Sorry, ik ga nu weer een zeiktopic aanmaken, maar het is gewoon zo dat mijn pa verder toch niet naar me luistert en ik het gewoon echt kwijt moet.
In mijn vorige topic vertelde ik al over hoe verwend mijn broertje is. Nu ben ik dus op het punt dat ik er echt helemaal ziek van ben.
Mijn broertje heeft dus geen baan, voert niets uit en zeurt nog steeds dat hij tekortkomt. Ik daarentegen, heb twee baantjes en betaal daarvan alles zelf. Wij hebben het thuis namelijk niet superbreed, dus ik weet van mezelf dat ik niet alles kan vragen aan mijn pa, dus probeer ik zoveel mogelijk zelf te regelen. Mijn broertje moet elke week geld hebben en zeurt nog steeds dat hij niets krijgt en ik verwend word. Omdat ik toevallig veel kleding heb (waar ik keihard voor werk), maar dat gelooft hij dus niet. Want ik doe niets op mijn werk en krijg alles van mijn pa, volgens dat joch.
Nu is mijn vader morgen jarig en heb ik dus echt een tijdje zitten nadenken over zn cadeau en heb er toen ook gewoon goed geld aan besteed. Komt mijn broertje vandaag aan dat hij geen cadeau heeft gehaald omdat mijn pa hem geen geld heeft gegeven daarvoor, maar m'n broertje had wel genoeg geld om een dure mobiel voor zichzelf te kopen natuurlijk. Nu verdedigt mijn pa hem, dat hij niet boos kan worden omdat hij geen verjaardagscadeau krijgt, maar ik kan me hier echt zo aan ergeren. Ik werk deze week 43 uur (6 dagen ja), terwijl ik de week na de herfstvakantie ook nog eens toetsweek heb. Dus al mijn overige tijd gaat ook nog eens uit naar leren. Ik ben dus zo hard aan het knokken deze vakantie, terwijl alles mijn broertje aan komt waaien. Hij ligt op de bank de hele dag, met zijn gloednieuwe ipad en hoeft ook echt helemaal niets te doen. Waarom komt niet alles mij gewoon aanwaaien?
Er met mijn pa over praten werkt dus niet, want die neemt alles te persoonlijk op (het is dan zijn schuld, omdat hij ons niet alles kan geven, vind hij) en mijn ma is ook geen optie - die is redelijk egoïstisch en geeft hier vrij weinig om.
Jullie hoeven dit verder ook niet te lezen, ik moest het gewoon even kwijt. Wat een opluchting!
