[RPG] The Hunger Games, topic 9 - Speeltopics

[/b]

[ bericht aangepast op 12 juni 2012 - 17:25 ]

Good friends are like stars. You don't always see them, but you know they're always there.

xMockingjayy schreef:
Julie
Ik gaf Cici een knuffel terug. 'Ik weet zeker dat hij net zoveel van jou zal houden als vroeger,' zeg ik geruststellend. Dan verbreek ik de omhelzing. 'Vince zal je nooit zomaar laten vallen.'

“My thoughts are stars I cannot fathom into constellations.”

Dawn

Ik knik naar Rich. Ingespannen staar ik voor mij uit. Als district 13 inzicht komt worden mijn ogen groot. Er valt op het eerste gezicht weinig te zien. Het vervallen gerechtsgebouw uit de reclames van het Capitool staat er even vervallen bij als in de beelden, maar er is vanuit de lucht nog iets te zien. Een grote ijzeren poort en een paar rare uitsteeksels. Verder is er een soort sportveld.
'Briljant,' jubel ik.

Happy Birthday my Potter!

Rich

Ik kijk voor mij uit en ben druk bezig. Ik zie dat we aankomen en parkeer de hovercraft ergens. Ik zet iedereen af. `En nu?´ vraag ik als we voor de grote poort staan.
´Kunnen we zomaar binnen vallen? ´Hallo wij zijn de ontsnapte tributen en wij willen dat ons niets overkomt´ we weten niet wat daar binnen is wie daar zijn´

Good friends are like stars. You don't always see them, but you know they're always there.

Dawn

Rich landt en kijkt mij dan vragend aan. Met veel kabaal gaat het hek open.
'Ik denk dat ze ons al gezien hebben.' Ik wijs naar de mannen die naar buiten komen. Ze hebben wel wapens, maar staan niet klaar om aan te vallen. Ik ben als eerste uit de hovercraft en krijg gelijk een lading vragen over mij heen.
'U bent Dawnelle uit district 9 toch?' 'Zijn er veel personen bij u?' 'Heeft u dat plan echt helemaal zelf bedacht?' Ik zet geschrokken een paar stappen achteruit. Mijn brein kan niet zoveel vragen tegelijk aan.

Happy Birthday my Potter!

Rich

Ik loop nors door met Marck als de deur open gaat, we negeren de vragen en de bewakers.
We steken pesterig onze hand uit naar naar de rest. Ook al komen ze straks boos achter ons aan. Pech dan maar. Man wat had ik Marck gemist, eindelijk iemand die het zelfde heeft als ik en die mij begrijpt. Eigenlijk wel grappig, wij weten waar we het over hebben de rest niet.

Good friends are like stars. You don't always see them, but you know they're always there.

Dawn

Ik zie dat Rich en zijn vriend Marck gewoon doorlopen. Ik gebaar mijn familie en die van Rich achter hen aan te gaan. Dan adem ik drie keer diep in en uit en recht mijn rug.
'Stilte!' Ik grijns als alle mensen direct hun mond houden. Ze kijken mij verbaasd en tegelijkertijd nieuwsgierig aan.
'Ja, ik ben Dawn en ik en Rich zijn gewond. Verder zijn er nog zes andere mensen bij ons. Het plan komt inderdaad geheel van mij af, behalve het gedeelte waarbij het krachtveld werd weggehaald. Dat heeft Rich bedacht. Ik neem aan dat jullie de inwoners van district 13 zijn. Hebben jullie een ziekenhuis of zo, want ik zou graag mijn wonden willen verzorgen. Daarna zal ik alle andere vragen beantwoorden.' Veel van de bewakers knikken. Meteen leiden ze mij naar binnen en een aantal rennen vooruit om de anderen ook naar het ziekenhuis te begeleiden.

Happy Birthday my Potter!

(Ik ga -xxx-)

Happy Birthday my Potter!

Rich

Godverdomme dan negeren we heel Dawn´s verhaal komen ze achter ons aan omdat we `gewond´ zijn.
`Okeej, gewoon rennen´ fluister ik tegen Marck, we lachen.
We sprinten er vandoor en komen ergens in een gebouw terecht.
´En nu´ vraag ik, Marck gebaart dat we links kunnen en we springen ergens een kast binnen, of wat het dan ook mag zijn. We doen het licht aan en we grijzen van oor tot oor. We zijn in een plek terecht gekomen waar wapens worden ontworpen, tientallen wapens hagen in rekken voor ons. Net zoals wij gewend zijn met alles er op en er aan.

Good friends are like stars. You don't always see them, but you know they're always there.

(Doeei xx)

Good friends are like stars. You don't always see them, but you know they're always there.

(Vergeet niet dat Rich echt heel gewond is hè!)

Dawn

Ik zucht als de jongens er snel vandoor gaan. Ze zijn echt té koppig. Rich heeft meerdere wonden die niet goed helen en gaan ontsteken als hij er niet snel wat aan doet en dan gaat ie wegrennen. Ik besluit dat ik geen zin heb in hun kinderachtige gedrag en laat ze het lekker zelf uitzoeken.
'We zullen u met rust laten tot u klaar bent voor een interview. De president wilt u wel nog spreken, maar wij nemen aan dat dit geen probleem is?' Ik knik naar de aardige vrouw naast mij. Ze ziet er goed getraind uit en is duidelijk een soldaat.
'Echt heel fijn dat we zo goed worden opgevangen hier,' zeg ik. Mijn begeleiders glimlachen en leiden mij vervolgens een kleine ziekenhuis kamer in. Meteen komt er een dokter aangelopen. Het is nog een jonge jongen. Misschien net negentien. De soldaten laten mij hier achter.
'Dus, wat zijn de klachten,' zegt hij grappend, 'Ik ben trouwens Jaysen.' Hij schud mijn hand en gebaard dan dat ik op het bed moet gaan zitten.
'Dawnelle, fris en fruitig uit district 9.'

Happy Birthday my Potter!

[Sav, mag ik een reactiee? ^^]

“My thoughts are stars I cannot fathom into constellations.”

(Ik weet het, zijn zij xd)

Rich

We keken onze ogen uit en pakten verschillende wapens. Achterin was ergens een soort van trainingsbaan met dummy's enz. We testen wapens, bijlen, geweren enz. Al snel voelde ik weer stekende pijn aan mijn wond. Gewoon negeren, gewoon negeren. Marck keek me raar aan, ik trok zeker een heel raar gezicht. "Het is niets" stelde ik hem gerust. Na nog paar keer uit te halen met een bijl stopte ik maar want het had geen zin meer, ik ging ergens onder uit gezakt zitten. "Man als je echt zo'n pijn hebt gaan we toch stoppen we hebben vast wel een kamer gekregen" zei Marck, ik snauwde wat terug en strompelde door de gang elke stap deed pijn. Ik wist zeker dat ik mijn wond weer had open gemaakt met al dat gerek en gestrek. Marck kwam weer naast me en samen strompelden we wat rond in het gebouw, niet wetend wat we moesten doen.

Good friends are like stars. You don't always see them, but you know they're always there.

(Whaha, Rich gaat dood van de pijn en Dawn zit gezellig bij een knappe dokter :p)

Happy Birthday my Potter!

Dawn

'Je hebt je wonden wel goed verzorgt. Ik stond ervan te kijken hoe goed je bent met die planten.' Jaysen haalt voorzichtig het bloederige verband van mijn enkel en kijkt naar de wond. Vervolgens checkt hij mijn arm, die dankzij de Capitool zalf al aardig heel is. Alleen het schampschot is nieuw en dus onverzorgd.
'Ik zal je voet moeten hechten. Meerdere lagen van het weefsel, want anders gaat het nooit goed helen.' Ik knik en kijk hoe Jaysen een verdovingspuit pakt. Hij is stiekem best wel knap. Hij heeft zwarte krulletjes en chocolade bruine ogen. Ook is hij zo te zien best gespierd en ik durf te wedden dat hij een sixpack heeft.
'Wat fijn, een echte verdoving,' zeg ik lachend.

Happy Birthday my Potter!

Rich

We komen bij een soort van balie, alsof we in een hotel zitten.
"Hebben wij een kamer?" vraag ik nog steeds nors.
"Rich zeker, kamer 125F" zegt de vrouw zuchtend, weer iemand die opgevoed moet worden, lijkt ze er mee te zeggen.
Ik loop met Marck naar onze kamer en al snel hebben we het gevonden.
Ik laat me vallen op mijn bed en trek het verband van mijn wond. Of verband eerder een draad, het hele verband is bij elkaar getrokken en hard geworden van het bloed. "Man, straks sterft je buik er nog af" grapt Marck. "Ja, haha, als of dat zal gebeuren" antwoord ik terug alsof ik er alles van weet.
"Ik ga morgen naar het ziekenhuis, "tante" is daar nu nog" Marck lacht en hij begint met vertellen over wat ik allemaal heb gemist. "Maar morgen ben je jarig, wat gaan we doen in dit stink hok?" vraagt Marck onverwachts.
Oja ik word achttien, dat ik dat vergeten ben, eindelijk van mijn ouders af!
"Hoe kan ik dat nou vergeten" zeg ik sluw met een grijns op mijn gezicht. terwijl ik denk wat ik dan wel mag doen, alsof ik dat dan nog niet al deed. Geen gezeur meer, kan met elk wapen omgaan, gevaarlijke dingen doen ook zonder gezeur, wat leuk toch.

Good friends are like stars. You don't always see them, but you know they're always there.