• {Rollentopic RPG Utopia
    Informatie Dossier over de RPG

    Er was eens een welvarend land, het land Utopia.

    Utopia is een eiland dat ondanks zijn grote niet te vinden is op de normale kaarten, het ligt ergens verscholen in de Atlantische Oceaan met een speciale beschermde stof om het eiland heen wat het verhult voor de buitenwereld.

    Op het eiland zijn er een aantal nationaliteiten;

    Donkers, Luchters, waterzeeërs, Lichters, Midders, (later meer informatie hierover)



    De inwoners van Utopia zijn hele normale mensen, maar toch was er iets dat anders was dan bij ons.

    De mensen van dat land beschikten ieder over een magisch wezen aan hun zij.

    Deze wezens waren ook wel Democles.

    Democles zien er uit als normale dieren, denk hierbij aan een normale huiskat, hond, paard, vogel etc. hoewel er her en der een uitzondering plaatsvond, in de vorm van een griffioen, eenhoorn,elfje, Hippogrief, of een draakje etc.



    Een Democle is tevens onafscheidelijk verbonden met zijn mens, maar niet te min hebben ze een geheel eigen denkvermogen en bewegingsruimte.

    Hoe een mens aan een Democle komt? Sommige van de mannen van de bevolking zeiden dat je hem moet verdienen, maar dat klopt niet want ieder mens, goed of slecht, heeft er eentje vanaf zijn geboorte meegekregen, hoewel de mannen daar niet bijzijn natuurlijk uit respect voor hun vrouw.

    Sommige mensen zagen hun Democle als hun geweten en luisterden naar wat ze zeiden.

    Anderen gingen discussies aan met hun Democle als ze ergens over in zaten.



    De Democle zorgden ook op hun eigen manier voor het land, door hun magie werden de oogsten groter, bevatte het eten meer voedingsstoffen, was het water helderder, en waren de mensen minder snel ziek en leefden ze langer.



    Maar aan elke gelukkige periode komt natuurlijk een eind….



    In 1425, toen een aantal Europese landen(Spanje, Frankrijk, Engeland, Nederland, Duitsland) erachter kwamen van de Democles besloten ze het land aan te vallen.

    De aanval kwam niet geheel als een verassing want onder de Democles waren er een paar die dit al hadden zien aankomen.

    Het werd een bloederige strijd, vele mensen en hun Democles stierven onder de zwaarden van hun tegenstanders.

    Vele mensen en hun Democles besloten om onder te duiken, het eiland bood genoeg geheime schuilplekken verspreid over het hele eiland, maar velen boden weerstand, wie zal er winnen?



    En daar is waar deze RPG zich afspeelt….



    In het heetst van de strijd...

    Regels :

    • Geen oneliners
    • 16+ is toegestaan, evenals vloeken (Maar hou het zelfs dan nog wel netjes ;])
    • OOC aangeven met [] {} Of met een andere kleur.
    • Max. 2 personages per speler
    • Verwond/ vermoord niet andermans personage zonder met die te overleggen.
    • Graag de naam van de Personage waarop het stukje slaat erboven, zodat het makkelijk te zien is vanuit welk personage het geschreven word.
    * Er is geen elektriciteit in Utopia, dus kom niet aanzetten met mobieltjes en dergelijken ;]
    * Gedachtes van de Democle in je personage diens hoofd met Schuingedrukt weergeven.

    Rollen :

    Lichters
    Ayelana Avan ~ Nachos
    Joe Cat Michell ~ xheart

    Luchters
    Thomas Louis Davis ~ Roxas
    Claire Jasmina Rovenia den Ludicle ~ WizardnightM
    David Whitfield ~ RainbowShine

    Waterzeeërs
    Niara Livai Trefonia ~ Sunbaked
    Jordan Justin Goods ~ xheart

    Midders
    Ferron Pierce ~ Zayngasm
    Nehynana Allysee di Capdruil ~ DreamerN
    Dimitri Ortega-Theäme ~ DreamerN
    Marieal Mia Ivyran ~ Sunbaked

    Donkers
    Ayden Rhine ~ Roxas
    Aaralyn Yahn ~ Soldiery
    Riza Waddle ~ General
    Inleiding

    Het was een prachtige lente ochtend in het jaar 1425, het volk werd net een beetje wakker.
    De bakker was al druk bezig in zijn keuken en stookte de oven alvast hoog op terwijl buiten zijn vrouw de was ophing terwijl ze stond te praten met de vrouw van de groenteboer die ook bezig was haar was op te hangen.
    Niets wees erop dat vandaag de dag was waarop alles zou veranderen.
    De Waterzeeërs op zee waren natuurlijk de eersten die de schepen in de verte aan zagen komen, maar ze hadden niet in de gaten dat het lieden waren met kwaadaardige bedoelingen dus lieten ze hun passeren.
    De Europezen trokken via het Oosten Utopia binnen.
    De eerste steden die met de europezen te maken kregen waren Eöri en Ailon.
    De Wolkenbergen bleven gespaard omdat de Europezen zich niet aan de hoge bergtoppen wouden wagen.
    Gelukkig raakten al veel jonge mannelijke Europezen de weg kwijt, toen ze oog in oog kwamen te staan met een groot aantal Lichters dames, die bijeen waren gekomen om een feestdag voor de godin Irini te vieren.
    De mannen werden zo overrompeld door de schoonheid van die dames, dat ze met knikkende knieën terugrenden naar hun boten en terugvaarden naar hun land.
    Maar toch bleef er nog een groot aantal mannen over hoewel die verrast waren over de aantallen van het volk, en ook over het feit dat de vrouwen net zo bedreven als de mannen meevochten voor hun land.

    Er ontstond paniek toen ook Oakbon, Nurn en Tellmariën in strijd raakten met de Europezen.
    Ailon viel al snel in het bezit van de Europezen, Eöri bleef echter van de Utopianen.
    Tussen Ailon en Oakbon begon er een front te ontstaan, de Koninklijke eenheden werden in volle trots ingezet.
    Naast de Koninklijke landmacht vochten de inwoners zelf ook dapper mee, ieder op zijn of haar eigen manier.
    Dit verhaal gaat over een aantal Utopianen, wier ieder op hun eigen manier de oorlog meemaakte en de tijden daarna….

    Achttien jonge Utopianen, verschillend in Nationaliteit,verschillend in levensstijl.
    Komen zij de oorlog door? Vechten ze mee? Of duiken ze onder….

    Veel lees en schrijf plezier !! ^^

    [ bericht aangepast op 9 okt 2012 - 23:44 ]


    Credendo Vides

    Wat is er gebeurd? Zit iedereen nog gewoon rond te slenteren in de plaatsjes? :)


    ''Laughter is timeless. Imagination has no age. And dreams are forever'' - Walt Disney

    {Ja, hoewel Ayden en Riza bij elkaar zitten loopt verder iedereen voor zichzelf nog.
    maar ik laat spoedig mijn twee persoontjes bij elkaar komen ;)}


    Credendo Vides

    CottonCloud --> General


    yeehh

    [I'm Sorry dat ik zo lang niets van me liet horen.. Mijn laptop was gesneuveld!]

    Ayden Rhine
    Was ze nou op mijn aanbod ingegaan? Ik wist het niet. 'Het is al laat.' Ik schrik op als ze het zegt! Mijn grootouders zaten vast op me te wachten! "Sorry, ik moet nu echt gaan! Mijn grootouders wachten op me!" Zonder verder ook maar doei te zeggen, ren ik naar huis. Thuis aangekomen blijken mijn grootouders gelukkig niet boos te zijn. Ik schuif aan tafel waar een heerlijk feestmaal op me staat te wachten. Pas als de etensgeuren mijn neus binnen dringen, besef ik pas hoe erge honger ik heb. Het was tijd om te eten!


    It's never gonna happen, Guys.

    Riza Waddle
    Ik was een tikkeltje verbaasd over Aydens plotselinge aftocht, maar ik moest ook weer terug naar de bakkerij, en misschien nog erger, terug naar Xerox. Ik slenterde door de straten terug en besluit de achterdeur te nemen. Misschien was het beter als ik de bakker een poosje niet sprak.
    'Xerox?' Vroeg ik terwijl ik naar mijn kamer liep. 'Xerox?' Als ik mijn deur opendoe zie ik hem al op mijn bed zitten.
    'Nou, wat is er gebeurd?' vraagt hij ongeïnteresseerd. Het was jaren geleden, maar ik kende deze ondertoon nog heel goed.
    'Niets. je had gelijk, ik draafde door. Hij vroeg me om mee te gaan, maar,' Ik stopte middenin de zin en staarde naar de vloer. Ik had het aanbod afgeslagen. Misschien was dat wel mijn laatste kans geweest om mijn oude leven weer op te pakken. Maar de buitenwereld was gevaarlijk, er kon van alles gebeuren! Ik had er gewoon de moed niet voor. Die gedachte maakte me boos, maar het was waar en dat maakte me alleen maar nog bozer. Ik was zo bang dat ik niets meer durfde! 'Misschien moeten we gaan.' Zeg ik dan volledig tegen mijn instinct in.


    yeehh

    Ayden Rhine

    Als mijn zusje op bed ligt, vertel ik mijn grootouders wat me te doen staat. Ze schrikken, dat wel, maar ze begrijpen maar al te goed dat we het geld nodig hebben. "Ga maar jongen. Ze hebben jou daar nodig! Wij redden hier ons wel. Voorlopig zijn de Europeanen hier nog niet!" Ik knik dankbaar naar mijn grootmoeder en geef haar een korte knuffel. "Zorg goed voor u zelf en natuurlijk voor Louise." Ik zie de tranen in mijn grootmoeders ogen verschijnen, maar het oude vrouwtje probeert zich groot te houden. "Ik zal een pakketje voor je klaarmaken, zodat je morgenochtend kan vertrekken." Dankbaar knik ik naar mijn oma en kruip boven in mijn bed. Het hoge woord was eruit, nu alleen nog vertrekken.


    It's never gonna happen, Guys.

    Dimitri

    Heb je al een keuze kunnen nemen? Ilya haar stem galmde hard door mijn hoofd heen en haalde me uit mijn gedachtestroom waarin ik de afgelopen minuten in was beland.
    Eerlijk gezegd was ik er inderdaad nog niet helemaal uit.
    Het idee voor een klein groepje stond me nog steeds enorm aan, maar waar vond ik mijn bondgenoten?
    Het zwarte paard dat ik nu aan de teugels hield hinnikte wat mijn hoofd weer op deed richtten waardoor mijn ogen al snel groot werden van ongeloof.
    Hoe hadden ze dat voor elkaar gekregen?
    Een hele linie aan Europeanen was langs de muur gekomen en stormde nu als bezetenen verder de stad in, waar al snel de lucht donkergrijs kleurde van het rook van een opkomend vuur.
    Ilya! We moeten te hulp schieten! En voor ik zelf echt doorhad sprong ik al op het paard en liet die galopperen richting de rook.
    Bij een bocht steigerde het paard half toen er van om de hoek een enorme wolf aan kwam rennen.
    Mijn ogen ontmoette de lichtblauwe ogen van het meisje dat op de rug van de wolf zat en ik zag dat ook zij even geschrokken was van de bijna botsing.
    Dimitri, hou je gedachten erbij.
    Ik grinnikte even om die woorden van Ilya, mijn ogen hadden zich in luttele seconden over het meisje heen laten gaan en wat ik zag stond me tot nu toe echt wel aan.
    Maar toen zag ik ook iets waardoor mijn adem even stokte.
    Ze huilde.
    Ik gebaarde haar om te stoppen, waar ze duidelijk over leek te discussiëren met haar Democle, die uiteindelijk met een grom toestemming leek te geven.
    Ze liet zich van de wolf afglijden en veegde nog net haar tranen weg voor ze zich naar me omdraaide. ,,is er iets ?"
    Haar stem was zacht, een mengeling tussen verdriet en nieuwsgierigheid.
    Een stem die ik nog heel vaak zou willen horen.
    Zelf liet ik me ook van mijn eigen vervoer afglijden en deed een stap naar haar toe.
    ,,Ik vroeg me enkel af of alles goed gaat, u ziet er niet al te vrolijk uit."

    Nehynana

    Pas op !
    Als Eurydice me niet gewaarschuwd had was ik echt van haar afgevallen.
    Ik had totaal niet meer op mijn omgeving gelet nadat ik uit de herberg was verdwenen, mijn gehele aandacht ging uit naar mijn gedachten over Gyllian.
    Wat voel ik nog voor hem ? niet veel...
    Maar waarom voel ik me dan toch zo, raar.. nu hij me er weer mee had geconfronteerd.
    Tranen rolden over mijn wang heen terwijl mijn gedachten alleen maar verder door elkaar geschud werden.
    Zo goed mogelijk probeerde ik me vast te klampen aan de vacht van mijn wolf.
    Mensen, waarom reed er hier zo hard een paard rond ? dit is toch zeker midden in de stad?
    Onze ogen ontmoette elkaar en voor het eerst besteedde ik aandacht aan de tegenligger.
    Zijn ogen waren bijna van hetzelfde blauw als dat van mij en ze glinsterden met een helder licht, iets wat ik volgens mij nu al een aantal uur verloren was sinds ik in deze stad arriveerde.
    Met een gebaar van zijn hand gebaarde hij of ik af wou stappen en eerlijk gezegd was er niets liever wat ik wilde.
    Hij was knap, knap van de voor mij hogere rang.
    Met zijn lichtblauwe ogen, zwarte haar en bleke huid was hij een uitstekende afleiding van al mijn problemen van nu.
    Je weet me god niet wie het is Nehynana, misschien is het wel een rover. Maar ik schudde even haast onzichtbaar mijn hoofd.
    Dan had hij me echt wel op een andere manier benaderd.
    Eurydice gromde waarmee ze er toch mee instemde en waarna ik me van haar rug af liet glijden.
    Mijn tranen veegde ik weg, voordat hij ze zou zien.,,is er iets?"
    De jongeman zette een stap mijn kant op en nu kon ik duidelijk zijn hoe zijn spieren zich onder zijn kleren uitermate goed vormde.
    ,,Ik vroeg me enkel af of alles goed gaat, u ziet er niet al te vrolijk uit."
    Ik haalde mijn schouders op. ,,voor zover ik dat allemaal kwijt wil, het gaat niet heel erg goed." biechtte ik eerlijk op.
    Ik liet mijn ogen nog weer beter over hem heen gaan, waar ze bleven hangen op een schede waarin waarschijnlijk een pracht van een zwaard in schuil ging en al snel had mijn eigen hand de knop van mijn zwaard gevonden.
    Even wist ik niet wat ik moest zeggen of doen, zijn aanwezigheid had me totaal verrast. ,,je leek haast te hebben, moet je niet snel verder?"

    {De volgende keer schrijf ik ze denk ik bij elkaar, zodat ik dus niet de hele tijd overlappingen krijg.}


    Credendo Vides

    Riza Waddle
    Het was een vreselijke nacht geweest. Het gebekvecht met Xerox was erger geworden tot we gewoon niets meer zeiden en elkaar zo veel mogelijk ontweken. Dit had ervoor gezorgd dat ik meer dan de helft van de nacht lag te piekeren. Ik wilde hem niet kwijt en dit was een ergere ruzie dan we ooit hadden gehad. Ook bestookte een andere gedachte mijn nachtrust. Moest ik meegaan naar het oosten? Waarom ik het dacht wist ik niet. Het was duidelijk dat ik niet moest gaan. Ik was allesbehalve dapper en avontuurlijk. Maar toch, waarom kreeg ik dan dat rare gevoel in mijn onderbuik dat ik mee moest gaan? Het sloeg nergens op. Vermoeid kwam ik beneden en toen bedacht ik me dat deze dag nog niet eens zo erg was geweest. Het zou erger worden nu ik de bakker onder ogen moest komen. Mijn adem stokte en snel liep ik naar de badkamer. Daar kreeg ik ineens een misselijkmakend gevoel dat enigszins overeenkwam met stress. Straks zou ik mijn baan verliezen, hij was vast woedend, razend! Kon ik Xerox maar om hulp vragen. Ik wist dat hij nooit zou antwoorden op mijn roep, dus Xerox was geen optie. Het beste wat ik nu kon doen was de bakker onder ogen komen.
    Met trillende handen kwam ik de bakkerij binnen, waar zoals voorspeld de bakker stond. Woedend keek hij op me neer en ik kromp ineen voor de lading aan woorden die zou volgen. Maar die kwam niet.
    'Ik ben teleurgesteld.' Zei hij alleen en hij draaide zich om om verder te werken. Vragend keek ik naar zijn rug, alsof ik daar een antwoord uit kon halen.
    'Geen geschreeuw?' Vroeg ik voorzichtig en bovendien zo zacht dat het nauwelijks hoorbaar was. Met een zucht draaide hij zich weer om.
    'Je wilt niet weten hoe graag ik wil schreeuwen, maar het heeft toch geen nut. Het is goed als je me belooft om er niet nog eens twee keer per dag tussenuit te knijpen.' Ik liet mijn hoofd hangen en knikte.
    'Niet dat dat veel meer zal uitmaken als ik in het oosten ben.' De bakker keek me raar aan en ik moest zeggen dat ik verbaasd was om dat uit mijn eigen mond te horen.
    'Wat zei je?' Vroeg hij nog eens.
    'Volgens mij, volgens mij ga ik naar het oosten.'


    yeehh

    Ayden Rhine

    Ik geef mijn beide grootouders een zoen op hun wang. Daarna omhels ik mijn lieve kleine zusje, die ik het allermeest zal gaan missen. "Zorg je goed voor opa en oma?" vraag ik haar. Het meisje knikt, met tranen in haar ogen. "Ik kom zo snel mogelijk weer thuis, oké?" Het meisje knikt en valt snikkend om mijn schouders. Waarom was dit zo zwaar? Met lood in mijn schoenen laat ik mijn thuis achter om bij de smid mijn spullen op te halen. Hij heeft twee paarden klaar staan, één voor mij om op te zitten, de ander draagt de hoeveelheid zwaarden die er mee moeten. Op het moment zou ik niet eens weten hoeveel zwaarden in de tassen zitten, die het paard draagt. Helemaal vol beladen rijd ik met de twee paarden de straat uit. Foxy is voor me komen zitten en zit met glunderende ogen voor zich uit te kijken. Bij de bakerij stop ik. Zou ik nog gedag zeggen tegen Rizza?


    It's never gonna happen, Guys.

    Claire rende naar buiten door het rumoer dat ze hoorde. Geschokt keek ze hoe een grote groep Europeanen blijkbaar door de muur heen waren gekomen en als één man de stad in rende. Gitzwarte rook en een oranje gloed deed vermoeden dat er iets in brand stond.
    'Vallen ze ons aan?' vroeg Dower paniekerig.
    'Ik denk het,' zei Claire. 'Kom op, we moeten kijken wat er precies gebeurd en of we kunnen helpen.'
    Ze sprong op Dower's rug, die meteen opsteeg. Dower scheerde laag boven de grond en Claire tuurde naar beneden. De Utopianen probeerden de Europeanen terug te dringen, maar werden veelal onder de voet gelopen. Één gebouw stond in brand. Claire spoorde Dower aan om te dalen en wierp haar dolk naar een Europeaanse man, die net een vrouw wou doden. Ze sprong van Dower's rug, greep haar dolk terug en trok haar zwaard.


    ''Laughter is timeless. Imagination has no age. And dreams are forever'' - Walt Disney

    Riza Waddle
    Het was de bakker niet goed bevallen toen ik had gezegd dat ik naar het oosten ging. De sfeer was nu om te snijden en ik stond met een kleine tas bij de toonbank. Ik hoorde Xerox met zijn kleine pootjes aan komen trippelen.
    'Hij bedoeld het goed, hij is enkel en alleen bezorgd om je.' Zei hij. 'Net als ik.' Ik keek naar mijn voeten. Ik wist dat Xerox bezorgd was, maar dat was alleen omdat hij bang was dat ik weer zo opstandig en avontuurlijk werd. Nou, dat was dan lekker egoïstisch van hem. Ik schrok van die gedachte, maar misschien was het wel waar.
    'Kom je mee of wat?' Vroeg ik aan hem terwijl ik mijn tas optilde.
    'Dit kun je niet menen.' Zei hij, maar hij wist duidelijk het antwoord al. Ik liep naar de deur en zag tot mijn verassing Ayden verderop staan. Ik versnelde mijn pas en liep naar hem toe. Even wist ik niet wat ik moest zeggen, omdat het al een hele poos geleden is dat ik zo'n beslissing maakte, maar daarna zei ik zacht:
    'Geld dat aanbod van gisteren nog?'

    [ bericht aangepast op 4 sep 2012 - 16:36 ]


    yeehh

    {Toch maar niet ;)}
    Dimitri

    Even schudde ik met mijn hoofd om mijn gedachten weer bij de les te roepen.
    Het gevoel dat ik in mijn handen had werd sterker, een tintelend gevoel strekte zich door mijn armen heen wilden niets liever dan haar troosten, wat haar ook maar is overkomen en ook al ken ik haar nog maar net.
    Haar vraag drong pas later tot me door en bracht me terug bij de realiteit.
    De stad werd aangevallen, had ze dat niet gemerkt ?
    Nee natuurlijk niet, ze was waarschijnlijk te diep in haar eigen gedachten verwikkeld om het te merken.
    Haar ogen gleden nog een keer over mijn zwaard heen en door ene minieme beweging die ze maakte schitterde de hare in het daglicht.
    Ik moest mezelf tegenhouden voor mijn mond openviel, maar dat was serieus een pracht zwaard, een pracht zwaard bij een pracht van een meid.
    ,,De Europeanen hebben de stad weten binnen te dringen, als je wat afleiding kan gebruiken kan je meekomen." Eerlijk gezegd wou ik haar niet onnodig blootleggen aan gevaar, maar ik had de egoïstische gedachte dat ik haar de komende tijd gewoon graag dicht bij me wou houden.
    In mijn hoofd hoorde ik Ilya even klagelijk zuchten.
    Serieus Dimitri, wat weet je allemaal van haar?
    Ik moest een lach onderdrukken. Niet veel, maar als ik haar laat gaan kom ik daar nooit achter.
    En met die gedachte stemde ze mokkend in.

    Nehynana

    Hij vroeg of ik meeging, met hem !
    Laat je niet zo snel van de wijs brengen. Maar ik wuifde de woorden van Eurydice van me af terwijl ik knikte. ,,graag, ik kan inderdaad wel wat afleiding gebruiken." Even weg van Gyllian, kijken hoe deze Europeanen in de schoenen stonden, misschien vond ik er wel meer die net zo dachten als Eric, Willem en Paolo, al betwijfelde ik dat.
    Even leek hij in een strijd met zichzelf, ik kon aan zijn gezichtsuitdrukking zien dat hij me iets aan wou bieden, maar niet goed wist hoe hij dat moest brengen en of hij het wel wou brengen.
    Uiteindelijk gebaarde hij dat ik maar weer op Eurydice moest stappen.
    ,,het is niet zo ver van hier." terwijl hij op zijn eigen paard neerzeeg en de teugels weer in handen nam.
    Het paard hinnikte en trippelde even opgewonden op diens benen, duidelijk uit het veld geslagen door de grote wolf die naast hem kwam lopen.
    Zij aan zij liepen we zo verder, ik voelde om de haverklap zijn ogen op mijn huid branden, waarna ik hem aankeek en hij me of een glimlach schonk of lichtelijk beschaamd zijn ogen afwende.
    Hij is leuk, echt heel leuk.
    Ik zei er niets van, ik vond het wel aangenaam, het voelde niet ongemakkelijk, het was eerder leuk dat hij het deed.
    Hou op met dat geflirt, was het niet zo dat je juist uit al die liefdes problemen wou ontsnappen?
    Mijn Democle kuchte me zoals gewoonlijk weer bij de les en ik zuchtte.
    Maar misschien is hij wel de oplossing voor mijn probleem. zond ik haar geamuseerd terug, iets wat ze niet echt op prijs stelde.
    Ze kon dan wel merken dat hij de waarheid sprak, maar toch vertrouwde ze hem nog niet, pas tot het tegendeel bewezen was bleef zij op haar hoede, zoals altijd was zij de verantwoordelijke en ik degene die zich altijd in de problemen werkte.
    Eurydice haar scherpe gehoor pikte iets op, wat ik kon zien aan de plotselinge verandering in de stand van haar oren.
    Ik weet niet of je dit leuk gaat vinden, maar je jongens groepje zit je op de hielen.
    Nadat ze dit gezegd had hoorde ik de verrukte kreten achter me toen de jongens me inderdaad in het oog kregen.
    Ik wende me tot Dimitri. ,,Oké, waar is het, ik denk dat we maar beter op kunnen schieten."


    Credendo Vides

    Ayden Rhine

    Opeens stond Riza naast me. "Eh ja, natuurlijk geld dat nog." Ik steeg af van mijn paard en ging naast haar staan. "Weet je het zeker dat je mee wil?" vroeg ik maar aan haar, maar eigenlijk was haar blik al voldoende genoeg om het te weten. Ik haalde een paar tassen van het ene paard af en maakte ze vast aan mijn eigen zadel. "Nou, dan is uw paard gereed voor u, mevrouw." zei ik een beetje glimlachend. Ik steeg weer op. Wat een enorme verassing dat Riza toch meeging. Ik vroeg me af waarom ze zich bedacht had.. Gisteravond leek ze vastbesloten niet mee te gaan. Waarom was ze van gedachtes veranderd? Toch stoorde ik me er niet aan. Ik vond het gezellig dat Riza meeging, ondanks dat ik het meisje niet goed kende. Ik hoopte gewoon dat het tussen ons zou klikken, ik kon namelijk wel wat gezelschap gebruiken. Mocht het echt zo zijn dat het niet zou klikken, dan zocht ik op dat moment wel weer een oplossing. Ik zette gewoon op haar paard terug naar het dorp.


    It's never gonna happen, Guys.

    Nehynana

    De jongens achter me waren dan wel rennend, voor mij leken ze verdomd snel te gaan, zeker nu de weg van mij en de jongen naast me grotendeels geblokkeerd werd door een menigte die paniekerig voor ons heen en weer rende.
    Het verbaasde me dan ook niet dat de jongens me al bereikt hadden.
    ,,Nehynana je ging er zomaar vandoor."
    Gyllian was naast me komen staan en probeerde me van de rug van Eurydice af te trekken, wat tot een laag gegrom van haar kant leidde.
    ,,laat me even met rust oké." bracht ik iets wat bot en moe uit, ik had hier echt geen zin in.
    Ik was altijd al makkelijk geweest in het weglopen voor mijn problemen en gevoelens, dus dat deed ik nu ook weer.
    Ga. spoorde ik Eurydice aan.
    ze had geen tweede keer nodig.
    soepel sprong ze langs de jongens heen waardoor ik me stevig vast moest grijpen aan haar vacht.
    ,,wacht !" dit keer waren het niet de bekende stemmen van mijn reisgenootschapjongens, maar het was de nieuwe, warme en geweldige stem van de jongen die ik net ontmoet heb.
    ,,ik ga met je mee."

    Dimitri

    Ik had de woorden nog niet gezegd of één van de jongens sprong voor mijn paard zodat ik geen stap vooruit kon doen.
    ,,en wie ben jij dan wel niet ?" een jongen met het leek wel wit haar kwam met gekruiste armen voor mijn zwarte hengst staan.
    ,,ik...ik ben Dimitri Ortega-Theäme en..." maar de jongen kapte mijn woorden af. ,,ik bedoel, wat ben jij van Nehynana?" zijn ogen scanden me nauwkeurig, alsof ze geen enkele centimeter over wouden slaan.
    ,,ik eh... ik ben haar beschermer momenteel, zien jullie dan niet dat ze even met rust gelaten wilt worden ?"
    ik voelde nu zowel alle ogen op mijn gezicht branden.
    ,,Dimitri..." de manier waarop ze mijn naam uitsprak zorgde voor warme kriebels in mijn buik.
    ,,jongens, hij heeft gelijk, momenteel wil ik even wat ruimte."
    Ze liet haar Democle omdraaien, die daar niet geheel blij mee leek te zijn.
    Dit was mijn moment om op mijn beurt haar achtervolgers eens goed te bekijken.
    Aan de meeste gezichtsuitdrukkingen kon je zien dat ze haar allemaal adoreren, misschien wel meer dan dat.
    Voor de witharige en voor de jongeman die haar zonet nog van de wolf af probeerde te trekken kon je duidelijk zien dat ze echt meer was, ze keken haar aan alsof ze een godin is, iets wat ik ze niet kwalijk neem, want zo was ik haar ook al een beetje gaan zien, maar aan het gezicht te zien van Nehynana wist zij totaal niet van zichzelf hoe mooi ze is.
    Dimitri... serieus? hou je hoofd erbij voordat je al dagdromend van je paard af valt !
    Ilya had gelijk en zonder er nog bij na te denken zette ik mijn paard over tot stap totdat ik naast Nehynana tot stilstand kwam, tilde haar bij mij achterop en spoorde mijn paard aan tot galop.
    Het zou er misschien uitzien als een ontvoering, maar ik was bang dat dit de enigste manier zou zijn om haar met me mee te krijgen zonder al te veel last te krijgen van haar fanclub.


    Credendo Vides