Damn, die visioenen van Romy beginnen me echt bang te maken.
Ik word de laatste tijd namelijk gestalkt door één nachtmerrie.
Romy heeft mijn gehele toekomst kunnen zien, helaas is er al een grote kans dat het de waarheid word. Ik zal zwanger worden van S, krijg een zoon met hem, kan daardoor mijn studie niet goed afmaken en even later dumpt hij me voor Lieke en ben ik een single mother. Later smeekt hij me om vergiffenis en omdat ik hem toch afwijs, verkracht hij me uiteindelijk. Romy en Kyra zijn het some how te weten gekomen en S gaat tien jaar de bak in, dat vonden hun niet genoeg en daarom maakten ze een vergiftigde muffin, die at S op en hij ging dood. Ik was dankzij zijn dood zó depressief geworden en was gewoon niet meer gezond, ik bleef mezelf maar voorhouden dat het mijn schuld was en was woedend op Romy en Kyra.
En helaas werd dat kind van mij beschreven als cute like a fuck. Hij had S zijn ogen(Damn, als mensen me vragen waardoor ik zeker wist dat ik van S houd, dan zou ik gelijk roepen: ZIJN OGEN!) en S zijn haar, mijn huidskleur en damn dat kind zou dan verdomd mooi zijn.
Waarom vertel ik dit eigenlijk?
Ojaa, ik moet nog die nachtmerrie vertellen, nou ja een paar woorden: Ik zie steeds voor me hoe S me verkracht. Ik kan nooit meer normaal een deur van een huis opendoen, ik zal nooit meer anonieme bellers opnemen en zal proberen dit onmogelijk te maken, want hij gaat dan dood en ik word depressief. Als ik dan zelfmoord zou plegen, damn ik zou dat echt doen, zijn dood zou dan mijn schuld zijn, omdat ik nee zei. S mag niet dood, de lieve S in ieder geval niet.
De S die me altijd knuffelde, elke pauze en elk moment. De S die me terug naar Kyra's huis bracht en me aan het lachen probeerde te maken. De S die zich altijd afvroeg hoe hij me moest zoenen en het dan ook nog echt aan me vroeg. De S met wie ik in de vakantie praatte en die me terugvroeg en gelijk verraste. De S die echt zou huilen als ik zou verhuizen naar een ander land. De S die naast mij kwam zitten, terwijl het uit was en hij naast Lieke kon gaan zitten. De S die afspraken met zijn vrienden opgaf, om na school stiekem naar ons plekje te komen. De S die me probeerde te laten schrikken, waarop ik zei: Als je me pijn doet, vermoord ik je. en daarna zwakjes mijn schouders aanraakte en 'boe' zei. De S die me bijna een paniek-aanval bezorgde, omdat ik niet wist wat ik moest zeggen en waardoor ik naar buiten rende. De S die naar buiten kwam om met mij te praten, terwijl het regende. De S die me als speciaal zag. De S die me mooi noemde. De S die zich zorgen maakte, toen ik zei dat ik emo was en dat hij dacht dat ik mezelf sneed. De S die zo'n schat was om tegen niemand te zeggen dat ik Anoniem was. De S die altijd online kwam, alleen om met mij te praten. De S die ik tante Samantha noemde waarna hij zei: HET IS MEVROUW SAMNTHAKDA! De S die lachte, omdat ik shit had geschreven in de kerstkaart voor hem, omdat het bericht te lang werd en het al februari was. De S die probeerde vrienden te worden met Romy en Kyra, alleen omdat hun mijn beste vriendinnen waren. De S die echt niet kon ophouden met lachen, toen ik uit paniek Joost schopte, om niet als eerste geknuffeld te worden en waardoor ik de rest hielp, omdat Joost daarna nou ja niet zo snel was. De S die wel door had dat ik hem vroeg, in een vage uitspraak van hem, terwijl ik tot de dag daarna, toen hij het me had gezegd, er niets van wist. De S die tegelijk met mij sarcastisch: "Prachtig." zei , toen iemand eindelijk zo'n stom cliché liefdesverhaal had voorgelezen en eindelijk klaar was.
Ik ben die S kwijtgeraakt door niet te kunnen realiseren, dat hij voor een moeilijke keuze stond, omdat hij van Lieke en mij hield en één van ons moest kiezen. Als S dit alles kon zien, als S door dat masker heen kon kijken en kon zien hoe fragiel ik nu ben dankzij de breuk.
You gave me forever within the numbered days and I am grateful.
