[RPG] Dimension Travel O3 - Speeltopics

Eindelijk zijn er wetenschappers met het idee gekomen om een tijdmachine te gaan maken. Ze hebben deze klaar, maar hebben nog proefpersonen nodig..
Zodra ze deze gevonden hadden komen ze erachter dat deze machine niet in de tijd reist, maar in verschillende dimensies..
Met een (mislukte) tijdmachine zijn er 15 jongeren belandt in een echte horror wereld. Ze zitten vast en kunnen hier never meer uitkomen.. Tenminste, als het de wetenschappers niet meer lukt om ze er weer uit te halen. Dan moeten de jongeren hun draai in deze wereld vinden.
Gelukkig hebben de wetenschappers een speciale horloge bij ze om gedaan waarmee ze contact kunnen houden. Als je deze kwijt raakt dan heb je een groot probleem..

Wezens:
• Assassin - James.
• Carmenta- Athan Romanescu

Meisjes:
• Reyna - Willow Nastya Reyes.
• Carmenta - Amberlynn Lee Jefferson.
• Assassin - Sage Evangeline Clark

Jongens:
• Porcelaneous - Jack Rush.
• Cyberlord - Damien Hunter.

Wetenschappers:
• Izusu - Xavier Hush Gray.

Regels RPG:
• Ooc binnen de haakjes: (), [], {}.
• 16 + teksten mag.
• Geen perfecte rollen. Iedereen heeft wel wat minpuntjes.
• Max. 2 Personage's p.p.
• Schrijf meer dan 1 á 2 zinnetjes. Anders valt de Rpg dood en het is echt niet zo moeilijk.
• Geen ruzie maken. Hou het gezellig! De personage's zelf mogen wel ruzie maken.
• Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Hou je er gewoon aan.
• Maak geen grote beslissingen in je eentje en je bestuurt de personage van de ander niet! Alleen die van jezelf.
• Have fun! (:

[ bericht aangepast op 12 sep 2012 - 20:32 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

Ze trekt een bedenkelijk gezicht en haalt haar schouders op. Ik weet niet hoe groot ik de kans nu moet schatten dat ze het ook gaat doen, ze lijkt me moeilijk inschatbaar.
"Hoe weet je eigenlijk zo zeker dat ik die vruchten kan eten zonder dood te gaan?" vraagt ze. Er trekt een geheimzinnig lachje rond mijn lippen die ik niet van plan ben om uit te leggen.
"Omdat ze het tot nu toe allemaal overleeft hebben. Die vruchten tenminste." vertel ik haar en ik lach zacht bij de herinnering. "Dieren eten er trouwens ook van." merk ik achteloos op en ik hou wat takken opzij zodat Willow er door kan lopen. Dit is geen pad, gewoon bospad. Toch weet ik de weg feilloos uit mijn hoofd en komen we even later bij een groenige struik uit. Aan die struik hangen rijpe, oranje vruchten. Ze zijn ovaal van vorm en de schil is vergelijkbaar met die van een sinaasappel.

Willow Nastya Reyes
Als ik James' kant op kijk terwijl ik wacht op een antwoord wacht zie ik dat er een geheimzinnig lachje op zijn lippen staat. 'Omdat ze het tot nu toe allemaal overleeft hebben. Die vruchten tenminste,' legt hij uit en hij lacht zachtjes. Ik kan haast wel raden waarom. De sadist. 'Dieren eten er trouwens ook van,' voegt hij er nonchalant aan toe terwijl hij wat takken aan de kant houdt zodat ik er langs kan. Er komt een héle lichte glimlach op mijn lippen. Hij is tenminste ergens een heer.
Niet veel later komen we bij een struik waar oranje vruchten aanhangen, tenminste volgens mij zijn ze oranje, met die slechte licht inval kan ik het niet zeker weten. De vruchten zien er tenminste rijp uit en als ik met mijn vinger over de schil glijdt merk ik dat het aanvoelt als een sinaasappel, alleen ovaal en niet rond. Voorzichtig pluk ik een vrucht er ruik ik er even aan. Het kan me niet schelen dat dat er raar uitziet, als iets vies ruikt eet ik het niet, alleen als ik heel wanhoop ben.
Ik wil net beginnen met de schil er af te halen (omdat de vrucht dus lekker ruikt), zoals je bij een sinaasappel ook moet doen als ik me bedenk dat dat misschien helemaal niet nodig is. 'Moet je de schil eraf halen?' vraag ik. 'Zo ja, hoe doe je dat?'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

Willow loopt gelijk op de vruchten af, laat haar vinger over één van de vruchten glijden en plukt hem. Ze ruikt eraan, net als ik aan mijn slachtoffers ruik en stelt er dan een vraag over.
"Moet je de schil eraf halen?" vraagt ze. "Zo ja, hoe doe je dat dan?" Ik kijk haar bedenkelijk aan. Heb ik niet al eerder gezegd dat ik ze niet eet? Waarom verwacht ze dan van mij dat ik dat weet?
"Geen idee, Willow. Ik zei toch dat ik ze niet at." merk ik op en ik grijns plagerig naar haar. "Ik raad je aan om er zoveel mogelijk te verzamelen en terug te brengen naar je kamp. Daar vinden jullie het wel uit. Als je wilt kan ik wel mee helpen dragen." bied ik aan. Aardig zijn in dit stadium kan geen kwaad en het geeft me de perfecte mogelijkheid om naar het kamp te gaan en Xavier te plagen met alleen mijn aanwezigheid al. Ik vraag me nu al af welk effect het op hem zal hebben en wat hij eraan gaat doet.

---

Your make-up is terrible

> Mijn topics.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Amberlynn Jefferson.

Als ik wat geritsel hoor schiet ik overeind. Ik zie nog net een gestalte richting de bomen, maar het is te donker. Ik zucht en kijk om me heen, ik was blijkbaar in Damiens armen in slaap gevallen. Ik glimlach even en gaap waarna ik me uit de greep van Damien weet te krijgen. Ik rek me uit en de slaapzak, die als deken om ons heen was geslagen leg ik om Damien heen terwijl ik zelf opsta en om me heen kijk. Ik zag geen hand voor ogen, het was echt verschrikkelijk. Ik kon een rots nog onderscheiden en ging er even opzitten waarna ik rustig muziek ging luisteren. Mijn Ipod was vol en ik had gelukkig nog een extra bij me. Daar had ik wel aan gedacht. Ik had nog snel een sigaret uit Damiens zak weten te pikken en stak die nu op terwijl ik even mijn ogen sloot en me op een andere wereld bevon. Gewoon een wereld die ik had gedacht tegen te komen. Niet..dit..Al is dit altijd beter dan thuis.

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Willow Nastya Reyes
James kijkt me bedenkelijk aan. 'Geen idee, Willow. Ik zei toch dat ik ze niet at.,' zegt hij en hij grijnst plagerig. 'Ik raad je aan om er zoveel mogelijk te verzamelen en terug te brengen naar je kamp. Daar vinden jullie het wel uit. Als je wilt kan ik wel mee helpen dragen,' bied hij daarna aan. Ik denk even na. In mijn eentje kan ik de weg waarschijnlijk niet terug vinden, daar heb ik James' hulp zeker weten bij nodig. Na nog even nagedacht te hebben schud ik mijn hoofd. 'Ik dacht het niet. Dan eet jij ons zeker op nadat wij die vruchten op hebben, ik ben niet dom. En trouwens, het is veel te vroeg om Xavier's gezeur aan te horen over dat ik onverantwoordelijk ben omdat ik jou naar het kamp heb gebracht. Ik schud weer mijn hoofd en sla mijn armen weer over elkaar.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

Ze lijkt na te denken, een eeuwigheid. Maar ik heb het geduld en wacht af. Met mijn handen nog in mijn broekzakken kijk ik haar met mijn grijnsje en half-geamuseerde blik aan tot ze klaar is.
"Ik dacht het niet. Dn eet jij ons zeker op nadat wij die vruchten op hebben, ik ben niet dom. En trouwens, het is veel te vroeger om Xavier's gezeur aan te horen over dat ik onverantwoordelijk ben omdat ik jou naar het kamp heb gebracht." Ze schud met haar hoofd en slaat haar armen over elkaar aan. Mij laat het alleen maar zacht lachen.
"Denk je werkelijk dat ik zo'n grote maag heb ik dat ik jullie allemaal in één keer op kan eten? Dacht het even niet meis. Trouwens, dan kan ik alsnog niet met mijn eten spelen wat alles gelijk een stuk minder leuk maakt. Het is anders wel amusant dat je weet dat je straks mijn eten bent en hier met mij staat te praten." merk ik op. Vervolgens ga ik op mij gemak op de grond tegen een boom aan zitten en vouw ik mijn benen in een kleermakerszit. Mijn handen laat ik op mijn knieën rusten en ik kijk op naar Willow.
"Ik weet zeker dat Xavier weinig te zeuren heeft, maar ga je gang. Pluk de vruchten en loop een paar keer heen en weer naar je mensen, ik wacht hier wel om toe te kijken." grijns ik.

---

Your make-up is terrible

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Wanneer ik wakker werd, wreef ik vrijwel gelijk in mijn ogen als een soort automatisme en rekte me gapend uit. In mijn slaap had ik enkele dromen gehad die ik liever niet had willen hebben, zo kwam die… – ik hield de woorden die ik eigenlijk had willen denken in – James erin voor. Waarom in hemelsnaam kwam de situatie van eerder steeds in mijn gedachten voor? Het betekende niets, hij betekende niets en toch maakte hij me gek, verward op een rare manier.
      Als ik zijn hoofd nog één keer zie, flip ik hem. Ten minste, ik weet wel zeker dat ik hem nog te zien krijg, dus ik zal me moeten inhouden, hij zou het toch alleen maar vermakelijk vinden. Soms was hij nog irritanter dan Willow, nou, dan heb je het goed gedaan hoor.
      Ik kijk om me heen en merk gelijk dat Willow er niet is, waardoor ik me vermoeit weer achterover laat vallen. Godverre, waarom brengt zij zichzelf elke keer in de problemen? Wat ze nu ook aan het doen is, problemen hangen eraan. Ik duw me weer omhoog en merk dat alleen Damien nog niet wakker is. Eigenlijk moest ik iets bedenken waardoor dat luik in de hoek opengaat, maar tenzij je immens sterk bent of iets hebt waarmee je het in kan slaan, gaat dat nog niet open als je het heel graag wilt. Hopeloos.
      Ondertussen was ik al opgestaan, rekte me weer uit en liep richting de machine met mijn slaapzak, terwijl ik de andere slaapzakken ook pakte en deze oprolde om ze vervolgens weer in de luik te proppen en deze dicht te doen. Mijn blik bleef hangen op de andere luik, schudde mijn hoofd en draaide me toen om, om even naar de andere te kijken. Een paar keer tikte ik tegen het horloge, maar behalve oplichten geeft hij geen signaal dat er aan de andere kant contact kan worden opgenomen. De sukkels moeten eens met hun hoofden erbij zijn terwijl ze dit maken.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Willow Nastya Reyes
James lacht zacht. 'Denk je werkelijk dat ik zo'n grote maag heb ik dat ik jullie allemaal in één keer op kan eten? Dacht het even niet meis. Trouwens, dan kan ik alsnog niet met mijn eten spelen wat alles gelijk een stuk minder leuk maakt. Het is anders wel amusant dat je weet dat je straks mijn eten bent en hier met mij staat te praten,' zegt hij. Ik haal mijn schouders op, hoe moet ik ooit weten hoeveel er in zijn maag past? Ik ben nooit goed geweest in biologie. 'Tot nu toe heb je niks bij mij geprobeerd dus waarom zou ik bang voor jou zijn?' vraag ik.
James gaat in een kleermakerszit op de grond zitten. 'Ik weet zeker dat Xavier weinig te zeuren heeft, maar ga je gang. Pluk de vruchten en loop een paar keer heen en weer naar je mensen, ik wacht hier wel om toe te kijken,' grijnst hij. 'Geloof me, als je denkt dat hij niet gaat zeuren dan ken je hem niet. En ik zou wel die vruchten er heen willen brengen, ik weet alleen niet hoe ik terug moet lopen dus dat gaat nogal lastig'.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

"Tot nu toe heb je niks bij mij geprobeerd dus waarom zou ik bang voor je zijn?" vraagt ze. Als ik eenmaal goed en wel zit kijk ik haar bedenkelijk aan.
"Daar heb je gelijk in. Ik was vergeten hoe naief mensen kunnen zijn, bedankt voor de les." zeg ik met een gemeend glimlachje naar haar toe.
"Geloof me, als je denkt dat hij niet gaat zeuren dan ken je hem niet. En ik zou wel die vruchten er heen willen brengen, ik weet alleen niet hoe ik terug moet lopen dus dat gaat nogal lastig." zegt Willow op mijn andere worden. Ik grinnik, natuurlijk weet ze dat niet.
"Zal ik je dan alsnog terug begeleiden? Of ben je bang voor Xavier, arme Willow?" vraag ik een beetje kleinerend waarna ik lach. "Ik kan je ook hier laten, dat is wel gezellig. Toekijken hoe jij met die vrucht worstelt is ook wel amusant. Beter dan die chagrijn tenminste."

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
'Daar heb je gelijk in. Ik was vergeten hoe naief mensen kunnen zijn, bedankt voor de les,' zegt James met een glimlach. 'Zal ik je dan alsnog terug begeleiden? Of ben je bang voor Xavier, arme Willow?' vraagt hij dan. 'Ik kan je ook hier laten, dat is wel gezellig. Toekijken hoe jij met die vrucht worstelt is ook wel amusant. Beter dan die chagrijn tenminste'. Ik trek mijn wenkbrauwen op. 'Ik ben niet bang voor die idioot,' antwoord ik. 'En je moet zelf weten of je me wel of niet terug begeleidt, ik kan je lastig dwingen'. Ik laat mijn blik nog even op James hangen en kijk dan naar de ovale vrucht die ik nog steeds in mijn handen heb. Ik zucht even en probeer de schil er af te pellen maar ik merk gelijk dat dat niet de bedoel is. Geïrriteerd gooi ik de vrucht in de bosjes en pluk ik een nieuwe. Na even aarzelen neem ik toch maar een klein hapje. Mijn tanden gaan gemakkelijk door de schil heen en ik merk dat je die kan opeten. De vrucht smaakt wel oké maar is iets te zoet naar mijn smaak.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

Ze trekt haar wenkbrauwen op. "Ik ben niet bang voor die idioot." antwoord ze. "En je moet zelf weten of je me wel of niet terug begeleid, ik kan je lastig dwingen." Ik knik langzaam, het is dus mijn keuze geworden. Ze kijkt van mij naar de vrucht en probeert de schil er af te halen, wat blijkbaar niet zo goed lukt. Als ze hem in de bosjes werp moet ik zacht grinniken, temperamentvol meisje. Ze plukt een nieuwe en aarzelt, maar neemt toch een klein hapje. Blijkbaar kan je hem gewoon zo eten. Nadat ik dat alles aanschouwt heb neem ik het woord weer, maar niet voordat ik ben opgestaan en mijn kleding heb afgeklopt.
"Dat was teleurstellend, geen geworstel met de schil." zeg ik wat teleurgesteld. "Ik zal je wel terug brengen. Is hij trouwens een beetje eetbaar?" vraag ik toch geïnteresseerd. Ik leun tegen de boom aan waar ik net nog tegen aan zat en sla mijn armen over elkaar heen terwijl ik haar bestudeer. Er zit een klein beetje van het oranje-achtige sap uit de vrucht op haar kin, waardoor ik op haar afstap, mijn duim uitsteek en het eraf veeg met een bijzonder teder gebaar.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
James staat op en klopt wat zand van zijn kleren. 'Dat was teleurstellend, geen geworstel met de schil,' zegt hij. Er is een wat teleurgestelde toon in zijn stem te horen wat me zachtjes laat grinniken. 'Ik zal je wel terug brengen. Is hij trouwens een beetje eetbaar?' vraag ik hij geïnteresseerd. Ik haal mijn schouders op. 'Gaat wel, hij smaakt iets te zoet naar mijn smaak,' antwoord ik waarna ik nog een klein hapje neem. James die net nog met zijn armen over elkaar geslagen tegen de bomen leunde loopt nu naar me toe. Hij veegt met zijn duim wat van het sap van mijn kin. Er loopt een lichte rilling over mijn rug en iets wat verward doe ik een stap naar achteren waardoor ik tegen een boom op knal. Mijn blik blijft een paar seconden strak op James' gezicht gericht en dwaalt dan af naar het bos. 'Zullen we dan maar gaan?' vraag ik.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

"Gaat wel, hij smaakt iets te zoet naar mijn smaak." antwoord ze op mijn vraag.
"Zoet is goed, zoete dingen zijn nooit giftig. Behalve vrouwen misschien." grinnik ik. Nadat ik het sap heb weggeveegt reageert ze heel anders dan ik verwacht had. Ze doet verward een stap naar achter en knalt tegen een boom aan. Er komt geen geluid uit haar mond als ze haar blik strak op mijn gezicht gericht houd en hem dan laat afdwalen naar het bos. Het is niet de reactie die ik had verwacht van zo'n temperamentvol meisje. Mensen zijn zo onvoorspelbaar en ik probeer dat te evenaren, hoewel dat volgens mij meestal mislukt.
"Zullen we dan maar gaan?" vraagt hij. Ik kijk haar verbaasd aan maar knik.
"Klinkt als een prima idee. Ik draag de vruchten wel voor je." zeg ik gelijk en loop al op de struik af om er vervolgens een hele hoop van te plukken. Ik hou ze vast in mijn armen, zwaar zijn ze absoluut niet voor mij.
"Xavier zal wel trots op je zijn dat je voor ontbijt hebt gezorgd." grinnik ik.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
James kijkt verbaasd maar knikt wel. 'Klinkt als een prima idee. Ik draag de vruchten wel voor je,' zegt hij waarna hij naar de struik loopt en daar een hoop van af plukt. 'Xavier zal wel trots op je zijn dat je voor ontbijt hebt gezorgd,' grinnikt hij. 'Ja, vast heel erg,' mompel ik sarcastisch. 'Vooral als hij er achterkomt dat jij daarmee geholpen hebt,' voeg ik er aan toe terwijl ik ook wat vruchten van de struik haal en die vasthoudt met één arm terwijl ik af en toe een hapje neem van de vrucht die ik in mijn andere hand houd. 'Jij bent raar voor een monster, weet je dat,' meld ik James. 'Je ziet er niet uit als één en je gedraagt je ook niet zo. Je bent te beschaaft om een monster te zijn. Monsters horen er harig uit te zien met van die grote tanden, en niet zoals een mens er ook ziet'. Met zijn gedrag weet ik niet hoe het zit. De aardigheid komt echt over, maar dat kan natuurlijk ook allemaal een act zijn in een poging mijn vertrouwen te winnen.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

"Ja, vast heel erg." mompelt ze sarcastisch. "Vooral als hij erachter komt dat jij daarmee geholpen hebt." voegt ze er aan toe en plukt zelf ook vruchten van de struik, die ze in haar ene hand vasthoud en met haar andere af en toe een hap neemt van de vrucht die ze nog in haar hand heeft.
"Ik geef alle eer aan jou, dat beloof ik." lach ik. "Hij hoeft het toch niet te weten?"
"Jij bent raar voor een monster, weet je dat?" meld ze. "Je ziet er niet uit als één en je gedraagt je ook niet zo. Je bent te beschaaft om een monster te zijn. Monsters horen er harig uit te zien met van die grote tanden, en niet zoals een mens er ook uit ziet." zegt ze. Ik lach en besluit dat we de westelijke richting opmoeten als onze armen helemaal vol zijn.
"Kom." zeg ik en ik wacht tot zij mij volgt. "Misschien is dit ook wel niet mijn ware uiterlijk, slechts een vermomming. Ik heb het woord monster trouwens nooit genoemd, zo zie ik mijzelf ook helemaal niet. Ik doe gewoon wat mijn instict vertelt dat ik moet doen. Ik moet ook overleven." Ik haal mijn schouders maar lichtjes op omdat er anders allemaal vruchten uit mijn armen rollen. De manier waarop mijn instict werkt kan misschien monsterlijk genoemd worden, maar welk mens heeft geen monster in zich?

---

Your make-up is terrible