard aan een laaghangende tak van een boom vast te binden en liep vervolgens door de bomen naar de twee.. Mannen.
'Het verstandigste zou zijn om.. hem te laten gaan ja' Mengde ik me in hun gesprek maar twijfelde er nogsteeds aan of de een wel een man was, de stem hoorde er gewoon niet bij.

---

Don't be like the rest of them, darling

Lior
'Mevrouw, dat zou fijn zijn... Als ik...' Ik kan mijn zin niet afmaken, want er komt een man aanlopen. Ik draai me om en neem hem op. 'En jij bent?' Vraag ik een beetje boos. 'Ach ja, ik zou toch al gaan,' Zeg ik, en ik spring op Tardawe. 'Mevrouw, ik ga u zeker rapporteren over wat ik gedaan heb met het geld, en als ik een ridder was zou ik zweren op mijn ridder eer dat het iets goeds was, maar een goede dag nog verder,' Zeg ik, en ik maak een kleine buiging op Tardawe. Als ik weg rijd zit ik met mijn hoofd in de wolken over wat ik met het geld ga doen. Ik denk dat ik een fokkerij ga beginnen, maar dan wel een met echt mooie paarden. Ik koop met het geld een mooie merrie voor Tardawe. Het moet een sterke en snelle merrie zijn, daar verdien je het meeste mee. Zuchtend stap ik af, en ik glimlach naar Trea, mijn zusje. Ze is helemaal door het dolle heen, normaal ben ik niet zo vroeg terug. Ik loop meteen naar de stal en ga daar naast Tardawe op het hooi liggen. Ik denk na over vandaag, en voel dat ik vooral heel erg blij ben, ik heb ook wel iets bereikt. Ik krijg nu iedere dag geldstukken, en ik heb haar niet eens gedwongen om dat te doen! Blij kijk ik naar het mooiste paard op de wereld, hij is niet alleen mijn vervoersmiddel, hij is mijn beste vriend, aangezien ik geen andere vrienden heb. Ook heb ik vandaag iets anders bereikt, ik ben verliefd geworden op de mooiste vrouw van de wereld, en ze is een prinses. Als ik denk aan de afstand die de hele tijd tussen ons heeft gelegen, kijk ik triest voor me uit. Ze heeft duidelijk geen interesse in een dief die nog niet een keer naar school is geweest en ook niet het geld heeft om met haar te mogen trouwen. En dan zegt zij dat ze het moeilijk heeft? Zij heeft ten minste een toekomst, ik kan helemaal niks met mijn leven, zij heeft tenminste vrienden, en mensen die echt om haar geven. Voor mijn familie ben ik gewoon de oudste die geld moet verdienen. Alleen Tardawe vind me echt aardig, en dat komt doordat ik hem heb gered van een commandant die hem wou in de oorlog! Verdrietig kijk ik naar de staldeur, mijn leven is één grote ravage.

---

Spoiler alert: you will save yourself

Elizabeth Marique Baratheon

"Het verstandigste zou zijn om.. hem te laten gaan ja."Hoorde ik een man zeggen en voelde hoe mijn hart een tel stil stond.
Ik draaide me om naar de man en slikte even.
Hoe lang had hij daar gestaan?
Zou hij alles gehoord hebben wat er tussen mij en Lior gezegd was?
"En jij bent?" Hoorde ik Lior een beetje boos vragen en keek hem even aan."Ach ja, ik zou toch al gaan,"
Ik keek toe hoe hij op het paard sprong die hij me eerder mee had wille geven. "Mevrouw, ik ga u zeker rapporteren over wat ik gedaan heb met het geld, en als ik een ridder was zou ik zweren op mijn ridder eer dat het iets goeds was, maar een goede dag nog verder,"
Haast onmerkbaar kromp ik wat in elkaar.
Vond hij het echt zo nodig om me Mevrouw te noemen in het bijzijn van de man?
Hopelijk was het de man niet opgevallen, anders kon ik het weer mooi uitleggen terwijl Lior er vandoor was gegaan.
"Wat een rare man," Zei ik een beetje gespeeld en keek in de richting die Lior uit was gereden.
Het beste dat ik nu kon doen, was doen alsof Lior een dorpsgek was zodat het niet zou opvallen dat we net een deal hadden gemaakt.
"Wel beste man," Zei ik en boog met een kleine grijns mijn hoofd wat. "Ik moet er ook eens vandoor gaan. De plicht roept."
Met lichte zenuwen, draaide ik me met mijn rug om naar de man en hoopte vurig dat hij niets doorhad.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Ian
Ik had niet veel aandacht besteed aan de woorden van de man die op het punt stond te vertrekken,
In iedergeval tot hij zijn laatste zin uitsprak en hij de vrouw die ik voor een man had aangezien Mevrouw had genoemt.
Er was al iets te vrouwlijks geweest aan haar, en blijkbaar had ik toch gelijk gehad.
'Vertel eens, wat doet een vrouw verkleed als man in het bos tussen Northwode en Baratheon?' Vroeg ik haar vervolgens toen ze op het punt stond te vertrekken.
Waarschijnlijk zou ze zich toch omdraaien, desnoots om me boos aan te kijken of te zeggen dat het me niets aanging en het niet mijn zaken waren.
En daarbij was ik wel nieuwschierig waar ze het over hadden gehad aangezien ik niet veel van hun gesprek had gehoort maar het genoeg was om te weten wat ze aan het onderhandelen waren geweest.

---

Don't be like the rest of them, darling