Gisteravond stond het al op twitter, maar ik wou het gewoon niet geloven. Een Nederlands leraar, waar ik drie jaar lang les van had gehad zou zijn overleden. Een schok voor mij, omdat ik het gewoon niet wilde geloven. Je moet weten dat er nog nooit iemand die ik echt ken is overleden, tot nu.
Ik kwam vanochtend op school in de hoop dat het allemaal een grap was, maar zodra de leraren ons vroegen om te verzamelen bij de leraar die we dat uur zouden hebben wist ik al dat het geen grap was. Onze teamleider vertelde hoe hij was overleden en ook dat er een kamer was ingericht om stil te staan bij zijn dood en een bericht in een speciaal boek te schrijven.
Een heleboel mensen moesten huilen, waaronder ik. Hij was altijd een geweldige leraar en vond het niet erg als je hem opeens een vraag kwam stellen over een ander vak dan Nederlands. De sfeer op school was ook heel apart, sommige mensen probeerden gewoon normaal door te gaan, maar anderen waren echt heel stil. Het was ook wel raar als er dan opeens een brugger langs rende die het eigenlijk niet zo veel kon schelen.
Ik heb echt het idee dat hij elk moment weer kan langslopen, op een of andere manier leken leraren altijd onsterfelijk, ze gingen met pensioen en dan kreeg je een nieuwe leraar. Dit is allemaal zo onwerkelijk, dat ik het nog steeds niet helemaal besef.
Mai lasciare - Never give up. -- If you can't see anything beautiful about yourself, get a better mirror.
