Ik ben met dit verhaal nog niet zo lang geleden begonnen, dus het heeft op dit moment nog niet zoveel chapters. Maar het zijn wel twee lange chapters (dit zal ook altijd zo zijn, lange posts ^^), en ik post geregeld Niet elke dag, maar ik probeer toch altijd wel minstens één keer per week..
Stel je voor: je bent twintig, je zit in het laatste jaar van je huidige opleiding, je hebt een baan, goede vrienden, én een lief vriendje. Een perfect leven zou dat zijn, toch? Voor Judy Kling – op zich – wel, en ja, zij leeft dit leven.
Maar wat nou als dat lieve vriendje voor een halfjaar naar een oorlogsgebied moet, als verdedigingshulp? Een oorlogsgebied! Hoe zou je dan nog normaal verder kunnen leven, zonder elke avond te moeten denken: “Laat hem niets overkomen zijn. Laat hem levend terugkomen”. Hoe?
"All I know is we said hello. Your eyes looked like coming home."