Omdat ik ver van mijn school woon, moet ik er een uur over doen met twee bussen. De dagen dat ik met de bus moet gaan, sta ik om 6u30u al aan mijn eerste bushalte. Vandaag ging alles weer zijn gewone gangetje, en natuurlijk zitten er op dat uur nog niet veel mensen op de bus. Er zit altijd wel al een man op die er elke dag op zit, en ook meestal een paar mensen met een donker kleurige huid -you know what I mean. Ik had daar helemaal geen probleem mee, dus ik ging op de plaats zitten waar ik altijd zat. Dat is zo ongeveer een paar banken na de deur in het midden aan het raam. Deze ochtend zaten er 2 van die mannen en 1 vrouw op de bus, en wanneer de bus stopte omdat ze moesten afstappen, zetten ze hun al recht en stapten ze naar de deur om daar te wachten. De deur ging open, en net wanneer de laatste man moest afstappen zei hij "Tot straks." Ik keek op, en zag hem afstappen terwijl hij naar me zat te glimlachen. Ik kreeg het echt doodsbenauwd omdat die mensen Frans spraken, en hij opeens in het Nederlands tegen me begon -waarschijnlijk zag hij het aan mijn boek dat ik aan het lezen was. Het klinkt misschien stom en belachelijk, maar ik had (en heb nog steeds) een doodse schrik dat er iets zou gebeuren. Ik wou het gewoon even kwijt aan iemand, maar nu ben ik dus alleen thuis en ik probeer zo veel mogelijk licht en geluid te maken, want ik heb echt bang nu sinds deze ochten 
Gewoonweg al de manier waarop hij dat zei.. Overdrijf ik? Of wat moet ik nu in godsnaam doen
So I guess we are who we are for a lot of reasons. And maybe we'll never know most of them.
