I'm not who you think I am.. [Rpg] - Speeltopics

Een Rpg met irisjx.
Dit is van ons beide onze eerste Rpg hier.
Rollen :
Ik :
Christina Mc Cane - 16 - klein voor d'r leeftijd -

[ bericht aangepast op 23 sep 2012 - 15:49 ]

Christina stond op en zuchtte, ze liep naar haar kamer en deed de luiken open zodat ze naar buiten kon kijken, ze zuchtte en keek naar het bos die ze vanuit haar kamer kon zien, ze keek naar het dorp, waar ze dus in woonde, er waren hier geen andere dorpen dicht in de buurt, daarom hadden we hier ook niet zo vaak vreemden maar als we ze hadden werden ze met liefde geofferd aan de wolven, we mochten ze toch niet. Zijzelf wilde momenteel niets liever dan nu even naar buiten, ook al was het maar voor een half uurtje, maar dat mocht ze niet, niemand was nu buiten..

Demian haalde zijn schouders op toen de man weer weg liep. 'Sterkte!' Riep hij nog even en de man draaide zich om knikte vriendelijk als bedankje en liep verder. Hij had gelukkig dat de meeste wolven al weer weg waren, maar hij wist bijna zeker dat er nog een paar vampieren rond dwaalde. Demian liep rustig verder, de straten waren nog steeds zoals altijd heel erg leeg. Terwijl langzaam zijn gedachtes weg dwaalde van de realiteit werd hij door een greep bij zijn nek verlost van zijn gedachtes. 'Wat doe jij hier mannetje?' Vroeg een klein schril stemmetje dat zich vlak achter zijn oor bevond. Demian draaide zich om en schoot in de lach toen hij zag dat het Jay was. 'Hei, nog wat gevangen gister?' Begon Jay het gesprek en samen liepen ze terug het bos in. 'Een man.. Hij vertelde zijn gezin luidkeels dat ze zich nergens zorgen over hoefde te maken.' Zei hij en grijnsde. 'We pakte hem.' Zei hij toen en keek naar Jay. 'En jij?' Vroeg hij en grinnikte. 'Ja, een meisje verder niks althans bijna een jongeman.' Zei hij en keek opzij naar Demian terwijl hij even in de lach schoot. 'Geef maar toe, je schrok.' Zei hij en grijnsde. 'Nee, sorry.' Zei Demian en grinnikte.

Christina stond op en liep naar mama. 'Mama, mag ik alsjeblieft even naar buiten?'vroeg ze zacht maar haar moeder schudde meteen haar hoofd en omarmde me en vertelde me dat het veelte gevaarlijk was buiten, ze knikte maar een beetje en hielp haar moeder met het maken van de brunch. 'Maar mama, hoe weten we dat het op zondag ook gevaarlijk is?'vroeg ze zacht en haar moeder begon te vertellen dat er ook mensen op een zondag zijn vermöord, ze knikte maar en ging na haar brunch naar boven, ze ging in de vensterbank zitten en keek naar buiten, ze vroeg haarzelf af hoe het nou zou zijn om zo'n gehaatte wolf te zijn, waarschijnlijk niet erg leuk..

Demian begon rustig verder te praten. Morgen wist hij dat het hele dorp weer vol zou zijn met mensen. Dan deden veel of er die dag daarvoor niks gebeurt was. Hij hoorde in de verte iemand gillen, het klonk als een hopeloze kinderstem. Even schudde hij zijn hoofd. 'Soms snap ik het niet waarom de kleine kinderen ook altijd een groot doelwit zijn.' Zei hij en haalde zijn schouders op. 'Makkelijker, en verweert zich niet.' Kreeg hij als antwoord. 'Oké, maar een volwassen man of vrouw heeft veel meer vlees.' Zei hij zachtjes.

Christina staarde maar een beetje naar buiten en pakte wat papier, ze begon te tekenen, gewoon iets uit haar fantasie, niets bijzonders als je het haar vroeg maar wel mooi, ze hoopte dat het snel weer maandag was want dan mocht ze weer naar buiten zonder gevaar, iets wat ze nu ook graag had gewild maar het kon en mocht niet, het was te gevaarlijk en als je nu naar buiten ging kon het gewoon nog steeds je dood betekenen en dat wilde ze natuurlijk niet riskeren..

-ts-Demian liep naar het dorp en zag allerlei mensen weer gewoon het leven oppakken. Sommige mensen hadden haast, andere liepen rustig verder. Hij keek even om zich heen enig spoor te zien van het café waar hij gisteren heen wilde. Hij bedacht zich net dat op het moment dat hij daar was, het meisje tegen hem aan knalde. Hij vroeg zich af hoe het met haar ging. Hij haalde zijn schouders even op en zocht tussen de menigte mensen naar het café.

Christina liep over straat, ze keek een beetje om haar heen en liep naar het mini parkje dat ze hadden, ze ging op een bankje zitten en streek haar beige achtigje jurk goed, ze staarde voor haarzelf uit en keek een beetje naar het watertje in het park waar eenden in zwommen, over een half uurtje zou de markt er staan en daar zou ze even overheen lopen, ze zuchtte en keek naar haar handen..

Demian keek om zich heen en zag bij het park het Christina zitten. Hij grijnsde even en liep naar haar toe. Hij ging achter haar staan en legde beide handen op haar schouders. 'Boe.' Zei hij en grijnsde en keek haar even aan. 'Was het je broer gisteren nog of niet?' Vroeg hij en liet haar schouders los terwijl hij glimlachte.

Christina schrok van hem en keek op, ze glimlachte klein toen ze hem zag en knikte. 'Ja, ben je ook nog op tijd thuisgekomen?'vroeg ze zacht en keek hem aan, ze klopte zacht naast haar op het bankje als teken dat hij wel mocht komen zitten.

Hij ging naast haar zitten. 'Ja.. Ja.' Zei hij en glimlachte even zo geloofwaardig mogelijk. 'Ja gelukkig wel, mijn ouders worden woest wanneer ik telaat thuis kom. Ze zijn zo bang als wat.' Zei hij en haalde zijn schouders even op. 'Jij?' Vroeg hij en glimlachte even.

Christina knikte en glimlachte. 'Dat is redelijk begrijpelijk, niemand wil hun kinderen dood vinden..'zei ze zacht en keek hem aan. 'Ja, nog net. Ik snap niet hoe wolven dat kunnen doen, ze mogen dan wel dieren zijn maar die hebben toch ook gewoon gevoel?'vroeg ze zacht en staarde even naar het water.

'Nee, wanneer..' Zei hij op de vraag die ze stelde over de wolven maar zei niks meer. 'Ik las dat wolven niet nadenken, ze hebben geen gevoel. Maar wij mensen eten ook vlees, en wolven moeten ook aan eten komen.' Zei hij er toen rustig achteraan om zichzelf te verbeteren.

Christina keek hem aan toen hij dat vertelde, niet heel veel mensen konden echt lezen hier, ikzelf overigens wel omdat ik uit een wat rijkere rang kwam. 'Oh..'zei ze zachtjes, ze dacht even na en zei toen ; 'Maar je kan toch niet helemaal gevoelloos zijn? Je krijg toch geen goed gevoel als je weet dat je een kindje wegneemt van zijn ouders of een man van zijn kinderen en vrouw?' Ze dacht na en zei toen opeens ; 'Ik vind het erg voor Jenny..' ze keek hem aan en merkte dat hij niet helemaal snapte wat ze bedoelde. 'Haar man is in de nacht vermöord door wolven voor hun ogen, hij was bezopen en ging naar buiten om te laten zien dat er niets aan de hand was, ze konden hem niet tegenhouden, later is haar kind weggeglipt toen ze lag te slapen en is ook vermöord, het was haar enige kind en ze hield er enorm van omdat het heel lang had geduurd voordat het eindelijk lukte, haar kinderen gingen meestal al dood voordat ze geboren waren.'legde ze zachtjes aan hem uit.

Demian keek haar aan. 'Ik weet het niet, hoe rot het ook is laat de natuur zijn gang gaan althans zoiets.' Zei hij en fronsde zijn wenkbrauwen even. 'Jenny?' Mompelde hij zachtjes inzichzelf terwijl hij zich afvroeg wie het was. Toen ze eenmaal vertelde dat haar man was opgegeten door een wolf werden zijn ogen groot. 'Oh.' Zei hij zacht en keek even met grote ogen naar Christina. 'Vervelend.' Probeerde hij zo echt mogelijk te zeggen ondanks dat hij wist wie de dader was. 'Had hij eigenlijk maar niet de controle overzichzelf moeten kwijt raken.' Zei hij toen zachtjes en keek naar de grond. 'Als hij zichzelf niet had volgedronken, had hij ook niet de controle over zichzelf verloren.' Vervolgde hij zachtjes.

Christina keek hem aan en haalde haar schouders op. 'Hij vierde gewoon feest, hij heeft sinds een paar maanden zijn eigen bedrijf en zat eerst financieel aan de grond, maar toen kreeg hij de successen van zijn bedrijf en een kindje, het was zijn avond..'zei ze zacht en keek hem aan. 'Ik vond het altijd een hele aardige man, hij was goed in het vertellen van verhalen.'zei ze met een klein glimlachje toen ze eraan terug dacht. 'Hoe weet jij zoveel van wolven?'vroeg ze opeens en keek hem aan.