Ik zou graag met iemand een verhaal schrijven over the hunger games.Wie wilt meeschrijven?als je interesse hebt,wil je dan even deze 3 vragen invullen
Naam:
Leeftijd:
Een stukje verhaal:
zo,hopelijk kan ik dan met een van jullie een verhaal schrijven 
xxx Nele
[ topic verplaatst door een moderator ]
Stan talent, stan RIS17
een stukje verhaal dat je al geschreven hebt,gewoon om te kijke hoe je schrijft
Stan talent, stan RIS17
Sorry voor late reactie 
Ik weet niet of je er nog wat aan hebt (het is btw geen THG verhaal dus ik hoop dat het goed genoeg is en het is ook nogal een lang stukje:
‘Het was een koude zomernacht. De hoge bomen staken zwart af tegen de door sterren verlichte hemel. Ik was bezig met mijn dagelijkse jacht door de wouden hier in Neanda. De takken kraakten onder mijn voeten maar dat was niet het geluid wat mijn aandacht vestigde. Diep in het bos hoorde ik de stem van een baby. Het krijsde en tierde. Ik besloot eens te gaan kijken waar het geluid vandaan kwam. Tientallen minuten gingen voorbij en het gekrijs bracht me steeds verder het woud in. Het werd steeds lichter wat waarschijnlijk betekende dat de ochtend nader in het visier kwam. Ik duwde een aantal takken opzij. De grote dorens sneden in mijn arm maar ik merkte het nauwelijks want daar, midden in een diepgroen weiland lag jij. Een piepklein meisje gehuld in luxe, wit-satijnen doeken. Langzaam sloop ik dichterbij. De aanwezigheid van een ander menselijk wezen hier in de bossen bracht me angstgevoelens. Wat natuurlijk best begrijpelijk is, als je weet dat ik hier al dertig jaar alleen had gezeten. Toen ik uiteindelijk bij je aangekomen was, zag ik dat er tussen twee van je doeken een briefje gebonden zat. Het rook naar rozenblaadjes en het zag er uiterst chic uit. Ik pakte het voorzichtig bij je vandaan, zonder dat je nog harder begon te krijsen en haalde het licht-roze, fluwele lint los. Ik bereidde me voor op een lange uitgebreide brief met een uitleg over deze geheel ongewone gebeurtenis. Toch kwam die niet. Toen ik de brief open rolde zag ik een woord, handgeschreven in donker-rode inkt. “Finna” Een naam. Jouw naam. Verder niks. Geen informatie over je ouders, geen adres en zelfs geen geboortedatum. Ik had geen idee waar je vandaan kwam. Over het gehele veld was geen teken van menselijk leven te bekennen. Het enige geluid wat ik hoorde was dat van de vogels die zachtjes hun ochtendlied fluitten. Normaal gesproken zouden de liederen me een rustgevend gevoel geven maar op dit moment had ik genoeg aan mijn hoofd. Wat moest ik in hemelsnaam met een baby? Ik kon elke dag net genoeg eten voor mezelf bij elkaar schrapen. Toch besloot ik je naar mijn hut te brengen. Ik legde jou met je satijnen doeken in een oude opbergkist die ik ooit aan de rand van de Neanda gevonden had. Zo had je wat beschutting tot ik terug kwam. Toen ben ik gaan zoeken. Tot de maan weer opkwam. Ik zocht naar je ouders maar in het hele woud waren geen mensen te bekennen. Dus ben ik maar weer terug gegaan naar jou en heb je wat geitenmelk gegeven. Mijn laatste beker. Zo heb ik je de eerste paar maanden in leven gehouden. Elke dag stond ik vroeg op om naar de open plek te gaan en wat geiten te melken. Tot je oud genoeg was voor normaal eten.’ Keen slaakte een zucht. Het kostte hem altijd veel moeite om dit verhaal te vertellen. De meeste ouders vertelde met blijdschap het verhaal van de geboorte van hun kind. Ik zou een moord doen om mijn geboorte verhaal te weten te komen. Om te weten wie mijn ouders waren. Waarom vraag ik Keen altijd om dit verhaal te vertellen als ik weet dat hij het er niet makkelijk bij heeft? Misschien omdat na het horen ervan er altijd die ene flits van herrinnering door mijn hoofd gaat. Mijn moeder. Tenminste dat denk ik. Ik zou het waarschijnlijk nooit te weten komen. Als ik Keen moet geloven –en dat doe ik meestal, aangezien hij de gene is die mij opgevoed heeft- dan is ze dood. Waarschijnlijk een krijgsgevangene die in de tijd van mijn geboorte op de vlucht was. Een vijand van de Nea. Van het volk dat de bevolking buiten de wouden onderdrukt. Volgens Keen moet ik blij zijn dat ik daar niet opgegroeid ben. Het is een warboel van soldaten en wachters die de mensen in toom moeten houden. Dat wil zeggen dat ze iedereen afschieten die ook maar verschijnselen van verzet aantonen. Opstanden zijn niet goed voor het vaderland. Opstanden tonen de zwakte van het Oosten aan. De zwakte van het rijk dat ooit was, de chaos van wat ze tegenwoordig Neanda noemen. Dit is de reden waarom Keen het verlaten heeft. Hij kon het “gewone” leven niet meer aan. Het eeuwige oppassen met wat je zegt. Het voor altijd durende gedragen. Keen heeft zijn spullen gepakt en is het woud in gevlucht. Weg van de bewoonde wereld, op naar een wereld waar niemand kwam en waar niemand durfte te komen. De gebieden zonder voorzieningen, waar je voor je eigen eten moet zorgen en je maar moet kijken hoe je jezelf in leven houdt. Wat mij betreft is dat een hele goede keuze geweest van Keen. Ik geloof dat het buiten de wouden een nachtmerrie is waar je niet aan kan ontkomen. Dus blijf ik hier, mijn hele leven lang.
The worst part of being lied is that you're not worth the truth.
het is echt geweldig
Stan talent, stan RIS17
