De productiefout
Is het vreemd om je net een pop te voelen? Beïnvloed worden door de buitenwereld, maar op je eigen manier. Dat mensen je laten bewegen, maar jij hun mogelijkheden beperkt door de onbeweegbare stukken. Het is alsof een klein meisje mij iets vast wil laten pakken, maar ze heeft alleen controle over mijn arm, niet over mijn vingers. Die zitten sierlijk bij elkaar gevouwen en hoe hard ze ook trekt, ze komen niet los.
Is het vreemd om die onbeweegbare stukken niet te kunnen accepteren? De dingen die jou eigen maken, niet goed genoeg te vinden. Dat je mensen de mogelijkheid wilt geven jou te vormen zoals zij je graag zien. Is het gezond om die gedachtegang te hebben? Ik heb altijd gezegd, ik ben niet speciaal. Dus waarschijnlijk zijn mijn problemen net zo onbelangrijk als ikzelf, iedereen heeft ze en iedereen kan er dan ook beter mee omgaan dan ik.
Is het vreemd om speciaal gevonden te willen worden? Onderdeel te zijn van een kudde op je eigen manier, maar niet inzien dat je zelfs daar speciaal kunt zijn. Dat je ondanks de macht van de buitenwereld wilt dat iedereen ziet dat je geen direct onderdeel bent van de massaproductie. Ondanks die onzekerheid en het feit dat ik wil voldoen aan alle eisen, blijft er die behoefte zijn om me af te scheiden van de grote groep en mezelf te zijn op mijn eigen manier.
Wat is er speciaal aan mij? Ben ik wel speciaal, of ben ik gewoon een onbelangrijke pop uit de veel te grote massaproductie. Ik ben net als iedereen, de onbeweegbare stukken staan in dezelfde houding als die van ieder ander. Mensen kunnen mij op dezelfde manier laten bewegen als de rest, zelfs onze irissen verschillen niets van elkaar. De fabriek noemt dit ‘perfectie’, maar ik voel me onderdeel van een massale productiefout.
Mening?
Let it come and let it be