Hier gaat het over:
Lauren is een meisje die alles dat je beter niet kan doen, wel doet. Ze heeft het zelf alleen niet door. Als het een keertje mis gaat heeft dat grote gevolgen. Haar ouders sturen haar naar een kostschool vlakbij London. Haar ouders zelf verhuizen ook naar London. Ze kan dan wel weer overnieuw beginnen, maar het verleden laat haar niet los. Haar leven staat helemaal op zijn kop. Het wordt alleen maar erger. En wat gebeurd er als je op een doodnormale dag oog in oog met One Direction staat? Kan ze alles onder controle houden?
Schichtig keek ik om me heen. Ik vertrouwde de boel niet en ik had geen idee waarom niet. Het was gewoon zo’n voorgevoel. Misschien voelde ik me wel eenzaam. Mijn moeder buiten London, mijn vader in Nederland, de jongens in Amerika en ik alleen in huis met elke nacht dezelfde nachtmerrie. Ik versnelde mijn pas en liep sneller door de straten. Het was druk, maar toch had ik het idee dat iemand me zo in mijn nek kon pakken en me mee kon sleuren. Ik plofte neer op een bankje en keek om me heen. De zon scheen fel op het water die het weerkaatste. Kinderen waren vrolijk aan het voetballen, stelletjes waren aan het picknicken, de eendjes kwaakte vrolijk en de mensen leken te genieten. Ik kijk schichtig om me heen. Er knaagde iets in me. Het probleem was niet zo zeer dat er ook daadwerkelijk iemand achter me stond, het probleem was meer dat niemand wist wat er aan de hand was. Ik sprak iedereen die me dierbaar was elke dag, maar niemand wist van mijn probleem af. Niemand wist van het gevaar dat me achtervolgde, terwijl ik er alleen mee dealde. Als iemand er naar vroeg wees ik geïrriteerd de vragen af en ontweek het. Toch vraag ik me af of dat wel zo’n slim idee was. Niemand die me nu kan helpen. Omdat ze hier niet zijn en omdat ze niets weten. Mijn ogen banen zich een weg door de menigte. Alsof ze die ene persoon zoeken. De koud briesje doet me rillen. Hij heeft het aangekondigd, hij zei dat hij zou komen en ik weet het… Het is tijd, hij is er. Alleen waar? Angstig sta ik op en loop weer verder. Rillingen stroomde door me heen, ook al was het redelijk warm voor het voorjaar. Ik was bang. Ik was echt bang. De dingen die hij had gedaan vergat ik niet en het bleef door mijn hoofd zweven. Elke nacht die nachtmerrie over hem. Ik verliet het parkje en liep de straten door. Nu moest ik nog wachten op de bus… Ik keek achterom. Het voelde niet goed. Mijn keel werd langzaam kurkdroog en ik begon te rennen. Waarheen eigenlijk? Goede vraag. Ik rende en rende. Steegjes in en steegjes uit. Achter hoorde ik voetstappen. Ik keek om. Het waren gewoon mensen, dacht ik. Angstig rende ik door, een steegje in. De schaduwen overheerste en het steegje liep dood. Ik draaide me om en keek angstig naar de uitgang van het steegje. Ik had me niet vergist, hij stond er. Recht voor me. Met die eeuwige enge grijns en zijn ogen… Hij liep de schaduw in, waardoor ik extra goed op moest letten. Ik was er geweest, misschien vermoorde hij me wel, misschien dat hij me eerst ging martelen. Ik zou het niet weten. Ik wist niet eens wat ik had fout gedaan, maar iets anders wist ik wel. Dit is een einde aan mijn bestaan… Daar stond hij dan, pal voor mijn neus. De ijskoude rillingen over mijn rug lopend. Die ene aanraking van zijn hand op mijn wang, deed me benen trillen. Hij legde zijn handen in mijn nek en keek me aan, met dezelfde blik als toen ik hem voor het laatste zag. Ik wist wat het betekende en ik wist wat hij ging doen. Ik moest hier zo snel mogelijk vandaan, maar er was geen kans. Ik was dood opgeschreven. Ik dacht aan de mensen die me dierbaar waren. Een traan verliet mijn ooghoek en stroomde langs mijn wang. Ik ging dood en niemand die het zou weten…
Als jullie willen kunnen jullie dan ook zeggen wat jullie er van vinden? Welke tips jullie hebben of ideeën.
X
[ bericht aangepast op 24 mei 2012 - 18:32 ]
Embrace your weirdness - Cara Delevingne