Wij hadden vandaag sportdag en omdat ik daar altijd een gruwelijke hekel aan heb koos ik voor het gene dat zo dicht mogelijk bij mijn huis was; abseilen. Nou, oke, ik heb dat al een keer gedaan bij de landmacht dagen dus ik dacht ‘You only live once so let's do this shit.’
Dat abseilen moest van een kustwacht torentje van vijf verdiepingen hoog. Toen ik eindelijk boven kwam, buiten adem door de vele trappen, moest ik wachten tot het mijn beurt was. Natuurlijk ben ik weer zo dom om naar beneden te kijken. Ik heb geen hoogtevrees, maar toch begonnen mijn handen te trillen. Die man die ons ging begeleiden was ook stik chagrijnig.
Stel je maar voor; je moet over een reling heen klimmen van 1,5 meter hoog en met je tenen op een balkje staan, benen schouderwijd, hakken naar beneden, rug naar de grond toe gericht en dan zit iemand met een chagrijnig kop te zeuren dat je moet op schieten omdat anderen ook willen.
Luck was not with me today, omdat mijn schoenen weggleden (ja echt waar). Ik had al trilebenen en nu vond ik het natuurlijk helemaal eng omdat je dan opeens naar beneden 'valt'. Je zit natuurlijk vast, maar toch. Ik hing dus al drie meter verder met hartkloppingen en een droge keel. Beneden filmen over sexte jongens het hele gebeuren (in zo'n harnas zie je alles wat je normaal niet hoort te zien) Plus vriendinnen die beneden een beetje staan te gillen en dingen roepen zoals; ‘Oh my god, Feline, je viel bijna, vind je het eng?!’ No shit Sherlock, natuurlijk vind ik het eng.
Na een eeuw was ik eindelijk naar beneden nadat meneer chagrijn nog bozer werd omdat ik volgens hem ‘te vroeg had los gelaten’. Nou, dat was dus weer een hele life experience. Ik doe dat dus nooit meer.
Wie heeft dat ook wel eens gedaan, dat abseilen?
“I realize there’s something incredibly honest about trees in winter, how they’re experts at letting things go.”
