Mijn naam is Nancy Seton en ik kom uit Rotterdam. Ik ben een twintigjarige, die van vooral (vooral van) goede muziek en gezelligheid houdt en (een zwak heeft voor? Die zin gaat volgens mij niet zo goed, dus propt zoiets er tussen) van alternatieve dingen zoals piercings en tatoeages. Vrij gewoon, in veel opzichten. (in vele opzichten dus vrij gewoon) Geworden (?) (dit vind ik een beetje slordig. Idee: Jammer genoeg was ik niet altijd deze persoon, maar dankzij de hulp van mijn verloofde ben ik deze vrolijke persoon geworden. (niet moet je het volgende wel wat aanpassen)). Iets waarbij ik heel veel ben geholpen door mijn verloofde, waar ik al ruim vier jaar een hele hechte en diepgaande band mee heb. Op zich is dat iets wat door sommige mensen al als bijzonder wordt beschouwd(, trouwplannen hebben) op zo'n jonge leeftijd, maar er is iets dat mijn familie en vriendenkring of een toevallige praatgrage(dit woord ken ik niet, maar zal vast wel correct zijn) voorbijganger vaak veel meer weet te verrassen. Mijn verloofde woont namelijk in Nieuw Zeeland, na ruimschoots dertien jaar in zijn geboorteland Rusland te zijn geweest. Hoe houd je dat vol? Ik zou het echt niet kunnen! – Zijn de meest voorkomende reacties die ik krijg als ik mijn verhaal vertel.
Ik heb mijn verloofde, hij is twee dagen jonger als ik ben en wordt Val genoemd, leren kennen toen ik net zestien was. Een zeer groot deel van mijn leven ben ik gepest(geweest), waardoor ik mijn toevlucht vaak heb gezocht op het internet. Ik kwam hem tegen op een forum, waar ik vanaf mijn veertiende op heb gezeten (op zat de rest zou ik dan ook weglaten) maar al een lange tijd niet geweest was. Onder de indruk dat hij iemand anders was, heb ik hem toegevoegd en ben met hem gaan praten. Toen bleek dat hij iemand heel anders was dan ik (eerst) had gedacht, (maar we zijn toch aan de praat gebleven) zijn we toch blijven praten. Het duurde ook niet lang voor we gevoelens begonnen te krijgen voor elkaar, ondanks 24.000 kilometer afstand tussen ons in. Na dit toegegeven te hebben, hebben we vervolgens twee jaar moeten wachten voor we elkaar voor het eerst in levende lijven konden zien. We waren toen achttien en hij had het lef verzameld, om in zijn eentje naar Nederland toe te komen.
In mijn verleden heb ik door mijn pestervaringen veel met depressies gekampt, maar deze ontmoeting heeft alles voor mij omgegooid. De liefde van mijn leven kwam naar mij toe, voor mij alleen en blijkt tot op de dag van vandaag in de ogen van mijn gehele familie en vrienden de perfecte jongen te zijn voor mij. Hij maakte me vrolijk, zorgde dat ik van mijzelf ben gaan houden en kan ondanks dat hij zich vaak gedraagt als een klein kind, zich als een echte heer gedragen. Twee keer is hij nu de halve wereld afgereisd en naar Nederland gekomen in de wintermaanden, wanneer er weinig anders te doen was. En dit heeft hij voor mij gedaan. Omdat er niemand is in onze ogen waar we liever bij willen zijn, dan bij elkaar.
Ik ben op mijn achttiende van school afgegaan en ben sindsdien bezig geweest om te sparen en een kans te vinden om naar hem toe te gaan. In December ben ik dan ook voor het eerst naar Nieuw Zeeland gegaan. Een verschrikkelijke en bijna drie dagen durende reis naar een land, dat volgens de klok het grootste gedeelte van het jaar twaalf uur van ons verwijderd is. Mijn baan heb ik op moeten geven voor deze keuze en met liefde, hoe moeilijk dat het me ook maakt in deze tijd, heb ik dat gedaan. Voor drie lange maanden heb ik afscheid genomen van alles wat ik kende en heb, om bij hem te kunnen zijn.
In deze drie maanden zijn we officieel verloofd, in Sky Tower in Auckland, op 300 meter hoogte met uitzicht over de hele stad. Het was een droom die werkelijkheid werd, op een manier die ik nooit verwacht had. In deze drie maanden heb ik mijn verloofde pas echt goed leren kennen en zijn we meer dan ooit vastberaden om vol te houden. Ooit willen we samen wonen, als hij binnen twee jaar zijn studie af heeft gerond en we willen proberen in Europa een gezin op te stichten. Tot die tijd wachten wij geduldig en met honger op elkaar, elkaar zo vaak ziend als studies, kosten en mogelijkheden ons toestaan.
Dit was mijn verhaal en ik hoop dat u door het lezen heeft kunnen begrijpen waarom ik u benaderd heb en dat ik u genoeg overtuigd heb om mij terug te schrijven. Ook zal ik voor u nog een foto bijvoegen, zodat u een beter beeld van mij en mijn tweede helft kunt krijgen. (de rest ziet er redelijk goed uit. Het zijn ook maar suggesties hoe ik het zou schrijven. Op het einde heb ik er wel minder aandacht aan besteed.)
Mirror, mirror on the wall, will there be glory if I fall?
