Het ging dus kortgeleden bestwel akelig uit met 'n jongen waar ik al héél lang mee bezig ben geweest. Na een boel geruzie is het allemaal weer goedgekomen, waren we opnieuw weer een beetje met elkaar aan het klooien en maandag stond 'ie me uit het niets op te wachten op school. Hij was voor mij teruggereden (hij was 2 uur eerde ruit dan ik) waarnaar we buiten wat hebben bijgepraat en uiteindelijk zijn we naar zijn huis gegaan. We hebben uren lang samen op z'n bed geleden, ik zoals gewoonlijk met mijn hoofd op mijn borst, net zoals toen we een relatie hadden. Gewoon alleen praten, af en toe kusje geven en verder gewoon genieten van het moment, zoals altijd. Hoewel ik mijn gevoelens voor hem weg probeerde te drukken en dat wist 'ie.
Een kwartier voordat ik weg moest, begon hij opeens met een vraag. 'Je probeerde toch je gevoel te onderdrukken?'
'Ik zei niet dat ik er goed in was...'
'Zou je opnieuw een relatie met me willen?'
Ik dacht kort na en antwoordde 'Misschien', waarnaar hij zei dat hij een 'ja' of 'nee' antwoord wilde. Dus zei ik: 'Ik weet het niet zeker, dus dan maar nee. Ik zie het niet zitten om het morgenochtend uit het niets uit te maken omdat ik niet goed heb nagedacht. Mijn verstand blijft gewoon doorzagen dat ik er niet op in moet gaan.'
'Wìl je - je gevoel onderdrukken?'
'Nee, dat wil ik juist niet, maar het is zo moeilijk om een vaag adviesgevend stemmetje te negeren.'
Zo hebben we even gepraat totdat hij besloot me aan te moedigen achter m;n verstand aan te gaan en steeds te fluisteren: 'Blokkeer het gevoel. Gewoon blokkeren, ik ben toch al over je heen.' Toen 'ie dat laatste zei voelde het echt alsof ik in uilen kon uitbarstten, maar voor ik het wist zei hij, 'sorry, dat meende ik niet, ik wilde je gewoon aanmoedigen naar je verstand te luisteren. Hoe dan ook, ik wil je ruim de tijd geven om na te denken, zoveel als dat ik geduld heb. Uiteindelijk zal ik ook doorgaan met mijn leven en ik weet dat jij dat ook zal doen, maar ik blijf op je antwoord wachten zolang als dat ik het volhoud.'
En toen was ik echt zo van 'N'aaaaaaaaaaaaaaawh!' And I decided to give it antoher chance. Toen ik het 'n vriendin van me vertelde kreeg ik welliswaar een mep omdat 'ie me verschillende keren al pijn had gedaan en ik toch gewoon kansen bleef geven, but then she was like: 'If you're happy, I'm happy, just look after yourself!' And that kinda made my day 
Ik ben bestwel blij dat alles weer goed is, ik heb die zorgeloze uren met hem zittend/liggend op een willekeurige plek terwijl we gewoon anar elkaar luisteren héél erg gemist en ik was ontzettend bang dat ik ze nooit meer zou meemaken, maar het lot zit me ontzettend mee. 
Dus, hebben jullie de afgelopen tijd nog 'made my day' momentjes meegemaakt?
Let it come and let it be
CEO
