Laatst hadden we op school een toneeluitvoering van een aantal leerlingen en leraren: de Michelangelopera. Een verhaal over het leven en de kunst van Michelangelo, verteld doormiddel van korte toneelstukjes en liedjes, telkens afgewisseld. Leraren speelden erin mee, leerlingen uit allerlei klassen begeleidden de liedjes doormiddel van allerlei instrumenten en het was echt heel leuk gemaakt. Zelfs onze knorrige en sarcastische conciërge zong nog een liedje op het podium. Iedereen was er heel enthousiast over en keek ook aandachtig toe, totdat onze conrector op het toneel kwam.
Hij speelde een standbeeld, één van Michelangelo's creaties, en was in niets meer gekleed dan een soort laken dat een aantal keer om zijn middel geslagen was. Met vol zicht op zijn harige bierbuik hebben al mijn jaargenoten volgens mij meer van hem gezien dan we ooit wilden... en dan gaat hij over een paar weken ook nog mee op kamp. Juist. Ik kan hem volgens mij echt niet meer aankijken zonder in lachen uit te barsten...
Één van jullie laatst ook nog getraumatiseerd door een docent(e)?
Ik kijk uit het raam, naar de lucht en de zon, ik loop naar buiten en flikker van het balkon.
