En dan heb ik het over de relatie tussen mij en mijn vriend.
Na 3 maandjes heb ik er echt mijn buik van vol.
De laatste tijd stak hij altijd van alles de schuld op mij, zoals die keer dat ik niet buiten mocht van mijn ouders werd hij kwaad op mij, like wtf:|
Alsof ik er iets aan kan doen.
Of een andere keer had hij afgesproken met mij, maar besloot meneer om naar zijn vrienden te gaan en mij te laten stikken.
Sinds 11 september heb ik niets meer van me laten horen om hem te laten weten dat ik kwaad ben, maar hij doet niet eens de moeite om contact met me op te nemen om te vragen waarom ik niets stuur.
Daarstraks zat hij bij mij op de bus en hij nam zelfs niet de moeite om naar me toe te komen terwijl hij me wel heeft gezien.
Ik zat bij mijn zus, anders was ik wel op hem afgestapt.
Ik ben het echt kotsbeu dat ik altijd diegene moet zijn die contact met hém moet zoeken terwijl hij zelf niet de eerste stap doet.
Het mag ook wel van zijn kant komen hoor.
Natuurlijk vind ik het jammer dat het zo is moeten lopen, maar is het raar dat ik er geen tranen om zal laten?
Komt nogal koud over eigenlijk terwijl ik hem echt graag zag.
In ieder geval, hij hoeft niet meer af te komen want ik ga het klooster in.
Geen jongens meer voor mij, tenzij hij echt moeite doet natuurlijk.
Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.
Salaryman
Nah, we laten mekaar gewoon graag weten dat we elkaar graag zien en die shit meer, al is het zeker niet op een kleffe manier. Bwugh, ik haat klef gedoen :'D
