‘‘It’s time. If something happens to you, I love you.’’
Honderden jaren geleden verspreidde zich er een mythe. Een mythe, gebaseerd op een historisch feit van het kleine Birmingham. Het was niet iets om trots op te zijn, maar je moest ervoor vrezen. Doodsbang hoorde je te zijn. Het begon zo’n 1000 jaar geleden, toen de eerste ‘Dark Days’ kwamen opdagen. Angstige kinderen hadden geen lef meer om te schuilen, te vluchten en bleven achter. Donkerrode bloedvlekken verspreid over de straatstenen van de krappe weggetjes van Birmingham. Het was beangstigend en het zou nooit meer moeten gebeuren, hadden de mensen elkaar beloofd. Maar hoe? Het zou terugkomen en dat wisten ze maar al te goed.
Om de 500 jaar komen de ‘Dark Days’ weer terug. Een reden hebben de ‘Dark Days’ zeker, maar een hele simpele dan wel. De weerwolven verscheurden iedereen die op hun pad kwam, maar enkel lieten ze de sterkste jongens en meisjes leven. Niet voor hun eigen leven, maar om mee te nemen en net als hun het mytische wezen te laten worden die ze altijd zo beangstigend vonden. De weerwolven kwamen terug om hun ras niet uit te laten sterven en om als maar sterker terug te komen.
De ‘Dark Days’ waren maar al te duidelijk voor de inwoners van Birmingham. Donker, koud, vreselijk, moordend. Er waren teveel slechte benamingen voor. De zonsverduistering onderschepte het vele zonlicht dat Birmingham in die tijd van het jaar altijd opving. De warmte, de heerlijke warmte, verdween als sneeuw voor de zon. De kou en het donker omhelsden de dieren als een warme deken. Het was hun leefomgeving. De omgeving waarin de dieren het gevaarlijkst waren.
Het geluid van gillende kinderen dringt nog steeds door als de volgende ‘Dark Days’ aanbreken, het geluid van huilende weerwolven verplaatst zich door de stad en er is maar één mogelijkheid om veilig te blijven. Maar één mogelijkheid om zekerheid te hebben dat je overleefd. Vluchten.
Echter was na de eerste aanslag een wettelijke regel afgesproken. Hoewel, het is nooit opgeschreven. Te gevaarlijk en het zou Birmingham een slechte naam bezorgen. Niemand behalve de inwoners van het dorpje wisten ervan af. ‘‘Het is te gevaarlijk voor de kinderen om te vluchten. Ze zullen moeten blijven, moeten schuilen, hoewel het misschien hun leven zal kosten.’’
Maar… of dat de beste oplossing was?
Twee van die onderduikende tieners zijn Morgan en [NAAM]. Ze kennen elkaar al sinds hun 7e, toen ze nog handjes vasthielden in de zandbak van de kleuterschool. Nu 10 jaar later zijn ze nog steeds beste vrienden en tevens buren, dus de twee zien elkaar elke dag. [NAAM] heeft echter andere gevoelens voor zijn vriendin, maar het is hopeloos om wat te proberen volgens hem. Wanhopig probeert hij zich al 4 jaar lang uit die besliste ‘‘friendzone’’ te trekken, maar niks werkt.
Samen met de andere niet vluchtende tieners uit hun dorpje, gaan Morgan en [NAAM], samen met hun 2 broertjes en zusjes, naar de plaatselijke schuilkelder om zo ver mogelijk weg te blijven van de ‘Dark Days’ die zich buiten afspelen. Voor drie dagen lang zijn voorraden aangelegd en naar buiten gaan is alles behalve mogelijk. Nou ja.. er kunnen altijd fouten gemaakt worden.
Suggesties?
[ bericht aangepast op 4 mei 2012 - 20:07 ]
Just keep your head up. Stick on the ice.
Frodo
