Het duurde even, maar ik heb 't allemaal voor je gelezen en man, wat moet jij je ongelofelijk rot voelen, logisch dat je er niet meer tegenkan. Het is moeilijk om te zeggen dat ik het begrijp, maar ik kan me wel inbeelden dat je alles op wil geven want het is niet niks wat je allemaal meemaakt. Maar ik moet zeggen dat ik je sterk vind en dat is echt goed. Je bent in je eentje van pro-ana afgekomen en dat laat zien wat een wilskracht je moet hebben om de situatie te veranderen en als je dat al kan, dan is dat toch een teken? Een teken dat je het waard bent om uit deze verschrikkelijke put te komen en dat je het kan, want ik geloof dat je je echt beter moet gaan kunnen voelen.
Maar misschien niet alleen. Ik weet niet of je het inmiddels hebt gedaan, maar ik denk dat je - al is 't maar beetje bij beetje of in brieven - het aan je ouders moet vertellen. Ze zullen zich misschien kapotschrikken, misschien met gesprekken komen die je niet wil horen en je misschien niet begrijpen, maar uiteindelijk zijn je ouders wel je ouders en zullen ze er voor je zijn. Door met ze te praten kunnen jullie misschien een oplossing bedenken. Desnoods een psycholoog om mee te praten, om 't op een of andere manier te verwerken en als je ouders er van weten, kunnen die misschien wel zorgen voor een andere school. Ik heb een keer een soort cursus gedaan voordat ik naar de brugklas ging om je sociale vaardigheden te verbeteren, misschien is dat iets, zodat je weet hoe je op momenten goed kan reageren, hoe je je kan gedragen en zo op een nieuwe school vrienden kunt maken. Geen zorgen, ze veranderen je daar niet je persoonlijkheid ofzo mee hoor, maar ze zorgen juist dat je jezelf beter kunt laten zien.
Ik denk in elk geval dat je met het stoppen van pro-ana en het plaatsen van dit alles een grote stap hebt gezet, een stap voorwaarts. In plaats van alles op te geven, denk ik dat dit het moment is waarop je juist moet opstaan en een helpende hand zoeken, omdat je op de goede weg bent en ik denk dat je vast en zeker zo gelukkig zal zijn later als je kan zeggen 'dit heb ik meegemaakt, maar ik ben er overheen gekomen en ik weet nu dat ik er mag zijn, want dat ben ik echt waard.'
Sorry voor het enorm lange bericht, maar nu weet je in elk geval dat ik het gelezen hebt en dat ik, ondanks dat ik je niet ken, achter je sta en je me altijd een berichtje mag sturen als je dat nodig hebt. x
“Love is a contradiction.”