Op de basisschool was ik vrienden met iedereen, ook uit de andere klassen, want ik had een klas over geslagen, dus mijn beste vriendinnen zaten een klas lager. Ik had werkelijk de leukste klas die je je maar kon wensen, we waren met z'n zestienen, maar iedereen was aardig, zelfs de vervelendste jongens waren mijn vriend.
Toen ik naar de eerste ging, zat niemand uit mijn oude klas in mijn nieuwe klas. Wel gingen twee goede vriendinnen naar dezelfde school, maar die kwamen bij elkaar in de klas, in een andere klas, dus die trokken vooral samen op en die sprak ik amper meer. Het weekend voordat ik naar de brugklas ging, vertelden mijn ouders me dat ze gingen scheiden. Ik heb hierdoor ook geen leuke herinnering aan mijn bruggerkamp(kenningsmakingsdagen en kamperen op het schoolterrein) omdat dat twee dagen daarna was.
Ik werd goede vriendinnen met een meisje uit mijn klas, maar na de kerstvakantie zat zij plots op een andere school, zonder het ook maar iemand(behalve de schoolleiding dan) vertelt te hebben. Niemand wist het, en ik voelde me best wel verraden. Ik was een behoorlijke tijd lonley, maar ik werd uiteindelijk vriendinnen met een ander meisje. Deze vriendschap overleefde de zomervakantie niet, dus na de zomer was ik weer alleen. Ik werd langzaam vriendinnen met drie meisjes(ik noem ze even E, G, en M), waar ik er nu op dit moment 1 van haat(E), een 'wel oke' vind(G), en nog maar 1 is mijn beste vriendin(M). We stonden vaak met z'n vieren bij drie meisjes(L, N, V) uit een parallelklas, en daar werd ik ook vriendinnen mee.
Ik merkte dat E, G en M me langzaamaan steeds meer buitensloten, maar pas echt erg werd het toen G haar verjaardag vierde, want ze nodigde een heleboel mensen uit, maar mij niet. Ik was daar zeer verbaasd over, en ik was niet de enige. N vertelde me dat ze het raar vond dat ik niet uitgenodigd was, en zij wel, terwijl G closer was met mij dan met haar. Ik glimlachte maar gewoon, wetende dat het waar was, maar ik wilde het niet geloven, het deed teveel pijn.
Uiteindelijk hebben E, G en M me gedumpt met de woorden: "We vinden je te plakkerig". Ik ben de rest van het tweede jaar zeer vaak ziek geweest, omdat ik niet naar school wilde. Ik had buikpijn en hoofdpijn, en dat kwam hierdoor.
Uiteindelijk is alles een soort van uitgepraat, en ik met mijn vergevingsgezinde kop heb het E, G en M vergeven. G en ik zijn gewoon onze eigen weg gegaan, en leven nu gewoon in vrede naast elkaar, M is een van mijn huidige beste vriendinnen, maar E deed alsof ze nog vriendin wilde zijn. Dit was niet zo, en ze deed weer kut, en weer, en weer, en weer, en weer, en nu heb ik gloeiende kuthekel aan die VIEZE VUILE ROTBITCH(sorry, haat haar nog steeds)
In de derde werd alles beter. Of, nouja, het begon beter. In de zomer had ik de twilight-hyve ontdekt(zo ben ik met Nikki in contact gekomen), en deed ik mee met RPG's daar.
Op school kwamen L en N in mijn klas(V is verhuisd naar Amersfoort), en die twee werden samen met M mijn huidige beste vriendinnen. In de klas zat ik niet meer alleen, ik kon altijd met iemand kletsen als ik wilde, en ik was een stuk minder vaak ziek.
Het keerpunt kwam echter aan het eind van het jaar, toen Kung Fu Panda 2 in de bios was. De meisjes waarmee ik RPG's schreef, en al bijna een jaar meer dan dagelijks gezellig kletste op msn, nodigden mij uit voor een groepsgesprek met iedereen van mijn hele RPG. Ik zag de bui al een beetje hangen, maar wilde het niet geloven.
Ze zeiden: "Je schrijft irritant en ongeloofwaardig en je moet je hele schrijfstijl veranderen anders kicken we je eruit."
Ik heb zowat meteen het gesprek dichtgegooid, en ben daar zelf weggegaan. Ik wilde mezelf niet veranderen, want ik ben zoals ik ben(ik vind het achteraf knap dat ik daar nog steeds achter sta, en dat ik dat toen gedaan heb). Sindsdien heb ik die meiden op elke social media site geblockt, heb een ander twitteraccount, en probeer zoveel mogelijk ze nergens meer te zien.
Dit laatste weten mijn ouders overigens pas een paar maanden, terwijl het al bijna een jaar geleden is. Ik durfde ze niet te vertellen dat mijn vriendinnen me voor de derde keer gedumpt hadden, en dat hun dochter faalde en dat soort dingen. Mijn broer wist dat ik RPG's deed, en afgelopen zomervakantie kwamen we een meisje tegen die dat ook deed, en toen zei hij: "Ja, Mara, dat doe jij ook. Hoe is dat eigenlijk."
Dit was een van de pijnlijkste momenten van m'n leven, want ik wilde niet tegen wildvreemden gaan lopen zeggen dat ik ermee klaar was.
Nu zit ik in de vierde, en omdat ik de beta kant op ben gegaan(hekel aan geschiedenis van hier tot Tokio), maar L, M en N zijn de geschiedeniskant op gegaan, zitten ze niet bij mij in de klas. Ik zit in een klote klas, met maar een meisje waar ik een soort van bevriend mee ben. Ze heeft met me op de basisschool gezeten, maar omdat we een paar weken terug problemen hebben gehad met ons gezamelijke maatschappijleerproject, hebben we nu een soort van onuitgesproken ruzie. Nu zit ik dus elke les alleen, behalve als er tafels te weinig zijn. Ik ben erachter gekomen dat mensen blijkbaar liever alleen zitten, dan naast mij.
Dit is echt gewoon kut, en ik kijk nog erger uit dan ooit naar de zomervakantie, en ik hoop dat ik volgend jaar wel bij mijn vriendinnen in de klas zit.
Zo. Dat is eruit.
En niet gewoon cool. Ook niet super cool. Maar dan wel Mega Super Cool!
Ledecky
