Ik ben zo bang de laatste tijd.
Bang dat ik weer terug ga vallen in oude gewoontes.
Bang dat alles weer net word zoals vroeger terwijl ik eigenlijk helemaal niks specifiek gebeurt is om dat te veroorzaken.
Vroeger, toen mama depressief was en dankzij mijn vader we de politie elke nacht zon beetje als we daar waren in onze slaapkamer hadden staan. Toen ik met de verkeerde mensen om ging en ontzettend veel stomme dingen gedaan heb waar ik echt spijt van heb.
Het is een tijd lang weer goed gegaan. mijn vader spreek ik niet meer en met mama ging het ook steeds beter maar nu lijkt ze weer depressief te worden. En het is echt niet dat ik een kut leven heb gehad of zo, echt niet. Er zijn ook tijden geweest waar ik nog altijd glimlachend naar terug kijk. En ik heb ook leuke momenten gehad met mijn vader, en zo erg is het eigenlijk allemaal niet. Er zijn mensen die het veel erger hebben en echte dingen hebben om zich druk over te maken , dat weet ik. Maar ik voel me nog steeds zo bang, en alleen en down de hele tijd. Soms begin ik spontaan te huilen terwijl er niks aan de hand is.
Leuke dingen die gebeuren merk ik amper en ik zoek de hele tijd overal wat achter zonder dat ik het door heb. Dan lig ik s'avonds in bed en dan denk ik 'Waar maak ik me zo druk om?' maar als ik dan wakker word dan lijkt alles weer hetzelfde, en denk ik er niet meer bij na.
En ik voel me echt niet de hele tijd down hoor, voel me soms ook ontzettend vrolijk maar dat kan dan ook ineens omslaan. De enige met wie ik hier eigenlijk over kon praten, of durfde te praten, kan ik niet meer mee praten. Het klinkt heel stom, maar ook al is er niet echt iets tussen ons, en ook al reageert hij altijd heel lief en zorgzaam, zelfs bij hem begin ik overal dingen achter te zoeken die me ontzettend depressief maken. Ik snap het gewoon niet. Hoe kan iemand zich zo kut voelen, om niks eigenlijk? En ik weet dat ik zestien ben, en nog een heel leven voor me heb en zo maar geloof me daar heb ik op dit moment niks aan. Sure, het gaat heus wel weer beter voelen en het gaat wel weer over maar op dit moment doet het gewoon pijn en ik weet niet zo goed wat ik er mee aan moet.. Het voelt gewoon net zo als vroeger en ik was net zo blij dat we daar eindelijk door heen waren.
Maar om dit topic nuttig te houden, zijn er mensen die dit kennen?
The only thing that's going to bother me, is that you all call yourselfs my friends.
