Co-acteur gezocht voor story - Story problemen

Hooi.
Ik ben voor mijn nieuwe verhaal opzoek naar een Co-auteur.
Het liefst wel iemand die enkele schrijfervaring heeft en minstens 1 keer in de week kan schrijven.
Voor de personage die je speelt kunnen we overleggen.

Naam:
Leeftijd:
Schrijfervaring:
Schrijfstukje of link:
Hoevaak kan je schrijven?:

Groetjes BloomTVD

Hier is link;
linkje

[ bericht aangepast op 17 juni 2012 - 20:09 ]

Naam: Amber
Leeftijd: 13
Schrijfervaring: Voor school moet ik vaak teksten schrijven, die zijn meestal een beetje afgeraffeld omdat ik het snel af wil hebben. Verder is schrijven een hobby van me, dus als ik tijd heb schrijf ik verhalen. Van verhaaltjes van 1000 woorden tot echt langere verhalen.
Schrijfstukje of link:
Mijn verhalen op Quizlet zijn een beetje verouderd qua schrijfstijl. Mijn schrijfstijl is (naar mijn mening) wel wat verbeterd.
Druppels raakten zachtjes mijn huid. Het briefje had ik in mijn hand geklemd. Het handschrift wat altijd zo sierlijk zou moeten zijn, was slordig. Alsof het met een trillende hand geschreven was, wat waarschijnlijk ook zo was. Ik begon te rennen. Rennen alsof mijn leven er van af hing. Maar het was niet mijn leven, maar Nicky's leven.
Uitgeput kwam ik bij de plek aan waar ik haar dacht te vinden. Ze was er. Ze stond dicht bij de rand van het ravijn. ‘Nicky…’ Wist ik hijgend uit te brengen. Ze draaide zich langzaam om en keek me aan, vechtend tegen de tranen die door een barrière heen wouden dringen. Ze schudde haar hoofd en keek weer naar de afgrond. ‘Nee! Nicky, nee!’ riep ik. Ze wierp nog één laatste blik achterom. Nicky opende haar mond om iets te zeggen. Haar lippen vormden het woord "vaarwel". Er kwam geen geluid uit haar mond. Langzaam verschoof ze haar voet een klein stukje achteruit, over de rand. Ze liet zichzelf vallen in de diepe duisternis. De diepte van het ravijn en de duisternis van de dood.
‘Nee!’ riep ik. Nog meer druppels stroomden over mijn gezicht. Dit keer niet door de regen, maar door de zoute tranen die uit mijn ogen stroomden.
Nee, dit kon niet. Dit mocht niet. Er was nog tijd. Tijd om haar te redden. Tijd was maar een illusie. Tijd was maar een illusie.
Vanzelf verplaatsten mijn voeten zich richting de rand. Ik keek recht voor me uit. Mijn ogen sloten zich langzaam. Voorzichtig tilde ik mijn voet op. Mijn benen trilden. Één stap en ik was bij haar. En die stap zou ik zetten. Ik liet mijn voet weer zakken, er was geen grond onder te voelen. Ik voelde hoe ik voorover viel en ook in de diepe duisternis viel. Nu zou ik weer bij haar zijn. Net als altijd.
Hoevaak kan je schrijven?: Dat ligt eraan of ik veel werk heb voor school. Ik heb volgende week toetsweek dus dan kan ik niet schrijven. Maar verder heb ik wel ongeveer 3 keer per week tijd. Tijdens de vakanties is dat natuurlijk wat meer.

[ bericht aangepast op 18 juni 2012 - 14:56 ]

Just remember... if the world didn't suck, we'd all fall off.

Naam: Dirkje aka. Parachutes.
Leeftijd: Zestien.
Schrijfervaring: Ik schrijf al zolang ik me kan herinneren. Vaak langere verhalen, zoals het Doolhof, een verhaal waar ik al anderhalf jaar mee bezig ben, maar ook kortere verhalen kan ik goed schrijven. Ook heb ik al een keer bij een schrijfwedstrijd (aan het woord) de publieksprijs gewonnen. ;d
Schrijfstukje of link:
(Dit is een random stukje uit mijn verhaal het Doolhof)

IJselijke gillen, kreten om hulp, schreeuwen die smeekten om vergiffenis. Duisternis. Ondoordringbare duisternis. Felrode ogen die oplichtten in het donker. Gefluister, gesis, lispelende stemmen met een onbekend doel. Geluiden van de dood. Martelingen, kwellingen die haar in zijn greep hielden. Geestelijk. Lichamelijk. Op alle denkbare manieren werd ze aangevallen, verloor ze zichzelf nog net niet aan de wereld van waanzin. Ze was sterk, maar niet sterk genoeg. Ze vocht, verzette zich ertegen, ookal waren haar gedachten gevuld met angst en haar gezicht besmeurd met bloed. Wie haar tegenstander was in dit gevecht, wist ze niet. Was het de Mist? Het duister? De dood? Of vocht ze misschien wel tegen zichzelf? Ze wist niet eens of dit gevecht wel echt was of dat het zich afspeelde in haar hoofd. Was ze haar verstand verloren? Werd ze langzaam gek? Leed ze aan waanbeelden, illusies en hersenspinsels? Of was het realiteit? Werd ze werkelijk aangevallen door iets waarvan ze de bron niet kende? Haar adem was zwaar en haar weerbare lichaam hing slapjes aan de kettingen die haar geketend hielden. Vermoeidheid nam bezit van haar, evenals duistere gedachten die haar lieten fantaseren over de enige denkbare manier om te ontsnappen: de dood. Maar die wens leidde haar meteen naar de enige reden waarom ze de dood nooit zou omarmen: hij. Zijn opvallende groenblauwe ogen die zo diep waren als de oceaan en haar meevoerden naar een wereld van vrede en geluk. Zijn warrige haren die nonchalant voor zijn gezicht hingen, de bezorgde uitdrukking op zijn gezicht die veroorzaakt werd door zijn donkere, ernstige wenkbrauwen. Haar hart brak van verlangen zodra ze hem zo duidelijk voor zich zag, alsof hij vlakbij haar was, maar diep van binnen wist ze dat ze in werkelijkheid mijlenver van elkaar verwijderd waren. Ookal wist ze niet eens of hij ook zo hevig naar haar verlangde als zij naar hem, het weerhield haar ervan toe te geven aan de duisternis. Soms had ze vreemde, bijna levensechte dromen, of nee, visioenen die haar dichtbij hem brachten, maar voor ze zich dat realiseerde, waren ze de wereld waarin alleen zij bestonden al uitgeslingerd. Ze wist niet eens of die visioenen echt waren, of dat hij precies hetzelfde meemaakte of dat het gewoon een illusie was. Somber vroeg ze zich af of ze elkaar ooit weer in levende lijve zouden zien en die treurige gedachte was de bron van haar onophoudelijke doorzettingsvermogen. Ookal koesterde hij helemaal geen speciale gevoelens voor haar, ookal had hij helemaal niet de wanhopige wens haar weer te kunnen zien, ookal gaf hij helemaal niets om haar, toch zou ze vechten tot de dood haar kwam halen en haar naar de hel zou brengen, enkel en alleen om een glimp van hem op te kunnen vangen. Hij was haar enige houvast in deze vreemde, donkere wereld die ze niet kende. De gevoelens die al jarenlang door haar lichaam fladderden hadden hun hoogtepunt bereikt. Verstoppen kon ze het niet langer. Ze had het nodig. Ze had haar liefde voor hem nodig, omdat ze dan iets had om voor te leven. Iets waardoor ze haar leven als iets waardevols zag. Ze zou niet sterven. Nog niet. Omdat ze een reden had voor haar bestaan. En om die reden moest ze volhouden, sterk zijn, niet toegeven...

Hoevaak kan je schrijven?: Dat ligt er sterk aan, amar meestal maak ik er tijd voor. Wel ben ik vanaf 1 juli drie weken op vakantie, dus dan kan ik niet schrijven.

Laat je iets horen als je met me samen wil werken? (:

"No one is born in this world to be alone."~ (Saul, One Piece.)