Zeiktopic warning.
Ik ben zó moe, echt op, helemaal op. Door wat shit ben ik van 3 Havo naar 4 VMBO gegaan. Mijn ouders zijn hierom nog steeds pissig op me, motiveren me helemaal niet, zeiken me alleen maar af en willen dat ik me 24/7 bewijs. Maar dat kan niet want ik heb amper SO's of proefwerken. Daarbij kan ik neit veel meer dan gewoon mijn huiswerk en leren, wat ik ook doe. Maar ik mag echt bijna niets, en ze blijven me maar afzeiken, mijn eerste twee punten dit jaar waren tienen, echt gewoon tienen. Dus als ik dan een goed punt heb is het, nou oké goed gedaan denk ik, maar oh wee als ik een slecht punt heb gehaald, dan wordt er daaagen zelfs weeeeken over doorgegaan!
Daarbij komt ook nog dat de jongen die ik leuk vond, nee, waar ik van hield echt, een ander heeft. Ik dacht dat we iets hadden en was hem van plan te vragen of het zo was, de volgende keer als ik hem zou zien, maar hij deed heel raar dus heb ik met hem gepraat, en suddenly had hij een ander. Hij zei dat hij me ontzettend leuk vond en van me hield zelfs, ik ken hem al jaren, maar dat hij nog niets bekend wou maken... maar nu heeft hij dus een ander en ik voel me zo ontzettend klote.
Ik heb amper een vorm van afleiding omdat mijn ouders me nergens heen laten gaan, omdat ze me niet vertrouwen. School is kut want de jongens in mijn klas hebben een IQ dat onder 0 ligt, en daarbij nemen ze dus ook iedere kans die ze hebben om me te treiteren, te kleineren en kapot te maken.
Kort gezegd, word ik helemaal gestoord. Ik voel me zo ontzettend klote dat ik op de raarste momenten de urge heb om gewoon in tranen uit te barsten. Ik voel me ontzettend alleen, niemand begrijpt me, niemand neemt me in hun armen en zegt dat alles uiteindelijk wel goed komt. Ik mis die jongen zo erg, ik wilde dat mijn ouders gewoon eens inzagen dat ze ontzettend fout bezig zijn en ik wil dat de jongens in mijn klas zich gaan realizeren dat ik echt niet meer kan hebben.
Ik weet niet wat ik moet doen, seriously somebody help me...
''I am who they couldn't even dare to be.''
