[Me haat hw.. Ik ben al vanaf half 11 bezig met maar een uurtje pauze.. Of misschien iets langer.
Mars komt trouwens nog een andere keer als ik meer tijd heb - de lange reactie dan. Komende week ook veel hw en dan pww..
En Les en Mars gaan elkaar lekker nog niet meeten 
]
Marcell
Zodra Nala in een slaap lijkt weg te zinken weet ik wat ik moet doen. Ik loop de gordijnen uit, rechtstreeks naar het andere bed, waarbij ik de gordijnen weer open doe. Miskraam.. Ik pak de pot op zonder te kijken en ga naar het kamertje, waar ik een zelfde soort pot pak en die vul met water. Ik pak ook een mesje en een andere, grote doek die ik weg kan gooien. Trek schone handschoentjes aan. Dan pak ik de pot met het vruchtzakje erin. Ik slik even om rustig te moeten blijven. Miskraam.. Baby.. Dood.. Dood.. Het wordt langzaam moeilijker. Het komt namelijk heel dicht bij dat waar ik al lang voor weg loop.. Nala.. Right. Ik moet dit voor Nala doen. Alléén voor Nala. Als enige man die bij haar in de buurt mag komen.
Ik pak een soort van filtertje -niet hard, heel veerbaar- en draai de dop van de pot af. Dan leg ik het filtertje op de opening en hou die daar tegenaan.. Ook als ik de pot, boven de wasbak, schuin houd zodat het water, vermengd met bloed, uit de pot loopt, wegstroomt door het putje en verdwijnt. Het enige wat overblijft is het vruchtzakje, met de placenta en de vliezen eraan vast. Dood.. Kindje.. Dood.. Opnieuw praat ik mezelf in dat het voor Nala moet. Voor ik domme dingen ga doen.. Nala.. Een paar keer vul ik de pot opnieuw met water - wat door het filter heen loopt - en laat het er dan weer uit lopen, zo dat het vruchtzakje redelijk schoon is als ik klaar ben. En, gelukkig, onbeschadigd. Dan doe ik dus niet voor niks zo voorzichtig. Met een lijk..
De gedachten beginnen me gek te maken. Alweer. Maar ik ga er net zo hard tegenin, zoals ik al zei, voor Nala. Miskraam.. Dood.. Baby.. Nala.. Dood.. Nala!.. Baby.. Dood.. NALA! Met vingers die ik zo stil mogelijk probeer te houden - ik begin bijna te trillen - laat ik voorzichtig het vruchtzakje op het doek glijden, de pot uit. Het inmiddels lege ding zet ik in de wasbak en laat er schoon water in lopen. Terwijl de kraan blijft lopen pak ik het mes en breng het naar het vruchtzakje.. Voorzichtig.. Niet trillen.. Voorzichtig.. Net hard genoeg, maar niet te hard, zet ik het mes in het vruchtzakje, en leg het ding open. Natuurlijk komt er weer wat van bloed uit, maar het is niet veel. De doek absorbeert alles en uiteindelijk zie ik dan toch het kleine, beginnende mensje van de miskraam liggen, waarvan bijna niet te zien is dat het een mens moet worden. Op een echo zou niet veel meer te zien zijn dan een rondje, een vlekje.. Baby, dood.. Dode baby.. Ik laat los wat ik in mijn handen heb om niks te beschadigen, praat mezelf opnieuw in dat het voor Nala is en schraap mijn beetje krachten bij elkaar. Zwakkeling.. Ik voel me precies zoals Leslie me noemde. Een zwakkeling. Dus schraap ik meer krachten bij elkaar, stop het trillen van mijn handen en pak het embryootje zachtjes vast. Als ik het al zo mag noemen.. Het is nog zo klein. Begonnen in Nala, geëindigd in Nala. Zoals het moest. Alleen zou het beter zijn geweest als daar eerst een heel lang en gelukkig leven in had gezeten.. Al had hij, of zij, het waarschijnlijk niet leuk gehad. Toekijken hoe zwaar zijn moeder.. Nala..
Gelukkig ben ik altijd al heel goed geweest, en goed getraind, in het onderdrukken van emoties. Voor het eerst sinds tijden voel ik tranen opwellen onder mijn ogen, die ik koppig terugdring. Ik voel dat ik bijna ga breken, maar ik blijf er tegen vechten. Tot ik dit afgehandeld heb. Voor Nala gezorgd heb.. Zoals ik haar beloofd heb. En aan beloftes hou ik me.
Met een kleine ploep glijdt het kleine, beginnende mensje in het water. Helemaal schoon.. Je kan dus goed zien hoe het er in Nala's buik gezeten heeft. Hoe het eruit zag, hoe het er aan toe was.. Het voelt vreemd om een beginnend mensje een 'het' te noemen, maar ik kan echt nog niet zeggen of het een hij of een zij was geworden. En omdat we dat niet weten hebben we alle keuze.. Een keuze die ik volledig aan Nala over laat.
Opnieuw klinkt er een zacht geluidje, dit keer omdat ik de deksel goed op de pot draai. Ik kijk er even naar. Miskraam.. Dood.. Baby.. Niet zo'n goed idee dus. Ik ben echt te zwak om dat nu al aan te kunnen.. Zonder iets te zeggen of te uiten been ik naar het bed waar Nala ligt te slapen. Ik zet het potje waar het kleine mensje in zit op het helemaal lege kastje naast haar bed, kijk nog even naar Nala, en loop het gordijn weer uit. Als ze wakker wordt zal ze snel genoeg weten dat dit het beginnende kindje in haar was. Daar hebben mensen, en vooral meisjes, geen uitleg voor nodig.
Het gordijn dat achter me dicht valt voelt als een steek, als een moment waarop ik niks meer tegen hoef te houden. Als een moment waar mijn gevoelens op hebben gewacht, alsof ik dan zwakker ben.. Daardoor is het extra moeilijk om me weer te vermannen. Maar het lukt me, tegen al mijn verwachtingen in. Ik loop naar het bed waar de miskraam is gebeurd, maar besef dat er belangrijkere dingen zijn om te doen voor ik instort dan een bed afhalen. Dus met een emotieloos gezicht, waarop niks af te lezen is, loop ik naar de groep terug. Rechtstreeks naar Aireal.
[Ooee, hij gaat bijna instorten 
Ik heb geen idee hoe ik dat dan weer ga schrijven en wat er precies gebeurd is, maar zo kan Aireal weer reageren.. ZE IS GWN IN DE ZAAL GEBLEVEN 
]
[ bericht aangepast op 21 okt 2012 - 16:57 ]
Stop acting normal. It gets bored.
]
}